نمیدونم من فقط این احساس رو دارم یا واقعا این جوریه ولی حس میکنم ترجم اصلا روون نیست، اول این که چند جا بجای "گویی" نوشته "گفتی" که کاملا اشتباه تایپی یا بی دقتیه.
و این که برای مثال به این جمله نگاه کنید: (این تونل ها قدیمی اند و شالوده های کهنه ای دارند.) درسته که کلمه ی شالوده میتونه معنی پایه و اساس رو بده ولی تو بعضی جاها مثل این جمله میتونستن خیلی کلمه های بهتری رو به کار ببرن(از کلمه ی شالوده تا این جای کار بیست بار استفاده شده و دیگه دارم فکر می کنم فقط دوست داشتن یه جا جاش کنن😭).
کلا منظورم هم از نوشتن مثال این بود که بگم جمله های این شکلی زیاد داره (الان فقط این جمله به چشمم اومد ولی مورد های رو مخ تر هم داره) و با این که نمیشه اشکال اساسی ازش گرفت ولی یک جورایی عجیب غریبن.
و مورد آخر، گروه سنی این کتاب نوجوانه که یعنی در حالت عادی افراد از دوازده سیزده سال به بالا میتونن بخوننش، ولی با این حال از کلمات قلمه سلمبه زیاد استفاده شده که اکثرا تو این رنج سنی معنی هاشون رو نمیدونن که شاید خوندن رو براشون مشکل کنه.
و در اخر امیدوارم تونسته باشم درست منظورم رو برسونم🥲
        

          شاید یکم گیجتون کنه و اون ارتباطی رو که باید بگیرید و یکم نصفه نیمه بگیرید (امیدوارم بفهمید منظورم چیه!)ولی اونطوریم نیست که از کتاب هیچی نفهمید منکه دوسش داشتم و باهاش حال کردم
اینجوری بود که هیچ اتفاقی نمیوفتاد نمیوفتاد نمیوفتاد یهو یه اتفاقی میوفتاد پشماتون میموند خودتون میریختید!
خلاصه که خیلیییی دوسش داشتم این کتابووو::)))
        

          این کتاب برای من که به موضوعات تاریخی علاقه دارم مفید و جالب بود
یکی از نکات جدید ، جالب و مجذوب کننده کتاب ، این است که چون در زمان جنگ مرگ و میر ها زیاد شده و در ه گوشه از جهان بوی مرگ حس می شود ؛ راوی داستان شخصیت مرگ است  و شما روند داستان را از زبان او دنبال می کنید 
پس زمینه کتاب ، جنگ جهانی است اما داستان به طور کلی راجع به جنگ نیست.داستان راجع به دختری است که به سرپرستی یک خانواده قرار می گیرد و در هیاهو و تلخی هایی که جنگ برای زندگی او رقم می زند ، بارقه روشنایی را در کتاب ها پیدا می کند .
در این کتاب ، چهره دیگری از جنگ نشان داده می شود . تاثیری که جنگ و هیاهو های آن بر زندگی یک دختر بچه می گذارد و تلاش او برای سهیم کردن خود و دیگران در کوچک ترین شادی ها
        

          ارتباطی که بین من و کتاب برقرار نشد بیشتر تقصیر خودم بود تا داستان . دچار یک نوع بی تمرکزی خاص شدم. حواسم کلا ترکم کرده. خلاصه کتاب رو با حساسيت و دقت یه کتابخون درست و حسابی نخوندم. پس اونطوری هم درکش نکردم و برام ملموس نبود.
بعدها شاید باز هم بخونمش. هرچند احتمالش خیلی کمه. روایتگری مرگ میتونست خیلی بهتر باشه. این که خود جناب مرگ که با این خیل عظیم آدمیزاد در ارتباطه یک دفعه تصمیم میگیره یه داستانی رو از میان این همه داستان آدمیزادی تعریف کنه به آدم این احساس رو میده که حتما باید داستان خیلی خاصی باشه! نبود ، حداقل برای من. اگر مرگ تعریفش نمی‌کرد و اون پیش زمینه فکری رو برام ایجاد نمی‌کرد، قطعا بیشتر دوستش می‌داشتم. به هر صورت  لیزل ممینگر کتاب دزد ،بابای چشم نقره ای و آکاردئون خاصش، مادر و فحش های عجیب و غریبش، پسری با موهایی به رنگ لیمو و به دنبال یه بوسه، ماکس بوکس باز  و همه همه یک گوشه ای از ذهنم خواهند ماند.. 
        

