کتاب، همانطور که از اسمش پیداست، شامل 8 قصه و داستان کوتاه می‌باشد. داستان‌هایی ساده، شیرین، روان و جذاب که ما را با دنیای روسیه قرن 19 و زندگی مردمانش آشنا می‌کند. از خصوصیات بارز داستان‌ها می‌توان به ساده نویسی آن‌ها اشاره کرد که خواننده را جذب کرده و به این فکر وا می‌دارد که چه راحت می‌توان داستان نوشت. توصیف صحنه‌ها و فضاها و بیان مشخصات شخصیت‌ها چیزی است که گوگول از عهده آن به خوبی برآمده است. او طوری شخصیت‌ها را معرفی می‌کند که نه تنها شکل و قیافه و قامت، بلکه خصوصیات اخلاقی و عادت‌های آن‌ها را هم متوجه می‌شویم.
اغلب شخصیت‌های داستان‌ها از مردم عادی و قشر پایین جامعه هستند که گوگول داستانشان را روایت می‌کند.
اگر بخواهم از بین داستان‌ها بهترینش را انتخاب کنم، «شنل» را انتخاب می‌کنم؛ چرا که هم کشش داشت و هم شخصیت به خوبی پرداخته شده بود و هم تأثیر گفتار و رفتار ما با دیگران را به خوبی نشان می‌داد. شاید در حین خواندن یکی دو داستان اول، کتاب برایتان غیر جذاب باشد و نتوانید با داستان‌ها ارتباط برقرار کنید؛ اما با خواندن بیشتر و جلو رفتن کتاب و وقتی با سبک نویسندگی نویسنده بیشتر آشنا شدید داستان‌ها جذاب‌تر می‌شوند.
«به نظر من امکان مبادله‌ی افکار، احساسات و تجربه‌ها با شخصی دیگر یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌های زندگی است.» صفحه 34
«دنیای ما چه دنیای شگفتی است! سرنوشت چه بازی‌های عجیب و رازهای ناگشوده‌ای دارد! آیا ما هرگز به آرزوهایمان دست می‌یابیم؟ آیا ما هرگز آنچه را که تمام تلاشمان وقفش می‌شود فراچنگ می‌آوریم؟ در این دنیا همه اتفاقات مسیری وارونه دارند. دست تقدیر به یک نفر یک جفت اسب می‌بخشد، و او با بی‌تفاوتی آن‌ها را سوار می‌شود و نسبت به زیباییشان کاملاً بی اعتناست، در حالی که فرد دیگری، که قلبش در آتش عشق به اسب‌ها می‌سوزد، مجبور است پیاده برود و خود را تنها با به صدا در آوردن زبانش هنگام تماشای اسب‌هایی که می‌گذرند، اقناع کند. یکی، آشپزی فوق‌العاده دارد، اما، افسوس، دهانش آنقدر کوچک است که حتی دو لقمه گوشت را نمی‌تواند تویش جا بدهد، و دیگری دهانی به بزرگی گنبد ستاد فرماندهی ارتش دارد، اما افسوس، مجبور است فقط با نوعی غذای سیب زمینی آلمانی بسازد. راستی که سرنوشت چه بازی‌های عجیبی دارد.» صفحه 93 و 94

