در یک کلام کتابی به غایت تلخ! تهران و حتی ایرانی که درآن عشق وجود ندارد و مردم باید آن را خریداری کنند. شرکت هایی که به مردم تلقین می کنند با عشقی که از ما می‌خرید حسی ناب و زندگی مرفه را تجربه می‌کنید و مردمی که صبح تا شب کار می‌کنند تا بلکه روزی بتوانند عشق بخرند! شبکه های اجتماعی ای که پر از فیلم و عکس از شرق نشینان تهران است و حسرت غرب نشینان بینوا را برمی انگیزد. من این کتاب را هم دوست داشتم و‌هم نه! دوست داشتم به خاطر قلم توانمند نویسنده، دوستش نداشتم، به خاطر تلخیِ بیش از حد آن! نمی‌دانم شاید در سبک ادبیات گمانه زن و پادآرمانشهر این تلخی عادی باشد و من زیادی حساسم!
داستان با خودکشی دختری به نام نیلوفر شروع می شود و پیگیری کارآگاه پلیسی به نام شهریار که مادرش صاحب یکی از همین شرکت های فروش عشق است! خودکشی و اعتیاد و خیلی از خلاف هایی که در غرب تهران برای اداره ی پلیس عادی شده و این قبیل پرونده ها معمولا زود  مختومه می‌شوند. اما انگار این پرونده برای شهریار معمولی نیست و رازهای زیادی در پشت آن نهفته است ...
        

          عشق واقعی تنها یک معنی داشت عشق واقعی یعنی با هم مردن.

از نظر من عشق واقعی یعنی برای هم مردن کنار هم ساختن.

در دنیایی که عشق مادیات شده و زن‌ها و مردها با پول عشق رو می‌خرند داشتن احساس و وابستگی به افراد و عاشق اون‌ها شدن دردناکه.
کتاب مستقیماً اشاره نمی‌کرد ولی ما هممون عشق‌های پولی رو به شکل خودش توی واقعیت و جامعه امروز می‌بینیم.
        

          این هم تمام شد؛ باید اعتراف کنم، کتاب خیلی جالب و خیلی متفاوتی بود. من ترجیح میدادم اول شخص باشه به جای سوم شخص، از اونجایی هم که سوم شخص دانای کل نبود و فقط روی شهریار متمرکز بود، اگر اول شخص بود خیلی خوب میشد. اما بعضی جاها غیرمنطقی بود و به نظرم نویسنده باید به خیلی چیز ها بیشتر میپرداخت. داستان در یک ایران خیلی خیلی مدرن بود با دستگاه و اختراعات جدید، اگر درموردشون، البته در قالب داستانی، بیشتر توضیح داده میشد، تجربه خوندن کتاب خیلی شیرین تر میشد. در کل شهریار خیلی کارکتر خاصی بود، نیلوفر هم همینطور. خوندنش رو _خیلی_ پیشنهاد نمیکنم به کسی، اما جمعاً بد نبود. امتیاز : ۳ ستاره ⭐️ 
        

          نویسنده این کتاب داستان و موضوعی رو انتخاب کرده بودند که برای من جالب بود. 
اوایل داستان تازه داشتم جذبش میشدم به تدریج غرق ماجراش شدم... تا اینکه به اخراش رسیدم... 
راستش من انتظار پایانش رو نداشتم... دلم یک پایان بهتر میخواست... 
        

          ۰"تهرانی که زمانی پانزده‌میلیون جمعیت داشت و به گواهِ تصویر فیلم‌های قهوه‌خانه‌ی دربند، از این زاویه توده‌ای یک‌دست شلوغ و خاکستری بود، حالا با کمتر از پنج‌میلیون جمعیت، به ترکیب منظمی از شهرک‌ها و بلوک‌های منظم تغییر شکل داده بود که بین مزارع و گلخانه‌ها سر برافراشته بودند. مگر آرزوی شهروندان چندصدسال پیش رسیدن به چنین روزی نبود؟"

سندروم ژولیت، هشتمین اثر ضحی کاظمی، یه فضای پساآخرالزمانیِ علمی‌تخیلی داره.
نظر من رو بخواهید، این کتاب تقریبا جناییه با پس‌زمینه علم!

