یادداشت‌های کوثر فیروزآبادی (60)

          اشتباهی که من کردم این بود که اول عملیات احیا رو خوندم،بعد آبی نفتی رو.و خب،بعد از اون روایت جذاب و بی نظیر عملیات احیا،این دیگه خیلی به دلم نمی چسبید.😅
با این حال،چیزی که باعث می شد تا آخر کتاب رو ول نکنم،چیزی بود که اصطلاحا بهش میگن درونمایه یا محتوای داستان.یعنی درسته که کیفیت خود کتاب،اشکالاتی داشت_که خواهم گفت_ولی خود شخصیت مهندس عمرانی،به حدی منو مجذوب خودش کرد که با اشکالات کتاب ساختم و به خوندن ادامه دادم.و در تمام لحظاتی که مشغول خواندن کتاب بودم،غرق شخصیتی تلاشگر،با اراده،متفاوت و خلاق بودم و این،باعث شد در نهایت خوشحال باشم که کتاب رو خوندم.
درباره سبک روایت کتاب،دو نکته وجود داره.اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که جملات کتاب طوری بودند که انگار از دفتر خاطرات شخصی راوی برداشته شده بودند و موضوعی به نام 《مخاطب》 توی اون ها در نظر گرفته نشده بود.این نمیدونم ضعف کتابه یا چی،ولی برای من که زیاد مطلوب نبود.
نکته دوم،استفاده زیاد از اصطلاحات مهندسیه،چیزی که باعث شد بعد از چند فصل اول و بعد از اینکه راوی در یک کارخونه مشغول به کار شد،سرعت خوندن من یواش یواش کم بشه.برای مخاطب عادی ای که هیچ سررشته ای از این رشته نداره،این موضوع به شدت عذاب آوره و خوندن کتاب رو سخت می کنه.با این حال اکه کمی حوصله به خرج بدید،قابل تحمله.😉
        

          اگر دنبال کتابی جامع درباره شهید زین الدین می گردید،توصیه می کنم به این کتاب فکر هم نکنید،کتاب تنها زیر باران گزینه خیلی بهتریه.
اما اگر مثل من شیفته این شهیدید...گمشده تون رو توی این شهید پیدا کردید....و هیچ مطلب یا عکسی رو در موردش از دست نمیدید،امتحان کردنش ضرری نداره.به خصوص که بعضی از روایت هاش جدید هستن و هیچ جای دیگه ای نشنیده بودم.
بد نبود،توقعی که ازش داشتم رو برآورده کرد.
        

          یک جمله در وصف این کتاب به ذهنم می رسد:متفاوت بود!
و تفاوتش،در اینجا بود که 《روح》 داشت.بعضی کتاب ها صرفا قشنگند،اما این کتاب روح داشت.اینکه نویسنده کتاب از روایتگرش جدا نبود،باعث شده بود مخاطب خاطرات را لحظه لحظه لمس کند...ببوید...بچشد....حسی فراتر از 《دانستن》 را به مخاطب القا می کرد.
و از آن دسته کتاب هایی بود که دوست دارم تک تک دوستان کتابخوانم را در خواندنش شریک کنم....
        

          از پر تکرار ترین دیالوگ های بچگیمون این بود:
_چرا باید کتاب بخونیم؟
_برای اینکه 《چیز》 یاد بگیریم!
و جالا بعد از چهارده سال کتابخوارِ دوست و فامیل بودن،برای اولین بار موفق شدم 《یاد گرفتن از یه کتاب》رو درک کنم.
از اینطور روایت ها که از نقطه صفر شروع میشه و به صد میرسه تا حالا خونده بودم،اما هیچوقت رمز اعداد بین صفر و صد رو نفهمیدم،تا این که این کتاب اومد و دونه دونه اون ها رو شمرد.خواننده حین خوندن کاملا میتونه از تجربیات مدیریتی یه شخص پخته بهره ببره،در حین اینکه به شدت از قلم شیرین و خوش خوان نویسنده لذت می بره.دلم نمیخواست به این راحتی به کتابی پنج ستاره بدم،ولی واقعا هیچ آتویی دستم نداد که به بهانه اش حداقل نیم ستاره کم کنم.😁
فقط حیف که این طور کتاب ها کمتر صداشون در میاد و چقدر افراد زیادی هستند که باید این چنین کتاب هایی رو بخونن....
        

