ببینید، یه وقتایی آدم دلش می‌خواد یه کم شیطونی کنه، تاریخ رو زیر و رو کنه و ببینه اگه شخصیت‌های مهم گذشته یهویی سر از دنیای مدرن درمی‌آوردن، چه اتفاقی می‌افتاد. خب، ویه ایده‌ی خفن افتاده در ذهن آقای امیرعلی نبویان برای یه همچین کتابی:
تصور کن یه دیگِ آشِ شله‌قلمکارِ تاریخ رو برداشتن، همه شخصیت‌های معروفش رو (از پادشاها و عاشقا بگیر تا شاعرها و آهنگ‌سازها) قاطی کردن، بعد یه مشت تکنولوژی مدرن و شبکه‌های اجتماعی ریختن توش، بعد هم یه قاشق طنز برداشتن و حسابی همش زدن! چی ازش درمیاد؟ یه بمب خنده! 💣😂
این کتاب دقیقا همونه! یه جورایی تاریخ رو برداشته، گذاشته تو میکسر و دکمه "پوره" رو زده! 🤪
اصلاً نمی‌دونم چجوری تعریفش کنم. یه جاهایی از خنده روده بر می‌شی، یه جاهایی دهنت باز می‌مونه که "اینا دیگه چی بودن؟!"، یه جاهایی هم یه حس نوستالژی عجیب میاد سراغت. 🥲
ولی یه چیزی رو مطمئنم: اگه دنبال یه کتاب متفاوت و باحال می‌گردی که حسابی سرگرمت کنه و یه لبخند گنده بیاره رو لبت، این کتاب رو از دست نده! 😉 فقط قول بده قبل از خوندنش یه چکاپ کامل بدی، چون ممکنه از شدت خنده فشار خونت بره بالا! 😂🩺
خلاصه که، این کتاب یه جوریه که انگار تاریخ اومده باهات سلفی بگیره، اونم با فیلترای اینستاگرامی! 😎📸
      

        یادته چه طور توی “آنه شرلی در جزیره” می‌گفتی که گیلبرت اونقدر عصبی‌ت می‌کنه که هنوز هم نمی‌تونی اسمشو با یه لبخند بگی؟! حالا ببین! همین گیلبرت عزیزم شده! 😂
قطعا اون روزها می‌گفتی “هیچ‌وقت با این پسر نمیام توی یک جزیره، کاش یه کشتی غرق بشه و این توی اون کشتی باشه!” 
حالا همون گیلبرت شده همون مردی که روز به روز توی نامه‌هات “عزیزم” صداش می‌زنی! خب، لابد گیلبرت دیگه برای آنه مثل همون دیگه عزیزترین عزیز‌ها شده که روزهای گذشته نمی‌تونست حتی در خوابش ببینه.
مطمئنم که گیلبرت الان اونقدر خوشحاله که انگار اینجا توی ویندی پاپلرز، تنها دلیلی که برای لبخند زدن داره همون “گیلبرت عزیزم” هست! 🌸
به عنوان کسی که از این تغییرات شاهد بود، باید بگم که نه تنها این رشد برای آنه قابل توجهه، بلکه نشون‌دهنده‌یه که توی رابطه‌ها چیزی که مهمه، همون رشد و تغییرات مستمر است. چیزی که یه رابطه رو عالی می‌کنه هم همینه: یاد گرفتن، رشد کردن و بهترین نسخه از خودتو توی رابطه پیاده کردن.
خلاصه که این نامه‌های پر از “عزیزم” نه تنها عاطفی و شیرین‌اند، بلکه نشون‌دهنده‌یه که آنه هم از نظر احساسی بالغ شده و می‌دونه که گیلبرت همزمان با اون، مثل همیشه با وفاداری کنارشه. یه چیزی که باید توی این رابطه مهم باشه اینه که هر دو طرف بتونن یک رابطه سالم، پر از احترام و درک داشته باشن و در نهایت هر دو به بهترین شکل خودشان در کنار هم رشد کنند.
حالا، توی این مسیر، آرزو می‌کنم که زندگی مشترک آنه و گیلبرت همیشه پر از لحظات شیرین و ماجراهای جذاب باشه. که همشون در کنار هم، با لبخند و عشق، زندگی رو به بهترین شکل ممکن بسازند! ✨
با این حال، من امیدوارم که این زندگی جدیدت با گیلبرت، پر از خوشبختی و ماجراهای عالی باشه! آرزوی بهترین‌ها رو دارم برای تو و گیلبرت عزیزم! 😘
      

