﷽
کتاب‌هایی که داستان‌شان باعث می‌شود لحظه ای زمین‌شان نگذارم را دوست دارم.

سید حمید در راه رسیدن به روضه شب تاسوعا،اسیر دست اشرار منطقه می‌شود،وقتی می‌رسد به  ششصد و بیست،فکرش را هم نمی‌کرد که زنده برگردد،اماحاتم باعث شد تا آسا او را زنده بگذارد و...؛به نظرم اوج کتاب لحظاتی‌ست که سید حمید با نرگس در آن خانه‌ای بیابانی تنهاست و هنر نویسنده هم در جملات طلایی آن لحظات نمایان می‌شود، پیشرفت داستان را دوست داشتم،جملات طلایی که بیان شده را نیز،داستان کتاب در کنار جذاب بودن، باعث می‌شود که انسان فکر کردن و به خویش برگرد و....

استفاده از شخصیت‌های مختلف،بیان درست و حسابی  موقعیت های پیش آمده برای شخصیت اصلی کتاب و دیگران،کتاب را خواندنی کرده؛به نظرم یک ویراستاری مجدد نیاز دارد تا کمی بعضی قسمت‌ها اصلاح شود...
        

          با یک حلقۀ کتابخوانی برای مطالعۀ این کتاب همراه شدم. فصل‌های ابتدایی کتاب برایم دشوار و کند پیش می‌رفت. البته این کند پیش رفتن تا آخر داستان هنوز هم وجود داشت. یا من خیلی کند خوانم، یا تشبیهات و توصیفات بسیار کتاب _که دوستان دیگر هم به آن اشاره کردند_ دلیل این اتفاق بود. علاوه بر توصیفات و بیان جزئیات، رشد قلم نویسنده را فصل به فصل به وضوح می‌شد لمس کرد. هر چه با کتاب پیش می‌رویم دلچسب‌تر می‌شود و دیگر آن سخت‌خوانیِ ابتدایی را ندارد. گرچه آن توصیفات و تشبیهات هنوز هم تا آخر داستان با خواننده همراه هستند.
کتاب ماجرای یک طلبه به نام سید حمید نبوی را روایت می‌کند. روزی در مسیر رفتن به روستایی برای برگزاری مراسم شب تاسوعا، با همسرش گیر گروه‌های اشرار می‌افتند. می‌خوانیم که سید حمید در کشاکش همراهی با قاچاقچی‌ها چطور تصمیم‌گیری می‌کند. 
گویا نویسنده در پی مذمت کردن توهم‌هایی هست که گاه گریبان طلاب و خیلی از ماها را می‌فشارد. گناه‌هایی که همیشه آن را برای دیگری می‌دانیم و متوجه گرفتاری خودمان بهشان نیستیم. به طور کلی در این کتاب مضامین دینی مطرح می‌شود و مخاطب آن مشخص شده است.
گرچه در بعضی موارد انتقادهایی به مفاهیم بیان شده در داستان وارد است و کتاب بی نقص نیست، اما کتابیست که بدون شک و معطلی مطالعه‌اش را پیشنهاد می‌کنم.
        

          داستان اما گیرافتادن جوانکِ طلبه‌ایست در دست اشرار لبِ مرزی و شرطِ ازادی‌اش می‌شود شفادادنِ یک کودک مادرزادیِ معلول؛و چالشِ این اسارت چند روزه‌ی سختِ حمید  باعث کنکاش صبغه و سابقه ایمانی و زندگانی‌اش می‌شود 
برای او تلخ بود؛ برای من شیرین .
داستان در بطن ماجرا اما،بازی کردنِ خدا با ایمانِ حمید بود،حمیدی که به گمانش مومن بود و درپی معنا 
و این بازی بد محکی بود برای تشخیصِ سره از ناسره ایمانش.
حمید تا رگ و پیِ ایمانش را کاوید،شعاع ایمانش را متر زد و بعد هم ایمانش را از باورهای چرکابه‌اش  شست و پهن کرد در مقابل نورِ این اتفاقِ تاریک.
حمید از پوستین طلبگی جسته بود و شده بود راویِ بددلِ شکاکِ بی‌رحم خود.
من دوسش داشتم،هم روایت را و هم نوع نگارش را.
جملات کوتاه و لیز بودند؛سُرَم می‌دادند تندی به صفحات بعدی،توصیفات کوتاه و دقیق و حسی نویسنده برایم ملموس بود .
نقطه عطفش و گره‌‌ها و گره‌گشایی‌ها هم الحق خوب بودند،اینکه دستِ نویسنده را نمیشد بخوانم سرعت خوانشم را می‌برد بالا.
خیلی وقت بود داستانی به این تُند و تیزی نخوانده بودم.
خوشمان آمد.
        

