توی این مجموعه کتاب که چندسالیه  نشر اطراف حوالی محرم منتشر میکنه، محاله بخونیش و خودت رو پیدا نکنی، محاله قصه خودت رو توی روضه‌ها شبیه یکی از این قصه‌ها نبینی، چون راویا شبیه خودمونن و خاطره‌هاشون از خاطره جمعی تک‌تک‌مون روایت میکنه
امسال "مهمانگاه" از این مجموعه‌کتاب، ساختارشکنانه‌تر  و بی‌پرواتر روایتها رو کنار هم چیده بود و عجیب به دلم نشست.
          

            کآشوب ضعیف تر از رستخیزه، شاید به خاطر اینکه جلد اول سِری هست یا هر چیزی که طبعا نباید باهم مقایسه شون کرد.پراکنده خوندم این چهار جلدی رو.
از این مجموعه فقط چند روایتش رو دوست داشتم و درخشان بود.بقیه چندان خوب نبود. چه از لحاظ تکنیکی و چه جنس قلم. خوندمش تا با امام حسین های مختلفی آشنا بشم و بین مردم در جای جای دنیا زندگی کنم. ایده ی کتاب خیلی عالیه و خیلی هم خوب پیاده شده. خوندنش خالی از لطف نیست.  سه جلد دیگه اش اما بیشتر به جان می شینه.  
          

            ضابطیان در ذهن من به سه شاخه تقسیم می‌شود. کتاب‌هایش، رادیوهفت و پادکست‌های درجه یکی که برخی از آن‌ها را بیش از سه بار خوانده،نوشته و دیده‌ام. اما نوشابه‌زرد از آن دسته کتاب‌هایی است که گمان نمی‌کنم یمبار دیگر آن را باز کنم. حتی برای دیدن تصاویر کتاب.
خیلی راحت بخواهم بگویم به‌نظرم ضابطیان در نوشابه‌زرد یک یا حتی دوگام به عقب رفته و این نظر در نثر کتاب، سوژه‌یابی و پرداخت به آن به مسائل روشن است.
اگر سفرنامه‌های قبلی ضابطیان را خوانده‌اید باید بگویم که انتظار جذابیتی در این کتاب نباشید
          

            نوشابه زرد نوشته‌ها و عکس‌های منصور ضابطیان است از سفر به یکی از مقاصد دلخواه ایرانیان یعنی کانادا و حضور در یکی از اصلی‌ترین شهرهای تجمع ایرانیان مهاجر. 
نویسنده در این سفر هم به دیدن آبشارهای نیاگارا رفته و هم بازارهای محلی؛ هم از ظلم علیه بومیان کانادا در سده‌های گذشته می‌گوید و هم میدان محسنی! تورنتو گزارش می‌دهد.

 طبیعتا اگر سفر ضابطیان در روزهایی غیر از پاییز۱۴۰۱ انجام می‌گرفت، لحن و نوشتار کتاب شاداب‌تر از این می‌بود که هست، اما به‌نظر من یک سر و گردن بالاتر از کتاب‌های اخیر نویسنده است؛ هرچند هنوز نتوانسته به گردپای چای نعنا برسد.