به نام خدا
۱
«شب‌به‌خیر فخر‌السادات خانوم»!
اولین دیالوگ شهید احمد یوسفی به همسرش فخرالسادات موسوی، وقتی عقدشان را مرحوم هاشمی رفسنجانی می‌خواند، آن هم دو نفری، بدون حضور بزرگترها، و شب، برمی‌گردند خانه‌ای در تهران، موقع خواب، وقتی برای اولین‌بار تنها می‌شوند، از شرم، دور از هم، در یک اتاق، پشت به هم می‌خوابند و این، اولین دیالوگ صمیمی بین آن‌هاست.
۲
کتاب، روایت زندگی کوتاه مشترک سرکار خانوم فخرالسادات موسوی با شهید احمد یوسفی است. خب! ولی اگر با خواندن این اسامی و عناوین، گمان دارید با یک روایت مستندِ اتوکشیده سازمانی مواجهید بگویمتان خیر. سرکارخانوم گلستان جعفریان، با طبع زنانه خودش، خوب بلد بوده از روایت این زندگی مشترک چیزی دربیاورد که به قلب یک زندگی زناشویی با همه رازهای بگو و مگویش نزدیک شود و سکانس‌هایی را تحویل من و توی مخاطب بدهد که معمولاً اسیر ممیزی‌های پنهان ذهن اکثر نویسندگان می‌شود و همین کتاب را پر از حس و احساس کرده.
۳
کتاب خوشخوان است و احتمالاً بتوانید یک‌نفس توی دوسه‌روز تمامش کنید و اگر قلب رقیقی داشته باشید، متاثرتان می‌کند: روایت دختری زنجانی-مشهدی، هفده‌هیجده‌ساله، شوخ و شنگ و شیطان که با پاسداری جدی و بذله‌گو و نجیب ازدواج می‌کند. در احوالات این دختر همین بس که در روزهای اول ازدواج، همسرش را مجبور می‌کند او را ببرد خانه پدری تا بتواند دوشنبه‌ها شاعت پنج کارتون ببیند😊
روایت سادگی، صداقت، محبت، آرمان، روایت مردم. خودِ خودِ مردم.
۴
حیف این کتاب، سریال یا فیلم نشود. حیف‌تَر در ساختش اسیر محافظه‌کاری شود.
        

          اول اینکه #پاییز_آمد یک کتاب خوش‌فرم از آب درآمده. قلم خانم گلستان جعفریان مثل همیشه روان است، قصد خودنمایی و جلوه‌فروشیِ ادبی ندارد و لذتِ خواندنِ خاطراتِ همسر شهید را چندبرابر می‌کند. لحن روایت یک‌دست است و اتفاقات با روند خوبی پیش می‌روند. ریتم #پاییز_آمد با زندگی پرجنب‌وجوشِ راوی‌اش منطبق است و سرجمع آخرین اثر خانم جعفریان یک اثر استخوان‌دار است. یک کتاب خوب.

دوم اینکه راویِ #پاییز_آمد یک زن جسور، قدرتمند و البته احساساتی است. زنی که تجربه‌های عمیقش در روزهای نخست انقلاب حتی برای بیشترِ پسرانِ نسل‌های بعد از خودش دست‌نیافتنی است. فخرالسادات‌بانو زنی مستقل، خودساخته و کاملاً اجتماعی است که نه حضور فعالش در جامعه مانع همسرداری و مادری‌کردنش می‌شود و نه آن‌چه برای خانواده انجام می‌دهد او را از نقش‌آفرینی اجتماعی محروم می‌کند. من متخصص حوزه‌ی زنان نیستم اما به‌نظرم سبک زندگیِ خانم فخرالسادات موسوی شباهت زیادی به آن چیزی دارد که به نام #الگوی_سوم از سخنان رهبر انقلاب در این حوزه استنباط شده است.

