بهترین کتابی که میشود برای آشنایی با مکتب ادبی رمانتیسم و جریان نقد کلاسیسم خواند همین کتاب است. از ویژگی های این مکتب ادبی، توصیف دقیق طبیعت و ترجیح آن به تشریح احساسات بشر است که در این کتاب کاملاً مشهود و مشخص بود. توصیفاتی که از طبیعت شده بسیار جذاب و بی نقص بود. گوته این اثر را مثل شعر پر احساس نوشته و به خوبی عشق را توصیف می‌کند. اما دلیلم برای انتخاب امتیاز ۴ ستاره فقط این بود که شخصاً با بعضی از قسمت های توصیفی و البته بخش سرود های اسیان، ارتباط برقرار نکردم.
          

            ظرایف و زیبایی های بسیاری داشت امّا وزن قصّه کم بود.
کل سیر داستان و اتفاقات مهم آن محدود و معدود است،باقی کتاب توصیفات ذهنی و درونیات راوی درباره همان اتفاق هاست؛ به عبارت دیگر،به نظر من بین اتفاقاتی که داستان را جلو ببرد با ذهنیات شاعرانه راوی توازن برقرار نیست و لااقل گاهی مرا خسته می کرد؛ البته آن شاعرانگی قطعا زیبایی هایی هم در خود دارد،اما داستان را از تب و تاب و کشش لازم می اندازد.
از این جهت یا باید این ذهنیات تعدیل وکوتاه میشد، یا اتفاقات و نقاط عطف و تعلیق ها بیشتر میشد؛ البته متوجهم که داستان ورتر یک داستان کوتاه است،اما آن همه آب و تاب و درد دل های راوی با این کوتاهی تناسب ندارد و داستان پر و پیمان تری را اقتضا می کند.
البته شاید به سلیقه افراد هم مربوط باشد و برای بعضی ها همین حالات درونی ورتر اتفاقا مورد توجه و جالب باشد؛ اما برای طبع سرگرمی‌پسند و عجول من اینطور نبود!
          

            رنج های ورتر‌ جوان
گوته
آی عشق!
چیستی تو؟! چیستی تو که هم می توانی نیرویی فوق عادی به بازوان خسته ببخشی و هم خون بیشتری به رگ های فرسوده مبتلایان خود پمپاژ کنی؟! چگونه می توانی به زندگی ملال آوری که تا چند روز قبل همانند شاخه های مرده یک درخت در زمستان خشک شده است، شکوفه ببخشی؟ این دست معجزه گر تو است که لبخند را بر لبان عاشقان و امید را بر چشم هایشان و سرود را بر لبانشان جاری می سازد. تنها از تو برمی آید که دل پیر را برنا و جوان خام را چون پیر جوان از دست داده ماتم زده کند. 
چه کوته اندیش و ناسپاس اند آنها که پیروزمندانه خود را کاشف سرزمین ناشناخته تو می دانند و آزاد شدن دوپامین را علت اصلی بروز این دیوانگی شوق انگیز می دانند. همان بهتر که دست آنها از تو دور باشد و خاک بکر تو هم چنان طور سینای زائرانت باشد. آه امان از قرار پنهانی و رموز بین تو و مشتاقانت. آنها به زبان سِر نجوا می کنند. از تو می گویند. تو را تمنا می کنند و مسجد را ترک و راهی میخانه می شوند. قسم به سحر و ستارگانش که از ازل شاهد شوریدگانی بوده که به شوق رسیدن به تو بستر  را ترک کرده اند.
عاشقان را سر و سری است و این کالبد و زبان از آنچه می یابند عاجز است. اتصال روحانی آنها همان زبان مشترکی است که اکتسابی نیست و پیوندی آن جهانی میان شان برقرار است. آنها در عین کثرت مطلوبی که او را می طلب اند هم و غم مشترکی دارند و پروانگان شمع یکسانی هستند.
 
آی عشق! ای سرزمین سحرآمیز!
خاک زمینت معطر است و سنگ هایت ستایش کننده راستی و ثابت قدمی. صدای جویبارانت یادآور ندای ملکوتی داوود نبی علیه السلام. درختان پهناور جنگل هایت لشکری هستند استوار که باد عصرگاهی مهربانانه برگ هایش را نوازش می کند. صدای بلبلان دشت های تو از خنده ی شیرین خردسالان بیشتر به دل می نشیند و دمی آرمیدن بر کناره آبگیر همیشه آرام و موقر تو هر خسته دلی را از خود بی خود می کند.
الان که صبح است اما تا پاسی از شب می توان از تو دم زد و آن را کافی نیافت. 
بی تردید از دستان آفریننده ای چون گوته و طبع زلال مترجم توانای این اثر، چیزی جز بروز چنین حالات خوش انتظار نمی رفت. حالا شما بگویید: آیا نیاز است به معرفی این کتاب بپردازم؟
          

