به عنوان یک داستان عاشقانه خوبه ولی نمی تونم بهش بگم رمان تاریخی چون نه در روند داستان و نه در رفتار و روابط شخصیت ها تاریخ ندیدم.
گذشته از شیوه ی نگارش که نثر شکسته ی کاملا امروزی و غیر کتابیه، روابط آدم ها یا حتی نام هاشون هم خیلی امروزیه.
امیدوارم جلدهای بعدی بهتر باشه
        

          کتاب داستانی از عشق در درباریان دوران ساسانی است. در این کتاب عشقی است است لطیف و زیبایی را به تصویر کشیده شده است. من از خواندنش لذت بردم
        

          کتاب مهرگان (سرگذشت آب و آتش): اول مهرگان دوم آبانگان و سوم آذرگان. دورانی طلایی از تاریخ کشورمان که در قالب داستانی عاشقانه به تصویر کشیده شده است و گذری بر آیین ایران باستان است.
        

          ایده جالب
اطلاعات زیاد تاریخی 
تصویرسازی و فضاسازی‌های خوبی
و البته جسارت بالا

همه اینها شده کتابی حدود ۶۰۰ صفحه‌ای که بهار برادران درباره شخصیت و رویدادهای خیالی بر بستر تاریخی واقعی در دوره ساسانیان نوشته.
البته اطاله کلام زیاد داره و گاهی دیالوگ‌های طولانی و خسته‌کننده میشه. 

ایرادی که خیلی از منتقدین و خواننده‌ها به این نوع رمان‌های تاریخی می‌گیرن اینه که نوع دیالوگ و روابط شبیه دیالوگ‌های رمان‌های عاشقانه امروزیه و حس و حال تاریخی به خواننده نمیده. شاید درست باشه و شاید هم بشه گفت مگه دوست داشتن و ابراز علاقه و دلبری یا ناز کردن تاریخ داره؟ مثلا اینکه هزار سال پیش یه مرد به دختر محبوبش اظهار عشق می‌کرده رو چطور باید نمایش داد که شبیه همون هزار سال قبل باشه؟

واقعیتش من جوابی برای این سوال ندارم. سوالی که تمام مدت مطالعه کتاب ذهنم رو مشغول کرده بود. در کل دز عاشقانه کتاب خیلی بیشتره و شاید بهتره خودمون رو خیلی درگیر بستر تاریخی نکنیم.
        

          پیوند عاشقانه‌های لطیف و تاریخی که خرد خرد، اینجا و آن‌جا شنیده‌ایم، سرگذشت آب و آتش را ساخته. داستان پادشاه بناهای عظیم و اقدامات بزرگ، که در باغ انار عاشق می‌شود.
        

          ابتدای کار،تکلیفمان را با کتاب روشن کنیم.این یک رمان تاریخی‌ست؟از آنجا که تاریخ،جز وسیله ای برای فضا سازی و توصیفات احساسی در این کتاب نبوده،من که شخصا چنین فکر نمی کنم.با این حال اگر تاریخی هم هست،من فعلا قصد پرداختن به آن را ندارم.
هرگز،هرگز فکر نمی کردم روزی حاضر به خوندن کتابی بشم که عشق و احساس مبنای اولیه‌اش باشد.
ابتدای کتاب که حس:«این چه مسخره بازی ایه»دست از سرم بر نمی داشت.میانه کتاب،داستان به پیچیدگی خاصی رسید و من از خواندنش لذت بردم،اما آخر کار....وضعیت طوری بود که هر صفحه که میخوندم شرایط موجود در داستان ۱۸۰ درجه دچار تغییر می شد.و این به حدی اعصاب خرد کن بود که فقط می خواندم تا بفهمم پایان کار به کجا می رسد،و لذت خود داستان پودر شد کاملا،و در یک نیمه شب تابستانی به سر انجام رسید.
با همه اینها!هیچ قسمت کتاب برای من درک شدنی نبود.ابدا نمی توانم درک کنم که چطور انسانی می تواند به اندازه دایانا غیر منطقی باشد؟!آنقدر احساساتی و بی اراده که راه درست و غلط را تشخیص بدهد اما برای خودش توجیه الکی کند و همان راه غلط را پیش بگیرد.اگر دایانا با تفاوت هایش با بقیه دختر ها قرار بوده نماد یک دختر جوان متمدن باشد پس...وای به حال تمدن!و پوریا نیز از آن غیر قابل باور تر.اگر این رمان واقعا رمان تاریخی باشد،پس نقش پوریا ننگی‌ست برای پادشاهان ساسانی.
و در آخر...این کتاب را به دسته انسان های عاطفی تر و احساسی تر توصیه می کنم،از خواندنش لذت فراوانی خواهند برد.اما اگر کسی هست که بار منطقی ذهنش بیشتر است،بهتر است سراغ آن نیاید.
        