این کتاب پر از پارادوکس و به‌نظرم تا حد خوبی ضد کلیشه‌س.
تو اغلب کتابای پسا آخرالزمانی یا فانتزی، همیشه دخترانی رو داریم که علیه یک نظام مردسالار به‌پا می‌خیزند، و در سندروم ژولیت پسری رو داریم که از خانواده مرفه‌ش فاصله گرفته و تفکراتی علیه نظام سرمایه‌داری و زن سالارِ حاکم بر جامعه داره و روی پرونده خودکشی مشکوکی کار می‌کنه که شک‌ها و بدگمانی‌هاش نسبت به جامعه و ساختارش رو تقویت می‌کنه.

سندروم ژولیت از تهران آینده میگه، تهرانی پیشرفته! جایی که کنترل جامعه و جمعیت با خریدوفروش عشقه. شهری با ساختاری منحصر به‌فرد که توسط خانم کاظمی خلق شده و این ایرانی بودن کتاب رو قابل درک‌تر و جذاب‌تر می‌کرد.
به‌عنوان یک دانشجوی بیوتکنولوژی علاقه‌مند به‌حوزه ناباروری و درمانش باید بگم وجهه علمی کتاب برام منطقی و قابل درک و ساده بود، منظورم از ساده اینکه شما با هر مدرک تحصیلی‌ای می‌تونید کتاب رو مطالعه کنید و متوجه بخش علمی و توضیحات داستان بشید.
و منظورم از منطقی هم اینکه از چیز عجیب و غریبی صحبت نشده،روش کنترل جمعیتی که توی کتاب توضیح داده شده همین الان برای حیوانات و نباتات استفاده میشه. کاملا مشخص بود نویسنده مطالعه داشته و وقت گذاشته در این زمینه و همین باعث میشد کتاب برام ارزشمند‌تر باشه.

این کتاب عاشقانه نیست، حتی تو ساب ژانرش هم عاشقانه بودن نمیگنجه به نظرمن اما عشق رو نقد میکنه اما اواخر کتاب یک عشق ریز و فریکی طوری توشه.

×در مقایسه با باران‌زاد واقعا سندروم رو بیشتر دوست داشتم. اون هم علمی‌تخیلی و پساآخرالزمانی بود اما من با سندروم ژولیت بیشتر و بهتر ارتباط برقرار کردم.

×امیدوارم این کتاب خوانده و استقبال بشه، چون معتقدم باید از آثار تالیفی حمایت شه تا بتونن پیشرفت کنند و راه درست‌شون رو پیدا کنند.

بعدا نوشت:
به نظرم سندروم بیشتر از داستان شخصیت‌ها، داستان یک ایده و آرمان (بعضا پادآرمان) هست.
و واقعا اون فضای شهر و داستان و تکنولوژی و ساختارش برای من خیلی مهم‌تر از شخصیت‌ها بود.
در واقع کارکترها رو دست‌مایه‌ای برای شناخت شهر و سیستم میدونستم.
لطفا این کتاب رو به دید یک تریلر بخونید و دنبال قصه شهر و نظام باشید نه شخصیت‌ها.
        

