یادداشت‌های بُشـریٰ؛ (20)
1404/7/24 - 16:26
3.4
22
زمان دقیقش دستم نبود
اما
فکر می کنم دو سه ساعته تمام شد.
[حالا با ۳۰ دقیقه پس و پیش شاید!]
و همین کافیه برای اثبات روان و خوش خوان بودنش.
اما چندتا نکته؛
۱. چرا لحن دیالوگ ها این قدر ادبی بود؟
یه مقدار من رو اذیت می کرد این صحبت های به زبان معیار و استفاده از جملات و کلمات ادبیِ یک مقدار کلیشه ای!!
مثلا گفتنِ «بمان! نزدیک، همیشه...» به پدرش.
مخصوصا که به فضای کلی داستان و شخصیت ها هم نمی اومد این جملات و کلمات
۲. دقیقا ماجرای اون زن غریبه چه تاثیری توی داستان داشت؟
روایت های موازی توی داستان رو زیاد دیدم و خوندم اما این یکی خیلی خوب پردازش نشده بود.
به شخصه انتهای داستان گفتم «خب که چی!»
۳. گرهِ اصلی داستان کجاست؟ ماجرای زن غریبه ست؟
به نظرم اون درگیری اصلی، توی داستان اصلا وجود نداشت انگار
و اگر هم بود خیلی الکی شروع و تمام شد!
۴. شخصیت پردازی کمی ضعیف بود..
ما اون قدری که باید نه هادی رو شناختیم، نه خانوادش، نه بهار
انگار فقط یه تکه از زندگی هادی رو نوشته بودن.
به شخصه دوست داشتم ارتباط و اتفاقاتی بین هادی و خانوادش یا خانواده بهار پیش بیاد. انگار که اصلا وجود خارجی ای نداشتن.[به جز اون تکه آخر حضور پدر هادی] و این داستان رو یه مقدار از واقعیت زندگی دور می کرد.
۵. علاوه بر پردازش شخصیت ها، پردازش موقعیت هم ضعیف بود
مثلا برای عروسی٫عقد هادی و بهار
اصلا احساس نمیشد عروسی ای در پیشه
یه برو بیایی ، خریدی، حضور مادری خواهری چیزی!
یهو افتادیم توی صبح عروسی و حتی همون هم غیر طبیعی روایت شد.
۶. داستان اضافه زیاد داشت.
معرفی شخصیت ابراهیم[دوست امنیتی هادی]، گم شدن موتور اون طلبه هه، ماجرای عقد اون پسره اول داستان، دزدی توی چایخونه و ... اینا هیچ کدوم چیزی به داستان به اون حد اضافه نکردن. فقط صفحه پر کردن!
اما درکل، سوژه ی انتخابی شون سوژه ی بسیار خوبی بود. خیلی ظرفیت ها داشت که متأسفانه بهش توجه نشد و واقعا احساس کردم خیلی می تونست بهتر روش کار بشه. به شخصه با وجود تمام این نکات هم جان بها و هم دل سوز به دلم نشستن و امیدوارم باز هم در آینده از آقای موسوی بخونیم. البته قوی و جذاب تر!
با نمایش یادداشت داستان این کتاب فاش می‌شود.