سوم اینکه یک ستونِ مهمِ #پاییز_آمد خودِ شهید است. احمدآقای یوسفی با معیارهای امروز هم یک حزب‌اللهیِ روشنفکر به حساب می‌آید و شیوه‌ی آشنایی‌اش با خانم موسوی و روندی که منجر به پیوند آن‌ها می‌شود حتی در روزگار ما هم برای برخی خانواده‌های مذهبی پذیرفته‌شده نیست. جمع‌شدنِ همزمانِ روحیات نظامی، عاشق‌پیشگی و آرمان‌گرایی در احمد یوسفی، از او یک #قهرمان واقعی ساخته؛ مردی که نشانِ قهرمانی را قبل از هرکسی، اول از دست همسرش گرفته.

چهارم اینکه #پاییز_آمد به‌معنای زمینیِ کلمه یک کتاب عاشقانه است. نویسنده تا آن‌جایی که راویِ کتاب اجازه داده، وارد لحظه‌های پر از محبتِ زندگیِ فخرالسادات‌خانم و احمدآقا شده و عشقِ پاکیزه‌ی آن‌ها را همراه با ملزوماتش روایت کرده. البته که نویسنده در این لحظاتِ دلبرانه گیر نمی‌افتد و از آن‌ها نجیبانه عبور می‌کند؛ اما خب خانم جعفریان در دام خودسانسوری هم نیفتاده و عاشقانه‌های این زن‌وشوهر را تا جایی که می‌شده، درست و واقعی تعریف کرده. شاید برای همین است که رابطه‌ی فخرالسادات‌خانم و احمدآقا دلنشین از آب درآمده و برای مخاطب باورکردنی است.

آخر هم اینکه #پاییز_آمد را باید خواند. یکی از بهترین‌های #سوره_مهر در سال‌های اخیر است. این روایت شیرین و لطیفِ آمیخته به عشق، موسیقی، آرمان و شعر، یکی از بهترین روایت‌هایی است که می‌تواند احوالاتِ مردان و زنانی را نشان دهد که اگرچه عاشق زندگی، اما به باورهایشان عاشق‌تر بودند.
        

          خیلی از ما هنوز هم که هنوز است با کلیشه‌هایی نگفته و ننوشته در ذهن خود زندگی می‌کنیم. صاحبان بعضی مشاغل را آدم‌هایی سرد و بی‌احساس می‌دانیم یا آن‌هایی که ظاهر خیلی مذهبی دارند را نمی‌توانیم عاطفی و اهل محبت بدانیم. اگر اهل ماموریت رفتن باشند هم دیگر هیچ! به راحتی قضاوتشان می‌کنیم که لابد از سر رفع تکلیف شرعی ازدواج کرده و خانواده برایشان اولویت اول نیست و برایشان مهم نیست دختر مردم به هزار امید عروس خانه اینها شده و راحت می‌گذارندش پشت سر با تنهایی و بچه و هزار راه نرفته.
«پاییز آمد»، به خوبی خواننده را با واقعیت‌های پشت این کلیشه‌ها مواجه می‌کند. البته نه به شکل گل‌درشت و هنجارشکن. اتفاقا بسیار نرم و لطیف و قدم به قدم!
کتاب، خاطرات همسر شهید است، خاطرات همسر شهید احمد یوسفی. شاید اگر این توضیح را درباره‌اش بخوانید گمان کنید با فضایی شبیه سایر خاطرات همسران شهدا مواجه می‌شوید. یعنی کتابی با محوریت شهید و سبک زندگی او در خانه و بیرون خانه. اما «پاییز آمد» ماجرای متفاوتی دارد!