          گرچه ماجرای داستان خیلی عجیب و غریب است و از هزارتا شاید موردی پیش بیاید که طلبه ای در راه تبلیغ گرفتار اینجور موانع شود.
ولی نکته جالبی برای من داشت که داستان را با آیات و روایات و بیان اهمیت توسل به ائمه مزیّن کرده بود، و نویسنده به نوعی رسالت طلبگی اش را به خوبی انجام داده است.
اوایل داستان کمی سخت پیش می‌رفت ولی به ندرت بهتر و قابل تحمل‌تر و در نهایت دوست داشتنی شد.
کتاب خوبی است، ارزش خواندن دارد، بخصوص طلبه ها به خوبی طعم تبلیغ را حس می‌کنند.
        

          این کتاب ماجرای یه سید روحانیه که با همسرش میره یه روستا برای تبلیغ و تو راه گیر اشرار می‌افته. سید حمید رو جدا می‌کنن و می‌برن، بدون اینکه بدونه سر همسرش چی اومده... 

در چنین شرایطی سید حمید دائم بین لحظات گذشته و حال سیر می‌کنه و حرفای استاد اخلاقش، سید موسی، به یادش میاد. یادش میاد که چقدر به خودش مطمئن بوده و چطور برای مردم روی منبر از خدا و اهل بیت، و از صبر و توکل می‌گفته... 
ولی نکته اینجاست که حالا در درون خودش اثری از این دانسته‌ها نمی‌بینه...
 
موضوع کتاب برام خیلی جالب بود و از همون اول اینقدر کشش داشت که دوست داشته باشم ادامه بدم. یادم نمیاد جایی از کتاب حوصله‌م سر رفته باشه و مثل بعضی از موارد که برام پیش میاد به اجبار خودمو بکشونم که کتابو تموم کنم! 

به نظرم تو این کتاب درونیات آدمی که خودشو مؤمن و باخدا می‌دونه در کسوت یه سید روحانی بسیار خوب و جالب تصویر شده بود. کاملا می‌تونستم خودمو جای شخصیت اصلی بذارم و درگیر‌ی‌های درونیش رو با دل و ذهن خودم درک کنم. داستان کتاب به زیبایی اینو نشون می‌داد که اعتقاد داشتن به یه چیزی وقتی اوضاع خوب و بر وفق مراده خیلی فرق داره با معتقد بودن به همون چیز و عمل کردن بهش در حالت ترس و موقعیت‌های خطرناک. وقتی می‌گیم به خدا توکل می‌کنیم و ذکر خدا آرامش دل‌هاست، آیا اونجایی که تو یه موقعیت خطرناک گیر کردیم واقعا اعتمادمون به خداست؟ واقعا با ذکرش دلمون آروم میشه؟‌ در واقع خیلی از این اعتقادات ما وقتی به بوتهٔ آزمایش گذاشته میشه چیزی ازش باقی نمی‌مونه، چون هنوز توی دلمون رسوخ نکرده و صرفا ورد زبونمونه.

من اصلا نمی‌تونستم پیش‌بینی کنم که ته قضیه به کجا می‌خواد ختم بشه و همین البته یکی از عوامل مهمی بود که به ادامه دادن تشویقم می‌کرد. ولی در مجموع، نقطهٔ پررنگ کتاب بیشتر از طرح داستان و سرنوشت شخصیت‌ها، همین درگیری‌های درونی بود. به پایان کتاب و مخصوصا یکی دو تا از تصمیماتی که این سید آخر کار گرفت نقدهایی دارم و حداقل به نظرم لازم بود بیشتر باز بشه.

یه مقدار هم البته نیروهای پلیس و دستگاه قضایی جالب نشون داده نشده بودن. البته می‌دونم که هدف این بود که بگه این دزدا و قاچاقچی‌ها هم آدمن و ما حق نداریم خودمون رو ازشون برتر بدونیم ولی دیگه حالا اینطورم نیست که اینا کلا خوب باشن و پلیسا بد و باید اینطوری باشه که این دوستان راست راست بچرخن و کسی کاری بهشون نداشته باشه!