          داستان در رابطه با ۲۰۰ سال آینده ی تهران است. کشور به قبل و بعد از یک رویداد توصیف میشه اتفاقی که بهش میگن سال سم در اون طی اتفاقاتی یک سری محصولات تراژن وارد کشور می‌شه و از اون زمان به بعد نسل‌های آینده عقیم میشن. به واسطه این شرکت‌های فروش عشق راه اندازی میشن و هورمون‌هایی به مردمی که توان خرید محصولات عشق را دارند تزریق و از اون طریق مردم عاشق هم میشن.
خط داستان جالب بود و سوالی که باعث می‌شد از خودم بپرسم این بود اگر عشق وجود نداشت چه اتفاقی می‌افتاد؟
نویسنده تلاش کرده که ماشین‌های خودران رو به تصویر بکشه و از اون فراتر محصولات جدید و قابل تصوری مثل نسل جدید گوشی‌های همراه، که امکانش هست تا ۱۰۰ سال آینده هم حتی به بازار عرضه بشن !
کتاب توصیفات بیش از اندازه و پشت هم نویسی بدون اینکه بندهای کوتاه داشته باشه باعث شد خوندن داستان برای من سخت و خسته کننده بشه. از یه جایی به بعد تصور می‌کردم که دارم کتاب علمی یا یه تحقیقاتی رو می‌خونم که لازم هست پشت سر همنویسی اتفاق بیفته بدون اینکه بندها مشخص بشن.
        

          کتاب بدی نبود اما زیاد دوسش نداشتم . یه جاهاییش از نظر من  غیر منطقی بود و زیاد درکش نکردم . ولی در کل کتاب ایده خیلی جالبی داشت . بنظرم هرکسی میتونه یه نظری راجبش داشته باشه . 
        

          نمیدونم چی بگم از شدت عجیب بود داستان
موضوع داستان خیلی خفن بود واقعا ایده‌ی جدید و نابی بود به نظرم
هرچند یسری سوال بدون جواب حس میکنم آخرش داشتم 
شخصیت شهریار یه جاهایی برام غیر قابل درک بود
کلا خیلی داستان گیرایی نداشت یعنی واقعا آخراش خسته شده بودم و میخواستم زود تموم شه
و پایانش؟ نه ممنون.
        

          در نگاه اول جذب اسم و جلد کتاب شدم. بعد از خوندن معرفی کتاب ترقیب شدم که کتابو بخونم. کتاب موضوع جدید و جالبی داشت ولی به نظرم بیشتر جای پرداختن داشت و میتونست هیجان انگیز تر باشه و از یه جایی به بعد کاملا تهشو میشد حدس زد و خبری از پایان غیرمنتظره نبود. در کل به نظرم ارزش خوندن داره و آدمو به فکر فرو میبره در مورد آینده ای که به نظر بعید میاد ولی اتفاق افتادش غیر ممکن نیست.
        

          سندروم ژولیت توسط ضحی کاظمی و از انتشارات باژ چاپ شده. 
با اینکه روندداستان سردرگم است و پایان آن بهترین خودش نبود، اما نمیشود از کنار این کتاب گذشت؛ چون از جامعه‌ای حرف میزند که فقدان عشق دارد.
        

          پنجمین کتاب چهارصدوچهار،
سومین کتابی که از خانم کاظمی می‌خونم ،
داستان درمورد شهریارِ که یه مامور پلیسه و در جریان حل‌یک پرونده اتفاقاتی براش رخ میده و متوجه چیز‌های زیادی می‌شه .
راستش نسبت به دوتا کتاب قبلی که از ایشون خونده بودم خیلی‌خیلی بهتر بود ! فکر‌می‌کردم بعد‌از خوندن این دیگه طرف نوشته‌های خانم کاظمی‌نرم ،ولی این یکی رو دوست‌داشتم .
ارزش یک‌بار خوندن رو داشت .

_ ساعت بیست‌ودو و سی‌و‌هشت‌دقیقه روز دوم از ماه چهارم سال .
        

          دوران دبيرستان درس هاى كتاب ادبيات يكي در ميون راجع به "عشق" بود و حالم از اين قضيه بهم ميخورد. تمام متن ها(چه از شاعر و نويسنده هاى معروف و چه از نويسنده هاى كمتر شناخته شده) عينا مثل هم بودن. يا بحث شمع و پروانه بود يا ديوانگى و فداكارى و خطرپذيرى عاشقان.

