به نام خدا
۱
به برکت به‌خوان، توی کتابخانه شخصی‌ام هی چرخ می‌زنم و کتاب‌هایی را که خوانده‌ام، بیرون می‌کشم و این‌جا درباره‌شان می‌نویسم.
۲
معمولاً رویه‌ام این است در صفحه اول کتاب‌هایی که دارم مهر می‌زنم که مشخص شود برای من است - چون در رفت‌وآمدها ممکن است کسی کتابی بردارد و ببرد و بعدها بشود پس گرفت، بگذریم که نه کتاب امانت دهید نه امانت بگیرید - و بعد زیرش تاریخ خرید یا هدیه، محل خرید یا هدیه‌دهنده، تاریخ شروع قرائت و پایانش را می‌نویسم. چه ربطی به کتاب کاشوب دارد؟ هیچ. گفتم یک‌جا بنویسم.
۳
اولین‌بار محسن‌جان حسام‌مظاهری به من گفت برای کتابی حاوی روایت‌های عاشورایی روایتی بنویسم که بعدها کل کار تحویل نشر اطراف و بزرگوار دیگری شد و من هم نوشتم و در این کتاب روایتی دارم.
۴
کتاب در زمان خودش جزو اولین‌ها بود - تردید دارم و شاید اولین بود - و همین، باید در نقدش لحاظ شود. بعدها شیخ‌مسعود دیانی که خدا از شر سرطان محفوظش بدارد، در نقد کتاب جلسه‌ای گرفت.
۵
روایت‌های کتاب بازتاب نگاه بخشی از جوانان دیروز و میانسالان امروز، درباره روضه‌های زیسته و نزیسته است. همگی روایت‌ها یک‌دست نیستند، اما، به نسبت جامعند. البته کتاب‌های بعدی نشر اطراف در همین باره، تکمیل‌ترش کرد.
۶
نویسندگان این کتاب، اهل قلم‌های دیروز، مدیران و نویسندگان فردایند. به‌گمانم انتخاب‌های خوبی شده.
          

            مجموعه‌ی واقعا متنوع و جذابی بود. خواندنش طول کشید چون اوایلش بودم که هدیه دادم به برادرم. دو سه هفته بعد که دوباره خریدمش، اواسطش بودم که هدیه دادم به دوستم. این‌بار خیلی طول کشید تا بخرم و تمام کنم. 
در کل خوب بود، به جز دو سه روایت روی اعصاب. 
کهنه شرم، تاریک روشنای کوره و گیسوی حور در امین حضور عالی بودند. خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی عالی. مجلس مواجهه‌ی مهدی امارات و مهدی قمی هم خوب بود. اما چندتایی از نظرم بد بودند، مثل بغض دونفره.
          

            خسته کننده 😑
با اینکه بخاطر ایده‌اش واقعن دوستش داشتم... اصلن جذبم نکرد 😑
و با اینکه متنفرم از این کار ... نصفه رهاش کردم .. (فعلن.. ب امیده اینکه بعدن دوباره بهش شانس بدم 😁)
          

            این کتاب روایت هایی از نویسندگان است با موضوع مجلس عزاداری امام حسین. بعضی از این روایات بسیار دلنشین و زیبا بیان شده اند و گوشه هایی از مجلس های روضه ی اباعبدالله را به تصویر کشیده اند که شاید کمتر به آنها توجه کرده ایم و کمتر از آن زاویه نگاه کرده ایم. مخصوصا به علاقمندان نوشتن و روایت نویسی پیشنهاد می کنم روایت آخر از خانم مرشد زاده را حتما بخوانند. 
اگرچه شاید بعضی روایت ها هم ضعیف تر از بقیه هستند و حس و حال روایت های خوب را خراب می کنند. اما در مجموع، خواندن این کتاب خالی از لطف نیست.
          

            فکر نمی کردم روزی برسد که من همه ی داستان های یک مجموعه داستان را دوست داشته باشم و مشکل فقط سر کمتر و بیشترش باشد.
کآشوب را هفته ی اول محرم و در قطار تهران-مشهد شروع کردم و خواندن ش حدود چهار ماه طول کشید. محرم تمام شد و صفر آمد و حتی قرار بود بدون من کربلا هم برود. بعد ش هم دست یک تازه از کربلا برگشته بود تا ربیع الاول که دوباره به من برگشت. و البته این کش آمدن از سر جذاب نبودن ش نبود. فقط این که وقت می خواستم بعد از هر روایت که مزه مزه ش کنم و سه چهار ماه زندگی کردم روایت های کآشوب را.
هر روایت یک چیزی داشت که خاطرم بماند. ولی از بین شان انگار سید روایت آخر یک چیز دیگر بود. آن جایی که گیر افتاده بود در جوانان بنی هاشم بیاییدِ روضه ی حضرت علی اکبر...