من نسخهٔ صوتی کتاب رو با صدای آقای وحید آقاپور با سرعت ۱/۵ گوش دادم و از اجرای ایشون خیلی راضی‌ام. نسخهٔ متنی کتاب هم تو طاقچهٔ بی‌نهایت هست.
        

          سیدحمید به همراه همسرش لعیا، روحانی‌ست که برای تبلیغ به روستاهای اطراف بلوچستان رفته و توسط قاچاقچیان ربوده می‌شود.
از همان ابتدا کتاب، ضرباهنگ موسیقی متن تند است و با حجم صدای بالا. می‌افتد وسط یک معرکه. می‌گیردتان. 
سیدحمید در طول مدتی که زندانی‌ست، به وجدان خودش می‌رود. لایه‌های درونی‌ترش را می‌شکافد و کشف می‌کند. 
ترکیبی از واژگان ترس، تنهایی، خدا، یافتن، مکاشفه و عشق.
بعضی از بخش‌ها ممکن است کمی از ترکیب‌ها و جملات و توصیف‌ها، گل‌درشت باشد. اما تلنگر های خوبی دارد.
در کل به خواندنش می‌ارزد.

#روحانی
#تبلیغ
#امام_زمان
#امام_حسین
نیمه #عاشورایی
#محاسبه
        

          پیامبر بی‌‌معجزه: بخوانید، بسوزید و بسازید

خیلی وقت پیش به خودم قول داده بودم کتاب رمان نخرم. چه کنم؛ داستان‌ها خوب آن‌قدر زیاد هستند که پولم کفاف نمی‌دهد. چاره؟ از کتابخانه می‌گیرم. اما برای این پیامبرِ بی‌معجزه، عهدم را شکستم. این برای مقدمه‌ی یادداشت که بگویم: پشیمان نیستم از زیر پا گذاشتن عهدم.

و اما قصه؛ رکنی، همان اول شخصیتش را به خاک سیاه می‌نشاند. این را در «سنگی که نیفتاد» هم نشان داده. حسابی دهنش را سرویس می‌کند. مثل «شیطان»، دقیق نقطه ضعف شخصیتی که ساخته و پراخته را فشار می‌دهد. نفس قهرمانش را که برید، خواننده فکر می‌کند «دیگه قراره چی بشه؟» این هنر رکنی است که چم‌وخم داستان را می‌شناسد؛ در پرانتز بنویسم که رکنی تئوری داستان را هم می‌داند. این را در سه دوره‌اش کع حضور داشتم، به عینه دیده‌ام. پرانتز بسته، برویم سراغ شخصیت.

شخصیت یک عمامه‌‌سیاه‌به‌سر است که به دام اشرار می‌افتد. با خانواده‌اش. همین به تنهایی برای بریدن نفس شخصیت بس است. حالا قصدم لو دادن داستان نیست. چون تا حالا فقط یک صفحه‌ونیم از داستان را پیش رفته‌ام.

حالا داستان از چه قرار است؟ خب معلوم است، این سیدآخوند یک هدفی دارد والا. چیزی شبیه لقاءالله و از این حرف‌ها. اما مگر خالقش راحت می‌گذارش؟ هی می‌گذارد توی کاسه‌اش. بلا پشت بلا. او را وادار به گرفتن تصمیم‌هایی می‌کند که آن مقدار پل‌هایی که پشت سرش ساخته را روی سر طلبه‌ی بیچاره خراب می‌کند.

حالا این وسط، نویسنده، آخوند را ول می‌کند به امان خدا؟ نه بابا. تازه سیر و سلوکش شروع می‌شود. این نقطه قوت رکنی در دو رمانی است که ازش خواندم. هوای شخصیتش را دارد. او را مجبور می‌کند فکر کند. به کارهایش، به‌آینده، به غلط‌هایی که کرده. به هر چه می‌توانسته بکند و نکرده. همه و همه در قالب خرده‌روابت‌هایی پازل‌گونه. کلی پشیمان می‌شود، می‌زند توی سر خودش، اشک می‌ریزد، بی‌خودی می‌خندد. خوابِ بدبختی می‌بیند. ریز به ریز رفتارش را می‌گیرد زیر ذره‌بین. آن‌قدر با آفتاب تند و تیز چشم‌هایش روی ذره‌بین می‌تابد که می‌سوزاندش. و این سوختن، اول پرواز است؛ و این پرواز گرچه گَه‌گاهی شعار هم قاطی‌اش است؛ اما نمکش به اندازه‌ است. زبان خواننده را نمی‌سوزاند.

