خب، به نظرم میشه داستان این کتاب رو از راوی‌ش جدا کرد. داستان از این قراره که یک میلیونر، به نام راسل پیکت، که پرونده‌ی کلاهبرداری‌ش در جریانه، ناپدید میشه و برای پیداکردنش جایزه تعیین می‌کنن. ایزا، راوی داستان، در دوران بچگی با پسر راسل پیکت، دیویس، دوست بوده و دیزی، دوست ایزا، که وضعیت مالی خوبی نداره، ایزا رو راضی می‌کنه برای پیدا کردن سرنخی از راسل پیکت و بردن جایزه، سری به دیویس بزنن... این معما جذابیت چندانی برای من نداشت، گرچه شخصیت‌پردازی دیویس و برادرش رو دوست داشتم.
اما راوی داستان، ایزا، از وسواس فکری یا او سی دی رنج می‌بره و به طور خاص از میکروب‌ها هراس داره. ایزا همیشه اسیر افکاریه که کنترل رفتار و اعمالش رو در دست می‌گیرن، گرچه می‌دونه این افکار غیرواقعی و غیرمنطقی هستن و تلاش می‌کنه بهشون غلبه کنه. جذابیت این کتاب هم برای من مارپیچ فکری ایزا بود، که چطور شروع می‌شد، به کجا می‌رسید و اینکه ایزا راه فراری نداشت. به علاوه ایزا به شدت دنبال تعریف "من" یا هویت خودشه.
ایزا اواسط کتاب ماجرای انگلی رو تعریف می‌کنه که در بدن ماهی رشد می‌کنه، اما فقط در بدن پرندگان می‌تونه تولیدمثل کنه. این انگل وقتی وارد بدن ماهی میشه، ماهی رو وادار می‌کنه در اعماق دریا شنا کنه تا بتونه به خوبی رشد کنه، اما به محض اینکه بالغ میشه، ماهی رو وادار می‌کنه به سطح آب بره که طعمه‌ی پرندگان بشه تا انگل بتونه تولیدمثل کنه. انگل‌های جدید از طریق فضولات پرنده وارد آب می‌شن و این چرخه ادامه پیدا می‌کنه. ایزا که به شدت تحت تاثیر این چرخه‌ست، می‌ترسه باکتری‌های جدیدی که وارد بدنش می‌شن به جاش فکر و عمل کنن و "من"ش رو تغییر بدن. از طرف دیگه می‌ترسه همین الان هم این باکتری‌های داخل بدنش باشن که دارن به مغزش فرمان می‌دن به چی فکر کنه و چطور عمل کنه. ایزا نمی‌دونه چه مقدار از هویت‌ش وابسته به محیط و اطرافیانشه و می‌ترسه با تغییر این عوامل، "من" ش تغییر کنه. همینطور می‌ترسه با درمان وسواس فکری‌ش "من"ش تغییر کنه.‌
در کل کتاب روان و خوشخوانیه و پیشنهاد می‌کنم بخونیدش.
        