            ارسطو فیلسوف بزرگ‌ باستانی عنصر خیال را مهم ترین مشخصه شعر می‌دانست؛ بر همین اساس رنج‌های ورتر را نیز می‌بایست شعر یا رمان‌ شعر گونه به حساب آورد؛ رمانی شعر گونه با تصویر هایی زنده و پر احساس و تخیلی سرشار که خون مخاطب را به جوش می‌آورد و عواطف او را به خروش وا می‌دارد. 
این رمان به سرعت در زمره عاشقانه های جاودان در آمد و در کنار عاشقانه های جاودانه ای مثل رومئو و ژولیت و تریستان و ایزوت،در حافظه بشری رنگ‌ ابدیت یافت. 
 تا مدت های بسیار هر جوانی معشوقه اش را در آینه "لوته" می‌دید و احساس خود را در جوش و خروش"ورتر"می‌یافت.
حتی گفته شده رنج های ورتر پس از انتشار موجب افزایش خودکشی جوانان پاکباخته شده است که بعید نیست این سخن بهره‌ای از اغراق داشته باشد. به هر روی این کتاب به نوعی خلاصه ترین و بهترین نمونه رمانتیسم ادبی است با این قید که همچنان رگه هایی از کلاسیسیسم در آن موجود است. 

با این همه نباید از قلم انداخت که پرداخت داستانی خالی از خلل نیست، چه نامه ها پاسخ های ولیهلم را در بر ندارند و خواننده تنها تک نگاری های ورتر را می‌خواند؛ در نهایت وقتی که دیگر چاره ای برای نویسنده نمی‌ماند پای ناشر به میان می آید تا روایت ناقص نماند.

سرانجام باید یادآور شد که داستان های کلاسیک و رمانتیک برای امروز ممکن است قدری خسته کننده و یکنواخت به نظر برسند. دلیل این امر را باید عادت ما به هنر مدرنیستی برشمرد. به هر روی امیدوارم از مطالعه اش لذت ببرید که به قول مارسل پروست:
یگانه زندگی واقعا زیسته ادبیات است!
          

            سزاوارش چهار ستاره یا حتی چهارونیم ستاره بود، اما رمانتیسم متن به مذاق من خوش نمی‌آید. توصیفات اضافه، جملات عاطفی بسیار، عبارات ذهنی محمل و اطناب متن (به‌خصوص در نامه‌های پیش از عشق لوته) یا حوصلۀ بسیار می‌خواهد یا حس و حال شاعرانۀ جوانی و بلکه نوجوانی. 
ترجمه به نظرم بسیار عالی آمد، اما اهل فن و آلمانی‌بلدان باید نظر قاطع دهند. 
          

            راستش با خوندن این کتاب نفهمیدم که چرا شاهکاره. کتاب به شدت احساساتی و پریشان حاله و شخصیت اصلی واقعا در رنج و عذابه. توی کتاب خیلی تاسف خوردم که چرا آلبرت و لوته و ورتر نمی تونن دور از اون احساسات آزار دهنده ورتر باهم دوست باشن چون واقعا هر سه نفر آدمای مناسبی برای دوستی و محبت بودن. دوتا چیز توی کتاب برام تکان دهنده بود... یکی ماجرای دیوونه ای که قبلا عاشق لوته بوده و ورتر انگار عاقبت خودش رو توی حال اون مرد می بینه و یکی اون مرد جوونی که مثل ورتر عاشق یک زن بوده و بعدا دستگیر میشه و اینا در نهایت ورتر رو به خودکشی می کشونن. 
          

            چه رنجی کشید ورتر جوان از این عشق ...
یکی از شاهکارهای قرن ۱۸ ادبیات جهان و گوته بزرگ بدون شک همین رمان کم حجمه.
به نظرم یکی از بهترین و غم انگیز ترین رمان هایی بود که خوندم و لحظه لحظه غم ورتر رو درک کردم.
کتاب در ژانر نامه نگاری نوشته شده و مقاله توماس مان تم در انتها شرایط نوشته شدن این رمان و شباهتش به برهه ای از زندگی خود گوته رو توضیح میده.
ترجمه خوب و نثر روون کتاب هم خیلی به سهل خوان بودنش کمک میکنه و راحت میشه در دو الی سه نشست خوند و لذت برد.
          

