نمیدانم که چطور باید بیان کنم که چقدر برایم مورد علاقه بود.
جای جای کتاب در روح ورتر (گوته) غرق می شدم..
اونقدر جمله های قشنگی داشت و یک سری حالات درونی را خوب و زیبا توصیف کرده بود که حد نداشت.
و حتی امروز کتاب را به مدرسه بردم تا یک تکه هایی را برای دوستانم بخوانم و با هم فغان کنیم ...
البته از ترجمه ی خیلی خوبش هم نگذریم، که واقعا باعث لذت من بود :)
آن جستار انتهای کتاب به نام "طبیعت" و نقد توماس مان هم که جای خودش را دارد!
آقای گوته. دوستت دارم.
-
خواندنش در این روزهای غمگین و پرکار من، تسلی بخش خاطرم بود.