نبرد ما با اسرائیل، ادامهٔ نبرد امام حسین است. آنان دربارهٔ حسین می‌گفتند: «خرج عن حده فقتل بسيف جده» (او از حد و حدود خود تجاوز کرد و با شمشیر جدش کشته شد). این حكمی بود که در محکمه برای امام حسین صادر کردند. می‌گفتند: چرا عصیان می‌کنی؟ چرا نمی‌گذاری مردم شادمان باشند؟ چرا نمی‌گذاری مردم نماز بگزارند و روزه بگیرند؟ حج به جای آورند و زکات بپردازند؟ ای حسین، چرا این کار را می‌کنی؟ از این همه نبرد و درگیری چه می‌جویی؟ من آمده‌ام تا به شما هشدار دهم که اسرائیل هم همان حرف را می‌زند: بیایید با هم زندگی کنیم، بیایید با هم زندگی مسالمت‌آمیز داشته باشیم!. آیا این حرف‌ها از دولتی که بر اساس اشغالگری و تعدی و طمع و زیاده‌خواهی برپاست، پذیرفتنی است؟ اسرائیل می‌گوید: ما بالاتر از دیگر انسان‌ها هستیم. همهٔ آدمیان باید تحت سلطهٔ ما باشند.پس، این نبرد امام حسین در عصر ماست. ما چیزی را از سلسلهٔ نبرد حق و باطل جدا نمی‌کنیم، چنان‌که به حسین در نبردش با یزيد می‌گوییم: «السلام عليك يا وارث آدم صفوة الله.»

او می‌توانست از فرهنگی به فرهنگ دیگر، از قرنی به قرن دیگر، از نویسنده‌ای به نویسنده‌ای دیگر گذر کند. او همواره بین ذهن‌هایی که هیچ‌گاه با هم برخورد نکرده بودند و از دنیاهای گوناگونی می‌آمدند رابطه‌های نوینی پیدا می‌کرد.

در آن لحظه که انسان از هستی‌اش آزاد می‌شود و شور رفتن می‌گیرد، در آن لحظه که پایش در زمین است و روحش مشتاق پرواز، در این لحظهٔ آزادی است، که باید از این آزادی هم آزاد بشود و بماند. روح هایی که از انجماد یخ زدن به گستردگی تبخیر رسیده اند و ظرف‌ها برایشان تنگ شده است و از محدوده‌ها آزاد گشته اند، این‌ها باید پس از آزادی مهار شوند و سرپوش‌ها آن‌ها را کنترل کنند و از آزادی‌ آن‌ها حرکت ها و نورها به دست بیاید.