          عالی بود،پر از مطالب جذاب و کاربردی مختصر.حکم رمان برا من داشت از نظر جذابیت.
به همه نوجوانان توصیه می کنم که بخوانند.ممنون از معرفی رفیق عزیز.😉
        

          همیشه دوست داشتم درباره شخصیتی مانند شهید محسن فهری زاده بدانم،اما دریغ از یک کتاب،یک فیلم،یک چیزی که این شهید عزیز را به مردمش بشناساند....
این کتاب هم کم و بیش حکایت:«یه چشم تو شهر کور ها پادشاهه» رو برای من داشت.خب روایت بریده بریده و کوتاه قطعا کامل و درجه یک نیست!اما با ابعاد کم و درعین حال قابل تاملی از زندگی شهید می‌تونه آشناتون کنه.خوندنش زمان زیادی هم نمیگیره(اگه مثل من کشش ندید)که بتونم بگم ارزش زمان گذاشتن داشت یا نداشت.
        

          ابتدای کار،تکلیفمان را با کتاب روشن کنیم.این یک رمان تاریخی‌ست؟از آنجا که تاریخ،جز وسیله ای برای فضا سازی و توصیفات احساسی در این کتاب نبوده،من که شخصا چنین فکر نمی کنم.با این حال اگر تاریخی هم هست،من فعلا قصد پرداختن به آن را ندارم.
هرگز،هرگز فکر نمی کردم روزی حاضر به خوندن کتابی بشم که عشق و احساس مبنای اولیه‌اش باشد.
ابتدای کتاب که حس:«این چه مسخره بازی ایه»دست از سرم بر نمی داشت.میانه کتاب،داستان به پیچیدگی خاصی رسید و من از خواندنش لذت بردم،اما آخر کار....وضعیت طوری بود که هر صفحه که میخوندم شرایط موجود در داستان ۱۸۰ درجه دچار تغییر می شد.و این به حدی اعصاب خرد کن بود که فقط می خواندم تا بفهمم پایان کار به کجا می رسد،و لذت خود داستان پودر شد کاملا،و در یک نیمه شب تابستانی به سر انجام رسید.
با همه اینها!هیچ قسمت کتاب برای من درک شدنی نبود.ابدا نمی توانم درک کنم که چطور انسانی می تواند به اندازه دایانا غیر منطقی باشد؟!آنقدر احساساتی و بی اراده که راه درست و غلط را تشخیص بدهد اما برای خودش توجیه الکی کند و همان راه غلط را پیش بگیرد.اگر دایانا با تفاوت هایش با بقیه دختر ها قرار بوده نماد یک دختر جوان متمدن باشد پس...وای به حال تمدن!و پوریا نیز از آن غیر قابل باور تر.اگر این رمان واقعا رمان تاریخی باشد،پس نقش پوریا ننگی‌ست برای پادشاهان ساسانی.
و در آخر...این کتاب را به دسته انسان های عاطفی تر و احساسی تر توصیه می کنم،از خواندنش لذت فراوانی خواهند برد.اما اگر کسی هست که بار منطقی ذهنش بیشتر است،بهتر است سراغ آن نیاید.
        

          قاجار،قاجار....
تو چه ها کردی با ایران ما!
        

          خانم عرفانیان،در روایت داستان انسان های جامانده استعداد فوق العاده ای دارند.
هر یادداشتی بنویسم،از شدت زیبایی کتاب کاهش می دهد.(به همین علت است که برای مربع های قرمز هم هنوز چیزی ننوشته ام.)
فقط...خانم جان....گوشه چشمی هم به ما بینداز....
        

          اصولاً کتاب شهدا رو برای الگو گیری میخونم،و اگر کس دیگه ای مثل من هست که هدفش از خواندن کتاب اینه توصیه میکنم سراغش نره.
ولی این رو ایرادش محسوب نمیکنم،چون دید خیلی ها رو می‌تونه نسبت به شهدا عوض کنه.
        

