بچه در فرهنگ بارداری نقش عجیبی ایفا می‌کند‌. هم قربانی است و هم یک فرمانروای مستبد. تقدیر این موجود این است که فقط در لحظهٔ کمال که همان تولدش باشد زندگی کند و پس از آن تباه و فاسد می‌شود، انسان و گناهکار می‌شود، گریه می‌کند و فریاد می‌زند و به وادی واقعیت بازمی‌گردد. اما در دوران بارداری بچه اعجوبه است، معجزه است، کفاره است.

آدم در جایگاه مادر در می‌یابد که در آن واحد هم شهید و هم شیطان بودن یعنی چه‌. با مادری به این نتیجه رسیدم که با فضیلت‌تر و در عین حال شرورترم و البته بیشتر درگیر فضایل و شرارت‌های جهان شده‌ام، آن‌قدر که وقتی فرزند و به تبعش شاخصه و نام و نشان خاصی نداشتم، فکرش را هم نمی‌کردم.

ادرین ریچ، شاعر و فمینیست امریکایی، نوشته بود:« حیات بشری بر روی زمین سراسر زادهٔ زن است. تنها تجربهٔ وحدت‌بخش و بی‌چون و چرایی که همهٔ زنان و مردان به طور مشترک داشته‌اند همان دوران چند ماهه‌ای است که درون بدن یک زن به رشد و نمو گذرانده‌اند. اکثر ما برای اولین باز هم عشق و هم نومیدی، هم قدرت و هم لطافت را درون تن یک زن شناخته‌ایم. ما رد و نشان این تجربهٔ حیاتی را با خود تا پای گور هم می‌بریم.»

برخی اشخاص از لحاظ شدت فکر و نیروی تصور بسیار ضعیفند و هر حادثه‌ای، اگرچه مانند دشنه‌ تیزی بر مغزشان فرود آید، وقتی که خودشان شاهد آن نباشند، هرگز آنان را متأثر نمی‌سازد. اما اگر کوچک‌ترین حادثه‌ای در برابر چشمانشان، به اندازه‌ای نزدیک‌تر که خودشان آن را احساس کنند، اتفاق بیفتد، همان دم هیجان سختی از خود بروز می‌دهند و دارند حال عدم علاقگی را که به حوادث دنیای خارج نشان می‌دهند با شدت مبلّغانه‌ای جبران می‌کنند.

و با این حال... برخی تجربه‌ی کاملاً متضادی دارند که طی آن خانه آغازین حقیقتاً باز یافته می‌شود. این‌نظرگاه (اقلیت)، بعضی از بهترین خصیصه‌های خانه را در خود دارد - خانه همچون مکانی امن. حتی می‌توان گفت یک حرم. جسی کول، رمان‌نویس استرالیایی که در زمان نگارش این کتاب تازه در ابتدای سی‌سالگی است، وقتی هنوز خیلی جوان بود خواهر و پدرش را از دست داد. -هر دوی آن‌ها خودکشی کرده بودند. از این وقایع چندان نگذشته بود که جسی صاحب دو بچه شد، و بعد مادری تنها، با انبوهی زخم تازه که نیازمند درمان بودند. با دست رد زدن به جاذبه‌ی اغواگرانه‌ی شهر (شهرهای بریزبین و ملبورن)، جسی تصمیم گرفت به خانه برگردد: «کشش خانه قوی‌تر بود... فعلاً خانه‌ام مرا به شیوه‌ای که هیچ چیز دیگری قادر به انجام آن نیست تسکین می‌دهد... خانه مرهم من، تسلی من بوده است.» این گواهی است بر قدرت احیاءکننده‌ی خانه، آن‌هم به‌رغم همه‌ی مصیبت‌هایی که بر سرش آمده است، خانه‌ای که، آن‌گونه که در این مورد اخیر چنین است، معرف آرامشی احاطه‌کننده‌ی امر آشناست، جایی که ریشه‌های پیشینه‌ی خاص هر فرد در آن دویده و رشد کرده‌ است.