خونه خالیه...  
ولی من هنوز اینجام .  
رو پله های سیمانی ایستادم، سرمو تکیه دادم به دیوار، دارم فکر میکنم به همه اونایی که بودن و رفتن.  

توی کتاب *خانه لهستانی‌ها*  چنان غرق شدم که یادم رفت دارم یه داستان میخونم.  
انگار خودم شده بودم یکی از شخصیتاش...  
هرکدومشون یه درد تو دلشون داشتن، یه جوری از دنیا زده بودن.  
ولی تو همون سکوت، یه آرامش عجیبی هم بود.  
حالا همه رفتن...  
هیچکی نمونده...  
ولی من اینجام...  
همینجوری که رو پله‌های سرد نشستم، احساس میکنم اون خونه تو ذهنم هنوز زندس.  
حالا که همه‌چی تموم شده، هنوز صداها تو حیاط میپیچن.  
 آدم وقتی یه چیزی تموم میشه، تازه میفهمه چقدر باهاش یکی شده بود!  
چقدر با سکوتاش، با همون لحظه‌های کوچیک گمشده یکی شده بود...  
اون خونه فقط چهارتا دیوار نبود...  
یه پناه بود...  
پناهی واسه فرار کردنها، واسه فراموشیها...  
حالا دیگه تموم شده، ولی اون گرماش هنوز تو فضا معلقه...  

وقتی کتابو بستم، یه لحظه گیر کردم به آخرین صفحه...  
انگار هنوز صدای پاهاتو تو راهروی خونه میشنوم...  
صدای قفل در، چرخوندن کلید... و بعد هیییچ...  
  
اون خونه با همه رفتناش، هنوز تو وجود من زندس...  
شاید یه روز دیگه، تو یه جای دیگه از زندگیم، دوباره برگردم بهش...  
حتی اگه یادم نیاد روزی تو حیاطش دویدم...  
حتی اگه یادم نیاد کنار اون آدما بودم... همونی که با یه لبخند ساده از کنار هم رد شدیم...  
      

        سمفونی مردگان؛ قصه‌ای که با من ماند

بعضی کتاب‌ها را نمی‌توان فقط "خواند"، باید با آن‌ها زندگی کرد، باید به آن‌ها اجازه داد که درونت ریشه بزنند، زخمی شوند که با هر یادآوری، دوباره سر باز می‌کند. سمفونی مردگان یکی از همان کتاب‌هاست.

این کتاب در وجودت رخنه می‌کند، می‌ماند، و هر از گاهی از درون تو را می‌لرزانند. وقتی صفحه‌های آخرش را ورق می‌زنی، احساس می‌کنی بخشی از تو در همان کوچه‌های سرد اردبیل، میان سطرهایی که بوی اندوه می‌دهند، میان سکوتی که هیچ‌وقت شکسته نمی‌شود، جا مانده است.

ایدین… کسی که می‌خواست از مرزها عبور کند، کسی که به دنیا نیامده بود تا شبیه دیگران باشد، اما همیشه دیوارهایی بلندتر از رویاهایش سر راهش بود. زندگی، سرنوشت، و دست‌هایی که او را به سمتی می‌بردند که هیچ‌وقت انتخابش نکرده بود.

سمفونی مردگان تنها یک رمان نیست، بلکه موسیقی غمگینی است که در پس ذهن آدم باقی می‌ماند—یک سمفونی از امید، درد، و سکوت‌های تلخ. کتابی که حتی پس از تمام شدنش، همچنان در تو نفس می‌کشد و همراهت می‌ماند.
      

        ذهن، گاهی شبیه یه مارپیچ بی‌پایانه...

گاهی یک کتاب فقط یک داستان نیست، بلکه پنجره‌ایه به ذهن آدم، به ترس‌ها، اضطراب‌ها و اون حلقه‌های بی‌پایان فکری که نمی‌ذارن رها بشی. زمین بر پشت لاک‌پشت‌ها دقیقاً همین کار رو با من کرد. این فقط قصه‌ی اِیزا هولمز نبود، انگار قصه‌ی ذهن خودم هم بود. جان گرین اون آشفتگی‌های درونی، اون وسواس‌های فکری، اون حس بلعیده شدن توسط افکارت رو با دقتی دردناک توصیف کرده بود.
چقدر می‌شه با کسی که دایره‌های فکریش از کنترلش خارج می‌شن همدردی کرد؟ چقدر می‌شه فهمید که گاهی منطقی بودن کافی نیست؟ این کتاب، بیشتر از اینکه یه معمای گم‌شدن باشه، یه معمای ذهن بود، یه سفر به دنیایی که شاید خیلی‌ها توش زندگی می‌کنن ولی کمتر کسی درباره‌ش حرف می‌زنه.
بعد از خوندن این کتاب، یه سوال توی ذهنم موند: آیا ما افکارمون هستیم یا چیزی فراتر از اون؟
      

        «پاییز از پاهایم بالا می‌رود» بیش از آنکه یک داستان باشد، یک حس است؛ لطیف و شاعرانه، شبیه خش‌خش برگ‌های خزان‌زده زیر پا. روایت آن میان خاطره و رویا سرگردان است، گاهی آرام و دل‌نشین، گاهی پر از اندوهی محو. ناهیده‌ای گم شد، و سال‌ها بعد، کسی از جنس او آمد تا سرنوشت گمشده را از دل سکوت بیرون بکشد. اما در میان این همه زیبایی، گاهی داستان رنگ می‌بازد و خواننده، همچون شخصیت‌هایش، در هزارتوی کلمات راه خود را گم می‌کند.