و یک‌وقت فکر نکنید این فقط شخصیت است که از ابتدا تا آخر داستان در حال هلاک شدن است. هر آنچه در بالا آمد، خواننده هم دم‌به‌دم همراهی می‌کند؛ و این خاصیتِ دلپذیر رمانی با شخصیت‌پردازی درجه یک است. این یک خودسازی است برای خواننده؛ برای یکی گذرا برای دیگری ممکن است ماندگار هم باشد؛ بستگی دارد چطور سوخته باشد.

و در آخر حیف است ننویسم از از خط‌شکنی رکنی در ارتباط‌های خصوصی زن‌وشوهری آن هم با شوهرآخوندسید، با رعایت خط‌قرمز‌های حیا. این خط‌شکنی را اولین‌بار در رمان «رستاخیز عاشقی» از «محمد سرشار» خوانده بودم. همین‌هاست که به رمان جان می‌دهد.
        

          بنام خدا
عزاداری هاتون قبول حق
کتابی که موفق به خواندن آن در دهه اول محرم امسال شدم، "پیامبر بی معجزه بود"
الحق که انتخاب خوبی بود.
همیشه یکی از دغدغه هایم این بوده:
طلبه هایی که در ایام تبلیغ به مناطق دور دست می روند با چه اتفاقاتی مواجه هستند.
که البته در این زمینه کار شده
کتاب های زنِ آقا و سی و ده که به صورت روایت هستند
و به نام یونس و این اخیر پیامبر بی معجزه هم صورت داستان.
با این که بیشتر از همه روایت مورد پسندم هست
اما رمان پیامبر بی معجزه هم خوب از آب درآمده و دوستش دارم.
ممنون از آقای محمد علی رکنی.
در پیامبر بی معجزه با طلبه ای به نام سید حمید، مواجهیم که در شب عاشورا به دست اشرار در مناطق جنوب شرقی کشور می افتد.
تعلیق داستان بی نهایت قشنگ و قوی نوشته شده. هیجان کامل را می‌توانید احساس کنید.
فضای داستان هم ناب است.
به شدت خواندنی و خوش مزه
بالاخره طلبه و روحانی با این کتاب راه محبوبیت و تاثیر گذاری در مستمعین را پیدا خواهد کرد. با این داستان خواهد فهمید فلسفه ی مِنبَر و پله های آن برای این نیست که وقتی جمعیت زیاد شد، بالاتر بنشینی که بهتر بر مجلس مسلط باشی.
منبر و پله های رو به مردم اش، یعنی منِ واعظ از این پله ها بالا رفته ام. آنجا خبری بوده و حالا برگشته ام پایین تا خبر را به شما برسانم.
درست مثل پیامبری که از معراج برگشت. پیامبر می توانست همان جا بماند. جایی که جبرئیل هم نتوانست برود؛ اما برگشت. برگشت که به همه بگوید شما هم می توانید به آنجا بیایید. 

سید حمید داستان، باید خدا را می چشید
با مورچه وتک برگ درخت و سگ با وفا و دختر معلول مهربان شد آن ها را دوست داشت. چشید. دوست داشتن خدا را چشید، وقتی که این جملات را با خدا در میان گذاشت:
من رو ببخش. من رو بخاطرِ همه ی بی تو بودن ببخش. وای بر من که بی تو زندگی کردم. وای بر من که تو در قلبم نبودی. چه نفَس ها که بی تو کشیدم. چه پلک ها بی یاد تو زدم. 

در جایی از کتاب، شرور معروف منطقه تیری با جملات به شقیقه ی سید حمید می زند و هوش از سر او می پراند:
پس تو هم مثل ما مصرف کننده نیستی، قاچاق می کنی، ما جنس؛ تو حرف.
هر کدوم مشتری خودمون رو داریم
        

          سید حمید، قهرمان داستان کتاب پیامبر بی معجزه  به همراه همسرش لعیا،  ماه محرم از قم به سمت روستای در سیستان بلوچستان برای تبلیغ حرکت می کنند. در طی مسیر توسط اشرار منطقه دزدیده می‌شوند.غصه اسارت لعیا و شکنجه های روحی و جسمی،  شخصیت را هر لحظه به مرگ نزدیک تر می کند. درست  در جایی که خیال می کند رها شده مشکلات سخت تر از پیش،  قهرمان را به بحرانی بزرگتر نزدیک می کند. این دوران حبس و درخواست اشرار برای شفای فرزند معلول شان، به دوران تحولی عمیق در روحیات شخصیت منجر می شود. کتاب را با حجم زیادی که داشت در عرض سه ساعت خواندم و از کشمکش و ماجراهای مختلف آن لذت بردم. مهمترین نکته در این کتاب سیر تحول شخصیت در مشکلات و گرفتاری ها و متن روان آن بود. 