          این کتاب بدون شک موضوع جذابی داشت. ایده ای که درباره آن مطرح شد مرا به وجد آورد به گونه‌ای که در خواندنش تردید نکردم. ولی به محض خواندن اولین صفحه ذوق و شوقی که مرا در بر گرفته بود، از بین رفت. اما ناامید نشدم و صد صفحه اول کتاب را حتی شده به زورررر خواندم. چرا که منتظر بودم خط داستان و قلم کتاب شایستگی ایده و پیرنگش را پیدا کند ولی متاسفانه این اتفاق نیافتاد و من خواندن باقی کتاب را با رد کردن ۲۰_۳۰ صفحه و خواندن دونیم خط در بینشان ادامه دادم. متاسفانه باید بگم انتظار خیلی بالاتری داشتم مخصوصا چون جلد کتاب طراحی منحصر بفرد و جذابی داشت ولی قلم داستان به هیچ وجه مناسب فضا نبود. شخصیت های داستان خیلی رفتار بچگانه ای رو بروز میدادند که درخور جایگاه و سنشان نبود و مثل همیشه مقوله "عشق" کاملا در این کتاب زیر سوال رفت. حتی با اینکه داستان، ایده جذابی داشت ولی هیچ اتفاق جذابی در داستان نیافتاد. همه چیز خیلی معمولی و تکراری و به نوعی "کلیشه ای" بود.  آخر از همه باید بگویم که این کتاب یک ظرفیت بسیار خوب برای یک خط داستانی متعادل با ترکیب عشق و حماسه داشت ولی انگار اصلا به این موضوع توجهی نشده بود و تمام تمرکز نویسنده فقط فقط یک عشق بچگانه و معمولی بود. 
اگر کتاب های عاشقانه و تاریخی زیادی نخوانده اید شاید این کتاب شروع خوبی باشد ولی به هر حال خوانش آن اصلا پیشنهاد نمی شود. 
        

          من به تاریخ ایران خیلی علاقه دارم بخصوص به آریایی ها احترام خاصی قائلم... وقتی توضیحات کتاب رو خوندم علاقمند شدم که بخونمش... اولای کتاب راضیم نکرد و منو یاد سریال کره ایا مینداخت اما ازونجایی که تاریخ واقعی ایرانو مطالعه کردم و این کتاب هم بیشتر خوندم به این نتیجه رسیدم که تاریخ همه جا تقریبا مشابهه؛ دربار و سلطنت و خیانت...در ایران خیلی به تاریخ ایران کم لطفی شده و داستان ها و فیلم های تاریخی از دوره قبل اسلام نوشته و ساخته نمیشه برا همینه مارو یاد تاریخ کره ای میندازه چون هیچ ذهنیتی از تاریخ ارزشمند خودمون نداریم
هرچی جلوتر رفتم بیشتر جذبش شدم و ترغیب شدم جلد های بعدی رو هم بخونم...
مجموعه جذابی بود خوشحال شدم که تاریخ قبل اسلام هم بین کتابا بهش توجه شده
        

