می‌تونم بگم ۱۵۰ تا ۲۰۰ صفحه‌ی اول عملا چیز ترسناکی نداشت‌‌. نه اونجوری که تو رو به وجد بیاره که کتاب رو نبندی و یا جوری ترسناک باشه که نخوای شب بخونیش.
اما ۶۰ صفحه‌ی آخر عااالی بود. ترسناک نه، هیجان‌انگیز بود. اینکه بخوای تند بخونی که بری صفحه بعد تا بفهمی چه بلایی قراره سر دختره بیاد. به خاطر ۶۰ صفحه‌ی آخر به نظرم ارزش خوندن داره. 
      

        کتاب روح خدا، بخش‌های خیلی خیلی کوچیکی از زندگی امام خمینی رو روایت می‌کنه. داستان‌هایی که بعضی‌هاشون ۵ خطن اما انقدر لطیف و عمیقن که با هر صفحه لبخند روی لب خواننده بیشتر میشه و به طبع از اون عشق به امام هم بیشتر.
      

        ساعت ۲:۱۵ صبح. همین الان صفحه‌ی آخر کتاب رو خوندم و بستم. چقدر برای هر کدومشون غصه خوردم و اذیت شدم. اصلا نمی‌دونم باید درباره‌ی این کتاب چی نوشت. خوبه دیگه، آدم از یه کتاب خوب چی می‌خواد؟ کتابی که انقدر قشنگ جزئیات رو براتون به تصویر می‌کشه که انگار دارید سریال می‌بینید و نمی‌تونید دست از نگاه کردن بهش بردارید. 
      

        نمی‌دونم بگم کتاب خوبی بود یا نه. یه جایی تصمیم گرفتم کنار بذارمش و انقدر خودم رو موقع خوندنش اذیت نکنم، اما ادامه دادم. 
اینکه نویسنده حدود ۴۰ صفحه‌ی آخر انقدر خوب نقاط مثبت لبنان و برنامه‌های خوب شیعیان اونجا رو بیان می‌کرد عالی بود، اما کاش انقدر نگاه منفی و سطح پایینی به کشور خودش نداشت. یه جاهایی کاملا میشد احساس کرد که معتقده مرغ همسایه غازه و ایران اصلا نباید اسم اسلام رو روی خودش بذاره و هیچ نقطه‌ی مثبتی هم از ایران نگفت.
این مقدار کوبیدن ایران و علمای شیعه‌ی ایرانی یه کم عجیب غریب و ناراحت کننده بود.
      

        داستان در مورد زن و شوهریه که یک آخر هفته به کلیسایی در اسکاتلند می‌رند که به عنوان هتل ازش استفاده می‌شه؛ اما اوضاع اونجوری که می‌خوان پیش نمیره.

موضوع داستان یه کم پیش پا افتاده بود و کارهایی که برای ترسوندن مخاطب انجام می‌شد رو شاید توی خیلی از فیلم‌ و کتاب‌ها دیده باشیم. 
چیزی که موقع خوندن کتاب‌های جنایی می‌خوام اتفاق بیوفته اینه که یک معمای ترسناکی ایجاد بشه و توی ذهنم دائم دنبال پیدا کردن دلیل برای اون معما باشم. مثلا اینکه قاتل کیه؟ چیشد که فلان اتفاق افتاد؟ و از این قبیل سوالات؛ اما تا وسط‌های کتاب همچنان سوالی ذهنم رو درگیر نمی‌کرد و به دنبال جواب براش نبودم، که این یه کم کسل‌کننده بود.
دقیقا از وسطای کتاب به بعد داستان یه جور دیگه‌ای پیش میره و شاید میشه گفت تازه یه جاهایی آدم رو شوکه می‌کنه.

این قسمت شاید یه کم اسپویل باشه:
در کنار اینکه رمان جنایی بود، چیزی که بیشتر ذهنم رو درگیر می‌کرد رابطه‌ی بین زن و شوهرِ داخل کتاب بود. اینکه ممکنه با عشق یک زندگی رو شروع کنی اما با قضاوت‌های اشتباه درباره‌ی طرف مقابلت یا حرفِ درست نزدن یا کلا حرف نزدن توی موقعیت‌های مهم، اون زندگی و رابطه‌ای که داشتید کاملا از بین بره. تو کل کتاب بیشتر غصه‌ی رابطه‌ی از دست رفته‌شون رو خوردم تا اینکه بترسم.
      

        جلد این کتاب رو توی اینستا دیده بودم و چند باری می‌خواستم از کتابفروشی بخرمش اما نشد؛ تا اینکه اشتراک یک ساله‌ی بی‌نهایت طاقچه کلی تخفیف خورده بود و بعد از گرفتنش دیدم این کتاب رو هم داره. 
کتاب در مورد یک خانواده‌ی شمالیه و روایت داستان بین سال‌های ۷۶-۷۷ و ۹۵ جا به جا میشه. خیلی قشنگ علاقه‌ی پدر خانواده به چیزهای مختلفِ زندگیش رو به خواننده منتقل می‌کنه. فکر نمی‌کردم وقتی به آخرش برسم انقدر برای بابا غصه بخورم. 
داستان روانی داره و برای فهمیدن روند داستان نیاز به دقت آن‌چنانی ندارید. توی یک روز و چند ساعت هم تموم میشه. یه کم پرشش به دوتا تاریخ بعد از نصف کتاب من رو خسته کرد، اما اونقدر نبود و میشد به خاطر داستان خوبش این مورد رو نادیده گرفت.
      