          .
📚کتاب: زمین بر پشت لاک‌پشت ها | اثر : جان گرین
• مترجم : فاطمه جابیک
• نشر : میلکان
• چاپ چهارم : 20.000 تومن
.
📖 ایزا هلمز ، يه دختر نوجوونه كه استرس مزمن و بيماری فكری و ترس از مردن داره. اون موفق شده یکی از دوستای قدیمیشو پیدا کنه و ته دلش دوست نداره که این رابطه فقط در حد دوستی بمونه. حالا ایزا قراره پر استرس ترين بخشي از زندگيش رو تجربه كنه در حالي كه نميدونه اصلا از پسش برمياد يا نه. دوست داشتن یه نفر با وجود تمام باکتری هایی که داره.
.
⚠️نظر شخصی : فقط بزارید یه چیز بگم و برم : بهترین کتابی که توی این چند وقت خوندم. حتما بخونید، حتما حتما حتما
.
قشنگی های این کتاب خیلی زیادن (خیلی خیلی زیاد) پنج تاشو اینجا میزارم و بقیه رو توی کانال تلگرامم. ..
📕از قشنگى هاى كتاب : دلم برای همه تنگ می شد. اصلا زنده بودن یعنی دلتنگ بودن.
.
‏‎📗کم کم داشتم یاد میگرفتم که زندگی‌ت ، داستانی در مورد توئه،نه داستانی که خودت تعریف میکنی.
.
📘وحشت واقعی این نیست که ترسیده باشی ، اینه که چاره ای جز ترسیدن نداشته باشی.
.
📙در زندگی به جایی می رسید که دیدت زیبایی جهان برایتان کافی‌ست. نیازی نیست عکسش را بگیری یا نقاشی اش کنی یا حتی به یادش بیاوری، خودش کافی است.
.
‏📔‎یکی از سختی های رویارویی با درد ، حالا چه فیزیکی و چه روحی ، اینه که ما فقط می‌تونیم از راه تشبیه و مثال توصیفش کنیم. نمیشه مثل این میز یا شکل بدن ببینیش. در واقع میشه گفت درد و زبان دقیقا برعکس هم هستن..
.
🌸🌸🌸
98/04/03
🌸🌸🌸
        

          حقیقتش هنوزم نمیتونم دقیق بگم راجع به کتاب نظرم چیه ... از یه سمت حس میکنم علاقه ام بهش بیشتر از خطای ستارگان بخت ماست ،از یک سمت دیگه حس میکنم اصلأ نپسندیدمش 
میتونم بگم به نسبت بقیه داستان های جان گرین شخصیت پردازیش عموما اونقدرا قابل درک و حامل حس همزاد پنداری نیستند اما دیالوگاشو خیلی دوست داشتم ( من خیلی اهل جمع اوری دیالوگ ها نیستم). از اون سمت کتابای داستانی درمورد ocd کم اند و قطعا انجام چنین کاری براش آسون نبوده . برعکس چیزی که خیلیا ممکنه تصور کنن ژانرش معمایی هم هست و روش حل ماجرا اگه درست یادم باشه دور از ذهن بود و جالب ... پایانش واقع گرایانه بود اما کاش میشد طور دیگه ای واقعیت هم رقم میخورد ...
https://taaghche.com/book/27884
        

          •شعری که یک مصرع اش جا مانده.

• زمین بر پشت لاکپشت ها که به نام های مشابه ی دیگری هم در ایران ترجمه شده یک داستان ساده را مورد روایت قرار میده: پدری میلیارد گم شده و یک رابطه ی عاشقانه ی تمام شده دوباره بین پسر این میلیارد و قهرمان داستان ما شکل می‌گیره.

• شروع داستان کاملا جذاب آغاز میشه و رنگ و بوی دیگر آثار جان گرین را همراه خود داره، به شکلی که اوایل خواندن کتاب این فکر در ذهنم شکل گرفت که میشه این کتاب رو در دسته ی کتاب های تابستانی قرار داد.

• بزرگترین نکته منفی کتاب نصفه و نیمه بودنه، شخصیت پردازی ها گاهی سطحی و گاهی نصفه و نیمه است و در عین حال در اواسط داستان سوالی مطرح میشه که حتی در آخر داستان بهش توجه ای نمیشه، انگار که هیچوقت وجود نداشته.

• در اواسط داستان شاهد دیالوگ های فکر شده ای هستیم که خواندنش امری کاملا لذت بخشه، اما هرچقدر که به پایان داستان نزدیک میشیم این دیالوگ ها شروع به سطحی و سطحی تر شدن گام برمیدارند.

• پرداختن درست به وسواس فکری شخصیت اصلی بزرگترین یا شاید تنها برگ برنده ی این اثر میتونه باشه، پرداختن به احساسات و گردابی درونی که وسواس فکری درون انسان ایجاد می‌کنه به بهترین شکل ممکن در این کتاب توصیف شده و بسیار قابل لمسه، که میتونه دلیلش وسواس فکری خود نویسنده هم باشه.

