واسه کسی مثل من که عاشق کشور مراکشه خوندن این کتاب میتونه لذت بخش باشه.
تلاش منصور ضابطیان برای رعایت انصاف در روایت هاش دلچسبه. این اثر رو از استامبولی بیشتر دوست داشتم.
به نسبت سفرنامه قبلی که تقریبا به تازگی خواندم(خال سیاه عربی) خیلی بی تکلف‌تر و ساده‌تر نوشته شده بود که واقعا خوندنشو شیرین‌تر میکرد.
برای یک بار خوندنش می ارزید. ولی دیگه فکرنکنم مجدد برگردم و بخونمش.
همین دیگه!