چيزى كه بيشتر اعصابمو خورد ميكرد اين بود كه تو بيشتر اين متن ها به اين موضوع اشاره ميشد كه فقط تظاهر كنندگان از "عشق" صحبت ميكنند و عاشقان واقعى هميشه خاموشند. و خب اين برام جاى سواله كه اين نويسنده ها خودشون رو عاشق ميدونند؟ اگه عاشقن پس چرا "كِلك از بنان افكنده" نيستن و اگه نيستن چجورى انقدر ازش صحبت ميكنن ؟ :/
————
البته اين حرفام همش به اين كتاب ربط نداشتن ولى چون بحث عشق بود گفتم بگم.

ايده كلى جذاب بود. البته بخش ترسناك قضيه اينه كه احساس ميكردم داستان همين امروزه نه آينده.(ترجيح ميدم مثال نزنم چون ممكنه اسپويل بشه)

اما جدا از ايده خوب، متاسفانه كل روند داستان قابل پيشبينى بود. كلا انگار هيچ چيز جديدى راجع به عشق وجود نداره.

براى "علمى-تخيلى" بودن نياز به محتواى بيشترى داشت و من تكنولوژى و علم خاصى نديدم.

به جز اسم شخصيت ها و چند تا مكان هيچ نشونه اى از ايرانى بودن تو كتاب وجود نداشت(البته اين كاملا سليقه ايه ممكنه ديگران مشكلى باهاش نداشته باشن)
همش خدا خدا ميكردم يه پيچش داستاني رخ بده و نظرم رو عوض كنه ولى نشد كه نشد.

2.5
        

          (🇮🇷)اوایل کتاب خیلی خوب بود،  کتاب قشنگی بود و موضوع جالبی داشت اما از یه جایی به بعد دلم میخواست هرچه سریع تر تموم بشه و ریدینگ اسلامپ شدم ، در کل خوندنش رو پیشنهاد نمیکنم
        

          یه عاشقانه متفاوت بود برام 
جالبیش این بود که نویسنده اش ایرانیه
و بنظرم شاید بعضی ها درکش نکنن ولی من تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم 

        

          تعریف این کتاب رو خیلی شنیده بودم، ولی چرا حتی نمی‌تونم بهش امتیاز بدم؟
نمی‌تونم تصمیم بگیرم احساسم نسبت بهش چه‌طوره. خوشم اومده یا نه، به نظرم قوی بوده یا ضعیف.
برام جدید و جالب بود. اولین بار بود که یه کتاب پادآرمان‌شهر تالیفی می‌خوندم. اولاش عین اون میم دیکاپریو هی به کلمات کتاب اشاره می‌کردم که "عه، تهران! عه،درکه! عه، انقلاب!". :دی مخصوصا این‌که از خیابونا و محله‌ها اسم برده شده بود رو خیلی دوست داشتم. من همیشه گفته‌م که این حرکت به نظرم خیلی پسندیده‌ست و تو کتاب‌های تالیفی کم‌تر دیده‌مش.
فضاسازی‌ش جالب بود و طرح کلی داستان رو واقعا دوست داشتم. ایده‌ی خوبی بود و به نظرم کمابیش خوب هم پرداخته شده بود. پایان داستان هم بهم چسبید. نمی‌دونم چرا حس دل‌خنک‌شدگی بهم دست داد.
ولی راستش شخصیت‌ها هیچ‌کدوم به دلم ننشستن. نتونستم هیچ‌کدوم رو دوست داشته باشم یا باهاش همذات‌پنداری کنم. الان که ریویوها رو خوندم دیدم خیلیا از شخصیت‌پردازی کتاب تعریف کرده‌ن. نمی‌دونم، شاید ایراد از من بوده.
به هر حال، تجربه‌ی خوبی بود.
        