همسر شهید، به واسطه برادرش و فعالیت‌ها و مبارزات او در دوران انقلاب، از سن خیلی کم تفکرات انقلابی‌‌اش شکل می‌گیرد و وقتی هنوز ۱۶ ساله هم نشده مورد اعتماد مسؤولین بسیج و سپاه تازه تاسیس قرار می‌گیرد. دختری از یک خانواده پرجمعیت که مادری بسیار با سلیقه، کدبانو و به تعبیر شهید یوسفی، سوسول(!) دارد و به معنای واقعی کلمه روی پر قو بزرگ شده است و هیچ‌وقت آب در دلش تکان نخورده و حتی کار خانه بلد نیست، در ۱۷ سالگی، داوطلبانه و با رضایت قلبی، عروس خانه مردی می‌شود که برای خواستگاری به او این‌چنین می‌گوید: «من به جز همین لباس پاسداری هیچ چیز دیگری ندارم. کشور ما در حال جنگ است و من یک پاسدار هستم. ممکن است شهید بشوم یا مجروح یا قطع نخاع، و یک عمر زحمتم بیفتد گردن شما. به همه این چیزها خوب فکر کن! با من وارد زندگی راحت و بی‌دغدغه‌ای نمی‌شوی.»
مادر فخری، فخرالسادات همسر شهید و راوی کتاب، تا چند سال بعد ازدواج غصه ساده‌زیستی و خانه کوچک و شرایط سخت زندگی دخترش را می‌خورد اما آنچه در کتاب با آن مواجه می‌شویم این است که این دختر جوان نازپرورده، از طرفی چنان دلباخته شوهرش است که در زندگی با او وصف حالش «ما رایت الا جمیلا» است و از طرف دیگر عقاید انقلابی‌اش از پس مطالعات و مشاهداتش آنچنان واقعی و قلبی می‌شود که از سبک زندگی‌اش به معنای واقعی رضایت دارد!
«پاییز آمد»، یک عاشقانه صمیمی است که ما را به سفری پر اضطراب می‌برد. سفری به کوچه پس‌کوچه‌های ذهنی یک دختر جوان که عاشق می‌شود. همسرش را در جای‌جای این کتاب با صفات پسندیده‌ای مثل قوی و پشت‌وپناه توصیف می‌کند و خبری از توصیفات صورتی در کتاب نیست. قبل از ازدواج او و احمد، ما شاهد رشد و بلوغ عقلی و منطقی‌اش هستیم و بعد از ازدواج، بلوغ عاطفی‌اش را نظاره می‌کنیم.
شاید بد نباشد خواندن «پاییز آمد» را به فمینیست‌ها پیشنهاد کنید! همان‌ها که اصرار دارند زن ایرانی بعد از انقلاب و به واسطه تفکرات و اعتقادات انقلابی و مذهبی سال‌ها به عقب رانده شده و خانه‌نشین شده و شان و شخصیتی درجه دو پیدا کرده است. فخرالسادات موسوی به خوبی تلاش آنها برای چسباندن این مسائل به انقلاب و اسلام را نقش بر آب می‌کند. دختری که با وجود سن کم، اجازه داشته پابه‌پای مردان فعالیت انقلابی داشته باشد. خواستگارش را خودش به خانواده می‌قبولاند، فعال اجتماعی است و حتی با وجود داشتن دو فرزند کوچک، همسرش او را تشویق می‌کند به سرکارش برگردد، همسری که صفر تا صد کارهای خانه را با او شریک می‌شود و چه بسا سخت‌ترین کارها را به عهده می‌گیرد، مثل پروانه دور او می‌چرخد و طوری در خانه و حتی بیرون خانه به همسرش خدمت و محبت می‌کند که این زن سیراب از عشق، لبریز از اعتماد به نفس و مملو از عزت و کرامت می‌شود. سختی‌ها و مشکلات همسرش را درک می‌کند، برایش وقت می‌گذارد و کار به جایی می‌رسد که مامان لعیا، مادر فخرالسادات و نگران‌ترین مادر دنیا برای حال و روزگار دخترش، عاقبت دل‌آرام می‌شود و چندبار به زبان می‌آید و او را می‌ستاید.
در کنار همه آنچه از متن و بطن کتاب گفته شد، لازم است به نقش پررنگ و تاثیرگذار قلم گلستان جعفریان هم اشاره کرد که به شکلی هنرمندانه و حرفه‌ای داستان این زندگی عاشقانه و انقلابی را به رشته تحریر درآورده است. نه آنقدر شخصی و صورتی که خواننده دلزده شود و حس رمان‌های عامه‌پسند به او دست بدهد و نه آنقدر سانسور شده و خشک که از شهید، چیزی جز اسم و عنوان و عملیات منجر به شهادتش چیز دیگری ندانیم. همه چیز در این کتاب در جای خودش است: به اندازه، روان و دوست‌داشتنی.
        

