چهره‌ی یک‌غریبه تجربه‌ی جذاب و‌عجیبی بود، ما همپای کاراگاه کشف میکردیم، نه‌تنها حقیقت قتل رو که حقیقت وجودی خود کاراگاه داستان رو...
با این که پرداخت شخصیت‌ها صد نبود و حتی پایان کارشون مشخص نشد، (می‌شه با نشانه‌گذاری ها کاملا حدس زد اما چرا گفته نشد تو خود داستان، قشنگ یک فصل دیگه جا داشت) اما روایت داستان به هم نخورد و چیزی کم یا زیاد نبود.
البته بخش حضور هستر در عمارت شلبورن را دوست نداشتم و برای پیش برد قصه هم به نظرم ضرورتی نداشت.
خلاصه با یک‌کتاب تر و تمیز که نه زیادی احساسات برانگیز و نه زیادی سرد و یکنواخته، طرف هستید. پایان بندی خوبی داره، و عنصر غافلگیری رو‌ به جا استفاده کرده.
این خوره که قاتل آقای م. بوده و خواننده مدام میپرسه چه طوری بعد میفهمه که اشتباه کرده باعث میشه ۳۰ درصد پایانی داستان به شدت جذاب بشه، طوری که من ۲ ساعت بیدار موندم و تمومش کردم.
در مجموع خوش گذشت، لذت بردم...
کتاب عجیب و خاصی نبود اما به شدت دوست داشتنی بود، مونک تو‌خاطرم میمونه مخصوصا به خاطر خوابوندن مچ رانکورن...
        

          کتاب در گونهٔ داستان‌های پلیسی جنایی از نوع کلاسیک قرار دارد. داستان بر مبنای شواهد و مدارک قابل مشاهده و جستجوی میدانی پیش می‌رود و به تبع خبری از پیگیری اثر انگشت و این قبیل مدارک در حل رمز و راز جنایت نیست. 

بارها و بارها زیر باران و هوای سرد همراه بازرس مونک به میدان مکلنبرگ می‌رویم، از پله‌های جلوی نگبان بالامی‌رویم درِ اتاقِ جاسِلین گِرِی را باز می‌کنیم، وسایل اتاق و لکه‌های خون روی فرش را می‌بینیم، جنایت و خشونت فضا را حسّ می‌کنیم، اتفاقات را مثل جورچین سرهم می‌کنیم تا اینکه ...

بدون هیچ توضیح اضافه‌ای «آن پری» پروندهٔ پُر رمز و رازی را مقابل شما باز کرده که علاوه بر جنایت می‌توانید گذشتهٔ فراموش شدهٔ بازرسِ پرونده را نیز، کشف و از آن لذت ببرید، پس تردید نکنید.


☕ همهٔ ما هر لحظه که اراده کنیم، می‌تونیم یه نگاه به پشت سرمون بندازیم... شاید چیزای باارزشی در ما در حال فراموش شدن یا حتی از دست رفتن، باشن.





        

          اغلب توی داستان‌های جنایی، حلِ معما‌ها توسط یه کارآگاه باتجربه و حرفه‌ای انجام میشه، اما اگه کارآگاهِ داستان حافظه‌ش رو از دست داده باشه چی؟ کارآگاهی که بعد از یک سانحه، وقتی به آینه نگاه می‌کنه چهره‌ی یک غریبه رو می‌بینه می‌تونه راز جنایتی رو کشف کنه!؟
 مونک‌، کارآگاه این داستان، وقتی داره با از دست دادن حافظه‌ش دست و پنجه نرم می‌کنه و حتی نمی‌تونه دوست رو از دشمن تشخیص بده خودش رو وسط یه پرونده جنایی می‌بینه... همین پیچیدگی، خبر از یه داستان جذاب و متفاوت میده. یه داستان سراسر چالش و معما.