• کل پایان بندی کتاب متاسفانه در یک فصل خلاصه میشه، داستان عجولانه به پایان خود میرسه و به سوالاتی که برای مخاطب ایجاد میشه جوابی نمیده. شاید اگه کتاب صد صفحه بیشتر داشت برخی از مشکلات داستان حل میشد و ما اینجوری با ضعیف ترین کتاب جان گرین مواجه نبودیم.

پ.ن: از این کتاب یک فیلم به همین اسم هم ساخته شده.
        

          ریویو رو می تونید در آدرس زیر مطالعه بفرمایید
https://goo.gl/4FJH41
        

          ذهن، گاهی شبیه یه مارپیچ بی‌پایانه...

گاهی یک کتاب فقط یک داستان نیست، بلکه پنجره‌ایه به ذهن آدم، به ترس‌ها، اضطراب‌ها و اون حلقه‌های بی‌پایان فکری که نمی‌ذارن رها بشی. زمین بر پشت لاک‌پشت‌ها دقیقاً همین کار رو با من کرد. این فقط قصه‌ی اِیزا هولمز نبود، انگار قصه‌ی ذهن خودم هم بود. جان گرین اون آشفتگی‌های درونی، اون وسواس‌های فکری، اون حس بلعیده شدن توسط افکارت رو با دقتی دردناک توصیف کرده بود.
چقدر می‌شه با کسی که دایره‌های فکریش از کنترلش خارج می‌شن همدردی کرد؟ چقدر می‌شه فهمید که گاهی منطقی بودن کافی نیست؟ این کتاب، بیشتر از اینکه یه معمای گم‌شدن باشه، یه معمای ذهن بود، یه سفر به دنیایی که شاید خیلی‌ها توش زندگی می‌کنن ولی کمتر کسی درباره‌ش حرف می‌زنه.
بعد از خوندن این کتاب، یه سوال توی ذهنم موند: آیا ما افکارمون هستیم یا چیزی فراتر از اون؟
        

          این کتاب موردعلاقه من هستش، توی سنی خوندمش که بهش نیاز داشتم و بعد از اون با جان‌گرین آشنا شدم و واقعا قلم ایشونو دوست دارم.
        

          انتظار داشتم عین کتاب نحسی ستاره های بخت ما عاشقش بشم اما خورد تو ذوقم 🙂🙂
        

          دوستش داشتم و از تند خوندنش لذت می‌بردم. فقط کاش تو سن کمتر می‌خوندمش تا می‌رفت تو لیست علاقه‌مندی‌هام.
        

          چیزی که تو این کتاب خیلی برام چشمگیر بود توصیف حالتهای وسواس گونه شخصیت اول داستان آزا بود که خیلی ملموس و عمیق توصیف شده بودن. کاملا آدم را با خودش درگیر میکرد.
داستان واقع گرایانه بود و با فضای فانتزی داستانهای عاشقانه  متفاوت بود.
به نظرم مناسب گروه سنی  متوسطه دوم هست البته با درنظر گرفتن سطح کتابخوانی همین گروه سنی.
        

          جان گرین اولین بار در دبیرستان، با کتاب "بخت پریشان" من رو به خودش علاقه‌مند کرد. 
بعدها که با مت هیگ آشنا شدم و فهمیدم یکی از نویسنده‌های مورد علاقه‌ی مت هم هست دیگه بیشتر دلم می‌خواست که ازش بخونم. 
دنیایی که جان گرین خلق می‌کنه همیشه پر از بالا و پایین زندگیه. کلمات و جملاتش "تو" رو همزمان که می‌ترسونه، آسوده و آروم میکنه. و امیدوار.
این کتاب درباره‌ی پیچدگی‌های ذهنی دختریه که وسواس و دریای بی‌انتهای افکارش در همه‌ی لحظه‌های زندگی کنارشه و رهاش نمی‌کنه.