            نمیدانم که چطور باید بیان کنم که چقدر برایم مورد علاقه بود.
جای جای کتاب در روح ورتر (گوته) غرق می شدم..
اونقدر جمله های قشنگی داشت و یک سری حالات درونی را خوب و زیبا توصیف کرده بود که حد نداشت.
و حتی امروز کتاب را به مدرسه بردم تا یک تکه هایی را برای دوستانم بخوانم و با هم فغان کنیم ...
البته از ترجمه ی خیلی خوبش هم نگذریم، که واقعا باعث لذت من بود :)
آن جستار انتهای کتاب به نام "طبیعت" و نقد توماس مان هم که جای خودش را دارد!
آقای گوته. دوستت دارم.
-
خواندنش در این روزهای غمگین و پرکار من، تسلی بخش خاطرم بود.
          

            چهار ستاره به خاطر نثر شیوای شاعرانه ی ظریفِ لطیف و سبک ارائه ی داستان و ترجمه ی شایسته ش
این ها خوبی های کتاب بود و جملات بیشمار نغز و پر مغز و تامل برانگیز و رویکرد روانشناسانه و کنکاشانه ی قابل توجه در آن دسته از خاطرات ورتر در مواجه با مردم و عادی و نقد ها و ستایش های مربوط به رفتارهای انسان و پاسخ روح به طبیعت و ارتباط بی نقص و لطیف ورتر با طبیعت و توصیف های دل نشینش

و اما بدی های داستان:
آخه به اینم میشه گفت مرد؟؟؟ که صد در صد وجودش احساسات باشه؟ از هر جمله ی معشوقش به گریه بیفته و از اون بد تر به دست و پای معشوقش بیفته و زار بزنه؟ انقدر غلبه ی احساسات محض بدون ذره ای میدان دادن به عقل و منطق  واقعا نفرت انگیزه. نفرت انگیز تر توجیحات  شخص ورتر برای این روحیاتش و نقد بی چون و چراش از رفتارهای انسان های معقولی مثل  آلبرته  که منطق رو مبنای تفکرات و رفتار هاشون قرار میدن.  بعلاوه ی تمام احساسات شیرینی که دارن
با توجه به مقاله ای که از توماس مان در انتهای ترجمه ی این کتاب آورده شده مبنی بر فضای حاکم در زمانه گوته  که اجازه چنین غلبه ی افسارگسیخته ی احساسات رو به جوان های اون دوره میده و تاثیری که این کتاب بر خواننده های عصر خودش گذاشته که منجر به خود کشی بعضی ها شده واقعا تامل برانگیزه.
منزجر کننده است که انسان های اون دوره زمونه برخی شون انقدر بیکار بودن و این رو نوعی از شاعرانگی می دونستن که تمام روز ها و لحظه ها شون رو در بیکاری محض و در خو کردن به طبیعت  و گذراندن اوقات با معشوقه ها و از هر دری سخن گفتن و آه و ناله و رویاهای لطیف بگذرونن و هی حرف های شاعرانه  بارِ هم دیگه کنن و روزهاشون همینجوری  لطیف و بدون حرکت، شب شه.
چیزی که در این مقاله نوشته شده بود خیلی برام جالب بود.گوته این داستان رو از اتفاقاتی که در زندگی روزمره ی خودش افتاده نوشته .این که در ابتدا در روستایی اقامت داشته و اونجا با دختر نوزده ساله ای به نام لوته آشنا میشه که از قضا نامزد داشته و اینم انگار نه انگار به این احساساتش میدان میده تا جایی که به دلیل فاصله گرفتن لوته و همسرش مجبور به ترک روستا میشه و به جایی دیگه سفر می کنه و اونجا هم عاشق زن دیگری میشه که اون هم شوهر داشته و سرنوشت نهایی که برای ورتر جوان در نظر می گیره رو از زندگی مردی (شاید یک دوست) الهام می گیره که اون هم به طرز شگفت انگیزی عاشق زنی بوده که ازدواج کرده بوده و یکی نیست این وسط بگه  کاماااااان! چتونه شما هی عاشق زن مردم می شدین! آخ که به شایستگی حقتونه که روح لطیف سرشار از ظرافت و زیبایی بینی تون متحمل چنین رنج های غیر منصفانه ای بشه.
----
من از این که کتاب یک چیز بزرگ یاد گرفتم مربوط به تندخویی که خیلی در من اثر کرد و برام راهگشا بود.اتفاقی که به ندرت پیش میاد در کتابی اینطور تاثیر گذار رخ بده.
فلذا این کتاب علاوه بر تمام خوبی ها و بدی هاش در ذهن من موندگار میشه
این کتاب سبک ارائه ش و نثر و محتوای لبریز از رنجش منو خیلی یاد خانواده ی پاسکوآل دوآرته انداخت البته به لحاظ زمانی شاید بهتر بشه بگیم خانواده  ی... من رو یاد این کتاب می انداخت! همینجوری!
          

