یادداشت‌های 𝘔𝘢𝘩𝘴𝘢 (16)

          گتسبی بزرگ کتابی است که شاید در نگاه اول از او و داستانش سر سری بگذرید و آن را یک داستان عاشقانه و ساده ببینید ولی در همین داستان سراسر معنا و درس است .
 اسکات فیتزجرالد نویسنده ی این کتاب در واقع کمی از زندگی خود و عشقی که به جینورا کینگ داشت  که موقعیت اجتماعی بالاتری از اسکات داشته و  جینورا او را «در حد خود» نمی‌دید الهام گرفته است.
در گتسبی بزرگ این را نشان میدهد که اگر یک انسان از طبقه ی پایین جامعه باشی حتی اگه به مال و دارایی برسی ولی اصل و نسب نداشته باشی آدم حسابت نمی‌کنند و زیر پایشان خردت میکنند و در نهایت با خوردن یک جوجه ی سرخ کرده سرد و آبجو سعی می‌کنند خود را از ناراحتی خارج کنند ، اگر خطایی کنند حتی کسی را بکشند «بابایی پولدارشان» با مقامات صحبت میکند و کسی را که از لحاظ طبقاتی پایین تر از خودشان است به کشت میدهند!
تام بیوکنن بر گتسبی برتری داشت زیرا ثروت و مقام خانوادگی اش بالاتر از گتسبی بود و به همین دلیل دیزی بار دیگر اورا انتخاب کرد و بیچاره گتسبی که آن همه تلاش برای رسیدن با جایی که بود کرده بود ولی در نهایت آدم هایی با «بابایی پولدار» هستند که برنده میشوند!
        

          حالا چیکار کنم؟
چگونه از غم نوشافرین بیرون بروم؟ چگونه فراموشش کنم؟ چگونه درد کشیدنش را فراموش کنم؟
چگونه لبخندها و رقصیدنش را فراموش کنم؟ چگونه وقتی پیرهن صورتی زیبایش را پوشیده بود و میرقصید و دکتر معصوم را عاشق خود کرد که ای کاش نمی‌کرد را، فراموش کنم؟
حسینا..وای حسینا.. عجیب درد هجران سخت است!
چقدر حسینا و نوشا درد کشیدند..از عشق هم درد کشیدند از فراق هم درد کشیدند ..
سال بلوا با من چه کرد !؟بلوایی به جانم انداخت فراموش نشدنی..
نوشا و حسینای بیچاره ام که در زرگری می‌نشستند و رویاها می‌بافتند و افسانه ها میگفتند.
حسینا با چشمان اشکی از نوشا میخواست تکلیفش را روشن کند ولی نوشا تکلیفش دست خودش نبود.دلش برای حسینا پر میکشید ولی مگر مادر میگذاشت؟
هر ظهر از مدرسه به زرگری می آمد و به آغوش حسینا آن مجسمه ی زیبا پر میکشید.
چه عاقب تلخی داشتند هر دو..تلخ تر از زهر.

مادر گفت:« از هر انگشتش یک هنر میریزد، گلدوزی ،خیاطی و...»
گفتم:«مادر عاشقی هنر نیست؟»
        

          فقط چخوف می‌تواند طوری اندوه را توصیف کند که قلبت به درد آید و بغض گلویت را در دستانش بفشارد.
ای کاش یک نفر به این مرد می‌گفت که طولانی تر بنویس ، بیشتر بنویس بگذار بیشتر در دنیای نابت غرق شویم..
        