          پاییز آمد عاشقانه ای است حماسی وحماسه ای ست عاشقانه. هر چه بگویم در بیان زیبایی این کتاب کم است‌  حتما بخوانید این کتاب  الگوی یک سبک زندگی خانوادگی خدایی و عاشقانه است
        

          کتاب پاییز آمد روایت عاشقی شهید احمد یوسفی و فخرالسادات موسوی است. روایتی است انسانی، بدون نگاه شعاری، به مواجهه یک زن با بحرانی به نام جنگ تحمیلی.
این کتاب خاطرات راوی را از دوران کودکی آغاز می‌ کند، آشنایی با سردار شهید احمد یوسفی و نحوه ازدواج راوی با او و سپس آغاز یک زندگی ساده اما دلنشین این زوج.
کتاب پاییز آمد تلاش دارد در گذر روایت یک زندگی، ویژگی‌ ها و روحیات یک انسان در مواجهه با مشکلات زندگی را به تصویر بکشد. این کتاب روایت خاطرات راوی تا شنیدن خبر شهادت شهید احمد یوسفی ادامه می‌ یابد...

        

          هفده سال داشتم.در بهار زندگی ام بودم.
اوایل انقلاب، ساده بودن زندگی در رفتار و کلام امام و فلسفه فکری ایشان، وجود تشنه و در جستجوی معنا مرا سیراب می‌کرد و اشتیاقم را برای زندگی کردن با این سبک و سیاق بالا می‌برد ،تا جایی که حتی غذایی که می‌خوردم فقط به نیت سیر شدن و بالا بردن توان جسمی ام نبود ،بلکه فکر می‌کردم غذا خوردن باید به من نیرو بدهد برای رشد تفکر و اعتقاداتم و انسان بهتر بودن
        

          روایتی که با جنب و جوش و انقلاب و تیر و تفنگ شروع بشه اونم با دختری که این‌قدر فعال بوده برای من خیلی جالبه. من عاشق بخش‌های تیر و تفنگ‌ش بودم. درد و تنهایی عمیقی که فخرالسادات داشت حتی منو هم تا دو روز توی فکرای غمگین فرو برد. واقعا روح بزرگی داشته. 
        

          داستان کتاب درباره خانم فخرالسادات موسوی است. کتاب روایت جذابی دارد و احساسات زن و شوهر به یکدیگر به خوبی بیان شده است و از این عشق های خیالی کاملا جداست. نکته ای که قابل توجه است این است که زندگی این زن و شوهر، خارج از روزمرگی بوده در حالی که خیلی از زندگی های ما دچار آن است.در انتهای داستان دوست داشتم نحوه شهادت و موقعیت شهادت شهید احمد یوسفی را بدانم که متاسفانه ذکر نشد.
        

          تقریظ رهبری به این کتاب باعث شد که آن را برای خواندن انتخاب کنم. مدت ها بود که کمتر سراغ کتاب های عاشقانه به خصوص خاطرات همسران شهدا رفته بودم دلیل آن هم فانتزی های ذهنی که این کتاب ها در ذهن از زندگی ایجاد می‌کند که ممکن است در زندگی واقعی محقق نشود. در خواندن این کتاب ها باید توجه داشت سختی ها و شیرینی های زندگی را با هم دید وگرنه وارد مقایسه ای غیرواقعی خواهیم شد.
فضای خانوادگی فخرالسادات تا حدودی با فضای خانواده های آن زمان متفاوت است از تاکید مادر بر شیک پوشی و اشتغال دخترانش تا حضور در باشگاه افسران مرا یاد فضای حاکم در کتاب «چراغ ها را من خاموش می‌کنم» از زویا پیرزاد می‌اندازد. البته در ادامه جا به جایی محل کار یا بهتر است بگوییم تبعید پدرِ ارتشی فخرالسادات مخالفت او با رژیم را نشان می‌دهد. 
شجاعت فخرالسادات در همراهی با کار های انقلابی، احساس تکلیف او نسبت زلزله زدگان ، حقیقت جویی و روح بزرگش در گذشتن از علایقش در راه خدا او را به انسان بزرگی در ذهنم تبدیل کرده است. احساس می‌کنم کتاب ظرفیت تبدیل شدن به فیلم را دارد .