            بدون شک یکی از بهترین و ماندگار ترین اثار گوته است و ارزش این اثر چند برابر با ترجمه محمود حدادی چند برابر میشود. نرجمه های دیگری نیز از این اثر هست که به اندازه این ترجمه زیبا نیستند. متن ادبی و کلمات مناسب از ویژگی های این ترجمه هست. درمورد خود کتاب هم اثری هست که با گذشت سال ها از ان باز هم تازگی و زیبایی خود را دارد جوری که من ۴ بار این رمان را خوانده ام.
          

            هیچ کلمه ای در وصف زیبایی این کتاب به ذهنم نمی رسه.از لحظه به لحظه و برگ به برگ این کتاب بی نهایت لذت بردم .چقدر یک کتاب می تونه فوق العاده بی نقص باشه که قادر نباشی هیچ خورده ای بر اون ، ولو شده یک جمله ،بگیری
این کتاب رو از کتابخانه قرض گرفته بودم حالا که باید اونو برگردونم مطمئن هستم که یک نسخه از اون رو حتما برای کتابخانه ی خودم خریداری خواهم کرد تا در آینده آن را بازخوانی کنم
این کتاب بی نظیر رو به تمام دوستانم در گودریدز پیشنهاد میکنم و امیدوارم که تک تک شما هم مثل من از این کتاب زیبا لذت ببرید
          

            باز هم میگویم اگر قلم لطیف و گیرای گوته و ارادتش به حافظ نبود ابدا این طرح داستان را تاب نمی آوردم ....
بارها آرزو کردم کاش میشد در یک قدمی ورتر می ایستادم و از این حماقت باز میداشتمش و سیلی سنگینی با تمام توانم بر گوشش روانه میکردم تا این حال افسارگسیخته و پریشان را عشق ننامد ...
[حال ضد و نقیض بعد اتمام
          

            متاسفانه من با شخصیت ورتر و تصمیماتش و یا حتی با رفتارهای لوته نتونستم همذات‌پنداری کنم. احتمالا در دسته‌ی همون عقل‌گراهایی قرار می‌گیرم که ورتر ازشون دل خوشی نداشت! اما برخی دیدگاه‌های ورتر (یا درواقع گوته) مثلا عشقش به طبیعت یا نقدش به طبقات اجتماعی برای من هم قابل درک و موافقت بود.
در کل، خوندن تفسیر توماس مان و پی‌نوشت‌های مترجم در انتهای کتاب کمک زیادی بهم کرد که متوجه تفکر گوته و برخی ارجاعات و مفاهیم مورد نظرش بشم، و ضمنا این رو بفهمم که این داستان ریشه در زندگی خود گوته و اتفاقاتی داشته که برای خودش و اطرافیانش افتاده. از این نظر، این موضوع برام جالب توجه بود که گوته به جای اینکه سرنوشت ورتر رو انتخاب کنه، درد و رنجش رو تبدیل به کتابی کرده که ماندگار شده.

متن کتاب کمی سنگین بود؛ جملات طولانی و توصیفات زیادی داشت. اما در کل به نظرم ترجمه‌ش عالی بود. فقط ای کاش مواردی که در آخر کتاب به عنوان پی‌نوشت اومده‌ن، در خود متن هم شماره می‌خوردن تا در همون زمان خوندن بهشون مراجعه کنیم.
          

            ورتر جوانی باهوش، خوش ذوق و خلاق اما شدیدا دل نازک، عاشق پیشه و حساسه که عاشق زنی به نام لوته شده و این عشق سرآغازی هست برای نگارش نامه های متعدد به دوستش ویلهلم. رنج‌های ورتر جوان کتابی‌ست سرشار از توصیفات زیبا و بدیع از طبیعت و بیان حالات متفاوت انسانی و در میانه آه و ناله های عاشقانه ورتر نسبت به لوته و توصیفات بسیار رمانتیک از طبیعت، میشه به شخصیت خلاق و عاشق پیشه نابغه فرانکفورت ینی گوته می برد. به شخصه کتاب‌های پر حس و حال رمانتیک رو چندان نمی‌پسندم و اگر بخوام واقعیت رو بگم، رنج های ورتر جوان برای ذائقه من که با نویسندگان آمریکایی و انگلیسی جور درمیاد مناسب نیست، ولی اسم یوهان ولفگانگ فون گوته کافیه در جهت ندید گرفتن  این معایب و خوندن این کتاب کم حجم ولی نغز و پرنکته.