یادداشت‌های ام العلایق (36)

          مدتهاست هر کتابی رو که شروع می‌کنم، هیچ شخصیتی رو حلاجی یا قضاوت نمی‌کنم . اجازه میدم  قصه تموم بشه و بعد حسابی به خدمتشون برسم 😅. اما شوالیه فرق داشت. اصلا نمی‌شد احساساتم رو در واکنش به کارهاش، کنترل کنم . نمی‌تونستم سر سوزنی بهش حق بدم و لحظاتی که خیلی کلافه می‌شدم، سریع  دست از خوندن می‌کشیدم. 
اما امان از پایان قصه که به رغم تکراری بودنش و آشنایی با فرجام‌های شبیه به اون ، همه حرص‌ خوردن‌های قبلی رو شست و برد.  
حتما عشق می‌تونه همینقدر قدرتمند باشه !
        

          تا باشه از این کتاب‌ها باشه ! شیرین، ساده و کم‌حجم. 😅
حتما خوندن بقیه آثار نویسنده رو ادامه میدم
        

          جالب بود نه فقط از جهت معمایی بودنش، به‌خاطر طنزی که داشت و مترجم به خوبی تونسته بود اون رو منتقل کنه. فقط برام سواله که سال سینگ با اون همه محاسن 😬 چرا با این دختره آندی ادامه داد؟
        

          جناب گوگول تو این کتاب، چقدر متعصبانه و گل‌درشت از از قزاق‌ها و وحشگیری اونها صحبت کرده. کلا یه جورایی شرح دلاوری جماعت قزاقه! 
        

          باز هم آمریکا و باز هم سرزمین فرصت‌ها!!!!
به نظرم ادی تا حدی حق داشت که سختگیر باشه. بقیه می‌بایست بیشتر بهش اهمیت می‌دادن. شاید میشد با حرف زدن اوضاع رو بهتر کرد. 
        

          با خوندن چند صفحه اول، متوجه شدم که آخرش امن و امان نیست با این وجود کتاب تلخی نبود. ولی چرا همه چی یهویی شد؟ شاید زندگی همینه و یه جاهایی  اتفاقات چنان سریع و بی‌مقدمه رخ میدن که تا مدتها به خودت نمیای!
یه نکته مهمی هم که این کتاب بهم یادآوری کرد این بود: اتفاقی که بخواد بیفته، میفته! چه بهتر  ترسش ما رو فلج نکنه و سعی کنیم با کمی شجاعت زندگی کنیم.


        

          اصلا نمیشه این نمایشنامه رو یک نفس خوند. حتما بعد از چند صفحه نیاز پیدا می‌کنی که به مغزت استراحت بدی  تا کمی از تلخی ماجرا برات کم بشه! آقای مک‌دونا هم  خیلی خوب بلد بوده که احساسات خواننده رو درگیر کنه. 
        

          مادر اولین کتابیه که از ماکسیم گورکی خوندم و چقدر مشتاقم که بقیه کتاب‌هاش رو هم بخونم. نمی‌دونم از خوش‌شانسی من بود که مادر کتاب خوش‌خوانی بود یا اینکه همه نوشته‌های گورکی همینقدر جذابن؟ نثر روان و ترجمه عالی باعث شد من حتی از خوندن یک جمله هم نگذرم و بعضی جملات رو چندبار مرور کنم. انگار که خیلی از حرف‌هاش مال همین روزهای ماست. به ندرت گذر صدساله زمان رو از این کتاب میشه احساس کرد. به عنوان خواننده سیر تحول فکری مادر رو به زیبایی درک کردم و عجیب اینکه خوندن توصیفات و جزییات برای من کسالت‌بار نبود. 


        

          خوب این کتاب، سومین جلد از  قصه‌های همیشگیه و  به لحاظ سیر داستان و پایانی که داره از دو جلد قبلی خودش، یه سر و گردن بالاتره. اگه کسی می‌خواد از این سری کتاب‌ها لذت ببره، دو راه بیشتر نداره یا نوجوون باشه و یا اینکه دنیای نوجوونی هنوز براش تموم نشده باشه.  به عنوان یه بزرگسال خوندنش را به همه کسانی که حس و حال نوجوونی رو فراموش نکردن و یا دلشون می‌خواد ساعتی از همه گرفتاری‌های دو و برشون رها بشن، توصیه می‌کنم.
        

          با وجودی که خواننده  از ابتدای داستان در جریان جزییات قتل قرار می‌گیره و قاتل رو می‌شناسه اما تا  آخر  با قصه همراه میشه. نویسنده حواسش بوده اطلاعات رو کم‌کم به خواننده بده و در آخر شگفتانه‌اش رو نشون  بده.
        

          مگه میشه به این کتاب کمتر از پنج ستاره، امتیاز داد. 
        

          جالب بود، یه جاهایی از کتاب فوق‌العاده بود، کانر هم که حرف نداشت!!!
اگه نوجوون بودم قطعا بیشتر ازش لذت می‌بردم، اما الانم حسابی از خوندنش کیف کردم.


        

          روبرو شدن با حقیقت جنگ و لمس رنج و تاب‌آوری افرادی که به ناچار می‌جنگند،  در این کتاب در نهایت دقت، ترسیم شده.
جالب است که گفته‌اند نویسنده فقط یک ماه و نیم فضای جنگ را تجربه کرده اما این تجربه را چنان با جزییات  در دل کتابش ارائه کرده که گویا سالها در حال جنگیدن بوده.
        

          تقریبا تا آخرش نتونستم حدس بزنم که دقیقا چه اتفاقی افتاده و این برای منی که خیلی زود همه چی رو می‌فهمم خیلی جذاب بود.
ارزش خوندن داشت خوشبختانه!
        

          سفرنامه خوندن جذابه، مخصوصا اگه نویسنده نخواد هنر والای نوشتن خودش رو توش به رخ بکشه. قلم آقای ضابطیان هم که روان و ساده و شیرین.
        

          تو بیشتر اوقات، خوندن کتاب نوجوان، آدم رو از تلخی زندگی واقعی پرت می‌کنه تو دنیایی شاد و بدون استرس! 
گاهی برای اینکه یه فشار یا اضطرابی رو مدتی فراموش کنم، پناه می‌برم  به نوجوان‌خوانی!
این کتاب رو نمیشه تو حوزه نوجوان آورد، بیشتر یه چیزی بین کودک و نوجوانه! ولی من رو کیفور کرد و به دلم نشست. جوری که هوس کردم تو حیاطشون سبزی پاک کنم و آش بپزم. 😁