یادداشت‌های زینب بهرامی (59)

          به نام او...

جلد یک رو بیشتر دوست داشتم؛ البته شاید به خاطر این باشه که کتاب رو بکوب نخوندم و بین مطالعه یه وقفه‌های طولانی مدت به وجود اومد. اینجور وقتا قدیمی‌ها می‌گفتم اصطلاحاً برای کاری که تموم نمیشه، چلّه افتاده. خلاصه که روی این کتاب بنده هم چلّه افتاد و هر کار می‌کردم تموم نمی‌شد.
ولی بلاخره تمومش کردم.
الحمدلله
        

          به نام او...
قشنگ بود اما من نمی‌دونم چرا به دلم ننشست😶‍🌫️
        

          به نام او...
به نظرم که خیلی چسبید. به حدی که فکر کردم همه‌ی کتاب‌های مصور می‌توانند دوست داشتنی باشند. کمی بررسی کردم. دیدم مصور خوانی کیف نمی‌دهد، گی دولیل خوانی کیف می‌دهد.

خواندنش باعث شد بدانم موشک‌های قشنگ و دلبرانه سپاه وسط کجا و در دل چه موجوداتی می‌خورد.

پیش به سوی یانگون🥲
        

          به نام او...

استیونز عزیز سلام

برای من یکی، تو شخصیت خیلی متشخصی بودی و آن حیثیت و تشخصی که انجمن هیلز و دیگران هیچوقت درکش نکردند را من حسابی درکش کردم.
فقط اینکه میس کنتن بیچاره چه کاری باید می‌کرد تا تو می‌فهمیدی دوستت دارد؟ این سوال را هزار بار از خودم پرسیدم و دیدم آدم متشخصی مثل تو اصلاً فکر نمی‌کنم در فاز عشق و عاشقی بوده باشد اما بعد به خودم دوباره می‌گویم ته دلت چقدر خدا خدا می‌کردی بعد از آن نامه‌ی آخر میس کنتن با تو بیاید.
راستی اینکه دعا کردی میس کنتن در کنار همسرش خوشبخت باشد هم نهایت تشخص بود هم نهایت عشق.
        

          به نام او...

فکر می‌کنم بعضی از کتاب‌ها رزق معنوی هستند برای لحظاتی که به آن‌ها نیاز داری.
شاید هفت یا هشت سال است که می‌خواهم «روی ماه خداوند را ببوس» را بخوانم اما درست جایی خواندمش که به آن با تمام وجود نیاز داشتم.
حالا که در سوگ نشسته‌ام و کنج خانه درد می‌کشم.
خدایا بیا روی ماهت را ببوسم.
تو بیش از آنکه من تو را صدا زدم، بیش از آنکه من به تو باور داشتم، بیش از آنکه من بفهممت، و بیش از تمام هر آنچه می‌شد گفت و من نتوانستم بگویم، وجود داری!
        

          به نام او...

ناتسومه سوسه کی: « ما بابت وام‌گیریِ فرهنگیِ ماتریالیستیِ غربی هزینه‌ی گزافی پرداخته‌ایم. همه چیز حتی آدابمان، رفتارمان... تغییر کرده است... نتیجه‌ی همه‌ی این‌ها آن شده که ما خود را هماورد غرب نمی‌بینیم و گمان می‌کنیم در همه چیز باید از آن‌ها بیاموزیم و تقلید کنیم.»

سفرنامه‌هایی که آقای یامین‌پور می‌نویسد از آن حیث که زاویه‌ی دیدی عمیقاً نزدیک به خودم دارند، باعث می‌شود خودم را درست وسط آن نقطه‌ای احساس کنم که ایشان هستند.
و چشمشان درست چشم‌های من است که به آن نقطه و آن آدم‌ها می‌نگرد.
با این حساب الان من یک سفر به ژاپن رفته‌ام و به اندازه‌ای برای این جهان کوچک نگرانم که ایشان در نهایت به آن نگرانی اشاره کردند. 

