کسی که کتاب میخواند (مخصوصا سفرنامه) هزاران زندگی را قبل از مرگش زندگی میکند.
        

          تعریف سفرنامه‌های منصور ضابطیان رو زیاد شنیده بودم و فکر میکردم خیلی خوشم بیاد. ولی اونقدر که فکر می‌کردم جذاب نبود. بعضی اطلاعاتش جالب بودن مثل اینکه مراکش اسم کشور نیست و اسم یکی از شهرهای بزرگشونه، بعضی اتفاقا و کاراش جالب بود مثل اینکه گشته بود خبرنگاری که فلان قدر سال قبل درباره یه کافه توی یه شهر مراکش نوشته بود رو پیدا کرده بود و باهاش ارتباط گرفته بود، ولی به عنوان یک ماجرای منسجم، یه چیزی که از کلیتش بشه برداشت خاص و ماندگاری داشت چیزی به من نداد. 
شاید اگه انگیزه قوی‌تری از این سفر داشت یا به دنبال جواب سوالی می‌رفت برام جذاب‌تر بود.
البته کسی که پول و امکان سفر رو داره حق داره بی‌ هیچ انگیزه خاصی به همه جا سفر کنه و خوش بگذرونه. تو رو سننه قربونت برم:)
        

          سفرنامه مراکش هم مثل سفرنامه کوبا که از ضابطیان خواندم خوب و روان و دلنشین بود. حس و حال شهر ها و مکانها را خوب منتقل میکرد.
        

          یک سفرنامه‌ی جذاب درباره‌ی مراکش! 
دومین سفرنامه‌ای که از منصور ضابطیان خواندم. 
فهمیدم که هر از گاهی برای به دست آوردن حس و حال خوب باید یک سفرنامه بخوانم. و سفرنامه‌های ضابطیان یکی از بهترین گزینه‌ها هستند... 
        

          فکر نمیکنم هیچ سفرنامه ای بتونه جای سفر را  برای کسی پر کند. تجارب  آدم ها  از سفر ، مثل اثر انگشتشون  متفاوت از هم دیگر است اما ... اما زمانی که به هر دلیل دستمون کوتاهه و نمیتونیم تجربه های  خودمون رو از سفر  داشته باشیم  اونوقته که شنیدن و خواندن سفرنامه ها  پرنده خیال رو راهی میکنه تا گام به گام  همراه مسافر بشه و داستان سفرش رو حس کنه . 
تا حالا مراکش نرفتم و تا قبل از اینکه کتاب رو بخونم اطلاعات چندانی ازش نداشتم ولی نمیدونم چرا شنیدن نام کشور مراکش برام یه حس خوب  متفاوت ایجاد میکرد که البته در حین خوندن کتاب  یه جورایی فهمیدم حسم درست بود ، الان خیلی بیشتر از قبل دوست دارم مراکش رو ببینم .
و اما راجع به کتاب باید بگم اولین اثری بود که از آقای ضابطیان خوندم و نمیدونم طرز دیدشون به سفر در همه سفرنامه هاشون  یکیه یا نه ولی من خودم به شخصه زاویه دیدشون رو دوست داشتم و چیزی که میخواستم  از مراکش بدونم رو بهم ارائه داد منظورم تقریبا فرهنگ و جو غالب مراکشه  ، نه صرفا یکسری اطلاعات گردشگری  ! 
و البته لزومی نداره اینو بگم ولی شیوه سانسور مطالبشون  هم خلاقانه بود .
        

          از نظر من بهترین کتاب آقای ضابطیان هست.طوری که یکی از آرزو ها و اهدافم یک بار سفر به مراکش و هست
        

          یه سفرنامه شسته رفته و تر و تمیز که آدمو پرت میکنه به کوچه پس کوچه های فس و طنجه و مراکش.قلم منصور ضابطیان رو دوست دارم چون خیلی خودمونیه و آدم رو غرق سفر میکنه اینقدر که وقتی کتابو دستت میگیری تا لحظه تموم شدنش نمیتونی بذاریش‌زمین. یه نکته دیگه اینه که نویسنده هیچ وقت با تور سفر نمیره و با افراد محلی با اون کشور آشنا میشه واین باعث میشه تو سفرنامه هاش چیزایی دستگیرتون بشه که هیچ جای دیگه نمیتونید پیدا کنید
        