امین پازوکی 1399/07/22
        

          این کتاب شامل 8 داستان از نیکلای گوگول است که نشر نی با ترجمه خشایار دیهیمی آن را چاپ کرده است.
تمام این داستان ها با لحنی طنزآمیز یا بهتر بگویم هجوآمیز نوشته شده که به طور مثال قدری از دردناکی داستان «شنل» می کاهد. 
دو نکته در این داستان ها توجه ام را جلب کرد.
اول آنکه گوگول چند صفحه ابتدایی هر داستان را کاملا به توصیف مکان و شرایط موجود می پردازد. این توصیفات به قدری زیبا و جذاب اند که برای من به عنوان شخصی که توصیفات زیاد خسته و دلزده اش می کنند به زیبایی اثر افزوده بود.
دومین موردی که توجه من را جلب کرد راوی های این داستان ها بود. راوی ها به مانند یک دانای کل تقریبا بر همه چیز اشراف دارند اما همچنین دارای شخصیت و هویتی خاص و منحصربه فردند. راوی ای که شخصیت پردازی شده و گاهی به طور ناموثر در داستان حضور دارد.
داستانی که بیشتر من را تحت تاثیر قرار داد «شنل» بود و جالب ترینشان «دماغ»، داستانی که آن را از بهترین نمونه های گروتسک می دانند. از توصیفات ابتدایی داستان «بولوار نیفسکی» هم به شدت لذت بردم.
به این نکته نیز اشاره کنم که شخصیت پردازی گوگول را بسیار دوست داشتم. هر چند که در داستان کوتاه وقت زیادی برای پردازش شخصیت ها نیست اما به نظرم گوگول به خوبی از عهده این کار برآمده است.
قبل از آنکه داستانی از گوگول بخوانم او را تنها با جمله ای که از تورگنیف نقل می کنند می شناختم: «ما همه از زیر شنل گوگول بیرون آمده ایم.» و اما حالا این جمله را می فهمم. نه تنها ادبیات روسیه بلکه به گمانم ادبیات جهان هم وامدار گوگول است.
        

          تازه دارم می‌فهمم که گوگول هم از نویسنده های مورد علاقه‌ام است! 

داستان های کوتاهِ زندگی مردمان روسیه در قرن نوزدهم. 
        

          «ما همگی از زیر شنل گوگول بیرن آمده‌ایم»
با خوندن کتاب میشه کاملا درک کرد این جمله رو، خصوصا اگر قبلش از سایر نویسندگان روس هم مطالعه کرده باشید. بینظیره.
        

          ساده، سر راست، اعجاب آور!
به هر کسی خواسته‌ام معرفی کنم با همین سه واژه معرفی کرده‌ام!
برای من مثل قصه های شب بود، یعنی اینقدر نویسنده خودش را نزدیک می‌کند که فکر نمی‌کنی قصه برای یک مملکت و ملت دیگر است و شاید برای تو موضوعیت نداشته باشد؛ بلکه مجبور می‌شوی به خواندنش از بس که صمیمانه است!
داستان «ماجرای نزاع ایوان ایوانویچ و ایوان نیکیفورویچ» هم حسابی دلنشین بود...
        

          "ساعتی بی دیدار تو چون سالی بر من میگذرد،
زندگی چه نکبت بار است، بی تو فقط اه میکشم و از بین میروم."
        

          بعضی ها واقعا همینن...
        

          مجموعه‌ی 8 داستان کوتاه از نیکلای واسیلیویچ گوگول.
داستان‌هایی عالی و خواندنی که برای آشنایی با گوگول عالیست.
با اینکه از خواندن این کتاب بیش از دو سال می‌گذرد هنوز بعضی از داستان‌های آن بخصوص داستان شنل هنوز در ذهنم زنده است.
        

          داستانهای ساده اما بسیار جذاب و تاثیر گذار
        

          به نام او

پس از حدود هفت سال برای بار دوم خواندمش و باز هم مثل همان دفعه اول از آن لذت بردم. گوگول یکی از نویسندگان محبوب من است. نویسنده‌ای که یکی از بزرگان ادبیات جهان است. نیکلای گوگول یکی از وجدان‌های بیدار در بین نویسندگان است که به‌خوبی انسان را می‌شناسد آن را به تصویر می‌کشد و پیش روی او قرار می‌دهد تا لااقل او فکری برای خودش و جایگاهش در این دنیای پیچیده بکند.

به‌غیر از «تاراس بولبا» و مجموعه داستان «شب‌نشینی‌های دهکده نزدیک دیکانا» تمام کارهایش را خوانده‌ام و از تمامی آن‌ها لذت وافر برده‌ام. «نفوس مرده» که شاهکار اوست، کمدی «بازرس» که طنزی گزنده و در عین‌حال ماندگار دارد، «پرتره» که داستانی تکان‌دهنده است و «یادداشت‌های یک دیووانه و ...» که مشتمل بر هشت داستان ماندگار و تاثیرگذار اوست.