        بالاخره بعد از صد سال تموم شد.
فکر می‌کنم تا عمر دارم دیگه دلم با نمایشنامه صاف نشه. مگر اینکه یه چیز خیلی خوب بیاد اینو بشوره و ببره.
      

        پس از بیست سال، داستان زندگی مردی که نور حق را دریافت و مرگ در رکاب امیرالمؤمنین را بهتر از زندگی در کنار معاویه دانست.

هر چقدر بیشتر می‌خواندم، بیشتر تشنه‌ی شناخت این مرد بزرگ می‌شدم. امیرالمؤمنین که بود که هر که جرئه‌ای از وجود او را می‌چشید، تشنه‌تر از قبل میشد؟

داستان بسیار روان و پر از کشش است. ۷۵۰ صفحه‌ای که جوری شما را در خود غرق می‌کند که گویی در آن زمانید و در حال انتخاب بین حق و باطل به سر می‌برید.

در بین داستان، اسامی آشنای زیادی را می‌بینید. افرادی که در رکاب امیرالمؤمنین بودند و خواستار جان‌فشانی برای ایشان، اما در نهایت شیطان قلب آنها را تسخیر نموده و پس از ۲۰ سال در برابر ذریه رسول خدا قرارشان داد.

پس از خواندن کتاب، دائم با خود اندیشم که مرگ چه وقت به سراغم می‌آید؟ زمانی که محب پیامبر و امیرالمؤمنین و اهل‌بیت ایشانم یا زمانی که فریب شیطان را خورده ام و در برابر این بزرگان سرکشی می‌کنم؟
      

        چقدر دوست داشتنی بود برام. :))
کاش میشد منم انقدر راحت یه روز صبح از خانواده خداحافظی کنم و مثل تام با یه دوچرخه دور دنیا رو سفر کنم.
البته فکر نکنم بتونم انقدر راحت با پوشیدن یه لباس توی چند هفته و حموم نرفتن و صورت نشستن کنار بیام.
      

        موقع خواندن این کتاب یاد فیلم بازمانده (۱۳۷۳) افتادم. 
هر چقدر در مورد فلسطین با دیدگاه‌ها و از زوایای متفاوت کتاب بنویسند و فیلم بسازند، از توان ما خارج است که درک کنیم چه اندازه سخت است افرادی را در خانه‌ات ببینی که فکر می‌کنند آنجا خانه‌ی خودشان است؛ و یا حتی فرزند‌ت و تمامی افکارش را از آن خود کرده اند، بدون اینکه لحظه‌ای احساس ندامت در زندگی به همراه داشته باشند. 
      

        خیلی کتاب عجیبی بود.
چقدر برای نوشا غصه خوردم و چقدر متنفر شدم از دکتر معصوم. تو ذهنم دائم این می‌گذره که چه دخترهایی به خاطر حرف و اجبار خانواده‌ زندگی و جوونی‌شون رو از دست دادن و نتونستن حرفشون رو بزنن...
      

        دقیقا نمی‌دونم حسم نسبت به این کتاب چی بود. یه جاهایی حوصلم سر می‌رفت و یه جاهایی تند می‌خوندم که ببینم قضیه چیه. خیلی‌هامون می‌تونیم با گروگان‌گیر همزادپنداری کنیم؛ چون ما هم گاهی اوقات نمی‌دونیم داریم با زندگیمون چیکار می‌کنیم و بدترین تصمیم ممکن میشه بانک زدن.
      

        وقتی چندین سال از یک حادثه می‌گذره، قضاوت بین حق و باطل آسون میشه. اما کی میدونه، شاید اگر ما هم اون زمان بودیم پشت امام‌مون رو خالی می کردیم و دنیا رو به آخرت ترجیح می‌دادیم.

کتاب الغارات روایت بخش‌هایی از حکومت امیرالمؤمنینه که هیچ جایی برامون بازگو نشده تا در کنار قلب و احساساتمون، با عقلمون برای غریبی و تنهایی حضرت گریه کنیم؛ گریه‌ای که نباید برای تنهایی ایشون باشه، بلکه باید برای خودمون باشه که تو موقعیت‌های حساس ممکنه با هر رفتار و عملی پشت امام رو خالی کنیم و به سمت معاویه‌ی زمان حرکت کنیم.
      

        انقدری که به دیالوگ‌ها پرداخته شده بود به توصیف محیط نپرداخته بود. اگر از دیالوگ‌ها و پراکندگی‌شون کمتر می‌کرد جذابیتش بیشتر میشد.
      

        اولش اصلا جذبم نکرده بود، جوری که تو دو روز فقط ۴۰ صفحه ازش خوندم چون تا اون بخش همه چیز داخل ذهن راوی بود؛ اما تقریبا بعد از صفحه‌ی ۴۰ که کمی هم از اتفاقات لحظه‌ای گفته شد جذب شدم. روند داستان خیلی قدرت جذب بالایی داشت و قسمت‌های ترسناکش کاملا خواننده رو همراه می‌کرد ولی من پایان‌بندیش رو دوست نداشتم و به نظرم می‌تونست قوی‌تر تمومش کنه. یک ستاره رو به خاطر پایانش بهش نمیدم.