          از جمله اندک کتابهایی که نتونستم تمومش کنم.کلی تلاش کردم که تا تهش برم ولی دیگه بیخیال شدم گفتم حیف زمان.😐
پیش از این،هر چی از خانم شکوریان دستم رسیده بود خونده بودم و لذت برده بودم،فقط این مونده بود.واقعا خسته کننده و اعصاب خرد کن بود،سیاه صورت هم یک پرونده امنیتیه به همین شکل،ولی واقعا قشنگه.چرا با این اصلا ارتباط نگرفتم الله اعلم.
یکی از مهم ترین نقص های نگارشی کتاب هم علامت تعجب های فراوان و رو مخی بود که در سر تا سر کتاب خیرات شده بود!
        

          یادش بخیر،امیل،خاطره شیرین کودکی من....😁
        

          همیشه پیش فرض ذهنیم از سلسله صفویه،یک سلسله هنرمند و خفن و همه چی تمومی بود،پس طبیعیه که بعد از خواندن این کتاب برم تو شوک.و بشینم به فکر کردن که واقعا کو درست،کو غلط؟
آخر به این نتیجه رسیدم که نه شنیده های قبلی‌م اطلاعات کاملی بودند،نه مطالب این کتاب.ببینید ما داریم درباره یک سلسله حکومتی حرف می زنیم،که قطع به یقین هم مزایایی داره هم معایبی.امکان نداره یک حکومت به اندازه حرف های کتاب های درسی و سازه های اصفهان خوش آب و رنگ و همه چی تموم باشه.اما به همون اندازه هم یک حکومتِ تا این حد فاسد و ضعیف که کتاب می فرمایند به نظر من چیز غیر قابل باوری میاد.مثلا قسمتی از کتاب،به اعتیاد جمعی مردم به تنباکو اشاره می کنه،و به واکنش شاه عباس که بلافاصله بیهوده بودن اون رو تشخیص داد و باهاش برخورد کرد!در حینی که برای خواهر گرامی تجاوز های اروپایی ها به ایران رو تعریف می کردم و دوتایی از دست شاه عباس می نالیدیم،این قسمت از کتاب و سرکوب کردن فساد واقعا برام جالب بود.و فکر کردم چطور کلیت حکومتی که پادشاهش قاطعیت برخورد با لذت های مضر رو داره،میتونه بردگی اروپایی ها رو کردن باشه؟این مزدوری و احتیاج به اروپای ها می‌تونه یکی از ایرادات نه چندان کوچکش باشه،ولی نمیتونه تمام کلیت اون و تشکیل بده.نمیگم اطلاعات کتاب صحیح نیست،ولی میگم می‌تونه تمام حقیقت هم نباشه.
        

          از پس از آغاز این مجموعه،به این دریافت رسیده ام که واقعا تاریخ تکرار می شود.انگار هر اتفاق سیاسی ای در جهان رخ میدهد مشابهش را قبلاً در این کتاب خوانده ام!!
        

          تا این لحظه،از هیچ یک از جلد های کتاب آنقدر لذت نبردم.👌
        

          بسیار جالبه که من حالا کشف کردم این مجموعه کتاب هم در بهخوان موجوده.😁
        

          

نویسنده را زنده میخواهم لطفاً😐👌
تا یک بار قشنگ بنشینم ببینم اصلا قبل از نوشتن کتابش با یک نوجوان حرف زده؟که بفهمد چگونه موجودیست؟
گذرم در یک دوره کتابخوانی به این افتاد و در تمام مدتی که می خواندمش همزمان که افسوس زمان از دست رفته ام را می خوردم دنبال یک دیوار می گشتم که کله مبارک را با کوبیدن بهش آرام کنم.
این هم مشکلش همان مشکل قلب های نارنجی‌ست....دید ناقص از نوجوان.این سارایی که من می دیدم بچه پنج ساله بود.واقعا پنج ساله.آخر کدام دختری ست که آن همه مدت از سکته مغزی مادرش(دقیق یادم نیست چه بلایی سر مادرش آمده بود)گذشته باشد و او حتی نداند مادرش حدودی در چه وضعیتی است؟!پدرش آدم حسابش نمی کرد قبول،خودش نمی توانست فکر کند؟یک حدودی بفهمد؟دوازده سالگی اش را با ده یازده سالگی خودم و دختر عمه و دختر خاله ام مقایسه می کردم و به این حالت می رسیدم که:نویسنده رو درک نمیکنم؟!
همان انتقادی که به عمده کتاب های نوجوان وارد است...