یادداشت آرام

        توی این روزای عجیب غریب جنگ، حوصله‌ی خوندن هیچی ندارم. همینطوری توی طاقچه چرخ میزدم که این کتاب رو دیدم. از اسمش و نقاشیش خوشم اومد، خوندمش، عاشقش شدم. فهمیدم که کتاب کودک نیست، ادم بزرگ‌ها بیشتر باید بخوننش. نمیدونم توی همین کتاب بود یا یه کتاب دیگه از همین مجموعه که میگفت به آدم‌ها مثل خدا نگاه کن. خدا آدم‌ها رو با وجود تفاوت‌هاشون دوست داره. چقدر اینو یادم میره هی.
خودمم مدام خودم رو دوست ندارم چون با ادم‌هایی که به نظرم قابل دوست داشتنن متفاوتم(هممون همچین حسی رو تجربه کردیم احتمالا)، ولی اگه نویسنده راست بگه خدا ما رو به خاطر همین تفاوت دوست داره. شگفت انگیز.