به شدت توصیه میشه

 خیلی روان و دوست داشتنی
        

          داستان ضعیف با پایان مزخرف.
حیف وقت...
        

          بسم‌الله. 

نثرش خیلی ساده و پیش‌پاافتاده بود. انگار شخصیت اصلی داستان (مجتبی) هم کاری به‌جز عشق و عاشقی نداشت. شخصیتش هم خیلی ضعیف بود. از دختر و پسرهایی که به‌خاطر داستان‌های عشقولانه‌ای! انقدر ضعیف می‌شوند و کارشان به بیمارستان و... می‌کشد خیلی خوشم نمی‌اید. خانواده مجتبی هم خیلی گل و بلبلی بودند.
در کل بهتر می‌توانست نوشته شود.
        

          ایهام یه داستان عاشقانه آروم و قشنگه که به ما یادآوری می‌کنه که لزوما هر چیزی عشق نیست و باید نگاهمون دقیق باشه. متن داستان خیلی قشنگ و روونه و حس خوبی رو منتقل می کنه.
حس و حال مجتبی توی داستان جذابه و نوع برخورد مجتبی با اتفاقات هم توی کمتر کتابی از ادبیات معاصر دیده میشه. در مجموع ایهام یه کتاب ساده و بدون تکلفه که نویسنده از سر یه دغدغه اون رو نوشته و همین سادگی نه تنها اون رو غیر جذاب نکرده که بهش یه حس و حال خوب داده که مخاطب رو با خودش همراه می‌کنه
        

          به شدت روون و معتاد کننده(البته برای من)
کتابی که توی دو یا سه روز خوندم و خیلی دوست داشتم :))
از اون دسته کتابایی که توی دو صفحه آخر خواننده رو سوپرایز میکنه با یه اتفاق یهویی..
        

          داستان جالبی بود اما به نظرم چیزی که داستان رو جالب کرد قلم نویسنده بود و خیلی کتاب ها با این نوع موضوع هستند اما قلم آقای رایگانی بسیار جالب و روان بود و در لحظه که کتاب رو می‌خواندی فکر می‌کردی در آنجا حضور داری و موضوع را عیناً داری تماشا می‌کنی ‌.
        

          حال و هوای یک دانشجوی ادبیات بیش‌ از حد کلیشه‌ای بود و اون‌جاهایی که نویسنده می‌تونست فرهنگ‌سازی کنه برای گرامی‌داشت زبان و ادب، واقعاً فاجعه بود (استفاده فراوان از واژگان بیگانه) این موضوع برای من خیلی آزاردهنده بود برای همین نصفشو که خوندم دیگه نتونستم تحمل کنم و بعد مدت‌ها اومدم و تمومش کردم.
از طرف دیگه یه نقص بزرگ توی روایت اینه که یه ارتباط غلط رو ۱۸۰ صفحه با آب و تاب توصیف کرده، ولی اون ارتباط درست و صحیح رو توی ۱۰، ۱۵ صفحه جمع کرده. این واقعا به من حس نامطلوبی داد و نپسندیدم.

        

          در نظر من اثر ضعیفی بود
موضوع بدی نداشت ولی پردازش داستان رو اصلا نپسندیدم
خصوصا پایان بندی فاجعه بود...!
        

          کتاب خوبی بود، توصیف احساسات شخصیت رو دوست داشتم اما پایانش قابل پیش‌بینی بود.
        