من در بین داستان‌ها «شنل»، «دماغ»، «بلوار نیفسکی» و «ماجرای نزاع ایوان ایوانوویچ و ایوان نیکیفوروویچ» را از همه بیشتر دوست داشتم. در مورد هرکدام از اینها و ساختار قدرتمندی که گوگول برای روایت قصه‌هایش پی افکنده می‌توان به‌تفصیل سخن گفت. مثلا در «بلوار نیفسکی» می‌توان به جان‌بخشی و شخصیت‌پردازی گوگول برای یک منطقه جغرافیایی اشاره کرد چیزی که در سده بعد جویس با شهر دابلین کرد و شهرت یافت و پیروان فراوانی پیدا کرد. یا «دماغ» که هفتاد سال جلوتر از «مسخ» نوشته شده و به‌سبب طرح کلی شبهات زیادی بین آن‌ها هست ولی کمتر کسی به آن اشاره می‌کند و به‌اشتباه گوگول را در رئالیسم اجتماعی محصور می‌کنند در حالی که او بسیار جلوتر از دیگر نویسندگان به روایت داستان‌های سوررئال پرداخت و شاهکارهایی مثل «دماغ» و «شنل» را ارائه کرد.

طنز گوگول هم که دیگر حرف ندارد و همه از آن سخن گفته‌اند ولی نکته دیگری که نظر مرا در این دوباره‌خوانی به خود جلب کرد این است که گوگول دلبستگی فراوانی به روستا و مناسبات آن دارد و از شهر گریزان است در واقع یک سنت‌گرا ست و این نکته در مقدمه دو داستان «بلوار نیفسکی» و «مالکین قدیمی» به‌خوبی قابل مقایسه است. القصه این مجموعه را با ترجمه خوب و قابل قبول آقای دیهیمی بخرید و بخوانید و لذت ببرید.
        

          گوگول میگه نویسنده برای موفقیت یک روایت، کافیه یک اتاق و یک خیابانی که باهاش آشنا است رو توصیف کنه و این دقیقاً کاریه که گوگول در تمام داستان‌هاش انجام میده.
گوگول از مردم و وقایع عادی روزمره صحبت میکنه و طوری این کارو میکنه که نمی‌تونی با هیجان دنبال داستان نری. از هیجان یک پیرمرد برای خرید شنلی جدید میگه و کاری میکنه همراه با پیرمرد و خیاط با ذوق به بازار بری و پارچه و دکمه بخری و در آخر همراه با پیرمرد برای شنل اشک بریزی. از دعوای مسخره‌ی بین دو ایوان میگه و در انتهای داستان به زیبایی فریاد نهایی رو سر میده که «دنیای ملال‌انگیزی است آقایان!» و مگه میشه در این لحظه همراه با گوگول احساس حسرت و ملال نکنی؟... اون دستاتو می‌گیره و تو رو به بلوار نیفسکی می‌بره، به زیر چراغاش در نور شب که همه چیز رو فریبنده جلوه میدن و یک لحظه هراسی به دلت میفته که نکنه تو هم در این فضای فریبنده اغوا بشی؟... و کاری میکنه وقتی جناب دماغ از کالسکه میاد بیرون از ته دل بخندی و در حالی که هر لحظه داستان در نظرت مسخره و مسخره‌تر میشه، با شوق بیشتری ادامه بدی و در آخر با راوی دوتایی بخندید که آیا کسی که این داستان رو میگه و کسی که می‌شنوه، حقیقتاً دیوانه نیست؟

«بگویید ببینم اولین تاثیری که هریک از قصه‌های آقای گوگول بر شما می‌گذارد چیست؟ غیر از این است که وادارتان می‌کند بگویید: چقدر همه این‌ها ساده، عادی، طبیعی و حقیقی است و در عین حال چقدر بکر و تازه؟» 
بلینسکی

