این کتاب، یکی از منابع درسی رشته‌ی تاریخه.
کتاب جمع و جور و خوبیه ولی فقط اطلاعات کلی رو بهتون میده 
اگر می‌خواید تاریخ امویان و عباسیان و صدر اسلام رو دقیق‌تر بخونید حتما به رفرنس‌های اصلی مراجعه کنید.
          

            در میان پژوهش‌های گوناگون دربارۀ جنبه‌های مختلف قرآن مطالعۀ تاریخ تفسیر قرآن برای محققانِ حوزه مطالعات قرآنی، چه در جهان اسلام و چه در محافل غربی، همواره جذاب بوده است. در فهرستِ مطالعات قرآنی غربیان در صد سال اخیر تفسیر‌پژوهی جایگاهی ویژه داشته و بخش مهمی از این مطالعات را به خود اختصاص داده است. نسخۀ انگلیسی «رویکردهایی به تاریخ تفسیر قرآن» شامل یک مقدمه به قلم ویراستار و 14 مقاله است که به چهار بخش کلی تقسیم شده‌اند. بخشِ نخست کتاب، «شکل‌گیری و تحولات تفسیر» نام دارد که شامل پنج مقاله است. مقالۀ اول «خاستگاه‌ها و نخستین تحولاتِ سنت تفسیر» در پیِ بازسازیِ نخستین دورۀ تاریخ تفسیر است و می‌کوشد نمایی کلی از تاریخ تفسیر تا پیش از تفسیر طبری به دست دهد. در مقالۀ دوم ، ادرین براکت در «ارزش قرائات حفص و ورش برای تاریخ متن قرآن» با بررسی چند نمونه از اختلاف‌ها در دو قرائت حفص و ورش به این نتیجه می‌رسد که این اختلاف‌ها به احتمال زیاد خاستگاهِ تفسیری نداشته‌اند و از‌این‌رو صرفاً برای شناخت تاریخ متن قرآن و نه تاریخ تفسیر، اهمیت دارند. جین مک اولیف در «هرمنوتیک قرآن از نگاه طبری و ابن کثیر» در پی آنست تا اصول و مبانی این دو مفسر را استنباط کند. مارستن اسپیت در «احادیث تفسیری در کتب ستة» از طریق بررسی نگاه عالمان مسلمان به رابطه قرآن و سنت و توصیف بخش‌های مربوط به تفسیر در کتب سته اهل سنت، می‌کوشد طرزِ تلقی مسلمانان نسبت به متون حدیثی را در پیوند با تفسیرقرآن دریابد. مئیر قسطر در «افسانه در منابع تفسیر و حدیث: خلقت آدم و داستان‌های مرتبط» از طریق توصیف نمونه‌هایی از داستان‌ها و اخبار آدم و حوا و فرزندان آن‌ها در متون تفسیری و حدیثی کوشیده است شیوۀ مواجهۀ عالمان مسلمان با این قبیل مطالب را نشان دهد. بخش دوم به گونه‌های تفسیری اختصاص دارد و شامل سه مقاله است: مقالۀ «گونۀ تفسیری ناسخ و منسوخ به قرآن» در پیِ فهم بهتر پدیده نسخ در سنت اسلامی است. مقالۀ «تفسیر بلاغی قرآن اعجاز و موضوعات مرتبط» مروری تاریخی بر مهمترین متون و نظریه‌های اعجاز قرآن است و زمخشری را به‌عنوان موفق‌ترین مفسر از جهت بکارگیری بلاغت در فهم متن قرآن و اعجاز و زیبایی اسلوب آن معرفی می‌کند. این مقاله به بنت الشاطی و سید قطب به عنوان نظریه‌پردازان جدیدِ اعجاز قرآن توجه دارد. مقالۀ «متون واژه‌نگاری و قرآن» عهده‌دارِ بررسی سه گونه از متونِ واژه‌نگاری قرآنی یعنی غریب القرآن، وجوه القرآن و مشتبهات است. بخش سوم با عنوان «فرقه‌ها و تفسیر» حاوی سه مقاله است: «قرآنِ ناطق و قرآن صامت: پژوهشی در اصول و تحولات تفسیر شیعه امامیه» با تبیینِ تلقی شیعیان از امام در پیوند با وحی و مروری گذرا بر تاریخ تحولات تغییر شیعی در پی به‌دست‌دادن طرحی کلی از اصول تفسیر نزد شیعه امامیه می‌باشد. «تاویلِ قرآن از نگاه اسماعیلیه» به جایگاهِ تحویل در نظام فکری اسماعیلیه و تبیین اصول کلی تاویل قرآن می‌پردازد. «تفسیر به مثابه وحی: تفسیر قرآنِ سید علی‌محمد باب» مروری است بر زندگی باب، تعالیمِ شیخیه و تحلیل آثار تفسیری باب، به ویژه تفسیر سوره بقره و یوسف. چهارمین و آخرین بخش با عنوان «گرایش‌های جدید در تفسیر» شامل سه مقاله است: نخست، تفسیرِ قرآن در دنیای مالایی زبان: ترسیم نمایی کلی؛ دوم، آموزشِ قرائت قرآن در اندونزی: بررسی زمینه‌ها و کتاب‌های راهنما سوم، «تفهیم القرآن» ابوالعلا مودودی. این مقالات در مجموع کاوشی است در جنبه‌های گوناگون تفسیر قرآن و کشف ظرفیت‌های هر یک از این جنبه‌ها برای پژوهش‌های دانشگاهی. در ترجمۀ فارسی «رویکردهایی به تاریخ تفسیر قرآن» سه مقاله از بخش سوم و چهارم به دلایلِ مختلف حذف شده است.
          