تعلیق و کشش داستان کاملا متعادله، نه خیلی هیجانی و نه خیلی خسته‌کننده. داستان یه روندی داره که کنجکاوی رو به شدت تحریک می‌کنه، چون همینجور که حافظه‌ی کارآگاهِ داستان داره برمیگرده سرنخ‌هایی هم واسه کشف جنایت پیدا میشه و برعکس. یعنی یه رابطه‌‌ی دو طرفه‌ بینِ برگشت حافظه و جنایتی که مونک باهاش مواجهه وجود داره. پایان داستان‌هم جذاب و غیرقابل پیش‌بینیه. توی صفحات آخر کتاب با اینکه معما حل شده اما هنوز چالشی وجود داره که تموم احساسات مخاطب رو برانگیخته می‌کنه. 

این اولین کتابی بود که از <<آن پری>> خوندم و مطمئناً آخرین کتابی نیست که از این نویسنده می‌خونم چون قلمش به شدت جذابه و در طول داستان استعاره‌های زیبایی به کار می‌بنده؛ انتقاداتی هم نسبت  به وضعیت فقر، زاغه نشینی، ربا خواری، حقوق زنان، جنگ، زندگی اشرافی و... در این کتاب به کار برده که واقعا تاثیر گذاره و آدم رو به فکر فرو می‌بره.

در طول داستان، نویسنده انتقاداتی‌هم به جنگ کریمه که همزمان با موقعیتِ زمانیه داستانه می‌کنه(نیمه‌ دوم قرن۱۹) و حقیقت‌های تلخی رو بیان می‌کنه. مثلا انتقاد به مجروح و کشته شدن هزاران نفر سرباز بریتانیایی که کشورشون هزاران کیلومتر دور تر از شبه جزیره‌ی کریمه هست ولی بخاطر سیاست و استعمار، در جنگ کریمه مداخله می‌کنند. یا مثلا آشکار کردن چهره‌ی زشت جنگ به جای چهره‌ای که سیاست‌مداران و عامه‌ی مردم، نقاب قهرمانانه‌‌ای بر اون زدن. جالبه بدونید که در جنگ کریمه تعداد کشته‌هایی که بر اثر بیماری جان باختند از تعداد کشته‌های میدان جنگ بیشتره!
        

          روند داستان بسیار کند بود و از حوصله خارج 🫠
        

          به نام خدا 
درمورد پلیسی هست که طی تصادفی حافظه اش رو از دست میده و الان علاوه بر کشف قاتل  به دنبال  کشف شخصیت خودش هم هست.
 کتاب جالبی بود. یه مقدار بعضی قسمت ها روند کتاب خسته کننده می‌شد؛ اما در کل کتاب خوبی بود. 
        

          از همون اولش خوب و روان شروع شد و تونست من رو با خودش همراه کنه. به آخراش که رسیدم ، هیجانم بیشتر و بیشتر می‌شد که چه بلایی قراره سر مونک بیاد؟ 
توضیحات اضافه و خسته‌کننده نداشت و از وسط متن به بعد کشفیات خواننده بیشتر می‌شد و همین موضوع نمی‌ذاشت کتاب رو زمین بذارم!
        

          آخرین کتاب پلیسی که خوانده بودم را یادم می آید. کتابهای آگاتا کریستی وقتی ۱۴ ساله بودم. این کتاب ولی مرا به شدت جذب کرد. هر فصل با یک غافلگیری همراه بود و پایانی شکوهمند. 
شروع داستان مرا دوستدار شخصیت اصلی کرد و همانطور که او دنبال کشف خود و کشف پرونده اش بود همراهش شدم.
نکته جالب آنکه مسائل جنگ کریمه و انتقادات سیاسی به خوبی در دل داستان آمده بود. فلورانس نایتینگل مثل یک قهرمان در کتاب حضور داشت و با اینکه نویسنده یک زن بود کاملا شخصیت های مرد داستان را پرداخت کرده بود.