« گویی آماتراسو -الهه‌ی آفتاب تابان ـ واپسین کیمونوی ابریشمی را از تن سیمینش بیرون آورده و آن را بر آسمان خراشی در میانه‌ی توکیو آویخته، با دشنه‌ای آخته می‌آید تا سر سنت و شرافت بی‌وفای ژاپن را گوش تا گوش ببرد و بر گوشه‌ی عرش در انتهای اقیانوسی که دیگر آرام نیست، بیاویزد.»
        

          به نام او...
دیلماج را در حلقه‌ی کتاب مبنا خواندیم و خب هر کس نظری داشت. بعضی‌ها مثل من دوستش داشتند و بعضی‌ها اصلاً با آن ارتباط نگرفتند و می خواستند رهایش کنند اما به خاطر حلقه ادامه دادند.

کلی هم بحث پیش آمده بود برایمان در گروه در مورد اینکه اصلاً این میرزا یوسف خان خیالی چطور می‌تواند وسط تاریخ این طرف و آن طرف برود و تاریخ را برای خودش بسازد.

کتاب که برای من شیرین بود اما با حلقه خواندنش هزار برابر شیرین‌تر بود و به جانمان نشست
یک جلسه‌ای هم گذاشتند با استاد شاه‌آبادی و شیرینی‌اش هزار برابر شد.
و چقدر جمع‌خوانی می‌چسبد.
        

          به نام او...
قبول دارم که یه جاهاییش رو دوست نداشتم و به نظرم یه جوری بود، مثلاً هی تأکید بر صدای خوش لعیا و آواز خواندنش، به نظرم اینقدر لازم نبود مدام در موردش حرف بزنه ولی خب در مجموع خیلی به دل می‌نشست و برای من شیرین و دل‌نشین بود.

عطر خوش آشنایی...
        

          به نام او...
عربیکا را کش دادم، آنقدر کش دادم که طعمش رسوخ کند وسط قلب و روحم.
هی بغض کردم. هی بغض‌هایم ترکید. هی اشکم درآمد. هی غصه خوردم. اصلاً بعضی جاها عاشق شدم.
مثل اینکه یک وقت‌هایی بروی وسط یک کتاب، چادر بزنی. آواره‌اش بشوی. دم و دستگاهت را کوچ بدهی وسط کتاب و نخواهی به کتاب دیگری کوچ کنی.

کتاب را به شدت شخصی سازی کردم.
زیر کلماتش را خط کشیدم. بعضی جاها با یک خط قانع نمی‌شدم و هایلایتر را برمی‌داشتم و همینطور سبز و آبی و رنگ و وارنگ.
فصل شهادت یحیی را کلاً قرمز کردم
چند بار خواندم و هی فکر می‌کردم جا دارد بیشتر رنگ قرمز بزنم به کلماتش.
اصلاً یحیی مرا دیوانه کرد.
اصلاً عربیکا مرا دیوانه کرد.
قلبم را شکست
و خدا در قلب‌های شکسته است.
        

          به نام او...

در باب مدیریت اسلامی حرف برای گفتن زیاد است. در اینجا هم با هفده فصل مواجه هستیم که هر کدام از فصل‌ها یا یک مصاحبه با بزرگان رشته‌ی مدیریت است یا یک مقاله از صاحب نظران این عرصه.
مطالب بسیار است اما برخی از آن‌ها که در نگاه من جا خوش کرد این موارد بود:
بخش اول) علوم اسلامی در دیدگاه اندیشمندان مفاهیم گوناگونی را دارد، گروهی علومی را اسلامی می‌دانند که از متن اسلام استخراج شود، و گروهی آن دسته از علوم را اسلامی می‌دانند که همسو با اسلام باشد، اما آن دیدگاهی که به نظرم از همه جذاب‌تر آمد نگاه آیت‌الله جوادی آملی بود که اشاره داشت به این موضوع؛ و هر علمی را که هدف آن الهی باشد و در راستای الله باشد، علوم اسلامی می‌دانند. با این تعریف می‌توانیم علوم تجربی را هم در سیطره‌ی علوم اسلامی وارد کنیم. مثلاً فیزیک اسلامی. 