پی نوشت: 
۱. این که چقدر ذوق کردم از برخوردن به اسم آشنای روایت «هیئت تازه مادر ها» که گفتن ندارد و این که چله ها چهل روزه تمام نمی شود و چقدر حیف که تا الان نمی دانستم.
معصومه توکلی
۲. با دوستی قرار گذاشتیم محل هایی که در بعضی از روایت ها اسم شان برده شد را پیدا کنیم و برویم.
۳. اول ش نوشته ام به نیت مشهد:)
۴. این شهر های بی امام زاده و حرم چقدر سردرگم اند. آدم باید در شهرش جایی باشد که به سمتش جاری شود.
حرف حق!
          

            در این کتاب بیست‌وسه تن از روزنامه‌نگاران معاصر به توصیف تجربیات شخصی خود درباره مساله عزاداری محرم پرداخته‌اند. 

در برخی روایت‌ها موضوع عزاداری کمرنگ و در برخی دیگر درون‌مایه اصلی است. برخی از آنها مسائل سطحی و ظاهری عزاداری را مطرح کرده‌اند و تعداد انگشت‌شماری از آنها تجربیات عمیق‌تری را مطرح کرده‌اند.

به نظر نویسنده این مرور، از بین روایت‌ها دو روایت «وضعیت غریب نوه عباس بنگر» و «کتیبه سفید برای واترلو» که به ترتیب به موضوع عزاداری از دیدگاه پژوهشی و بی‌طرف، و عزاداری در کشور بیگانه (با مشکلاتی که شاید به ذهن فرد ایرانی خطور نکرده باشد)، برجسته‌تر هستند.

کشش روایت‌ها کم‌وبیش چنان است که انگیزه ادامه مطالعه را در خواننده ایجاد می‌کند.
          

            کلاسم مجلس روضه شده، کم مانده خودم گریه ام بگیرد. برای انسانی ها یک روایت از هیئت واترلو کانادا را می خوانم، برای ریاضی ها حکایت آن پسرجوانی که در ترافیک پاسداران مانده بود و می ترسید شب علی اکبر به تکیه دزاشیب نرسد، برای تجربی ها روایت آن مادری را که با تکان ها گهواره برای خودش روضه مجسم ساخته بود. کلاسمان امروز سرتاسر روضه ست. به بچه ها می گویم آن جاهای داستان را که برایتان آشناست بنویسید، هر متن که تمام می شود با ذوق و شوق شروع می کنند حرف زدن و من می خواهم که همه آن چه گفته اند را بنویسند، خودم هم داستان در به دری شب اول محرم پارسال را تعریف می کنم. برایشان می گویم محرم برای من بی آر تی های اتوبان چمران در شب های طولانی پاییز است وقتی به هر سختی ای شده خودم را به دانشگاه امام صادق می رسانم. 
کلاسمان روضه مجسم می شود،  محرم برای من کتابفروشی کیهان است وقتی دارم 31 جلد "کآشوب" برای بچه ها سفارش می دهم و می گویم حداکثر تا پنج شنبه به دستشان برسانند
          

