یادداشت‌های فاطمه کاردانی (45)

            کتاب برای من جذاب نبود. 
در طول خوانش فقط داشتم با گویش و ادبیات قیدار و دوستانش دست و پنجه نرم می‌کردم و همین باعث شد تا از ماجرا دور بیوفتم.
کتاب برای من جذاب نبود. این را برای دوستی می‌گویم که عاشق این کتاب بود
          

            دوستش داشتم
برخلاف کهکشان نیستی ماجرا شسته رفته تر بود. 
سیر داستانی منظم و روانی داشت و روح کتاب و شخصیت اصلی آن مرا درگیر کرد..
روحش شاد و خوش به حالِ خوبشان
          

            من کتاب را هم دوست داشتم،هم نداشتم!
دوست داشتم چون پیرامون موضوعی بود که اصلا در موردش چیزی نمی‌دانستم و دوست نداشتم چون پر از شخصیت بود و  جدای از اصل داستان باقی با واقعیت خیلی منطبق نبود.

          

            خواندن آثار آقای صفایی حائری همیشه برایم سخت و غیرقابل فهم بوده.
این بار به لطف خدا و کمک آقای نجم الدین شریعتی که کتاب را صوتی خوانده‌اند بهتر و راحت‌تر متوجه شدم و واقعیت این است که انقدر صدای آقای شریعتی روی این کلمات قشنگ نشسته بود که فهم آنرا برایم آسان‌تر کرد،البته بعد از سه بار شنیدن😅

روح آقای عين صاد شاد و خوش به حالشان
          

            یک کتاب ساده و روان
داستانی احتمالا در دهه ۵۰ که راوی پسری‌ست در ابتدای نوجوانی.
سهراب از خودش و همسایه‌هایشان می‌گوید که همه باهم در خانه لهستانی‌ها زندگی می‌کنند.
روایت آدمهای ساکن خانه،روایت های خواندنی هستن
          

            همیشه در مواجهه با سرگذشت کسانی که همه جوره برای ایران تلاش کرده‌اند از خودم میپرسم
 "تو برای ایران چه کردی؟!"
واقعیت این است که محتوا واقعا نو و دست اول بود. تا به حال نسبت به سکرت ترین بخش نظامی جمهوری اسلامی اطلاعاتی منتشر نشده بوده و این کتاب هم فقط بخش ابتدایی که در ایام جنگ تحمیلی اتفاق افتاده بوده را به رشته تحریر درآورده است..
و حالا وقتی به پاسخ موشکی ایران به اسرائیل فکر میکنم بیشتر از قبل به خود میبالم و الحق و الانصاف که باید هم به این شهید بزرگوار پدر موشکی ایران لقب داده می‌شد.
روح شهید طهرانی مقدم و یارانش شاد

          

            کتاب روان و ساده است و این به نظر از هنرمندی غلامحسین خان ساعدی‌ست.اما
اما فضای کتاب فضای تیره و تاری‌ست.خیلی وقتها یاد جای خالی سلوچ محمود خان دولت‌آبادی می‌افتادم.البته که به سیاهی آن نبود.فقر اهالی روستای بَیَل که نمی‌دانم دقیقا در کجای جغرافیای ایران است خواننده را بسیار می‌آزارد.فقر در معیشت،فقر فرهنگ،فقر آگاهی دینی و ..

          

            اولین کتاب نوجوان در دوران میان سالی!
همینقدر بگویم که این کتاب ۱۴۰ صفحه ای توانست مرا یک نفس ۸۰ صفحه باخودش همراه کند.
تا به حال تجربه نوجوانانه آغاز جنگ را جایی نخوانده بودم لذا از این جهت برایم بسیار تازه و نو بود.هرچند که مساله جنگ در حاشیه ماجرا قرار داشت و تمرکز کتاب بر روی شخصیت اول آن و مواجهه او با انتخاب بود. نمی‌خواهم ماجرا را لو داده باشم برای همین خیلی خیلی سربسته گفتم!
خلاصه که لذت بردم🤌🏻🤌🏻
          

