مهدی فدایی مهربانی در پژوهشی با عنوان «الاهیات سیاسی در یهودیت» نحوۀ اندیشیدن دیگری را پیش می‌کشد. این نحوۀ اندیشیدن به مخاطب کمک می‌کند تا حد قابلِ‌توجهی، صهیونیسم را آنچنان که یک صهیونیست می‌فهمد، فهم کند. در این نگرش تازه به یهودیت، دیگر آبروی متافیزیک غرب برای جنایات اسرائیل نمی‌رود و اخلاق بی‌پشتوانه نیست، بلکه برای خشونت، از متافیزیک پشتوانه ساخته شده است و حتی از الاهیاتِ خشونت سخن گفته می‌شود؛ گویی از نگاه یک صهیونیست، خشونت نسبت به غیریهودیانی که در سرزمین مقدس هستند، نه‌تنها امری اخلاقی، بلکه یک امر الاهیاتی و ضروری برای تحقق وعده‌های خداوند است. دلیل همبستگی غرب و حمایت از اسرائیل نیز –تا جایی‌که هفتاد کشور در یک سال گذشته برایش سلاح فرستادند- ذیل الاهیات مکاشفه و جایگاه آخرالزمانی اسرائیل آشکار می‌شود.

برای صورت‌بندی این توصیف‌ها، فدایی مهربانی نخست به نسبت امر سیاسی و الاهیات می‌پردازد. در این پرداختن، نظریه‌ چهره‌های مهمی در عالم سیاست بررسی می‌شود که از این میان می‌توان کارل اشمیت به‌عنوان یک اندیشه‌مند سیاست و باروخ اسپینوزا به‌عنوان یک متافیزیسین را نام برد. نویسنده به این حد بسنده نمی‌کند و در فصلِ «اسرائیل نوین» نظریات اندیشه‌مندان مدرن صهیونیست را نیز بررسی می‌کند. پس از روشن‌شدن مفهوم الاهیات سیاسی، سفری در تاریخ قدسی یهودیت آغاز می‌شود؛ سفری از حضرت اسرائیل (یعقوب نبی علیه‌السلام) و فرزندانش تا حملۀ اسرائیل به ایران.