          جین ایر..
نمیدانم در وصف جین ایر چه بگویم .زبانم قاصر است .روزهاست که با خود فکر میکنم چه باید در باب این کتاب دلچسب بگویم...
از کجا شروع کنم و کجا یادداشت را به اتمام برسانم..؟
از منزل خانم رید شروع کنم یا از مدرسه ی لوود..یا شاید باید از زمانی که به عمارت آقای راچستر وارد شد شروع کنم؟ شاید بهترین شروع همان نقطه باشد..کسی چه می‌دانست که ارباب سختگیر و جدی که به دنبال گرفتن ایرادی در جین بود بعد از مدتی در طلب رفاقت با او شد و او را صمیمی ترین دوست و همدم خود قرار داد..ساعتها درکنار یکدیگر می‌نشستند و ادوارد از سرگذشت خود و چیزهایی که دیده بود و شنیده بود سخن می‌گفت . از پاریس و زنان آن و از جای جای مکانهایی که به آنها سفر کرده بود. تباهی هایش ، اشتباهاتش و شکستن قلبش.
حتی در آن لحظه هم هیچکس فکر نمی‌کرد که ادوارد و جین اینگونه در دام عشق یکدیگر بیفتند. عشق آتشین و خواستنی و عجب دلداده و معشوقی بودند برای یکدیگر . میتوانی ساعتها بنشینی و توصیفاتی که ادوارد از جین میکند را بخوانی و بغض کنی و قطره های اشکت همچون رودی خروشان بر گونه هایت جاری شوند.اما دنیا جای بی وفاییست و چرخ زندگی جوری میچرخد که در ذهن نمی‌گنجد...
جین ایر سراسر عشق، غم، از دست دادن و به دست آوردن است و توصیفات شارلوت بسیار بسیار زیبا از همه چیز و همه کس بود و در قلب من مکانی بسیار عمیق را کسب کرده است . شارلوت عزیز ممنونم بابت نوشتن چنین شاهکاری.
        

          به شدت حیرت زده ام..
چگونه انسان های عارف و عاشق آفریدگار دنیا را بیهوده و بی ارزش میپندارند ؟ مگر نه اینکه آفریدگار دنیا و جسم آنها را برای این آفریده است که از آن لذت ببرند و بیاموزند..؟

« مجازات اعدام و حبس ابد به یک نسبت غیر اخلاقی اند، اما اگر ناچار بودم میاد این دو یکی را انتخاب کنم ، قطعا حبس ابد را برمی‌گزیدم . زندگی کردن به هر نحوی بهتر از مرگ است.»
        

          ایستاده ام،
بربلندای از خودگذشتگی میلیون ها زن
و می اندیشم ،
چه میتوانم انجام دهم
برای مرتفع تر کردن این کوه 
تا زن های بعد از من
افق های دور تری را ببینند.
        

          گل غنچه های سرخ را کنون که میتوانی ، برچین
اما باز زمان سالخورده در گذر است
وهمین گلی که امروز لبخند میزند،
فردا خواهد مرد..

..Carpe Diem 
        

          و اما اولین کتاب شارلوت برونته..واقعا خیلی این کتاب برای من دلنشین و لذت بخش بود و من شخصیت اصلی کتاب رو واقعا دوست داشتم. ویلیام کریمزورث برخلاف خیلی از مردهای آن دوره ی انگلستان که فقط به زیبایی ظاهری زنان توجه داشتن به دنبال علم و تفکر بود و دوست داشت وقتی به چهره ی کسی که دوستش داره نگاه می‌کنه یک چهره فکور رو ببینه و خب توصیفاتی که از معشوقش فرانسیس می‌کنه واقعا لمس کردنی و زیباست.
واقعا شخصیت هایی که شارلوت برونته در این کتاب خلق کرده بود خیلی به دلم نشستن و امان از توصیفاتی که از مناظر و مناطق شرح میداد شارلوت..طوری همه چیز رو توصیف میکرد که انگار واقعا همه ی آنها جلوی چشمانت بودند.
        

          عجب کتابی بود تا صفحات آخر به تمام کاراکترهای کتاب مشکوک میشوید ولی در نهایت کسی قاتل است که نباید.
همیشه با خودم فکر میکنم نویسنده های ژانر جنایی آیا روانشناس نیز هستن؟ اینکه بتوانی مغز کسی را  سیصد  صفحه به بازی بگیری و مانند هزارتویی به دنبال قاتل بدوانی و در آخر کسی قاتل است که جلوی چشمانت بود و تو حتی یک بار هم به آن نگاه نکردی.همیشه وقتی بدانی دنبال چه چیزی میگردی راحتتر پیدایش میکنی، برای همین است که الان که میدانم قاتل کیست تکه های پازل در کنار هم قرار میگیرند و حقیقت را عریان میکنند.
همیشه یک نفر دروغ می‌گوید کتابی ست پر از بی اعتمادی ، سواستفاده ، ترس ، غم و معما..معمای بسیار.
لذت خواندن این کتاب را از خودتان دریغ نکنید مطمعن باشید به شدت لذت میبرید.