یادداشت‌های یک دیوانه ۳
بلوار نیفسکی ۴
دماغ ۵
شنل ۵
کالسکه ۳
ماجرای نزاع ایوان ایوانوویچ و ایوان نیکوفوروویچ ۵
مالکین قدیمی ۴
ایوان فیودورویچ و خاله‌اش ۳/۵
        

          https://shahrestanadab.com/Content/ID/6144/%D9%85%D8%AC%DB%8C%D8%AF-%D9%82%DB%8C%D8%B5%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%DA%A9%D8%B4%D9%81-%DA%AF%D9%88%DA%AF%D9%88%D9%84-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D8%A7%D8%B4%DB%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D9%88%D8%AF

تحلیل «شنل» در کارگاه «سیر تحول داستان کوتاه»
مجید قیصری: «بزرگترین کشف گوگول انسان حاشیه‌ای بود»
        

          چقدر زیبا بود.
حالا رسما می‌تونم بگم که نیکلای واسیلیویچ گوگول از نویسنده‌های مورد علاقه و محبوبمه.
شنل رو بیشتر دوست داشتم و بعدش یادداشت های یک دیوانه و بقیه. 
        

          گوگول را دوست دارم.
برخلاف شاگردانِ فرهیخته‌اش، گوگول نه حوصله سربر است و نه با آن آب‌و‌تاب توصیفات بی‌حد که مشخصه رمان روسی است آدمی را می‌آزارد.
برخلاف داستایوسکی، پیچیدگی را در سادگی بیان می‌کند و زهر نقد اجتماعی را با طنز خاص خودش ملیح می‌کند اما طنزش مبتذل نیست، خاص خودش است.
بنظرم گوگول از شاگردانش ناامید‌تر و از دنیاخسته‌تر است اما این حس خستگی را هنرمندانه بروز می‌دهد.
وقتی کتابش را تمام کردم جمله تولستوی در ذهنم تکرار شد:"براستی که همه ما از زیر شنل گوگول برآمده‌ایم..."
مطالعه‌ی گوگول بیش از آنکه مطالعه داستانِ کوتاه برای سرگرمی باشد، مطالعه تاریخِ اجتماعیِ تزاریسمِ روسی است. 
برای فهم بهتر و لذتِ بیشتر از داستان‌ها باید به چند همزمانی توجه کنیم:
- گوگول متولد ۱۸۰۵ است، ناپلئون در ۱۸۱۲ به روسیه حمله کرد و مسکو را به تصرف خود درآورد.
- حکومت وقتِ گوگول در دستانِ خاندان رومانوف‌هاست، خاندانِ بدنامی که از ۱۸۱۶ مقدماتِ انقلاب سرخ را ناخواسته رقم زدند.
- در ۱۸۱۵ تزار الکساندر اول و پنج کشور دیگر(پروس، اتریش، بریتانیا، سوئد، پرتغال و اسپانیا)با امپراطوری اولِ فرانسه وارد نبرد شدند.
- اقتصادِ تزاری مبتنی بر نبرد بود و در این سیستم جنگاوران از ارزش و جایگاه بالایی برخوردار بودند. از این روی طبقه‌ی حاکم گسترش پیدا کرده و نظامیان و افسرهای جنگاور نیز جزئی از این طبقه به حساب می‌آمدند.

با این توضیحات میزان حضور نظامیان و تنفر شهروندانِ روسیه از فرانسویان(در همین داستان کالسکه افسری چهارپایان را "فرانسوی" خطاب می‌کند.) مشخص می‌شود.

از سویی دیدگاه‌های چپِ رادیکالِ گوگول زمانی جدی می‌شود که بدانیم، آثار متاخر او نظیر شنل، دماغ و مهم‌ترین اثرش یعنی نفوسِ مرده یا مردگانِ زرخرید پس از فراگیرشدن متن مانیفست کمونیسم در روسیه نوشته شده‌اند.

پ.ن: می‌توان گفت ادبیات انقلابی نوشته شده در بازه زمانی ۱۸۵۰تا۱۹۲۴ متاثر از آثار مارکس و انگلس و نیز متاثر انقلاب کارگری ۱۹۱۷ در روسیه بوده است.