          بهترین، زیبا ترین و ملموس ترین عاشقانه ایرانی، بین آثار نویسندگان زنده👌❤️
        

          راوی یک پسر دانشجوی رشته¬ئ ادبیات به نام مجتبی است که دل¬باخته¬ئ یکی از هم¬دانشگاهی¬هایش می-شود. دختری به نام نفس. آنچه پیش روی مخاطب است مسائل و مشکلاتی نیست که دو دلدار در راه وصال با آن دست و پنجه نرم می¬کنند. کتاب در واقع روند عاشق شدن است و در همین روند یک غافلگیری برای مخاطب به همراه دارد. آن چیزی که باعث قوت کتاب شده درونیات مجتبی، پیوند برقرار کردن درست بین ادبیات و عشق، پیرنگ درست و منطقی داستان و شخصیت¬پردازی مجتبی است. در داستان با هیچ اتفاق بی-ربطی مواجه نیستیم. تقریباً کمتر صحنه¬ای اضافه به نظر می¬رسد. به علاوه¬ئ جمله¬بندی¬ها و تصویرسازی¬های زیبا.مجتبی دانشجوی رشته¬ئ ادبیات است و طبیعتاً باید ادبیات و شعر در داستان نمود داشته باشد. ابیاتی که هرکدام به فراخور نیاز در کتاب خودنمایی می¬کنند. یا از دهان یک استاد خارج می¬شود یا در ذهن مجتبی جاری می¬شود. این توجه به شعر یکی از ابعاد وجودی مجتبی است که به شخصیت¬پردازی او کمک کرده. اما نویسنده برای شخصیت¬پردازی شخصیت¬های دیگر تلاش زیادی نکرده. به جز چند صحنه¬¬ئ کلیشه¬ای چیزی از خانواده¬ئ او به چشم نمی¬خورد. تنها چیزی که مخاطب از خانواده¬ئ مجتبی دستگیرش می¬شود مذهبی بودن خانواده¬ئ اوست. مجتبی یک خواهر کوچک به نام ثنا دارد که حتی سن و سال خواهر به درستی مشخص نشده است. سنی بین هشت تا پانزده سال. هم به نظر می¬رسد با یک دختر هشت ساله طرف هستیم هم یک دختر پانزده ساله. شخصیت و سن و سال ثنا در داستان به درستی تبیین نشده. نویسنده با چند صحنه¬ئ کوتاه سعی دارد روابط صمیمی مجتبی و ثنا را به نمایش بگذارد اما این روابط در حد کلیشه باقی می¬ماند. حتی نفس، پارتنر یا معشوقه¬ئ او نیز هویت مشخصی ندارد. البته این تا حدود زیادی طبیعی است. چون مخاطب از دریچه¬ئ چشم راویِ داستان با نفس مواجه می¬شود و پا¬به¬پای او با خصوصیات و ویژگی¬های نفس آشنا می¬شود. پیش از این عنوان شد که زاویه¬ئ دید «منِ راوی» است. زاویه¬ئ دید اول¬شخص یکی از پرطرفدارترین زاویه¬ئ دیدها هم برای نویسنده¬ها و هم برای مخاطبین است. به این دلیل که راوی در بیان احساسات راحت است و مخاطب هم خیلی زودتر و بهتر با راوی همذات¬پنداری می¬کند. اما گاهی لازم است که درباره¬ئ شخصیت اصلی داستان اطلاعاتی به مخاطب ارائه بشود که از زبان خود او تصنعی به نظر می-رسد
.« تو نمی¬شناسی و کمتر کسی هم مرا می¬شناسد. هیچ¬وقت سعی نکرده¬ام در دانشکده خودی نشان بدهم. هیچ¬وقت در گعده¬های دانشجویی حضور پررنگی نداشته¬ام. نمی¬گویم کسی را آدم حساب نمی¬کنم، نه... اما به هرکسی اعتماد نمی¬کنم. همین رویه باعث شده در دانشکده آدم دست¬نیافتنی و خاصّی به نظر بیایم» « این منِ خجالتیِ درون¬گرای جذاب، باید جایش را می¬داد به منِ اجتماعی برون¬گرای معمولی» «برای اولین¬بار می-خواستم خودم را از چشم بقیه ببینم: یک پسر تقریباً قد بلند، با چشمان مشکی و موهای مجعد،ریش¬های تقریباً پرپشت، لباس¬های ساده اما مرتب و سِت، دماغ کشیده با کمی غوز، پیشانی بلند و پوست تقریباً سبزه» این اطلاعات وقتی از زبان خود شخصیت باشد کمی تصنعی به نظر می¬رسد. یکی از بدترین توصیف¬های «خود» توصیف در آینه است. معمولاً اگر لازم باشد تصویر بیرونی شخصیت نمود زیادی داشته باشد، نویسنده از راوی دانای محدود به ذهن استفاده می¬کند. این راوی هم به راحتی می¬تواند توصیفات ظاهری را ارائه بدهد هم رفتار شخصیت را تحلیل کند. البته در این داستان استفاده از زاویه¬ئ دید محدود به ذهن کاربرد کمتری نسبت به من راوی دارد. نویسنده با تمهیداتی قادر بود معرفی ظاهری مجتبی را به شخص دیگری بسپارد. مثلاً در گفتگویی با دوستان یا خانواده. البته این ایرادها ضربه¬ئ زیادی به پیکره¬ئ داستان وارد نکرده چون پیرنگ داستان نسبتاً از قوام خوبی برخوردار است. چیزی که به نظر من به داستان ضربه زده پایان داستان است. یک پایان غافلگیرکننده که اتفاقاً به احتمال زیاد مورد توجه مخاطب قرار می¬گیرد. اما این غافلگیری نیاز به پرداخت بهتری داشت. حتی می¬شد این صحنه را حذف کرد؛ چون صحنه¬ئ یکی مانده به آخر قابلیت این را داشت که به عنوان فینال درنظر گرفته شود. حتی یک فینال نسبتاً باشکوه. البته چون معمولاً مخاطب کنجکاو است که کاملاً از سرنوشت شخصیت¬ها مطلع شود و اکثر مخاطبین به پایان باز علاقه¬ای ندارد. بنابراین نویسنده مخاطب را بلاتکلیف رها نکرده. اما اگر قرار باشد کتاب را به کسی برای خواندن توصیه کنم، حتماً تذکر می¬دهم که فصل آخر کتاب را نخوانید. 

