این روزها یک "نقطه"‌ام. 
نقطه‌ای که دلش می‌خواهد فرار کند.‌
نقطه‌‌ای که در دنیای شلوغ و بزرگ؛ هرچند کوچک گنگ و گیج از این طرف به آن طرف قل می‌خورد تا شاید خودش را به تکیه‌گاهی سفت بچسباند و پای نداشته‌اش را سفت کند. 
تا درخت و سایه‌ایی می‌بیند لم می دهد و زندگی را دوباره نفس می‌کشد و خودش را با این جمله آرام می‌کند که شاید زندگی همین باشد؛ اما دلش راضی نمی شود و صدایی می‌گوید که نیست. نقطه گم شده و حالا دنبال کوچک‌ترین نوری می‌گردد تا چشم‌هایش نشانه‌ها را ببیند
کاش همه‌ی نقطه‌های گم شده‌ی جهان پیدا شوند.

          

            گاهی وقتا لازمه یسری درس های زندگی رو در قالب داستان بشنویم 
که بتونیم قبولش کنیم
کتاب "نقطه میخواست فرار کند"  درسِ تغییر نوع نگاه به جایگاه خود و بقیه میده 
          

            بسم الله

کتابی بینشی برای اینکه بفهمیم هرجا که هستیم، به هر شکل و هر حالی، اگر خودمان باشیم و باور قلبی مان توانایی باشد پیروزیم... در این باره نباید شک کرد، کسی که شک کند، به انسان شناسی و خودشناسی نرسیده است.