بی شک پیامبر بی معجزه ارزش خواندن داشت.
        

          « پیامبر بی معجزه » نوشته محمد علی رکنی؛
داستان سید حمید، طلبه جوانی است که به همراه همسرش برای روضه خوانی راهی روستایی در سیستان می شوند که در راه توسط اشرار دزدیده می شود. او مدتی در دست آنها گرفتار است. در این موقعیت او مدام با خودش و شک و تردیدهایش درگیر است. 
ابتلائات و خصوصیات اخلاقی حمید به صورتی بیان شده بود که مدام دلت میخواهد خودت را جای سید حمید بگذاری و گویی با او همزاد پنداری داری. 
پیش از این اتفاق، سید حمید همیشه به دنبال «راه» می گشته و تلاش می کرد راه درست را پیدا کند. شاید به همین دلیل طلبگی را انتخاب کرده بود. سید حمید در این مسیر گرفتار موانعی بود مثل همه ی ما... موانعی مثل عجب و ریا و تکبر و ترس...
دزدیده شدن توسط اشرار  به همراه خوف و وحشتی که در ذهن همه ما از عبدالمالک ریگی و داعش و...  وجود دارد، او را به عمیق ترین نقطه ی ترس می اندازد و این افتادن باعث می شود که او بلند شود و بر ترس هایش غلبه کند. اتفاقات دیگری نیز در این مسیر می افتد، یک به یک موانع را از سر راه او بر می دارد و باعث خودشناسی او می شود. سید حمید، قبلاً مرید استادی بوده است،  که در این شرایط، مدام حرف ها و رفتار او را به یاد می آورد.
در نهایت سید حمیدِطلبه ی جوان، در مسیر هدایت قرار می گیرد.
«الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا»
.
شیوه ی نگارش نویسنده که همزمان از حال و آینده، از حالت درونی و حالت بیرونی شخصیت اصلی می نویسد بسیار جذاب است. این شیوه در  کتاب «سنگی که نیفتاد» آقای رکنی بیشتر است.
.
نویسنده، فلسفه دین و ادبیات نمایشی خوانده است و با آیات و روایات و مثنوی معنوی آشنایی دارد که این مسئله در متن کتاب محسوس است. 
او در مصاحبه ای گفته بود که «پیامبر بی معجزه» کلنجاری با مقوله ی ترس و ایمان است.
        

          داستان این کتاب انقدری کشش داشت که ظرف چند روز تمامش کنم پیشنهاد می کنم بخونیدش
        

          متن روانی داشت. تنها نکته مثبت و به درد بخور در محتوا درگیری ها و انقلاب درونی شخصیت اصلی بود که هر فردی باید به این موارد در ابتدای سیر آدم شدن برسه. اون موقع هست که صفاتی مثل فداکاری، ایثار، از خودگذشتگی و . . .  در انسان متجلی میشه.
        

          «پیامبر بی‌معجزه» داستان سیدحمید، طلبه‌ای است که برای تبلیغ به‌همراه همسر خود لعیا به روستاهای مرزی ایران سفر کرده، او در آنجا توسط عده‌‎ای از اشرار و قاچاقچیان به گروگان گرفته می‌شود. سیدحمید توسط قادر دستگیر شده و به دست آسا، برادر بزرگ‌تر قادر و سردستۀ اشرار سپرده می‌شود. سیدحمید در اسارت از همسر خود لعیا خبری ندارد. او خود را در موقعیتی می‌یابد که تمام دروس حوزوی و آموزه‌های عرفانی‌اش در مرحله عمل است. سیدحمید در امتحان بزرگی قرار گرفته است و لحظه‌به‌لحظه مورد آزمایش جدیدی واقع می‌شود. آسا سید را آزاد می‌کند، اما او از چاه آسا به چاله قادر گرفتار می‌آید. قادر اکنون سید را برای برآورده شدن حاجت خود گرو گرفته است؛ حاجتی که معجزه‌ای بزرگ می‌طلبد. او خواهان شفای دختر افلیج خود است. سیدحمید دست خود را برای این معجزه خالی می‌بیند.
        