بخش دوم) در بخش دوم پیشینه‌ی مدیریت اسلامی در گستره‌ی تمدن اسلامی مورد توجه قرار گرفته است که، تاریخچه‌ی آکادمیک طولانی مدتی ندارد اما از دیدگاه عملیاتی اگر به مدیریت نگاه کنیم می‌توان سیره‌ی پیامبر اکرم و دوران حکومت امام علی ع را نمونه‌های مدیریت اسلامی دانست و از آن‌ها دریافت‌های عمیقی داشت.
بخش سوم) مدیریت اسلامی پس از انقلاب و فراز و فرودهای آن مورد توجه قرار گرفته است.
بخش چهارم) روش شناسی پژوهش در مدیریت اسلامی را بررسی و مورد بحث قرار داده است.
بخش پنجم) این بخش نیز آسیب شناسانه به موضوع مدیریت اسلامی نگریسته و آسیب‌هایی که تا امروز در مسیر مدیریت اسلامی وجود داشته را بررسی می‌کند که یکی از مهم‌ترین این آسیب‌ها فاصله‌ی بین حوزه و دانشگاه بوده، و شکل مطلوب ارتباط بین حوزه و دانشگاه نیز در این فصل به خوبی ترسیم شده بود.
دیگر آسیب مورد توجه نیز وجود التقاط در پژوهش‌های مدیریت اسلامی می‌باشد که پژوهشگران این عرصه صرفاً در صدد آن بوده‌اند که علوم غربی مدیریتی را به زور با علوم قرآنی تطبیق دهند و لباسی اسلامی به قواره‌ی مدیریت غربی بدوزند.
بخش ششم) این قسمت از کتاب اشاره به فاصله‌ی نظریه تا عمل مدیریت اسلامی می‌پردازد که متأسفانه این فاصله بسیار بسیار زیاد است و صرفاً مباحث مدیریت اسلامی در شکل نظریه‌ی صرف باقی مانده‌اند و پا به عرصه‌ی عمل نگذاشته‌اند.
بخش هفتم) بخش پایانی نیز نگاهی آینده پژوهانه به موضوع مدیریت اسلامی دارد.

مجموعاً برای ایجاد یک نگاه جامع و بررسی کلی مدیریت اسلامی توصیه می‌کنم مورد مطالعه قرار بگیرد.
        

          به نام او...
نمی‌دونم شاید من در مورد این نویسنده گیج زدم اما فقط سه تا از داستان های کوتاه رو درک کردم
و این درک هم شاید درک درستی از اون داستان‌ها نبوده باشه

یه روز عالی برای موز ماهی
تقدیم به ازمی با عشق و نکبت 
تدی

بقیه‌اش از فهم من خارج بود🙂
        

          به نام او...
کتاب را در برنامه‌ی صبحانه‌ی ایرانی معرفی کردند.
اول اینکه خیلی خوشحال شدم تلویزیون به دنبال معرفی کتاب است.
معرفی کننده هم تیپ و قیافه‌ی دهه شصتی داشت که من کلاً عاشق این تیپ و قیافه ام.
کتاب هم در مجموع همان مدلی بود البته
ابتدا خیلی کند پیش می‌رفت و به مرور حوادث خیلی سریع اتفاق افتاد.
مرگ حسین و ماجرای مرگش را هیچ خوشم نیامد.
چند مدل لهجه هم در متن بود که شیرین‌اش می‌کرد.
        

          به نام او...
ولی من تا آخرین لحظه هم به احساس پدرانه‌ی ادی شک نکردم...
و خیلی دلم براش سوخت ):
        

          به نام او...
اولین کتابی بود که از جلال آل احمد می‌خوندم 
و به نظرم جذاب بود
البته یکم با قلمش سنگین پیش رفتم اما در مجموع شیرین بود.
اوضاع سیاسی و اجتماعی دوران پیش از انقلاب رو خیلی خوب و عالی توصیف کرده بود.
        