          کتاب جالبی بود و البته یه مقدار چاشنی معمایی داشت . 
این یادداشت ممکنه حاوی اسپویل باشه ، پس لطفاً کسانی که قصد خوندن کتاب رو دارن ، نخونن ✨
اول از همه بگم که : داستان راجب پسری هست که دنبال پرونده دختریه که خودکشی کرده ولی از هیچی خبر نداره و از همه کسانی که نیلوفر رو می‌شناختند پرس و جو می‌کنه و خیلی هم خوش خیاله که همه بهش راستشو میگن اما اینطور نیست .
باید راجب نقاط قوت و ضعف کتاب بگم و اول از نقاط قوت شروع میکنم : 
۱- فصل های کتاب کوتاه هستش و حوصله آدم رو سر نمیبره .
۲- داستان کشش خوبی داره و سطح معمای داستان خوبه .
۳- نویسنده مغزش رو برای خلق به دنیای جدید در تهران به کار انداخته .
۴- کتاب کمتر از ۳۰۰ صفحه است که این خودش پیشگیری از ریدینگ اسلامپ شدن می‌تونه باشه .
۵- توی یه قسمت از کتاب به غذای ایرانی اشاره شده اونم کوکو سبزی غذای مورد علاقه من 😁 مخلفات رو توصیف میکرد و البته به همراه نون سنگک جوری که توی اون صفحه احساس میکردم که واقعا دارم یه کتاب ایرانی میخونم و لذت می‌بردم .
۶- نویسنده خیلی قشنگ تونسته عشقی که شهریار نسبت به نیلوفر پیدا کرد رو بیان کنه بدون اینکه اشاره مستقیم کنه .
اما نقاط ضعف کتاب ::
۱- یه سری اتفاقات توی کتاب مبهمه و خواننده نمی‌فهمه بعضی جا ها چه اتفاقی میوفته .
۲- نیلوفر که داستان حول محور اون می‌چرخه خیلی زیبا و بی نقص توصیف شده که این دل خواننده رو میزنه متاسفانه .
۳- شهریار خیلی ساده بود که فکر میکرد اگر قراردادِ بهار رو امضا کنه می‌تونه معمای خودکشی نیلوفر رو بفهمه .
درکل از خوندن این کتاب به هیچ عنوان پیشمون نیستم چون آخر داستان یه غمی احساس کردم و همچنین ترسیدم از چنین آینده ای ؛ آینده ای که مردم کشورمون باید با خرید عشق بتونن احساس عاشقی کنن و تنها چیزی که میتونم بگم اینه که عشق رو با هیچ چیز نمیشه تعویض کرد یا خرید 🩵✨

        

          اوایل داستان کمی گنگه 
ولی هر چی جلوتر میره ...
زیبایی آثار هنری مثل رومئو و ژولیت تو این کتاب نشون داده شده 
و چه زیبا هستند افرادی مثل نیلوفر که اینجوری بی ریا و ساده عاشق میشوند 
        

          موضوع جدید و خلاقانه ای داشته نویسنده ولی آیا تونسته بود خیلی روان و قشنگ روایت کنه!؟ قطعا نه
داستان کتاب زمانی رو به تصویر میکشونه که نسل بشر عقیم شده و بدون مصرف دارو های محرک و هورمون تراپی قادر به درک و لمس لذت و عشقی نیست،در همین حواشی اتفاقی میوفته که باعث میشه باور کلی و ماهیت عشق بره زیر سوال و به نظرم این ایده خیلی قشنگ و جذاب بود.
من حقیقتا از این کتاب خوشم اومد با وجود تمام ابهاماتی که شفاف نشد ،متنی که روون گفته نشده بود و حتی نبود جزئیاتی که جای خالیش خیلی خیلی حس میشد.
ولی نه اونقدر فاجعه بود که بگم اصلا نخونید نه اونقدر شاهکار یه کتاب معمولی با داستانی کاملا جدید خلاقانه