          
عالی بود،  هم  قلم حرفه ای، و داستان پرکشش، هم  محتوا ی روشن و سرشار از معنا. 
 با موقعیت های خطرناکش ترسیدم،  با  گشایش ها نفس راحت کشیدم،  من رو کاملا برد به فضای خودش و همراهم کرد. 

 پیامبر بی معجزه روایت  یک آدم کاملا معمولی و شبیه ما ست که میرسد به جایی که خیلی ها آرزویش را داریم.


چه قدر امیدوار شدم 🌹
        

          به نام خدا
موسیِ راه
به بهانه نوشتن یادداشتی بر رمان پیامبر بی معجزه

درباره نویسنده:
از منظری به این اثر نگاه می‌کنم که یک دوست¬نوشته را بررسی می‌کنم و این یعنی شناختی نسبی به شخصیت نویسنده و کارهایش دارم؛ به‌اندازه زمان‌هایی که باهم کپ زدیم، و فصل‌های هنوز شکل نگرفته رمان‌هایش را خوانده‌ایم.
رکنی، از چیزی که مزه مزه نکرده نمی‌نویسد. پس باکسی طرفیم که انباشت عاطفی و زیست خوبی دارد. چون دنبال تجربه کردن است. مهدی زندگی را، زیسته. سرد و گرم روزگار چشیده است. خودش را می‌اندازد داخل ماجرا تا ببیند چی می‌شود. مادر گرامی‌اش ریشه در ادبیات و داستان دارد. به‌واسطه‌ی مادر از نوجوانی تجربه حلقه‌های داستان‌نویسی و داستان خوانی با سید مهدی شجاعی را از تجربه کرده است. پس می‌شود گفت: داستان _مسامره و قصه‌سرایی_ از نوجوانی، پَسِ خاطر او ریشه دوانده است. علاوه بر این‌ها، ورزش‌کار است و پرخون. همین پرخونی به نوشته‌هایش سرایت می‌کند و انگار از گرمای خونش به بدن مخاطب نفوذ می‌کند. محمدحسن شهسواری در جلسه‌ای به او گفت:
«بنویس، جلو برو، نور را هم در نظر بگیر. از ظلمت بیا بیرون. چه اشکالی دارد ما یک داستایفسکی برای زمان خودمان داشته باشیم.»

درباره رمان:
پیامبر بی معجزه، آخرین اثر رکنی، درباره پیامبری است به نام سید حمید که از پیامبری، درس دین را خوانده، لباس پیامبر بر تن کرده، مثل پیامبر به همسرش، لعیا عشق می‌ورزد، برای رهایی از تلاطم‌های روحی به او پناه می‌آورد و از او می‌خواهد برایش آواز بخواند _نمادی برای کلمینی یا حمیراء_، برای انتخاب محلی جهت برگزاری مراسم روضه، شتر را می‌اندازند جلو و هرکجا شتر نشست همان‌جا انتخاب می‌شود، او هم در غار با یار غارش گیر می‌کند و تارعنکبوت جلوی پنجره غارشان بسته می‌شود. این‌ها نمونه‌ای از نمادهایی است که می‌گویند، داستان با زندگی محمد صلی‌الله علیه و آله و سلم گره خورده است.
ایراد کار در این است که فصل‌ها بلند هستند و دیر به سرمنزل و توقف گاه می‌رسد. همین باعث شده که نفسِ مخاطب ببرد و حوصله سر بر شود. خوشبختانه در پایان هر فصل ضربه را می‌زند، ضربه‌ای کاری، که هم تعلیق ایجاد می‌کند و هم انگیزه برای خواندن بقیه داستان. با پایان هر فصل انگار یک داستان کوتاه¬ی شسته‌ورفته را به اتمام رسانده‌ای؛ یعنی هر فصل به‌طور مجزا برای خودش مهندسی دارد؛ شروع، میانه، گره، تعلیق و استقبالی برای گره‌گشایی در فصل بعد.
مسئله¬ی دیگری که با این کتاب دارم این است که چی شد یک آخوند قمی سر از سیستان و بلوچستان درآورد. حتی همین قمی بودن او شفاف نیست. من که فکر می‌کردم این آخوند، از بومی‌های همان سیستان است که چند صباحی در قم هم ساکن بوده است. شاید زبان کار، همان‌جایی که آسا و دیگر شخصیت¬های داستان، بلوچی صحبت می‌کند و سید حمید هم در کنار آن‌ها حرف می‌زند و راحت حرف‌هایشان را متوجه می‌شود و جایی، کلمه‌ای، چیزی نیست که سید حمید متوجه¬اش نشود، گواه این است که این آخوند بومی همان شهر است.

