این ریاکاران و دروغگویان هستند که انسان را به حرف زدن، ناچار می‌کنند. در برابر آنها، اگر سکوت کنی، بزدلی، و اگر سخن بگویی، هم‌تراز ایشانی. این موقعیت بدی‌ست که اراذل برای انسان پیش می‌آورند. وقتی یکی آن‌ها می‌گویند و یکی تو می‌گویی، از خودت بیزار می‌شوی که چرا با چنین کسانی هم‌دهان شده‌یی؛ و وقتی می‌گویند و تو بزرگوارانه به راه خود می‌روی، فریاد می‌زنند که چرا جواب نمی‌دهد؟ اگر دروغ می‌گوییم، چرا جواب نمی‌دهد؟! به راستی که روزگاری‌ست که هم گفتن مشکل است و هم نگفتن...

من تخصص ویژه‌ای توی عصبانیت ندارم، و داغونی برای افرادیه که اون‌قدر سرعتشون رو کم می‌کنن که به مغزشون اجازه بدن روی اندوه تمرکز کنن. تخصص من با نمودار ون تطابق بیشتری داره.

مارتین شین رو کرد به من و گفت《می‌دونی پطرس مقدس موقع واردشدن به بهشت به همه چی می‌گه؟》وقتی هاج‌ و واج نگاهش کردم، مردی که زمانی رئیس بود، گفت:《پطرس می‌گه هیچ‌ جای زخمی نداری؟ وقتی اکثر آدم‌ها با افتخار جواب می‌دهند خب نه راستش ندارم، پطرس می‌گه چرا نداری؟ هیچی توی زندگیت ارزش جنگیدن نداشت؟》

بیوک‌اوچی! شما آن‌قدر عاقل هستی که به نصیحت اخلی احتیاجی نداشته باشی؛ اما هیچ‌کس آن‌قدر عاقل نیست که به نصیحت هیچ‌کس احتیاج نداشته باشد.

زمزمه میکنم:《من هرگز چیزی رو احساس نمیکنم، اما هر بار یادم می‌آد چقدر خودت رو حقیر میدونی عصبانی میشم. دوست دارم تمام کسانی که باعث شدن تو باور کنی لیاقتت اینه که تنها باشی رو ازت دور کنم. چون اینجور دردها آدم رو نابود می‌کنن. باعث میشن ایمانت به همه چیز از بین بره، درست مثل هملت، اما تو؟ تو بیشتر از هرکسی توی این دنیا به من نگاه میکنی و هیچکس تا به حال دو بار به من نگاه نکرده . من مثل یک جمجمه در یک قبرستون هستم. خالی‌ام.》