          یه دختربچه که بعد از کلی بدبختی و جدا شدن ازخانواده خودش، وارد یه خانواده دیگه می‌شه. داستان توی آلمان نازی و زمان جنگ جهانی دوم دنبال می‌شه. چیز عجیب غریبی نداره و واقع‌گرایانه‌ست. یه عاشقانه نمکی هم داره.

لیزل که شخصیت اصلی داستان ماست به مرور و با کمک کتاب‌ها و آدمای مختلف با کلمات و قدرت‌شون آشنا می‌شه و کلمات شروع به زاییده شدن از کلمات می‌کنن.

یه چیزی که خیلی برای من جذاب‌اش کرد این بود که دانای کل و راوی داستان کسی نیست جز، «مرگ».
شاید پایان‌اش چیزی نباشه که می‌خواید اما قطعا، چیزیه که باید باشه و هست. 

در کل کتاب خوشمزه‌ایه. پیشنهاد می‌شه :)
در ضمن، اگه دوست داشتید می‌تونید اقتباس سینمایی این اثر که به همین نام ساخته شده رو هم ببینید.
        

          خب 
اول بگم این ها همه احساس و سلیقه من در مورد کتابه و ممکنه برای شما صادق نباشه:
 قبل از اینکه بخوام در مورد کتاب و نظرم در موردش حرف بزنم میخوام در مورد ترجمه های کتاب صحبت کنم (چون یکی از دغدغه های اصلی همیشگی خودم هستش). نمی دونم در کل چند تا انتشارات این کتاب رو منتشرکردن و چند ترجمه داره، طاقچه سه تا از ترجمه هاشو منشتر کرده که من اصلا اطلاعی از ترجمه خانم طیبه شیخی و انتشارات آوای منجی ندارم ولی در مورد مقایسه ترجمه نشر میلیکان با ترجمه آقای محمدرضا شفاهی و نشر ایران بان با ترجمه خانم رفیعی صحبت کنم. 
من هردو کتاب رو در طاقچه داشتم و بعضی قسمت ها رو از هر دو کتاب و بعضی از قسمت هارو از یکی از کتاب ها میخوندم.
ترجمه خانم مریم رفیعی در بعضی قسمت ها ممکنه مفهوم تر از ترجمه آقای شفاهی باشه که البته بعضی جاهایی در ترجمه وجود داشت که من متوجه ترجمه خانم رفیعی نشدم و بعد از خوندن ترجمه آقای شفاهی برام روشن شد.
ولی در مورد حذفیات وای نگم براتون. ترجمه خانم رفیعی خیلی از قسمت های مختلف  داستان کاسته و بعضی جاها رو تغییر داده که من اعصابم خورد میشد و این قسمت ها رو از ترجمه آقای شفاهی میخوندم.خلاصه بگم من ترجمه آقای شفاهی نشر میلیکان رو ترجیح دادم. روان بودنش بد نبود و حذفیات واقعا خیلی کمتری داشت. 
راستش نمی دونم اینا به مترجم برمیگرده یا انتشارات (فکر کنم به هردو) ولی من قبلا دوتا کتاب از خانم رفیعی خونده بودم و سر همین اول خواستم با ترجمه خانم رفیعی کتاب رو بخونم ولی بعد از مقایسه این دو تا ترجمه دارم فکر می کنم برم اون کتاب های قبلی که با ترجمه خانم رفیعی خونده بودم رو هم دوباره با یک ترجمه دیگه بخونم.