اگر ضعف‌های کار را نادیده بگیریم، پیامبر بی معجزه، پر از مزه است. ما شیعه هستیم و باور به حضور امام زمان داریم. اما کمتر کسی جرئت کرده این معجزه و ایمان به غیب را در داستان به تصویر بکشد. این کتاب به این وادی واردشده است و محکم پایش ایستاده.
سید موسیِ داستان، خضر راهی است که آرزویش را کردم؛ آرزوی حضور و قرار گرفتن در مسیر زندگی‌ام. پیر راه و سالکی که دستگیر شاگردش می‌شود. شیفته¬ی او شدم. می‌خواهم یک‌بار همه بخش‌هایی که برای سید موسی است را جمع‌آوری کنم و به‌عنوان منشور زندگی هرروز به آن مراجعه کنم؛
_ سید موسی بارها به حمید گفته بود ترس نقطه‌ضعف آدم است. اگر از چیزی ترسیدی همان تو را به نابودی دنیا و آخرت خواهند کشاند._
_سید موسی یک روز آمده بود خانه حمید. معمولاً جایی نمی‌رفت. به اصرار حمید آمده بود. حمید هزارتا سؤال نوشته بود که از موسی بپرسد. سؤال‌هایی که خیال می‌کرد اگر جوابشان را بداند تمام موانع معنوی از سر راهش برداشته می‌شود... «آدم باید چه‌کار کنه یقینش زیاد بشه؟»_
.
از عناصری که در رمان‌های رکنی حضور دارد و جزء لاینفک آن است، عنصر روضه‌خوانی است. رکنی، ناخودآگاه تو را وارد مجلس اباعبدالله می‌کند.
_ به ته آسمان که نگاه می‌کند یادش می‌افتد که شب عاشوراست. دست روی سینه می‌گذارد؛ تا می‌گوید «السلام علیک یا اباعبدالله الحسین»؛ اشک می‌دود توی چشمانش. بهانه خوبی می‌شود تا به خودش اجازه دهد شانه‌هایش بی‌وقفه بلرزند. بعد شروع می‌کند به شعر خواند:
«مهلا مهلا یابن الزهرا... »
یاد حضرت زینب که می‌افتد لعیا می‌دود جلو چشم‌هایش._
این‌طور مراسم‌های روضه را در رمان سنگی که نیفتد (اولین رمان نویسنده) با مانینا و مریم تجربه کردیم.

پیامبر بی معجزه از کتاب‌های سرپا و سرحال است. آدم از خواندنش احساس ملال و خستگی نمی‌کند. چند جای کتاب به من تلنگر زد و بدنم را مورمور کرد. این یعنی موفقیت کار. اینکه با خواندن کلمات یک داستان، بخندی، بگریی، یاد بگیری، متحول شوی _ولو به‌اندازه چند ثانیه_ این‌ها نشانه¬ی حرف‌هایی است از دل برآمده که لاجرم بر دل نشیند.
        

          یک رمان تامل برانگیز که در گفتگو با ادبیات عرفانی و دینی ما است
نویسنده داستان طلبه ای را روایت میکند که باید برای دریدن حجابهای معرفتی امتحانات سختی را در طی یک هفته پشت سر بگذارد. ناگزیر میشود با آدمهایی محشور باشد که هیچ سنخیتی با آنها ندارد اما متوجه نگاه غلط خودش به این آدمها میشود، از حاشیه امن خودش به عنوان روحانی خارج میشود و بالاخره با یک تجربه دینی عمیق تحولی در او رخ میدهد
قلم محمدعلی رکنی خیلی وزین بود و خاصیت جالبش این بود که اجازه نمیداد دوان دوان چشم روی سطور بدود. نمیدانم چطور جمله ها را به بازی گرفته بود که هم ظاهر آشنایی داشتند هم بدیع به نظر میرسیدند
اگر اهل سیر کردن در معناهای ضمنی و لایه های زیرین نباشید و مخصوصا اگر روابط بینامتنی با قرآن و متون عرفانی را کشف نکنید ممکن است اثر برایتان کمی کند جلو برود اما اگر این مسائل توجه کنید از قدرت شبکه معینای که نویسنده ایجاد کرده لذت خواهید برد. این روابط معنایی در رمان قبلی رکنی "سنگی که نیفتاد" هم درخشان بودند
        