هر داستان دو طرف دارد:
طرف شما و طرف من،
طرف ما و طرف آنها ،
طرف مرد و طرف زن
من همیشه طرف خودم را ترجیح میدهم!
        

          کالین هور  نویسنده ایست که خالق شخصیت های زن قوی در زندگی هایی سراسر چالشه.
این چهارمین کتاب  و متفاوت ترین کتاب از کالین هوور بود که خوندم و خب ژانرش کاملا متفاوت بود ولی در دو نشست تمومش کردم از اون دست کتابهایی بود که اینقدر شوک و دلهره به آدم القا می‌کنه که هر چه سریعتر میخوای بفهمی چه اتفاقی می افته و امان از زندگینامه ی وریتی که هر لحظه وحشتناک‌تر میشد و باعث میشد نخوای کتاب رو زمین بزاری.
 اما پایان به شدت شوکه کننده و دردناک واقعا انتظار این پایان رو نداشتم ولی خب کالین هوور است دیگر.
امان و صد امان از ذهن نویسنده ها که حتی به خودشونم رحم نمیکنن . شاید حالا بعد از اتمام داستان دلم برای وریتی بسوزه اما وریتی کدوم حقیقت رو پنهان کرد..؟

        

          غم کلمه ایست به ظاهر ساده اما در پشت پرده ی سادگی آن پر است از درد ، دوری،فراق و اشک..
خیابان کاتالین برای من سراسر غم و اشک بود .پر از حسرت .
جوری که جنگ انسان ها را تغییر داد و از چیزی که بودند به چیزی مبدل شدند که حتی شناختشان برای خودشان هم سخت بود.
و امان از عشق..امان از عشق که جان و قلب انسان را می‌سوزاند و جایش تا ابد بر روح آدم باقی میماند.
خیابان کاتالین زیبا بود اما دردناک داستانی که احساسات آدمی را جوری به به تصویر میکشد که گویا سالهای سال با آنها زندگی کردی...

پ.ن: اینقدر که این کتاب من رو درگیر خودش کرد حتی همچنان با فکر کردن به کاراکترهای کتاب و اتفاقاتی که براشون افتاد ،میتونم گریه کنم . واقعا این کتاب،کتاب قوی ای بود و خیلی خوشحالم که با ماگدا سابو آشنا شدم و حتما تمام کتابهاشو میخونم. یک جوری ماگدا انسان رو غرق در کاراکترهایی که ساخته می‌کنه که حتی بعد از تموم شدن کتاب هم انگار همچنان زندگی با اونها ادامه داره..
        

          قطعا عاشقانه ترین و لمس کننده ترین کتابها اون هایی هستند که نویسنده از عشق خودش نوشته.
واقعا کتابی بود که با بیشتر جمله هاش بغض میکردم و قلبم رو لمس میکرد. عشق در عین زیبایی و آرامشی که به انسان میده ،تلاطم و درد هم با خودش داره.

«چگونه آدمی را فراموش کنم که احساس کاملی درمن ایجاد کرد اما همزمان من را در هم شکست.»

«وقتی که بار اول با تو دیدار کردم فهمیدم تو یا کاملم می‌کنی یا کاملا نابودم میسازی‌.»
        