          مدت ها بود که دوست داشتم سفرنامه های ضابطیان را بخوانم اما همیشه فکر می کردم احتمالا برایم جذابیتی نداشته باشد که اتفاقات سفر کسی دیگر را بخوانم و شاید بیشتر حسرت بخورم. بالاخره خیلی اتفاقی سفرنامه مراکش را برداشتم و گفتم چند دقیقه می خوانم و میگذارمش کنار. این چند دقیقه شد چند ساعت و در یک نشست کتاب تمام شد!
برای من هم مثل خیلی ها مراکش بیشتر یادآور فیلم «کازابلانکا» با بازی همفرى بوگارت و اینگرید برگمن و دیگر فیلم هایی مثل متفق بود (ضدحال بدی است که می فهمم کازابلانکا را در آمریکا فیلمبرداری کرده اند نه در مراکش!).
رابطه مراکش با ایران به دلیل اختلافات سیاسی (ناشی از پناه دادن مراکش به محمدرضا پهلوی) چندان خوب نبوده و بعد از 35 سال دوباره از سرگرفته شده است و حالا مقصد سفر ایرانی ها شده است.
ضابطیان در سفر 20 روزه اش به مراکش از شهرهای کازابلانکا، طنجه،،شفشاون، فس، مراکش(نام یکی از شهر های مراکش) دیدن می کند.
نثر پخته، روان و ساده نویسنده و نگاه جامعه شناسانه و انسان شناسانه او در مواجهه با فرهنگ و روابط اجتماعی، نوشته های ضابطیان را خاص و متفاوت کرده است. برای من، طنز کلام نویسنده ویژگی مهم تری است که باعث می شود بیشتر با او همراه شوم.
روایت داستان گونه نویسنده از طول سفر و پرداختن به جزئیات باعث می شود که خواننده به خوبی با او همراه شود. بعد از خواندن کتاب این احساس را داشتم که انگار ساختمان های سفید کازابلانکا، کوچه های آبی شفشاون، بازارهای سنتی مدینا، کافه های ساده و اذان پیرمرد های مراکشی برایم غریبه نبود و همه آنچه در کتاب خوانده بودم را زندگی کردم.

بخشی از کتاب
مراکش سرزمین مهربانی است. سرزمین طلوع های نارنجی و مخملی و غروب های آمیخته با اذان های برآمده از قلب، بدون بلندگو های قلابی. مراکش برای هرکس چیزی دارد که عاشقش شود و عاشقش بماند و در دل آرزو کند که دوری دوباره این هوا را بغل بگیرد و عاشقی کند.
        

          کتاب جوری بود که توی یک روز تمامش کردم، همراه نویسنده در کوچه پس کوچه های مراکش می گردی و فرهنگ های مختلف رو میبینی.

این اولین کتابی بود که از منصور ضابطیان خوندم، احتمالا کتابهای دیگری را از همین نویسنده بخوانم... .
        

          کتاب روان و خوانا بود و پتانسیل این رو داشت که یه ضرب تا آخرش بخونی و خسته نشی. هم متن شیوا بود و هم عکس به کمک متن اومده بود.
چیزی که سفر ضابطیان رو‌ جذاب کرده بود، برخوردش با افراد محلی و بومی مراکش بود و دقیقا چیزی که ازش افسوس میخوردی این بود که چرا بیشتر گپ و گفت‌هاش رو نیاورده بود و به یه توصیف اولیه قناعت میکرد.
کتاب بد نبود اما خیلی میتونست جذاب تر باشه. احساس من این بود که خیلی هول هولکی نوشته و سریع داده دست چاپ. از طرفی ضعف کار توی این بود که از خیلی جاها سریع رد میشد و تشنه ولت میکرد و از همه مهم‌تر اینکه از تحول شخصیش به خاطر وقایع چیزی نمیدیدی.
کاش این سفرنامه رو «حامدعسکری» مینوشت!
        

          سفرنامه ى مراكش  با نگاه هنرى سينمايى، 
از شهر كازابلانكا با خانه هاى سفيد و كافه‌ی ریک،حسن آقا و شهر بندری طَنجه و طبیعت جذابش، شَفشاوِن و دیوارهای آبی، درهای چوبی و کوچه های تنگ و باریکش، و از قدمت شهر فِس و عطر نارنجهاى شيراز،و ماجراهای ریاذ الفنگ شویی و جامع الفناء در مراکش را برای ما روایت میکند؛ 
مراكش دروازه ى آفريقا، كشورى كه هميشه مأمنى آرام بوده براى هنرمندان معروف جهان و حتى سياستمداران!
        

          مراکش یکی از جاهایی که خیلی دوست دارم برم.  زیبا و اصیل به نظرم این از همه کتابهای آقای ضابطیان قشنگتر بود. به لطف  عکس های زیبای کتاب از خواندنش لذت بردم فقط حیف که رنگی نبودند.
        

          بسیار خوشخوان و جذاب. علاقه سفر به مراکش را در دلم ایجاد کرد.
        

          واسه کسی مثل من که عاشق کشور مراکشه خوندن این کتاب میتونه لذت بخش باشه.
تلاش منصور ضابطیان برای رعایت انصاف در روایت هاش دلچسبه. این اثر رو از استامبولی بیشتر دوست داشتم.
به نسبت سفرنامه قبلی که تقریبا به تازگی خواندم(خال سیاه عربی) خیلی بی تکلف‌تر و ساده‌تر نوشته شده بود که واقعا خوندنشو شیرین‌تر میکرد.
برای یک بار خوندنش می ارزید. ولی دیگه فکرنکنم مجدد برگردم و بخونمش.
همین دیگه! 
        

