یه سفرنامه شسته رفته و تر و تمیز که آدمو پرت میکنه به کوچه پس کوچه های فس و طنجه و مراکش.قلم منصور ضابطیان رو دوست دارم چون خیلی خودمونیه و آدم رو غرق سفر میکنه اینقدر که وقتی کتابو دستت میگیری تا لحظه تموم شدنش نمیتونی بذاریش‌زمین. یه نکته دیگه اینه که نویسنده هیچ وقت با تور سفر نمیره و با افراد محلی با اون کشور آشنا میشه واین باعث میشه تو سفرنامه هاش چیزایی دستگیرتون بشه که هیچ جای دیگه نمیتونید پیدا کنید