            گول این جمله که زیر اسم کتاب نوشته است را نخورید.
روایتی از سفر به کاتماندو،بامیان،تفلیس،آتن،هرات،کابل،جنوا،قونیه،مون پولیه

البته چند شهر و روستای ایرانی هم  در کتاب آمده که در زیر تیتر ذکر نشده!
کتاب اصلا سفرنامه نیست،گذشته از آن روایتها اصلا تحت تاثیر شهرهایی که در زیر تیتر کتاب آمده نیستند.در واقع ما روایت‌هایی را می‌خوانیم که نویسنده ذهنا با آن درگیر است.
همه اینها دلیل بر این نمی‌شود که بگویم کتاب را نخوانید.برخلاف اینکه انتظار من را نسبت به آنچه روی جلد از آن برمی‌آمد برآورده نکرد اما دست‌نوشته‌ها و قلم مهزاد الیاسی برام جذاب بود.
مواجهه او با زندگی قطعا سلیقه من نیست اما او این هنر را داشت تا با تمام تفاوتی که با هم داریم دوست داشته باشم همراهی‌اش کنم.
          

            من طرفدار محتوای مستندم آنهم سیاسی خصوصا که اتفاقات معاصر خودم را در بربگیرد.
شاهد عینی مصاحبه با چند شخصیت سیاسی اعم از سفیر،مدیرمسوول یک خبرگزاری،فرمانده سپاه و غیره است.گفتگوها پیرامون مهمترین مساله‌ای است که آن شخص در زمان تصدی‌اش درگیر آن بوده.
مثلا یکی از مصاحبه‌ها گفتگو با فرماندار زاهدان است که یکی از نجات‌یافتگان ماجرای تاسوکی‌ست(کشتار مردم بی‌گناه توسط ریگی)
یا گفتگو با آقای مظفر،وزیر آموزش و پرورش در دولت آقای خاتمی و قائله ۱۸ تیر..
من که از خواندنش لذت بردم
          

            نمایشنامه خوانی گزینه آخر من است برای مطالعه کردن اما از آنجاییکه تعریف این اثر را زیاد شنیده بودم سراغش رفتم. چند ماهی‌ست که مشغول بیهقی‌خوانی هستم برای همین نگارش و زبان کتاب برایم جذاب و خواندنی بود. محتوا که معلوم اما فرم و ارائه آن بسیار هنرمندانه به نمایش در آمده است.نیمه‌های کتاب خواب از سر خواننده می‌پرد و او را برای ادامه هشیار می‌کند.
          

            هر صبح می میریم خیلی زود و در همان چند صفحه اول، عنوان روی جلدش را لو می‌دهد.کتاب روایت یک متهم در بند اعدامی‌هاست که خواننده را با افکارش همراه می‌کند.نگفته پیداست که افکار آدمی که قرار است چند روز بعد بمیرد چگونه است!
از افکار احمد،همان زندانی اعدامی که بگذریم کش دادن صحنه‌ها با بیان جزء به جزء  آنچه در آن تصویر است بسیار زجرآور است. مثلا وقتی احمد به انفرادی می‌رود و در آن تاریکی مطلق خودش را لای پتوی زبر و کثیف و بوگندوی روی زمین می‌پیچید،با توصیفات نویسنده کاملا خود را در آن موقعیت احساس می‌کنیم و حتی سوسک‌های مرده و له شده را روی پوست بدنمان حس میکنیم!
نویسنده در بیان این تصاویر بسیار موفق عمل کرده است اما آنچه در آن توفیقی نداشته اصل ماجراست!شما حدودا ۱۰۰ صفحه از ۲۰۰ صفحه را که بخوانید تازه متوجه می‌شوید احمد چرا در زندان است!یا نسیم چه کسی‌ست؟ متاسفانه تا آخر کتاب هم متوجه نمی‌شوید که ضیا،دانیال  و باقی هم‌بندی‌های احمد دقیقا کی هستند!در واقع باید گفت شخصیت پردازی اثر ضعیف است. 
در آخر باید گفت بنده خواندن این کتاب را برای افرادی که روحیه حساس دارند توصیه نمیکنم.
          

