من تا حالا چیزی از ساعدی نخونده بودم و نمیدونستم که میتونم انقدر دوسش داشته باشم. تازه فکر میکنم برای انتخاب اول کلی گزینه‌ی جالب‌تر بود اما همین هم من رو به یکی از خواننده‌های احتمالا مداوم ساعدی تبدیل کرد. شیوه پرداختن به جزییات درونیات و نثرش من رو کم و بیش یاد داستایوسکی انداخت. مخصوصا توی این کتاب که خیلی با مهارت گریز زده به دنیای خشک و کاغذ و دفتر بازی‌های زندگی کارمندی و بعد میفهمی فقط زندگی کارمندی نیست که زیر ذره بینه، ساعدی کارمندها رو  به عنوان یک کارمند، به عنوان یک انسان که در زندگی کارمندی دارن خفه می‌شن بررسی کرده و گره‌های روحی و مشکلات روحی‌شون رو طوری خوب نوشته که انگار برای هر داستانی، برای مدتی با سوژه داستانش همنشینی داشته و داره مشاهداتش رو از بطن زندگی اون ها می‌نویسه. خلاصه اخرین چیزی که فکر میکردم برام جالب باشه داستان‌های زندگی کارمندها بود. به به واقعا. لذت بردم.
پ.ن: بعلاوه ساعدی فقط داستان کوتاه ننوشته، انقدر فرم و  ساختار داستان به داستان متفاوته آدم به وجد میاد.
      

        از حیث سبزی پاک کنی میگم، گمونم نامه‌های طاهره رو میخوندیم جالب‌تر بود:)
      

        توی این روزای عجیب غریب جنگ، حوصله‌ی خوندن هیچی ندارم. همینطوری توی طاقچه چرخ میزدم که این کتاب رو دیدم. از اسمش و نقاشیش خوشم اومد، خوندمش، عاشقش شدم. فهمیدم که کتاب کودک نیست، ادم بزرگ‌ها بیشتر باید بخوننش. نمیدونم توی همین کتاب بود یا یه کتاب دیگه از همین مجموعه که میگفت به آدم‌ها مثل خدا نگاه کن. خدا آدم‌ها رو با وجود تفاوت‌هاشون دوست داره. چقدر اینو یادم میره هی.
خودمم مدام خودم رو دوست ندارم چون با ادم‌هایی که به نظرم قابل دوست داشتنن متفاوتم(هممون همچین حسی رو تجربه کردیم احتمالا)، ولی اگه نویسنده راست بگه خدا ما رو به خاطر همین تفاوت دوست داره. شگفت انگیز.
      

        کتاب جزئیات و توصیفات بسیار و خوبی داشت. میتونستی در دل داستان قرار بگیری و با شخصیت همراه بشی. اما ریتم داستانی یکنواخت کمی آدم رو کسل می‌کرد. روایت روانشناختی هم در سطح قابل قبول و خوبی بود، اما هنوز می‌تونست عمیق تر و مفصل تر به ریشه یابی و بیان فرایند ذهنی شخصیت‌ها بپردازه. من برای بار دوم نمیخونمش، اما یکبار خوندنش با توجه به حجم کمی که داشت تجربه‌ی بدی نبود. عنوانش وسوسه انگیزتر از سیر داستان بود:)