یادداشت‌های نیکتا خرامان (115)

          همیشه از اینکه فانتزی‌خوان نبوده‌ام، ناراحتم و برایم سوال است که چرا؟
ولی تومک‌ و دنیای خیالی‌اش باعث شد تا دلم بخواهد دوباره فانتزی بخوانم. تومک دلم را به دست آورد.
        

          کتاب را در روزهایی شروع کردم که بیماری پدربزرگ شدید شده بود و احتمال وجود سرطان در او دیده می‌شد. کلمه‌های کتاب قابل لمس بودند. انتظار، ترس، اضطراب، لحظه‌هایی امید، ادامه دادن و ادامه دادن... 
گاهی دلت می‌خواهد ادامه ندهی و جهان را هم همراه خودت متوقف کنی؛ می‌دانم که خودخواهی است.
اما، در همه‌ی آن‌ روزها جمله‌ها و تجربه‌های جان‌کاه حمیدرضا صدر برایم امیدوارکننده بود.
        

          آرام و غمگین.
        

          قلم باربارا پارک به دلم نشسته و هر اثرش یه راهی به قلبم باز می‌کنه.
        

          شاید اگر این روزها ساعت‌های زیادی را کنار بچه‌ها در مدرسه نبودم، آنقدر این کتاب در عمق وجودم نمی‌نشست و با نوشته‌هایش ذوق نمیکردم. 
آن‌ها می‌خواهند به دور از درست و غلط‌هایی که ما ،بزرگترها، برایشان تعیین می‌کنیم بخوانند و فکر کنند و زندگی کنند. 
و دانیل پناک آ‌ن‌ها را فهمیده است. نه‌تنها بچه‌ها که ما انسان‌ها را. که کامل نیستیم و نخواهیم بود، هرچند در جست‌جوی آنیم. (الکی:)) )
حق داریم کتابی را نصفه رها کنیم، حق داریم  همه‌ی یک کتاب را نخوانیم، حق داریم با صدای بلند بخوانیم و ... . 
دانیل پناک مرزهای درست و غلط ذهن را رد می‌کند و یک دنیای لطیف از کتاب و‌خواندن نمایش می‌دهد. 
و ممنون از رعنا برای این هدیه‌ی عزیز🥹
        

          قراره هم با سبک‌های هنری آشنا بشید و هم ببینید که دنیا با تفاوت‌هاست که ساخته شده و چه خوب که شبیه هم نیستیم.
        

          این مجموعه در کتابخانه‌ی مدرسه چشمک می‌زد و حالا دوست دارم جلدهای دیگر را هم بخوانم.
        

          گریستن زبان درد آدمیزاد است. زبان ناتوانی و درماندگی آدمیزاد است.
        

          بالاخره  جلد دوم این کتاب جادویی تموم شد.
ذهن نویسنده رو در نامگذاری شخصیت‌ها، ویژگی‌هایی که دارن و جهانی که خلق کرده ستایش میکنم واقعا. :((( 
و گردانگشت عزیزم تو چقدر عجیب و دوست‌داشتنی هستی.  

        

          دیدن نقاشی‌های این کتاب  باعث آرامش روح‌تون میشه و انگار آدمی که دوسش دارین نوازش‌تون می‌کنه. 
متن و داستان کتاب ساده‌ست و قرار نیست اتفاق خاصی رخ بده و شاید همین یکم حوصله‌سربر باشه؛ اما دعوت می‌کنه به صبر، خیال، دقیق‌تر دیدن، تلاش و انتظار.
        

          "ده‌ هزار کیلومتر آن طرف‌تر، زیر آسمان آبی که از قشنگ‌ترین آبی‌های جهان است،  در نزدیکی دریاچه‌ی اونتاریو، جنگل‌های انبوه و ... غربت درد عجیبی‌ست که خوب هم بشود انگار اندام دیگری را از کار می‌اندازد. فراموش نمی‌شود حتی اگر خوب شود."
 
با امضای دلتنگی برای دایی کوچک رفته به کانادا.
        

          این روزها یک "نقطه"‌ام. 
نقطه‌ای که دلش می‌خواهد فرار کند.‌
نقطه‌‌ای که در دنیای شلوغ و بزرگ؛ هرچند کوچک گنگ و گیج از این طرف به آن طرف قل می‌خورد تا شاید خودش را به تکیه‌گاهی سفت بچسباند و پای نداشته‌اش را سفت کند. 
تا درخت و سایه‌ایی می‌بیند لم می دهد و زندگی را دوباره نفس می‌کشد و خودش را با این جمله آرام می‌کند که شاید زندگی همین باشد؛ اما دلش راضی نمی شود و صدایی می‌گوید که نیست. نقطه گم شده و حالا دنبال کوچک‌ترین نوری می‌گردد تا چشم‌هایش نشانه‌ها را ببیند
کاش همه‌ی نقطه‌های گم شده‌ی جهان پیدا شوند.

        

          دلم می‌خواست نامه‌های مادر به نیچه رو هم بخونم. 
        

          جان گرین اولین بار در دبیرستان، با کتاب "بخت پریشان" من رو به خودش علاقه‌مند کرد. 
بعدها که با مت هیگ آشنا شدم و فهمیدم یکی از نویسنده‌های مورد علاقه‌ی مت هم هست دیگه بیشتر دلم می‌خواست که ازش بخونم. 
دنیایی که جان گرین خلق می‌کنه همیشه پر از بالا و پایین زندگیه. کلمات و جملاتش "تو" رو همزمان که می‌ترسونه، آسوده و آروم میکنه. و امیدوار.
این کتاب درباره‌ی پیچدگی‌های ذهنی دختریه که وسواس و دریای بی‌انتهای افکارش در همه‌ی لحظه‌های زندگی کنارشه و رهاش نمی‌کنه. 
        

          میشه یه ملاقاتی داشته باشیم آقای شینسوکه؟:))

کتاب‌فروشی "نیست در جهان" یه فروشنده‌ی خلاق و صبور و بامزه داره که قراره تو همه‌ی موضوعات کتابی کمک‌ کنه و ذهنمون رو به هزار راه نرفته باز کنه.  

        

          اولین کتابی بود که از جومپا لاهیری خوندم و بر دلم نشست.
مطمئن‌تر شدم که وطن تو را ترک نمی‌کند، حتی وقتی تو ترکش می‌کنی. 
خط به خط کتاب پر از نگرانی‌ها، ترس‌ها، سنت‌ها و درد‌های مشترک است. طوری که دلتان می‌خواهد سرتان را روی شانه‌ی شخصیت‌های داستان بگذارید و آه بکشید و بگویید:
گوگول گانگولی و آشیما، شما تنها نیستید. 

        

          به بامزگی کتاب‌هایی که از جوری جان خونده بودم، نبود. 
ولی تصاویر مثل همیشه خلاقانه. 
سیب زمینی تنبل من رو تشویق کرد تا بیشتر دنیای بیرونم رو کشف کنم.
        

          تصویرهای رویایی و چشم‌نواز. 
موضوعی که مهمه، اما کم بهش توجه کردیم.

        

          آدمی‌ رو در موقعیت‌هایی قرار میده که تصمیم‌گیری سخته و می‌خوای  از فکر کردن بهش فرار کنی. 
باچان: برای احترام و خطاب به کودکان گفته میشه.