            کتاب کهکشان نیستی،کتاب خوبی‌ست به شرط آنکه با پیش نیازهای عرفانی و سیر و سلوکی آشنایی حداقلی داشته باشیم.از نظر محتوایی کتاب چندان به جزئیات زندگی شخصی آقای قاضی نپرداخته و تمرکز بر روی بخش کوتاهی از زندگی سیر و سلوکی اوست‌.از اینکه این کتاب را خوانده‌ام ناراضی نیستم اما به نظرم بهتر است به خواننده عامی همچون من معرفی نشود.
نثار روح جناب علی آقای قاضی سوره فاتحه‌ای قرائت کنیم
          

            《یک روز زندگی با مرد بهتر از هزار سال زندگی با نامرد است》
کتاب بر خلاف هم‌ردیفانش خیلی خوب شروع می‌شود.از همان ابتدا سراغ کودکی راوی یا شهید نرفته بلکه لحظه خاصی در زندگی روای را انتخاب کرده و در خلال آن به گذشته و رابطه‌اش با شهید فلش بک دارد.بعد از اینکه خواننده  تا حدودی با کل ماجرا آشنا می‌شود سراغ جزئیات آشنایی و رابطه با شهید می‌رود.
          

            کتاب را در یک حلقه یکساله کتابخوانی دست گرفتم و 
۳۶۵ روز با محمد زندگی کردم
۳۶۵ روز با پیامبر حشر و نشر داشتم
۳۶۵ روز با نبی به غزوه رفتم،زخم خوردم،درد کشیدم
۳۶۵ روز با دوستانش مروت کردم با دشمنانش مدارا
به امید اینکه به اندازه لحظاتی از خلق و خوی سید بعد از خوانش یکساله کتاب قاف بر ما اثری داشته باشد..
          

            راستش را بخواهید من تا پیش از خواندن کتاب ،این دو نویسنده عزیز را اصلا نمی‌شناختم.نه اینکه نشناسم در واقع آنها برایم کسانی بودند همچون دیگر نویسندگان نامی ایران و جهان.مدیرمدرسه،زن زیادی،سووشون،خسی در میقات و الخ را خوانده بودم.
فروردین ۱۴۰۲ به همت دوست عزیزی قرار شد کتاب "نامه‌ها.." را در طی یک سال به همراه چند کتاب دیگر بخوانیم.همین شد شروع آشنایی واقعی من با جلال آل احمد و سیمین دانشور.خواندن روزنوشت‌های جلال و سیمین شناخت نسبتا روشنی از آنها به من داد. تا اندازه‌ای با روحیات و خلقیات آنها آشنا شدم.قلم جلال در "نامه‌ها.." با آنچه در در آثارش می‌بینیم بسیار متفاوت است. در "نامه‌ها.." او خودش است، خود واقعی‌اش.مردی جدی،بدقلق،رک،حسابگر،بی اعصاب،احساساتی،دل‌نازک و عاشق.اوایل خواندن کتاب "نامه‌ها.." او را ازخودراضی هم میپنداشتم اما به مرور زمان باید بگویم که جلال خان آل احمد باید هم از خود راضی می‌بود.
تنها مساله اذیت کننده‌ای که کتاب دارد این است که ماجرایی در نامه هر دو عزیز نقل میشود که جریان آن تا پایان سفر ادامه دارد و نامه‌ها ادامه دارد اما وقتی سفر تمام می‌شود و نامه نگاری بین این دو عزیز هم متوقف میشود،خواننده از سرانجام آن مساله برای همیشه بی خبر میماند!
حالا من آقای جلال آل احمد را همچون یک دوست محترم می‌دانم و دوستش می‌دارم. هر چند که بعد از خواندن "نامه‌ها.."بیشتر شیفته سیمین خانم شده‌ام و باید اعتراف کنم که قطعا بعد از این دلم برایشان تنگ می‌شود.
روح هر دو عزیز شاد♡♡