          باید این رو قبول کنیم که دنیای کلاسیک و زمان قدیم اصلا یک دنیا با دنیای امروزی تفاوت دارند و نباید قضاوت هایی درباره ی آن  کنیم .
در کتابهایی کلاسیک به جزییات خیلی توجه میشه ،گفتگوها طولانیه ،اتفاقات بی غل و غش می افتند و...
پس نباید بگیم که چرا اینقدر صحبت های خاله زنک می‌کنند یا چرا درباره این چیزا های بی ارزش صحبت میکنند و یا حتی چرا فلان اتفاق دور از باور می افتد..
تنها کاری که باید بکنیم این است که یک لیوان چای گرم برای خود بریزیم و این را فراموش کنیم که در قرن ۲۱ زندگی میکنیم و با کتاب و آن زمان پیش برویم...
        

          هر دو در نهایت میمیرند بیانگر روز آخر دو انسان بود که از طریق برنامه ای آخرین دوست یکدیگر میشوند و آخرین روز زندگی خود را باهم زندگی میکنند. اوایل داستان به صورت خیلی آرام پیش می‌رود، اما هر چه بیشتر که میگذرد شما را غرق در احساسی ناآشنا میکند. احساسی که فقط این دو دوست؛روفوس و متیو می‌توانند در شما ایجاد کنند.
دوستی که شاید فقط یک روز بود اما به اندازه ی یک عمر زندگی و تجربه ها و کارهایی بود که ما انسانها چون فکر میکنیم وقت بیشتری داریم خود را از آن محروم میکنیم وآن کار را به تعویق می‌اندازیم...
همین یک روز برای روفوس و متیو یک شخصیت و وجهه ای که میخواستند را ساخت. روزی که با شجاعت،رقصیدن بدون ترس،خواندن بدون قضاوت شدن،رها کردن خود و سپردن به چرخ های دوچرخه،عکس گرفتن و ثبت کردن لحظات خود و تمام کارهایی که یک عمر دوست داشتن انجامشان دهند..
ای کاش دنیا به ما هم دوستی ای اینگونه میداد..
امیدوارم روفوس و متیو در جای خوبی باشند..

«یک روز زندگی کردن بهتر از یک عمر زنده بودنه اشتباه است.»
        

          مثل همیشه در کتابهای فریدا مک فادن کسی که فکرش را می‌کنید قاتل نیست..
فریدا جوری همه چیز را بر علیه یک شخص می‌کند که حتی بعد از خوندن چهار ،پنج تا از کتابهایش بازهم نمی‌توانید از این بازیه همیشگی اش فرار کنید.
واقعا خدمتکار کتابی جذاب و گیرا و درگیر کننده بود و البته وحشت انگیز و شوکه کننده جوری که بعد از خواندن بعضی از قسمتها دهان آدم از شدت تعجب و شوکه باز می ماند.
این کتاب را به تمام کسانی که به ژانر جنایی و هیجانی علاقه مند هستند پیشنهاد میدم .سفر خوبی داشته باشید.
پ.ن:همیشه همه چیز اونجوری که فکر می‌کنید پیش نمیره و کسی گناهکار است که به نظر بی گناه ترین شخص است...
        

          «زمان چیزی جز خاطره ای در حال شکل گیری نیست.»

بازگشت برای من کتابی بود که چیزهایی رو که سالها باورشون کرده بودم رو زیر سوال برد..سوالاتی که هر چقدر بیشتر کتاب رو میخوندم پیچیده تر میشد..
زمان چیست؟ 
گذشته ،حال و آینده همه ی اینها در یک زمان اند..همین حالا که من دارم تایپ میکنم و کلمات رو می‌نویسم تا مغزم بخواد این کلمات رو برسی و تجزیه کنه یک نانوثانیه گذشته و در واقع چیزهایی نوشتم در گذشته اتفاق افتاده.و اینجوری مشخص میشه که هیچ زمان حالی وجود نداره..پس آیا آینده ای وجود داره؟ 
به زبان دیگه میشه گفت همه چیز درواقع در یک خط زمانیست و این فقط زمان هست که نمیزاره همه چیز به یکباره اتفاق بیفته..
شگفت انگیزه نه؟
این کتاب لحظه به لحظه من رو بیشتر در فکر فرو میبرد و سوالات بیشتر و عمیق تری توی ذهنم به وجود می آورد و تجربه ای بسیار لذت بخش،دردناک،غریب و هیجان انگیز بود.