            مهم‌ترین ویژگی کتاب اینه که هر بخش رو متخصص تاریخ همون دوره نوشته. این باعث میشه که مطالب دقیق‌تر باشه و یک زاویه‌ی دید خاص هم بر کل کتاب حاکم نشه.
 بزرگ‌ترین ایرادش از نظر من، چکیده بودنه.
برای خودم اینجوری بود که بخش‌های مربوط به ایلام، مادها، هخامنشیان، اشکانیان، ساسانیان، صفویان و پهلوی که ازشون اطلاعات قبلی داشتم خیلی جذاب و سودمند بود ولی تو بخش‌هایی که اطلاعات کمتری داشتم مطالب کمی گنگ به نظر می‌رسید و یک «خب که چی؟!» تو ذهنم جولان می‌داد و گاهی پیدا کردن رشته‌ی وقایع برام سخت می‌شد.

در کل؛
کتابیه که پیشنهادش می‌کنم ولی به نظرم برای شروع خوانش تاریخ خیلی مناسب نیست. (حداقل بعضی بخش‌هاش اینطوره)
          

            ممنونم از خانم لیلی گلستان که مرا با این نویسنده متفکر آشنا کردند. جای جای مصاحبه برای من درس آموز بود. 
احمد محمود: من اول ناسیونالیست هستم و بعد اینترناسیونالیست. در حاشیه کتاب سرزمین سوخته می‌گوید اگر دفاع از سرزمینم ، جنگ طلبی محسوب می‌شود آری من آدم جنگ طلبی ام .نمی توانم بی تفاوت باشم
زبان فارسی باید هم گسترده شود و لغات خوب در کتاب‌ها بیاید تا چشم و ذهن خوانندگان آشنا شود و هم باید پاسبانی شود تا از ورود لغات غیرفارسی چلوگیری شود. 
جایزه نوبل به سیاست آلوده است. برای جهانی شدن داستان فارسی باید کانون نویسندگان و دولت در جهت ترجمه و تبلیغات کتب خوب تلاش کند تا بتوانیم ادبیاتمان را جهانی کنیم
بعضی ابتکارات در متن می‌تواند هیجانات رابه خواننده منتقل کند. مثلا وقتی صدا می کنیم  : بااارااان  یعنی دنبال گمشده می گردیم اما وقتی می‌گوییم: باران! یعنی یک گفتگوی ساده داریم انجام میدیم. 
به نطر خودم امروزه ایموجی ها  هم می‌توانند چنین احساسی را در کتاب‌های الکترونیک ایجاد کنند
          

            آقای پورنامدریان را با «خانه‌ام ابریست» شناختم. کتاب فوق‌العاده‌ای بود؛ مفید و منسجم. هر کس بپرسد چه کتابی برای شناخت نیما می‌شناسی، بی‌بروبرگرد همین اثر را پیشنهاد می‌کنم. 
بعد مدتی خبردار شدم که آقای پورنامدریان کتابی دارد دربارهٔ شاملو. مشتاق شدم بخوانمش. به هوای قلم پورنامدریان از این کتابفروشی به آن یکی و بعد آن یکی دیگر رفتم. امّا یافت نشد. تا اینکه در کتابخانهٔ دانشگاه چشمم به کتاب افتاد و امروز که این سطور را می‌نویسم خواندن کتاب را به انجام رسانده‌ام. البته مطالعهٔ کتاب مستمر و منسجم نبود. امتحانات ترم وقفه انداخت در خواندنم. به ترتیب فصل‌ها هم پیش نرفتم. درهرحال با هر چند و چونی که بود، کتاب خوانده شد.

