مارتین شین رو کرد به من و گفت《می‌دونی پطرس مقدس موقع واردشدن به بهشت به همه چی می‌گه؟》وقتی هاج‌ و واج نگاهش کردم، مردی که زمانی رئیس بود، گفت:《پطرس می‌گه هیچ‌ جای زخمی نداری؟ وقتی اکثر آدم‌ها با افتخار جواب می‌دهند خب نه راستش ندارم، پطرس می‌گه چرا نداری؟ هیچی توی زندگیت ارزش جنگیدن نداشت؟》

بیوک‌اوچی! شما آن‌قدر عاقل هستی که به نصیحت اخلی احتیاجی نداشته باشی؛ اما هیچ‌کس آن‌قدر عاقل نیست که به نصیحت هیچ‌کس احتیاج نداشته باشد.

زمزمه میکنم:《من هرگز چیزی رو احساس نمیکنم، اما هر بار یادم می‌آد چقدر خودت رو حقیر میدونی عصبانی میشم. دوست دارم تمام کسانی که باعث شدن تو باور کنی لیاقتت اینه که تنها باشی رو ازت دور کنم. چون اینجور دردها آدم رو نابود می‌کنن. باعث میشن ایمانت به همه چیز از بین بره، درست مثل هملت، اما تو؟ تو بیشتر از هرکسی توی این دنیا به من نگاه میکنی و هیچکس تا به حال دو بار به من نگاه نکرده . من مثل یک جمجمه در یک قبرستون هستم. خالی‌ام.》

《چرا این وقت شب روی لبه پشت‌بوم داری پرسه میزنی هیکاری؟ نمیترسی پرت بشی؟》 می‌گوید:《البته که میترسم. اما ترس فقط یک سایه گنده با یک ستون فقرات کوچیکه.》

تو تمام آن چیزی هستی که هیچ‌وقت نمی‌دونستم همیشه میخواستمش.