        

          امثال شهید احمد و فخرالسادات زندگی واقعی و آرمانی و انقلابی رو به بهترین و عاشقانه ترین شکل به تصویر کشیدن و خط بطلان کشیدن به تموم زندگی های عاریه ای و پر زرق و برق
لحظه لحظه ای که کتاب رو می‌خوندم دوست داشتم این باورها و اعتقادات دوباره و دوباره بر جامعه تزریق بشه تا دوباره اون نسلی بشیم که برای انقلاب و اسلام مال و فرزند و همسر و جان را در طبق اخلاص بزاریم
کاش بشه زندگی شهیدان رو نه فقط خوند بلکه زندگی کرد
        

          این کتاب راه مرا روشن کرد
به راستی که چه شاعرانه مرا با شهدا پیوند زد...
بسیار بسیار بسیار توصیه میکنم
        

          این کتاب رو دوست داشتم شیرین بود متن روان بود.
اما به نظرم کم بود مثلا نمیدونیم شهید احمد یوسفی چطور شهید شدن،تاریخ شهادتشون،یکم از اتفاقات و احساسات خانم فخرالسادات بعد از شهادت شهید یوسفی .
بعضی چیز ها رو دوست نداشتم که ممکن فقط برای من خوشایند نبوده باشه. (یعنی به نظرم برخی توصیفات اضافه بوده)
و به نظرم شهید یوسفی یک جمله گفتن که خیلی درد داشت و بسیار قابل تامل بود :
(ما شما را به امید آنها که اینجا هستند میگذاریم و می رویم و شما اینجا تنها می‌مانید و کسی به کمکتان نمی‌آید.) فصل دوازدهم،صفحه۱۹۱
        

          حرفها دارم؛
خلاصه بگم ایثار گذشتن از جان نیست چون جان برای خیلی ها تو دیار ما اصلا ارزشمند نیست. ایثار یعنی گذشتن از یک وابستگی عاشقانه شدید.
کاش میشد منم به اندازه احمد و فخری دلی به اندازه دریا داشتم


ازجمله کتابهایی ست که دوست دارم حتنا دوباره بخونمش
        

          دلم برای ناتوانی احمد یوسفی مقابل مرگ کودکش کباب شد. 
دلم برای فخر السادات موسوی که بعد از شنیدن خبر شهادت همسرش در خانه سرگردان بود و ماجرا را باور نمی کرد و در آخر تنها کاری که ازش بر می آمد فقط در آغوش گرفتن پیرهن های سرشار از عطر احمد بود کباب شد. سوختم. میان عشق این دو سوختم. میان دلتنگی های آنها قلبم مچاله می شد و هر چقدر به آخر های کتاب نزدیک تر می شدم، ترس شهید شدن احمد یوسفی درونم بیشتر می شد. صدای شکستن قلب فخرالسادات موسوی را شنیدم و کتاب را با اشک تمام کردم و حالا، سعی می کنم اندکی، چیزی یاد بگیرم:)
"اصلا پاییز بهار من است، وقتی شکوفه می زند زخم های دلم در خزان فصل ها...
او به من آموخت هر آمدنی رفتنی دارد؛ اما زیبا رفتن کار پاییز است."

۱:عشقی آتشین
۲:عزمی پولادین
۳:ایمانی راسخ 
در سرتاسر این کتاب این سه ویژگی بارز بود...

_بهخوان نذاشت عکسو کامل بزارم شرمنده🙃
        

          نمی‌دانم در دنیا چه لذتی بالاتر از این است که جفتت را پیدا کنی، بر او عاشق شوی و هرروز دلیل خوشایند تر و بهتری برای دوست داشتنش بیابی!