          سفری درمیان آب و آتش

تا به‌حال به این موضوع فکر کرده‌اید که چه‌چیزی باعث می‌شود ما کتابی را دوست داشته‌باشیم و چه‌چیزی باعث می‌شود آن را در قفسه‌هایی از کتابخانه بگذاریم که نگاهمان هم به آن نخورد؟ تعلیق همان عاملی است که باعث می‌شود برای تمام کردن یک کتاب شب تا صبح بیدار بمانیم و یا کتابی دیگر را سال به سال به‌اندازه یک صفحه بخوانیم. تعلیق در حقیقت همان کشش داستانی است. چیزی که ما را وادار می‌کند کتاب را ورق بزنیم و ماجرا را دنبال کنیم. اگر کتابی تعلیق نداشته‌باشد انگار زنده نیست زیرا کمتر خواننده‌ای پیدا می‌شود که بخواهد کتابی که کشش داستانی ندارد را ادامه دهد.
کتاب سرگذشت آب و آتش که کتاب اول آن مهرگان نام دارد از تعلیق زیادی برخوردار بود. من به‌شخصه به‌خودم می‌آمدم و می‌دیدم نزدیک دو ساعت است که سرم را از روی کتاب بالا نیاورده‌ام. اما با این حال باید بگویم که هرچند تعلیق مانند علائم حیاتی کتاب عمل می‌کند ولی همه‌چیز نیست. شما فردی را تصور کنید که زنده‌است و نفس می‌کشد ولی از سلامت جسمی برخوردار نیست؛ آیا می‌توان گفت که او همه‌چیز دارد؟
اولین نکته درباره این کتاب بحث شخصیت‌پردازی است.  ما دایانا و شاهزاده پوریا را تا حدودی می‌شناختیم و با اخلاق و رفتارهای شخصیت‌های فرعی مانند پدر دایانا یا کیخسرو و ملکه آشنا بودیم و این می‌تواند برای جلد اول یک مجموعه سه جلدی تا حدودی کافی باشد به‌شرطی که شخصیت‌های این کتاب در کتاب بعدی قربانی شخصیت‌پردازی شخصیت‌های جدید نشوند.
نکته دیگر توصیف‌های کتاب است. خواننده با توصیف‌هایی از  میز و صندلی و میوه و درخت و... مواجه می‌شد ولی به‌عنوان یک رمان تاریخی و داستانی که در زمان ساسانیان اتفاق می‌افتد مخاطب توقع توصیف‌هایی از کاخ‌ها و فضای بیشتر آن دوران داشت. درست است که ما ماشین زمان نداریم و نمی‌توانیم به دوران ساسانیان سفر کنیم و عین آن پدیده‌ها را توصیف کنیم ولی حتی با مراجعه به کتاب تاریخ دهم انسانی نیز می‌توان نکاتی درباره فضای آن دوران متوجه شد و آن را در کتاب لحاظ کرد که البته این ایراد تنها بر جلد اول این مجموعه وارد است.
نکته آخر و مهم‌ترین نکته بحث دیالوگ‌هاست. درست است که دیالوگ‌ها می‌توانند عامیانه و محاوره باشند ولی آیا دیالوگ‌های بین دایانا و شاهزاده پوریا باید مانند دو شخصیت در خیابان‌های تهران در سال ۱۴۰۳ باشد؟ دیالوگ در خدمت زمینه داستان به‌کار می‌رود. زمینه داستان از دو بُعد زمان و مکان تشکیل می‌شود. زمان و مکان داستان این را ایجاب می‌کند که دیالوگ‌ها در حد و اندازه دوران باستان باشند. بنابراین دیالوگ‌هایی مانند 《می‌خوامت》یا 《دیگه داری زیادی خوب میشی》در این کتاب جایی ندارد. قابل درک است که نویسنده قصد این را داشته که کتاب را برای نوجوان‌ها راحت‌خوان کند و آنان را با رمان‌های تاریخی آشتی دهد اما نباید دیالوگ‌ها را فدای این هدف کرد. من به عنوان یک خواننده نوجوان توقع داشتم که این هدف از راه دیگری مانند یک ماجرا و پیرنگ پیچیده‌تر فراهم شود.
درکل سرگذشت آب و آتش می‌تواند رمان مناسبی برای گذران اوقات فراغت باشد و شما را ماجراهای دختری در زمان ساسانیان همراه کند.