        

          کتاب خیلی قشنگی بود. و توصیه می کنم حتما بخونین . 
یه ویژگی خیلی خوبی که داشت  این بود که برخلاف اکثریت کتاب های عاشقانه نگاه متفاوتی به عشق داشت...
        

          دوستش داشتم:)
        

          کتاب خوب و جذابی بود اما نقدهایی هم به این کتاب وارد بود. پایان خیلی غیرمنتظره ای داشت که ای کاش نویسنده مقدمه چینی میکرد یا مثلا جلوی دیالوگ ها گوینده رو مشخص میکرد یا مثلا کمتر درگیر حاشیه میشد. این نقدهایی بود که بنظرم به کتاب وارد بود. دوز عاشقانه کتاب پایین بود بنظرم و بیشتر توقعِ صحنه ها یا دیالوگ های عاشقانه را داشتم. البته صحنه های خجالت مجتبی{نقش اصلی داستان} و افکار و احساسات او که در متن رمان بیام شده بود برایم قشنگ بود. ارزش خوندن رو داره. توصیف های قابل لمسی داره و میشه اونها رو به راحتی تصویرسازی کرد
        

          هم این کتاب و هم کتاب دوران کوران به نظرم جزو بهترین کتاب‌هایی که خوندم قرار می‌گیرن...
قلم آقای رایگانی شدیدا روان و صمیمانه است و  خیلی می‌پسندم  قلم‌شون رو و منتظر کتاب‌های بعدی‌شون هستم :)
        

          .
بسم اللّٰه 
«تیتری ندارم»
کاش قبل از خریدش یک سر به بهخوان میزدم.. از این کتاب همچین انتظاری نداشتم. همان ورق های اول متوجه شدم که کتاب کتابِ من نیست و باید بگذارمش کنار. به رمان های مذهبی ایتایی می‌مانست. نتوانست برای خواندنش قانعم کند.
در یک کلمه بگویم که به سلیقه‌ی من نخورد همان طور که «چایت را من شیرین میکنم» با آن همه تعریف را دوست نداشتم.
این‌ها باعث نمیشوند که نگویم برایم جلدش بسیار دوست داشتنی بود و کار کار جلدش بود.
        

          یک ناداستانِ زیبا
از کتاب هایی بود که جملاتش با قلب و روح بازی می کردن!
البته نمی تونم منکر وجود بعضی کلیشه ها بشم.

نمی دونم چون خیلی با شخصیت اصلی داستان همذات پنداری می‌کردم اینقدر برام دوست‌داشتنی بود.
یا به خاطر جناب صائب!
شاید هم ابیاتی که لای متن جا خوش کرده بودن.
به هرحال
خالی از لطف نیست!
فقط
ای کاش قدرتمند تر نوشته شده بود.
یه جاهایی توی ذوق میزنه
        

          یه کتاب ضعیف، ضعیف، ضعیف. هم پول هدر میده هم وقت.
داستان تکراری و پرداخت داستان سطحی.