            آمیختن طعم و لحن تجربه های شخصی افراد نسبت به مجلس های روضه و این خرده روایت ها، روایت فراگیری افریده که هویتی مستقل از اجزای خودش دارد. کنار هم چیدن این صداهای فردی، به گزارش یک پدیده بدل شده و در غالب یک کتاب در آمده. این کتاب یک روایت است، روایت یک کآشوب....
همانطور که گفته شد کتاب کآشوب شامل بیست و سه روایت از نویسنده‌های مختلف با دیدگاه‌های متفاوت است که درباره‌ی نسبت خودشان و محرم نوشته‌اند. روایت‌ها به زبانی روشن و ساده نوشته شده‌اند و هرکدام طعم و لحن اقلیم یا فکری را دارند که نویسنده در آن رشد یافته است. دغدغه‌های متفاوت هر کدام از نویسندگان، روایتشان را منحصربه‌فرد کرده و یکنواختی را از کتاب گرفته است.
اول از همه بگویم که همچین موضوعی برایم جالب بود. همیشه این را دوست داشتم که بدانم الان، در این لحظه یا در آن لحظه ای که آن اتفاق افتاد فلان آدم از فلان قشر جامعه چه فکری می کرده و این کتاب دقیقا همین بود. بیست و سه روایت از روضه ها در  محرم....
نکته دیگری دلم میخواهد بگویم این بود که همیشه برای من اسم گذاری فصلو خصوصا کتاب خیلی اهمیت دارد. اسم گذاری کتاب را دوست داشتم اما بعضی از فصل ها بود که علت نام گذاریشان را متوجه نمی شدم. یا مثلا میتوانم بگویم جملات عربی داشت که من به عنوان خواننده ای نوجوان یا اصلا خواننده ای که زبان عربیش قوی نیست دوست داشتم معنایش را بفهمم. حالا چه از طریق پاورقی یا اشاره ای ریز در ادامه متن یا .... 
در ادامه همین مبحث دلم میخواست در کتاب روایتی از زبان نوجوان ها هم بود. یعنی اینکه همه این روایات که چه بسا بعضی هایشان ادبی هم بودند به مرور زمان خسته کننده میشدند، و من دلم میخواست و میخواهد کتابی باشد که حالا بعد تمام مردم، از زبان تمام نوجوان های قشر های مختلف جامعه را باشد.
از آنجایی که کتاب داستانی نبود و روایت بود نمیتوانم در مورد دیالوگ ها، زاویه دید یا پیرنگ صحبت میکنم. فقط میتوانم بگویم که روایت های چه بسا کوچک و کم کتاب روند خوبی داشتند. یعنی وقتی گوینده از زبان اول شخص تمام ماجراها را میگفت و اینکه در اغلب موقعیت های روایات ما با فضای آن ها آشنا بودیم کمک می کرد کتاب اذیت کننده نباشد.
در نهایت اینکه کتاب کآشوب را پیشنهاد میکنم. حداقل اگر برایتان خسته کننده  یا اشتیاق آور نبود چند تا از روایت هایش را بخوانید. مطمئن باشید دیدن ماجرا از زوایه دیگری دلنشین است. در آخر هم دلم میخواهد این متن را با بریده ای از کتاب به پایان برسانم:« اگر خواستی بر چیزی در این عالم گریه کنی، اگر خواستی بر ظلمی که به تو شده گریه کنی، اگر خواستی بر نداری گریه کنی، اگر دلت تنگ شده بود، بر حسین گریه کن...» و لازم است بگویم اگر غم دیگری دارید گریه کردن برای حسین(ع) دوا و درمانتان است و خیلی اوقات به علاوه برطرف شدن غمتان، ثوابی هم به دلیل گریه برای اباعبدالله(ع) نوشته می شود. باشد که جزو یارانشان باشیم....
          

            از خواندنش لذت بردم.کتاب چند روایت عالی دارد،دو سه تا معمولی و باقی هم در سطح خوبی هستند.
طرح جلد کتاب هم دلنشین و زیبا است.
کتیبه ای سفید برای واترلو،شش گوشه با رزولوشن کم،دیوانگان در پاییز و گیسوی حور در امین حضور را بیش از بقیه دوست داشتم.
همانطور که در مقدمه کتاب آمده،تفاوت روایت ها در کنار هم یک کلّ منسجم را تشکیل داده و گمان می کنم عدم یکدستی موضوع و لحن روایت ها اتفاقا نقطه قوّت کتاب است.
          

