متاسفانه من با شخصیت ورتر و تصمیماتش و یا حتی با رفتارهای لوته نتونستم همذات‌پنداری کنم. احتمالا در دسته‌ی همون عقل‌گراهایی قرار می‌گیرم که ورتر ازشون دل خوشی نداشت! اما برخی دیدگاه‌های ورتر (یا درواقع گوته) مثلا عشقش به طبیعت یا نقدش به طبقات اجتماعی برای من هم قابل درک و موافقت بود.
در کل، خوندن تفسیر توماس مان و پی‌نوشت‌های مترجم در انتهای کتاب کمک زیادی بهم کرد که متوجه تفکر گوته و برخی ارجاعات و مفاهیم مورد نظرش بشم، و ضمنا این رو بفهمم که این داستان ریشه در زندگی خود گوته و اتفاقاتی داشته که برای خودش و اطرافیانش افتاده. از این نظر، این موضوع برام جالب توجه بود که گوته به جای اینکه سرنوشت ورتر رو انتخاب کنه، درد و رنجش رو تبدیل به کتابی کرده که ماندگار شده.

متن کتاب کمی سنگین بود؛ جملات طولانی و توصیفات زیادی داشت. اما در کل به نظرم ترجمه‌ش عالی بود. فقط ای کاش مواردی که در آخر کتاب به عنوان پی‌نوشت اومده‌ن، در خود متن هم شماره می‌خوردن تا در همون زمان خوندن بهشون مراجعه کنیم.