          به نام او...
خدایا! تو را شکر می‌کنم که لذت معراج را بر روحم ارزانی داشتی تا گاه گاهی از دنیای مادی درگذرم و آنجا جز وجود تو را نبینم و جز بقای تو چیزی نخواهم و بازگشت از ملکوت برای من شکنجه آسمانی باشد که دیگر به چیزی دل نبندم. 
.
.
.
همیشه می‌خواستم شمع باشم و بسوزم و نور بدهم.
می‌خواستم در دریای فقر غوطه بخورم و دست نیاز به سوی کسی دراز نکنم.
می‌خواستم فریاد باشم.
خدایا! هدایتم کن می‌دانم گمراهی چه بلای خطرناکی است...
.
.
.
‌.
خدایا مرا به خاطر گناهانی که در طول روز با هزاران قدرت عقل توجیهشان می‌کنم ببخش...
        

          به نام او...
دوسش نداشتم 
):
        

          به نام او...


ما که نفهمیدیم چی شد، هر کی فهمید بیاد بگه چی شد...
😐
        

          به نام او...
اول) چند صفحه‌ی آخر را گذاشتم تا در رابطه با کتاب مطلبی بنویسم، در مجموع خودم خیلی نمایشنامه‌خوان نبوده و نیستم، بیشتر در فضای رمان کتاب خوانده ام اما از بین نمایشنامه‌هایی هم که خواندم به نظرم این یکی چیز دیگری بود.
دوم) شخصیت ویلی و نوع رابطه‌اش با فرزندانش به خصوص بیف خیلی تأثربرانگیز بود، نگاه قهرمانی بچه‌ها به پدرشان، و شکستن و فروریختن این قهرمان در نظرشان آنقدر غم‌انگیز بود که من را به یاد رابطه‌ی خودم با پدرم انداخت، وقتی در اوج نوجوانی فهمیدم حالا پدرم آنقدرها که فکر می‌کنم اسطوره و عجیب و غریب نیست، هر چند حالا بعد از گذشت سی‌امین سال زندگی‌ام شخصیت قهرمانی پدرم با فراز و فرودهایش دوباره در قلبم شکل گرفته و باز هم برایم قهرمان است حالا نه به اندازه‌ی کودکی اما هست... دوست داشتم ویلی هم برای بیف دوباره به اوج برگردد.
سوم) نگاه بیف نسبت به خودش دیوانه‌ام کرده بود، اینکه حالا فهمیده بود هیچ نیست و در هیچ گرفتار است، نمی‌دانم شاید فلاسفه بیشتر درک کنند اما هیچ انگاریِ خود توسط بیف کم مانده بود به گریه‌ام بیاندازد. گریه برای آنکه این هیچ عجیب گریبان بشر را گرفته است.
چهارم) فکر می‌کنم جای خالی ماوراء الطبیعه، موجود فرازمینی، معبود، خدا، یا هر چیزی که بخواهیم اسمش را بگذاریم لابه‌لای کلمات عجیب خالی بود،فکر کنیم، درست آن نقطه‌ی طلایی که بیف می‌فهمد هیچ است و هیچ؛ متصل شود به موجودی بی انتها و حتی ویلی شاید اگر او هم به آن نقطه‌ی بی انتها وصل می‌شد و  حتی همه‌ی جهان اگر وصل می‌شد
پس از آن همه هیچی و پوچی شاید جایی باشد که بتواند این بشر را به اوج برساند. شاید آن نقطه‌ی کمال الانقطاع همین جایی باشد که ویلی و بیف رسیده بودند و حیف که در کمال الانقطاع به آن «الیک» که باید، وصل نشدند...

* إِلهي هَب لي کمالَ الإِنقِطاعِ إِليک*
        

          به نام او...

دل آدم می‌لرزد وقتی می‌خواند و می‌بیند که چنین درد و اندوهی می‌تواند آنچنان نزدیک باشد که روح انسانیت را به یکباره از بین ببرد و چه تلخ که آرمان‌ها در دنیای بی‌چیز رنگ می‌بازند و دنیا گرایی درون قلب آدمیزادِ آرمانگرایِ همه چیز از دست داده، چنان جا خوش می‌کند تو گویی از ابتدا هیچ آرمانی برایش متصور نبوده ....