پ.ن۲: گوگول بخوانید... گوگول بخوانید... گوگول بخوانید...
        

          کتاب مورد علاقه‌ی من تا ابد. یجورایی ادبیات روسیه از زیر شنل گوگول رد میشه...
داستایوفسکی در جایی گفته: «ما همه از شنل گوگول درآمده‌ایم»!
        

          کتابی جالب با داستانهای عامیانه که بهترین اونها شنل هست که پایه گذار رمانهای روسی هست و به قول داستایوفسکی همه ما از زیر شنل درامدیم.
        

          جذاب و خواندنی 
طنز داستان اول رو خیلی دوست داشتم.  البته به طور کلی همه داستانهاش جذاب بود.
        

          این کتاب متشکل از ۸ داستان کوتاه به نام‌های «یادداشت‌های یک دیوانه»، «بلوار نیفسکی»، «دماغ»، «شنل»، «کالسکه»، «ماجرای نزاع ایوان...»، «مالکین قدیمی» و «ایوان فیودورویچ آشپونکا و خاله‌اش» است. داستانهای همگی در عین سادگی و روان بودن حاوی نکات عمیقی هستند و نیازمند اندکی تأمل. چهار داستان اول رو بیشتر دوست داشتم و به مجموع چهار داستان اولی میتونم نمره‌ی ۴ بدم و چهار داستان بعدی رو حدودا ۳، حالا شاید یکی کمتر یکی بیشتر. داستان آخر پایانبندی جالب و خلاقانه‌ای داشت. در مجموع اگر علاقمند به ادبیات روسیه و داستان کوتاه هستید، حتما این کتاب رو بخونید. اگر مثل من علاقمند به ادبیات روسیه و نه چندان علاقمند به داستان کوتاه هستید، وقت کردید بخونید ولی اگر نه به ادبیات روسیه و نه به داستان کوتاه علاقمندید، خب این کتاب رو بیخیال بشید بره.ه
        

          از آن قصه هایی که وقتی تمام می شود هی باید صفحه بزنی جلوتر که واقعا تمام شد؟! نکند چیزی جا انداخته ام؟! آخر این طور؟!و از آن قصه هایی که وقتی یکی دوتایشان را میخوانی و می روی سراغ سومی از اول با خودت عهد می کنی نباید غافل گیر شوی. حواست جمع! بعد خوب و خوش قصه تمام می شود و... آخ..! غافل گیر شده ای.
و از آن قصه هایی که آدم شک برش می دارد نویسنده صاحب نفس خاصی است یا چی؟! که توانسته آن چیز که هر روز با آن زندگی می کنی را این طور نشانت بدهد که انگار مکان وقوع مریخ است.
بله.. بله.. چهار و نیم!

و در نهایت این که، شنل خیلی خوب بود. مم.. آقایان یک کم جا باز کنید ما هم زیرش جا بشویم :)
        

          سلام و نور 
اول بگم که مقدمه ی کتاب بهترین توصیف برای داستانها و قلم گوگول میباشد.پس برای شناخت قلمش به مقدمه ی کتاب یادداشتهای یک دیوانه رجوع کنید.
بعدش فکر کنم منظور از دیوانه خود نویسنده بود که به صورت  روای تو داستانها حضور داشت.
و اینکه خیلی داستانهای خوبی بود و با اینکه شش داستان کوتاه بود همشون شخصیت پردازی و پیرنگ و .. داشتند .
و اینکه با این کتاب فهمیدم روسیه باید کشور زیبا و سرسبزی باشه تا قبلش نمیدونم چرا فکر میکردم یک کشور سرده که فقط کاج توش رشد میکنه  ولی توصیفات گوگول ادمو یاد توصیفات مونت گومری  از کشورش میندازه
خلاصه که خیلی خیلی دوستش داشتم تمام داستانهاش خیلی قشنگ بود واقعا قشنگ🥹
حتما بخونیدش.