          بر خلاف انتظار در تعطیلات فرصت کمتری برای خواندن کتاب پیدا می‌شود، بخصوص اگر قسمتی از تعطیلات نیز به سفر بگذرد؛ آن‌ هم تعطیلات نوروز. 
امسال هم مانند سال‌های پیش در تعطیلات نوروز سعی کردم مقداری از وقت‌های باقیمانده از دید و بازدیدها و بیرون رفتن‌ها و ... را به کتاب خواندن اختصاص دهم و کتاب چای نعنای جناب آقای #منصور_ضابطیان را در این ایام خواندم. #چای_نعنا سفرنامه‌ای است از سفر منصور ضابطیان به کشور #مراکش. کشوری در غربی‌ترین نقطه آفریقا یکی از مهم‌ترین و آبادترین کشورهای این منطقه نیز محسوب می‌شود. از خواندن چای نعنا بسیار لذت‌ بردم چراکه مردمان آن ناحیه از سرزمین‌های آفریقا را بسیار شبیه به مردمان نواحی جنوب کشور خودمان یافتم.
چای نعنا اولین کتابی بود که در این قرن خواندم. کتابی که محتوای آن در باب #سفر بود؛ سفری که دست بر قضا در نوروز اتفاق افتاده بود. (در نوروز سال ۱۳۹۶) 
امیدوارم این سال را و این دهه را و این قرن را با خواندن کتاب‌هایی از این‌ دست و همچنین زندگی با طعمی از سفر و حرکت در پیش داشته باشم و داشته باشید.
        

          اولین کتابی که از منصور ضابطیان خواندم.و اولین سفرنامه ای که خواندم‌.
کتابی خوب ،که از آن دسته کتاب های است که خواننده  می‌گوید تا ص فلان می‌خوانم و بقیه اش برای بعدا ، اما هیچوقت نمی‌شود چون کتاب خودش را به خواننده جذب می‌کند و واقعا جذاب است.بنظرم تنها ضعفش برای من ،که از نظر خیلی ها شاید حسن باشد این بود که بیشتر به جزئیات سفر پرداخته بود‌ و خیلی چیز های کلی برای معرفی کشور مانند تاریخ،اماکن دیدنی و ... صرف نظر شده بود یا خیلی کم به آن ها پرداخته شده بود. در هر صورت بسیار از خواندش و سفر یک روزه ام به مغرب یا مراکش خودمان راضی هستم.(تو پرانتزی بگم حتما با چای نعنا بخوانید)
        

          لذت بخش بود
        

          مراکش برای من یکی ازون کشورهاییه که حتماً یه روز باید بهش سفر کنم و خوندن این سفرنامه عطشم رو بیشتر هم کرد برای دیدن قصرها و مسجدها و مدینای شهرها و نوشیدن چای نعنا و اگر سری به طنجه زدم برم سراغ رستوران حسن‌آقا توی دفترش به فارسی یادگاری بنویسم.
چیزی که برام جالب بود و از تو نوشته‌ها فهمیدم، به نظر میاد مردم مراکش همشون یه جورایی بی‌خیال و سرخوشند باید از نزدیک دید تا بشه تأیید کرد.

درست رأس ساعت یازده امین از راه می‌رسد. ساعتم را نشانش می‌دهم و می‌گویم «قرارمون ساعت ده بود، الان ساعت یازدهه.» می‌خندد و می‌گوید :«اوه! تو جریان اکسترا آورز رو نمی‌دونی؟» می‌گویم:«چرا می‌دونم... ساعت‌ها یک ساعت کشیده جلو. پس تو یک ساعت دیر کردی!» باز می‌خندد: اشتباه نکن! اون مال کارای اداری و دانشگاه و این چیزاست ما وقتی سر یه ساعتی قرار می‌ذاریم، منظورمون همون ساعت قدیمه

در کل سفرنامه خوبی بود ولی کاش بیشتر و مفصل‌تر بود.
        

          توصیه می کنم کتاب های منصور ضابطیان را پشت سر هم نخوانید!...
پشت سر هم خواندن این نوع کتاب ها از جذابیت کشف نکات جالب کم می کند و لذت کتاب خونی را می گیرد.
        

          مراکش سرزمین مهربانی است. سرزمین  طلوع های نارنجی و مخملی و غروب هایی آمیخته با اذان های  برآمده از قلب، بدون بلندگو های قلابی. مراکش برای هر کسی چیزی دارد که عاشقش شود و ....( بخشی از متن کتاب)
مثل همیشه  آقای ضابطیان ما را با کوچه پس کوچه ها آشنا میکنه جاهایی که توریست ها و یا  سفر نامه نویس های دیگه سراغ اش نمیرن
خودشون هم اشاره میکنه در سفرنامه های جای تجربه های شخصی نویسنده  در برخورد با آدم هایی از فرهنگی دیگر خالی ست.
فک نمی کردم   دلم بخواد به کشوری از قاره سیاه سفر کنم
شباهتی بین ایران و مراکش  پیدا کردم.
مراکش محل برا  آرامش با رنگ هاست.
درمورد فیلم کازابلانکا هم  یه فکت شوکه کننده در کتاب اومده که  طرفداران این فیلم خوبه بدونن.