.. 
نقل از فخرالسادات
        

          شاید یکی از قشنگ ترین کتاب های روایت همسر شهدا بود که تاحالا خوندم.
همیشه وقتی این مدل کتابارو میخوندم نمیتونستم درک کنم چجوری از همسرشون و زندگیشون دل میکنن و راه درست و سخت رو انتخاب میکنن ولی شخصیت شهید احمد موسوی تو این کتاب بالاخره تونست قانعم بکنه:)💔
روایت داستان خیلی زیبا و روان بود و ادمو با خودش همراه میکرد
به نظرم اگه کسی دنبال کتاب های عاشقانه خوب و درست حسابیه باید کتابای روایت همسران شهدا رو بخونه:)
        

          بسم رب شهداء
آمار کشته‌های جنگ همیشه غلط بوده است
هر گلوله دو نفر را از پا در می‌آورد
سرباز و دختری که در سینه‌اش می‌تپد …🙂

به قدری قلم خانم جعفریان روان و خوشخوان بود که تمام مدت زندگی عاشقانه‌ی فخرالسادات خانم و آقا احمد در ذهنم مثل فیلم ساخته می‌شد و من با فخرالسادات خانم زندگی می‌کردم:)

اما نکته‌ای که توجهم رو جلب کرد:
اگر "کتاب دختر شینا" رو خونده باشید متوجه مقداری شباهتش با "کتاب پاییز آمد" می‌شید برای مثال در دختر شینا، قدم‌خیر خانم در برف سنگین، برف‌های پشت‌بام رو پارو زدن و کمرشون دچار مشکل شد و حاج ستار سخت دلخور شدن؛ و فخرالسادات خانم با جابه‌جایی فرش‌های خیس کمرشون دچار مشکل شد و آقا احمد شرمنده و ناراحت شدن؛ و یا رفتار پدر هر دو بزرگوار در کودکی آنها مثل هم بود.
از این نکته میخوام نتیجه گیری کنم که اگر با خاطرات "کتاب دختر شینا" ارتباط گرفتید قطعاً با "کتاب پاییز آمد" هم ارتباط خیلی خوبی برقرار می‌کنید.
و در آخر قطعا جزو کتاب‌هایی‌ست که به دیگران معرفی میکنم.
        

          عشق زیباست، اگر یار خدایی باشد.
میشه گفت عاشقانه های کتاب پاییز آمد، به عشق معنای درستی بخشیده، در کنار زیبایی های زندگی، ایمان و عمل درست به صورت پیوسته درس های بزرگی رو میده.
کتاب بسیار روان، سریع بدون اضافه گویی، بسیار زیبا عاشقانه ها، تفاوت ها، دوستی ها، سختی ها را بیان کرده بود.
        

          من چند روزی با فخرالسادات زندگی کردم. با او در غم هایش گریستم و با خنده هایش خندیدم. همیشه کتابهایی که از زبان زنان روایت میشود بر دلم مینشیند و مرا به خواندن مدام وا میدارد. تمام احساسات و افکارشان را با عمق وجودم درک میکنم. آن لحظه که فخری ای که احمد را از دست داده بود تنها در خانه اش سرگردان بود  دلم برایش سوخت. لحظه ای که جسم بی جان احمد را صدا زد و جوابی نشید برایش اشک ریختم. احساس میکنم فخری هنوز هم در بند عشق احمد است و احمد هم.
در فصل چهارم پدر فخرالسادات به او گفت: دست از آرمان گرایی بردار دختر عاقل باش! جمله عجیبی بود. آیا آرمان گرایی کار عاقلانه ای نیست ؟! آیا از نظر عوام مردم انسان عاقل نباید آرمان گرا باشد؟!  به هر حال مرا به فکر فرو برد. 
در فصل سوم درمورد سپاهی که تازه تأسیس بود و هر کس به قدر نیاز از صندوق حقوق برمی‌داشت، نگاه بالا به پایین نبود و مدینه فاضله ای بوده برای خودش ذهنم را درگیر کرد. چرا از آن مدینه فاضله فاصله گرفتیم؟! 
در کل کتاب دلنشینی بود و شهید احمد یوسفی و فخرالسادات موسوی معنای واقعی جمله ان الحیاة عقیدة و جهاد را نمایش دادند.