            بیست و سه روایت مختلف از افراد مختلف در وصف احساسات و احوالات زندگی حسینی همراه با روضه و هیئت و شور و عشق حسینی
این مجموعه به سرپرستی خانم نفیسه مرشد زاده نوشته و جمع آوری شده و حقیقتا کار ارزنده ای از آب درآمده است
سطرها خودشان روضه خوانند و دل ها را روان میکنند. بهترین روایت این مجموعه در نظرم کتیبه سفید برای واترلو است که کلمه کلمه اش حس و عشق امام را دارد و خودش حرف میزند از حال نویسنده
داستان خوب بعدی در نظرم گیسوی حور در امین حضور بود.
کتاب جالبی است
          

            کآشوب ضعیف تر از رستخیزه، شاید به خاطر اینکه جلد اول سِری هست یا هر چیزی که طبعا نباید باهم مقایسه شون کرد.پراکنده خوندم این چهار جلدی رو.
از این مجموعه فقط چند روایتش رو دوست داشتم و درخشان بود.بقیه چندان خوب نبود. چه از لحاظ تکنیکی و چه جنس قلم. خوندمش تا با امام حسین های مختلفی آشنا بشم و بین مردم در جای جای دنیا زندگی کنم. ایده ی کتاب خیلی عالیه و خیلی هم خوب پیاده شده. خوندنش خالی از لطف نیست.  سه جلد دیگه اش اما بیشتر به جان می شینه.  
          

            اگر چه همه روایت های در یک سطح نبودن ولی خب کلیت رو من دوست داشتم. خودم هم رفتم تو فکر اینکه روایتم از روضه ها چی هست این بیت از خاطرم گذشت.

ما یادمان که نیست ولی راستی حسین
 با درد غربت تو کجا آشنا شدیم؟
          

            کتاب مجموعه ای است از قصه ی ارتباط آدم ها با امام حسین علیه السلام، با محرم و فضایش، با مکتب عاشورا
از زوایای مختلف و از زبان آدم های مختلف
روایت ها هم قوت و ضعف دارند این بستگی به شما دارد که چقدر و کجا با آنها ارتباط بگیرید
در مجموع برای من شیرین بود 
در کنار کتاب های مختلف دیگر در حوزه ی عاشورا و امام حسین علیه السلام این کتاب در قالب و سبک متفاوت بود برای من
          

            روضه خواندن هم لذتی است برای خودش.
حتما که همیشه نباید روضه را روضه خوان با شعر و مقتل بخواند و ما هم بشکنیم.
کآشوب شاید همه اش روضه نباشد منتها کشتی نجات و رحمت واسعه اباعبدالله آنقدر گیرا است، که به هر عزاداری و غمی از او که نگاه کنی می‌شکنی. شکسته شدن کم است ولی لازم. لذت بردیم.
          

            از آن‌جایی که یک مجموعه روایت است شما می‌توانید هر بار بر حسب حوصله و زمان یک صفحه از آن را باز و شروع به خواندن کنید. روایت اول ساده و بی‌آلایش است. اگر دنبال جستار هستید روایت‌های سیزده، هجده و بیست و دو را بخوانید. روایت‌های چهار، ده و شانزده به نظرم کمی بی‌سر و ته آمدند. به روایت‌های پنج، شش، پانزده، هفده، نوزده و بیست و یک برچسب عالی را زدم و روایت‌های هفت، یازده، چهارده، بیست برچسب خوب. اما عالی‌ترین آن‌ها به نظرم روایت آخر، روایت بیست و سوم، روایت خانم مرشدزاده بود که هم احساسات مشترکم را برانگیخت و هم اشک‌هایم با خواندنش جاری شد.
          

            عالی بود ، من چرا اینو تا حالا نخونده بودم ؟
روایت های درخشانی داشت واقعا و باقی هم کمی کمتر از درخشان بود، به قول احسان رضایی توی همین کار " نام تو هوا را گرم می‌کند" همون حکایت حالا برای کتاب هم پیش اومده ، نام آن مرد کتاب را گرم کرده! حتما بعدی ها رو هم می‌خونم. واقعا عالی بود.
پی نوشت: روایت آخر رو همین الآن توی تخت و قبل ازخواب خوندم ساعت بیست دقیقه به سه بامداد شنبه‌ست و من انقدر با راوی توی "امین حضور" گریه کردم که پاره شدم رسما.
          

            زندگی‌نگاره‌های این کتاب با موضوع محرم نوشته شده‌اند و مخاطب را با خود به هیئت‌ها و روضه‌های متفاوت می‌برند. خاطره بزرگ شدن با روضه‌های خانگی، دسته عزاداری کولی‌ها، دختری که می‌خواست شوهرش هیئتی باشد، فضول‌ترین دخترعموی دنیا، مجلس عزا در کانادا، دختربچه‌ای که نگران حال عروسکش بود و خانمی که خواب دیده بود عروس شده است را فراموش نمی‌کنم.