پس، مردم شتاب به خرج می‌دهند راجع به دیگران قضاوت کنند تا خودشان قضاوت نشوند.

آزادی مثل پروازه، اما همیشه یه چیزی هست که آدمو به زمین برمی‌گردونه؛ یا یه خاطره، یا یه نفر، یا یه ترس

می خواهم تو را بکشم اما چاقو را در سینه ی خود فرو می کنم تو کشته خواهی شد یا من؟

مگر چنین نیست که کرها، از شنیدن عاجزند؟! پس چه بسا جملگی ما کر باشیم! آن کدام حسِ نداشته است که سبب می‌شود عالَم دیگری را که گرداگردمان را فرا گرفته نبینیم و نشنویم؟! گرداگرد ما چیست که نمی‌توانیم...

یک لامپ سوخته همیشه سوخته نیست…

اگه می دونستم فقط با به لبخند جذاب میشه حواست رو پرت کرد،مدت‌ها پیش امتحانش میکردم

پدر،غول کم حرف ناشناخته‌‌ای بود،ساکن دورترین شهر زمین و من کوچک ترین و بی دست و پا ترین عروسک پارچه‌ای دنیا.

وقتی خودت،خودت رو سرزنش کنی، دیگه اهمیتی نداره که دیگران سرزنشت نمی‌کنن

هاکی نیازمند تکرار است. همان تمرین‌ها، همان حرکات. تا اینکه بالاخره عکس‌العمل بازیکن غیرارادی شود و توی مغز استخوانش فرو برود.

"گذشته واقعا یک تومور غیر قابل جراحی است که به زمان حال گسترش پیدا می کند."

و سال ها طول کشید بفهمم درختی که زرد نمی شود مرده است!