کتاب روان و خوانا بود و پتانسیل این رو داشت که یه ضرب تا آخرش بخونی و خسته نشی. هم متن شیوا بود و هم عکس به کمک متن اومده بود.
چیزی که سفر ضابطیان رو‌ جذاب کرده بود، برخوردش با افراد محلی و بومی مراکش بود و دقیقا چیزی که ازش افسوس میخوردی این بود که چرا بیشتر گپ و گفت‌هاش رو نیاورده بود و به یه توصیف اولیه قناعت میکرد.
کتاب بد نبود اما خیلی میتونست جذاب تر باشه. احساس من این بود که خیلی هول هولکی نوشته و سریع داده دست چاپ. از طرفی ضعف کار توی این بود که از خیلی جاها سریع رد میشد و تشنه ولت میکرد و از همه مهم‌تر اینکه از تحول شخصیش به خاطر وقایع چیزی نمیدیدی.
کاش این سفرنامه رو «حامدعسکری» مینوشت!