«ایران عزیز»
سرو،سپید...سرخ داستان بیست و سه روز پر ماجرا و مهم در شهریور 1320 رو روایت می‌کنه. پس از اشغال ایران توسط متفقین در سوم شهریور ماه که وطن حال و روز خوشی نداره و دولت استعفا میده، رضاخان از فروغی که درگیر بیماری است و مثل وطن در همان روزها حال و روز خوشی نداره درخواست می‌کنه که نخست وزیری رو قبول کنه و عهده دار مذاکرات با شوروی و انگلستان بشه.خب سرانجام این اتفاق هم در تاریخ آمده که چه شده.
تلاش فروغی در این بیست و سه روز و مذاکرات و صحبت ها با سفرای دولتین و همچنین دیدار و صحبتهای او با رضاخان و سایر اعضای هیات دولت و فلش بک هایی به گذشته برای آشنا شدن زندگی شخصی فروغی که با شماتت همیشگی پدرش برای ورود به عرصه سیاست همراه است، اجزای اصلی داستان رو تشکیل می‌دند. کار نویسنده در پرداخت شخصیت فروغی و وطن دوستی او بسیار خوب و خواندنی از آب در آمده.داستان پر است از جملاتی که انسان رو به اندیشیدن در مورد تاریخ پر تلاطم کشورش وادار می‌کنه.گفت و گوهای فروغی با رضا خان به نظر من از برجسته ترین قسمت های کتاب بود .به طور کلی با یک داستان خوش خوان، خوش ریتم جذاب مواجه بودم و لذت بسیاری بردم.
این کتاب برای من تداعی کننده داستان های یکی از نویسندگان محبوبم، رضا جولایی- نه آثار یکی دو سال اخیر ایشان- بود و «سورپرایز» مطالعاتی بهار 1403 من بود.در بهار سال جاری کتاب خوب زیاد خوندم، اما این کتاب که نه نویسنده‌اش رو میشناختم و نه قصد قبلی برای خریدش داشتم و به طور اتفاقی خریدم، تجربه خواندنی و جذابی برام بود..این نکته رو هم اشاره کنم از طرح جلد روی کتاب که معمولا در انتخاب کتابها برام ملاک نیست، خیلی خوشم اومد.حسن ختام این معرفی هم به بریده ای از کتاب اختصاص میدم از گفت و گوی رضاخان و فروغی:

(رضاخان).. شما به من بگویید، شما که همیشه مثل معلم بوده اید برای من، شما که ناظر بوده اید به کار من،بگویید من کجا اشتباه کردم که کارم به اینجا کشید.
- تمام این سالهای خانه نشینی روزی نبوده که به این سوال و به این جواب فکر نکرده باشم.جوابش طولانی است و تاریخ به آن رسیدگی خواهد کرد. فقط بگذارید بگویم همیشه آن کسی که خیال کرده خودش به تنهایی از پس همه‌ی امور برمی‌آید، در پایان تنها مانده است.آنکه فکر کند جواب همه‌ی سوالها را می‌داند، احمق ترین‌ها را دور خود نگه می‌دارد و احمق‌ها با اولین تندباد متفرق می‌شوند.
        

          آن‌چه می‌ماند ایران است.
بیست و سه روز از تاریخ ایران. سوم تا عصر بیست و پنجم شهریور ۱۳۲۰. اشغال ایران توسط متفقین، برکناری رضاشاه و تاج گذاری محمدرضا. شخصیت اصلی داستان محمدعلی فروغی است که پیرمرد ۶۵ ساله ایست که بعد از ۶ سال خانه‌نشینی برای سروسامان دادن به این اوضاع قاراشمیش پس از اشغال کشور سکان دولت را در دست می‌گیرد و ایران را از این "پیچ تاریخی" به سلامت عبور دهد. حقیقتا شخصیت فروغی رو دوست داشتم.
        

          رمانی تاریخی که به خوبی شخصیت محمد علی فروغی  دولتمرد بزرگ ایران جدید را واکاوی می‌کند .
در بحبوحه اشغال ایران توسط نیروی متفقین ، فروغی به سان یک معمار  زبردست پلی می‌سازد که ایران را از شرایط ویران و‌آشوب زده به پایداری برساند و خب موفق هم می‌شود.
در این کتاب  احساس فروغی نسبت به ایران را نظاره میکنیم که به قول خودش عشق نخست اش <<ایران>> است  و نفع ملی را فدای مطامع شخصی نمی‌کند.
فارغ از سفید و سیاه دیدن بنظرم یکی از مهم ترین شخصیت های سیاسی قرن اخیر همین آقای فروغی هست که در گذارهای مهم تاریخ ایران تاثیر بسزایی داشته اند؛ از شهریور شوم ۱۳۲۰ تا به روی کار آمدن محمدرضا پهلوی و همچنین گذار از قاجار به پهلوی  رد پای ایشان دیده می‌شود.
در کل بنظرم کتاب  مفید و خوبی است که به شیوه خاص و منحصر به فرد  تاریخ  را مرور می‌کند.



        

          سی‌و‌سومین کتاب سال ۰۴

شهریور سال  ۱۳۲۰ رضاشاه شخصا به منزل محمدعلی فروغی،نخست‌وزیر معذول می‌آید و از او می‌خواهد تا آنچه قرار است انگلیسی‌ها برای ایران و نظام سیاسی آن پیش آورند را با رایزنی و گفتگو مانع شود...
نسبت به محمدعلی فروغی دو دیدگاه در تاریخ سياسی کشورمان وجود دارد. یک دیدگاه او را مردی حکیم،نویسنده،فرهیخته و .. که مناصب فراوانی در سال‌های متوالی همچون نخست‌وزیری،وزیر امور خارجه، وزیر دارایی و .. در کارنامه دارد. دیدگاه دیگر او را مردی حکیم اما تحت نفوذ انگلیس،چه بسا جاسوس که البته چراهای فراونی در رابطه با همین لحظه تاریخی شهریور ۲۰ در ذهن خواننده به وجود می‌آورد..

بهرصورت کتاب حاضر به دیدگاه اول بسیار‌ بسیار نزدیک است