          شخصیت عجیبی داشت حمید. ولی سیر اتفاقات  جالب بودند. قلم روان، توصیفات دقیق. دوستش داشتم
        

          مطالعه‌ش برایم لذّت‌بخش بود. آرامش و چالش و مانع در کتاب، به خوبی استفاده شده بود. روند تغییر و تحوّل شخصیت‌ها در داستان، به شکلی آرام و منطقی پیش می‌رفت، نه ناگهانی و بی‌پشتوانه.
داستان در مکان‌های متعدّدی نمی‌گذرد، به ویژه در دو سوم ابتدایی داستان. به شخصه با این نکته مشکلی ندارم و آن را نقص نمی‌دانم؛ ولی ممکن است با سلیقۀ کسانی سازگار نباشد.
با آنکه کتابی مذهبی است و از آرمان‌های مذهبی نیز عقب‌نشینی نشده، تلاش نویسنده این است که مفاهیم مذهبی را به نحوی پخته و منطقی به خواننده نشان دهد، نه احساسیِ محض.
در پایان داستان، دربارۀ قسم شخصیّت اصلی برای لو ندادن رئیس اشرار، نکته‌ای گفته شده (اگر پیامبر هم بود، به این قسم پایبند می‌ماند) که به نظرم از لحاظ فقهی، محلّ بحث و اشکال می‌تواند باشد.
        

          .
#محمد_علی_رکنی را در #آل_جلال دیدم.اولین استادمان بود.آمده بود پیرامون فضاسازی در داستان بگوید اما از تجربه زبستن بیشتر گفت.همانجا اسم کتابش #پیامبر_بی_معجزه را شنیدم.کمی بعد به پیشنهاد یکی دو نفر دیگر مصمم شدم که بخوانمش. 

اقای رکنی وقتی آرنج‌هایش را روی میز گذاشت و انگشتان هر دو دستش را بهم چسباند گفت: «بزارید راحتتون کنم.نویسنده کسیِ که اگه می‌خواد از برف بنویسه قبلش خودش باید تا آرنج دستش و تو برف کرده باشه،برف و لمس کرده باشه.دونه برف و بادقت دیده باشه تا بتونه از برف واقعی و خوب و درست بنویسه وگرنه اگه بخواد از عکس و اینترنت برف ببینه مثل تجربه‌اش نوشته‌اش هم مصنوعی میشه.»

من هرچه جلوتر می‌روم بیشتر به این حقیقت پی می‌برم که نویسندگی و نوشتن خودِ خود زندگی است.

داستان درباره‌ی سید حمید است طلبه‌ای که همراه همسرش عازم یکی از روستاهای مرزی هستند تا در ایام تاسوعا و عاشورا روضه بخواند اما در مسیر توسط اشرار ربوده می‌شوند... 

کتاب تمام شد و من با خودم زمزمه کردم کاش همه‌ی ما باور کنیم که پیام‌بر هستیم پیامبرانی بی‌معجزه.کافیست اعتماد در میان باشد اعتماد به خدایی که بی‌حکمت کاری نمی‌کند و بی‌اراده‌ی او برگی از درخت بر زمین نخواهد افتاد آن وقت خواهیم دید معجزه پشت معجزه صف کشیده است. البته که از حرف تا عمل راه طولانی در پیش است .

خدایا در دنیای پر معجزه‌ی تو ما چشم به راه معجزه‌ای دیگریم.
 
کتاب نجوای خود با خود است
 در واقع شما دعوتید به یک وجدان خوانی
این کتاب را فارغ از هر اعتقادی بخوانید 

برشی از جملات کتاب: 
*آدمی کی بی‌پرده با خودش رو‌به‌رو می‌شود 
*راست می گویند که ته قلب آدم یک بدتر از شمر همیشه آماده به خدمت خوابیده. 
*هر چیزی رو که بکاری روزی سبز میشه؛ فقط بايد نترسی و بکاری.

#کتاب_خوب
#کتاب
#وجدان
#عاقب_به_خیری
        

          یکی از قشنگ ترین کتاب هایی که خوندم، این کتابه. هم متن روانی داره و هم اینقدر قشنگ توصیف کرده که حس میکنی تو هم با نقش اصلی داستان همراهی. و امان از آخر داستان که عجیب روح و روان آدم رو درگیر می‌کنه.