همیشه نگاهم به شاملو با بی‌میلی همراه بوده. برعکس اخوان که به شخصیتش علاقه دارم، شخصیت شاملو جذبم نمی‌کرد. همین باعث شد کمتر از او بخوانم. برای من که با وزن عروضی انس گرفته بودم، منثور بودن بعضی اشعار شاملو هم دافعهٔ دیگری بود. 
امّا سفر در مه دیدگاهم را تعدیل کرد. باعث شد از دریچهٔ دیگری به شاملو نگاه کنم و با شعرش ارتباط بگیرم. توجهم به کلیدهای تأویل و شگردهای بلاغی و موسیقایی شعرش جلب شد. از همه مهم‌تر از شعرش لذت بردم. البته هنوز از شخصیت شاملو خوشم نمی‌آید. :) 

پیشگفتار کتاب دربارهٔ نقد ادبی و زبان‌شناسی و تعریف شعر در ادبیات فارسی بحث می‌کند تا می‌رسد به تحول نیما و سپس شعر شاملو. فصل بعد به تجربه‌های پیش از هوای تازه می‌پردازد. تجربه‌هایی که چیزی به ارزش هنری شاملو نمی‌افزاید. پس از این، کتاب به شعر شاملو از هوای تازه تا دشنه در دیس اختصاص دارد. نخست از عاطفه و اندیشهٔ شعر وی می‌گوید و در ضمن آن چندشعر را تحلیل می‌کند. سپس تخیل، زبان، بلاغت و موسیقی شعر شاملو را بازمی‌نمایاند. در پایان کتاب نیز تأویل و تحلیل چند شعر دیگر شاملو جای گرفته است. 

قبل از این کتاب، مقدمه و موخرهٔ محمد حقوقی در برگزیدهٔ اشعار شاملو(مجموعهٔ شعر زمان ما از انتشارات نگاه) را خوانده بودم. سفر در مه در مجموع از نوشتهٔ حقوقی بهتر است. اما به نظرم یک ویژگی کتاب گاهی باعث ملال‌ می‌شود؛ اینکه پورنامداریان چندین صفحه را اختصاص می‌دهد به شاهدآوردن غیرمفید. مثلا تمام کلمات امروزی‌ای که شاملو به کاربرده را ردیف می‌کند. با وجود این، کتاب هنوز ارزش خواندن را دارد. 

در پایان این نوشتار، دو موضع از کتاب را نقل می‌کنم(از چاپ چهارم، سال۱۳۹٠)؛ 

برخورد عنادآمیز با فرهنگ گذشته یکی از اسباب جلب‌نظر بسیاری از مخاطبان شعر شاملو و نیز یکی دیگر از جنبه‌های خلاف عادت اوست. ص ۷۷

در شعر نو فارسی به طور اعم و شعر شاملو به طور اخص محور عمودی خیال بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. در شعر شاملو، عاطفه در یک یا چند بیت تمام نمی‌شود و هر جزء شعر برای خود مستقل از سایر قسمت‌ها نیست؛ کل شعر است که احساس و عاطفهٔ شاعر را بیان و منتقل می‌کند. شاملو حتی وزن شعر را که برجسته‌ترین عنصر در شعر قدیم است از آن سبب کنار می‌گذارد که عقیده دارد جریان خود به خودی شعر و زایش طبیعی آن را به هم می‌زند. ص ۳٠۵
          

            سلام در این کتاب ارزشمند استاد با تفسیر بسیار بدیع و ارزشمند به من دید تازه ای در مورد غزلیات حافظ داد.
بنابر برداشت استاد از شخصیت پیرمغان، این شخصیت نماد طبیعت دوگانه مادی و معنوی بشر می باشد (پیر اصطلاحی رایج در تصوف و عرفان و نماد معنویت و مغان نمادی از خرابات و می و شراب ) و بر این اساس باید به تفسیر غزلهای حافظ مبادرت نمود و در کل غزلهای حافظ بیان سرگشتگی انسان و نوسان بین این دو بعد وجودی می باشد.
این کتاب رو به همه حافظ دوستان و علاقه مندان شعر کلاسیک توصیه می کنم.