خب در مورد داستان. من تا لحظه آخر میخواستم به کتاب 5 ستاره بدم و لحظه آخر احساس کردن حسم نسبت بهش 4 ستاره است( آخر یاداشت اشاره می کنم که چرا 4 ستاره دادم، نمی خوام اسپویل بشه). 
فضای داستان خیلی کلاسیکه یه حس کلاسیک خیلی قشنگ داره. منو یاد فیلمای قدیمی مثل بربادرفته و کازابلانکا و حتی شهرزاد  میندازه ( حس همون تیکه هایی که از فیلم ها  دیدم با حس کتاب یکی بود تقریبا). 
توصیفات خیلی زیاده و فکر میکنم نویسنده سعی کرده خواننده رو واقعا وارد فضای داستان کنه. من این رو حسن کتاب میدونم گرچه شاید یه جاهایی خسته کننده بشه ولی اینکه واقعا خودت رو در محیط احساس کنی مزیتیه که این کتاب داشته و به نظرم با توجه به داستان کتاب لازم بوده. خلاصه اگر حس می کنید خیلی حوصله توضیحات زیاد رو ندارید شاید براتون خسته کننده باشه.
اوایل کتاب روند داستان یکم ملو و کند پیش میره یعنی از همون اول کتاب نوید یک بازی و رقابت به شما داده میشه ها ولی انگار هرچی پیش میری نمی رسی و برای من حس کنجکاوی در مورد نتیجه همین رقابته که باعث میشد کتاب رو زمین نزارم با اینکه داستان خیلی آروم پیش میرفت.
داستان هیجان زیادی نداره اگر دنبال فانتزی پرهیجان هستید بهتون توصیه نمی کنم ولی اگر مثل من گاهی تنها چیزی که نیاز دارین یه ملودارمه پر احساسه کتاب گزینه خوبی براتون خواهد بود. (گرچه واقعیش من انتظارم از کتاب بیشتر بود.)
خب در مورد اینکه چرا 4 ستاره دادم و 5 ندادم (شاید اگر نمی خواین اسپویل بشه داستان براتون بهتر باشه این قسمت رو نخونید).
گفتگوی آخر ویجت و مرد خاکستری پوش و همچنین پاپت و شاندریش بعد از مشخص شدن نتیجه بازی خیلی طولانی شد یه جورایی خسته کننده و من خیلی هم در مورد ویجت و مرد خاکستری پوش نفهیدم چی شد. یه جورایی حس کتاب رو برای من کم کرد. خلاصه بگم که بعد از خوندن کتاب اون حس جادویی که انتظار داشتم رو نگرفتم.

ممنون اگر تا آخر یادداشت من رو همراهی کردین.
        

          ارزش یکبار خواندن را دارد
        

          این کتاب مرا باری دیگر با خود به بیشه برد ، جایی که بچه هایم بودند، جایی که همه‌ی بیشه نشین ها کنار هم بودند .
این کتاب شاید پایان دونده هزارتو باشد اما خاطراتشان هنوز در قلب ها باقیست. 
در این کتاب به من شانسی داده شد تا باری دیگر این بچه ها را ببینم و اینبار با بچگیشان آشنا شوم و از زمان کودکی با آن ها هم پیرو شوم . و این است خوشبختی این است حسی که تو را شادمان می‌کند .
        

          پایانی جالب بود باعث شد من حیرت زده بشم
اما مثل همیشه جالب و جذاب😍😍🤩🤩
        

          جلد پنج هم از  این مجموعه هم به پایان رسید کاش میتوانستم این مجموعه را بارها و بارها بخوانم
 بهتراز این روند داستانی و شخصیت پردازی  را تا به حال در کتاب دیگری نیافتم!
بهترین کتاب برای علاقه مندان به ژانر علمی تخیلی!

        

          به‌شخصه‌میگویم‌که‌این‌بهترین‌جلد‌از‌مجموعه‌ی‌دونده‌ی‌هزارتو‌بود؛
چرا‌؟خب‌؛قاعدتا‌همگی‌دوست‌دارن‌‌برای‌اخرین‌بار‌هم‌که‌شده‌تمام‌شخصیت‌ها،کسانی‌که‌با‌ان‌ها‌زندگی‌کردند‌و‌کنارش‌بودند‌یا‌به‌عبارتی‌بچه‌های‌بیشه‌رو‌کنار‌هم‌ببینن.
توی‌این‌جلد‌بیشتر‌با‌بچه‌ها‌اشنا‌شدم‌و‌از‌درد‌و‌رنج‌هایی‌که‌کشیده‌بودند‌با‌خبر‌شدم‌و‌در‌اخر‌به‌یک‌موضوع‌پی‌بردم؛
<شرارت‌خوب‌نیست|divil is not good>
چیزی‌که‌در‌تمام‌این‌مدت‌توماس‌بهش‌باور‌داشت؛