        شعر های این روز هایم
که آفتاب زود طلوع می کنند
سپیده دیر و با تاخیر می دمد
آغشته به غم
حسرت و گمان و ناچاری ست
پس توقع نداشته باشید
این حجم از غم و نیستی را
تعارف کنم
دیگر جهان را باید با یک چشم ببینم. 
-از غم و نیستی
      

        🔸"نازنینِ" داستایفسکی، داستانی کوتاه اما عمیقاً تکان‌دهنده از انزوا، ناامیدی و عشقِ ناکام است. راوی، یک مرد چهل است، با سوز و گداز از زندگی مشترک کوتاهش با همسر جوانش، نازنین، می‌گوید.
🔸نازنین دختری است جوان، زیبا و درمانده که برای رهایی از فقر و بدبختی، تن به ازدواج با این مرد مسن و گوشه‌گیر می‌دهد. او در ابتدا سعی می‌کند با شوهرش مهربان باشد و به زندگی مشترکشان رنگی ببخشد، اما مرد، اسیر غرور و سوءظن خود، نمی‌تواند عشق و محبت او را بپذیرد.
🔸راوی، در تلاش برای حفظ سلطه و کنترل بر نازنین، او را از دنیای بیرون منزوی می‌کند و به تدریج، امید و شادابی را از او می‌گیرد. نازنین، که روحش در این قفس طلایی پژمرده می‌شود، به سکوت و انفعال پناه می‌برد.
🔸راوی، پس از مرگ نازنین، درحالی‌که پیکر بی‌جان او را در مقابل خود دارد، به اشتباهات خود پی می‌برد و با عذاب وجدان، سعی می‌کند تکه‌های پازل زندگی مشترکشان را کنار هم بگذارد. او در می‌یابد که چگونه با بی‌توجهی و خودخواهی، نازنین را به سوی مرگ سوق داده است.
🔸"نازنین"، قصه‌ی یک عشق گمشده است، قصه‌ی فرصت‌هایی که هرگز قدرشان دانسته نشد. داستایفسکی با مهارت تمام، تصویری دردناک از تنهایی، یأس و عواقب وخیم سوءتفاهم و عدم ارتباط انسانی ارائه می‌دهد.
🔸مرگ نازنین، نه فقط پایان زندگی او، بلکه نابودی امید و رستگاری برای راوی نیز هست. او در تنهایی و عذاب وجدان خود رها می‌شود و تا ابد با سنگینی بار اشتباهاتش دست‌وپنجه نرم می‌کند.
🔸این داستان کوتاه، اثری عمیقاً تأمل‌برانگیز است که خواننده را به فکر فرو می‌برد و تا مدت‌ها در ذهن او باقی می‌ماند. "نازنین"، یادآوری تلخی است از اینکه چگونه بی‌توجهی و خودخواهی می‌تواند به نابودی روح و روان انسان‌ها منجر شود.
      

        🔸"پاندای بزرگ و اژدهای کوچک"، داستانی ساده در ظاهر، اما عمیق در معنا، همچون یک تابلوی نقاشی ظریف، هستی و جستجوی معنا را به تصویر می‌کشد. این کتاب، سفری است درونی، یک سیر و سلوک عرفانی در دل طبیعت، با دو همراه دوست‌داشتنی: پاندا، نماد سکون و پذیرش، و اژدها، نماد حرکت و اشتیاق.
🔸در این سفر، پاندا و اژدها، نه فقط دو موجود متفاوت، بلکه دو وجه از وجود انسانی را نمایندگی می‌کنند. پاندا، با آرامش و خونسردی‌اش، به ما یادآوری می‌کند که گاهی باید ایستاد، سکوت کرد و به صدای درون گوش سپرد. او پذیرای لحظه‌هاست، چه شادی و چه غم، و در هر تجربه، درسی برای آموختن می‌یابد. اژدها، اما، همواره در جستجوست. او تشنه‌ی دانستن و تجربه کردن است، و با شور و حرارتش، ما را به سوی ناشناخته‌ها سوق می‌دهد.
🔸این دوگانگی، در واقع، انعکاسی از تضادهای درونی ماست. ما نیز مانند پاندا، نیازمند آرامش و سکون هستیم، تا بتوانیم با خودمان خلوت کنیم و به معنای زندگی‌مان پی ببریم. و هم‌زمان، مانند اژدها، باید به دنبال رشد و تعالی باشیم، از چالش‌ها نهراسیم و با اشتیاق به سوی آینده گام برداریم.
🔸"پاندای بزرگ و اژدهای کوچک"، به ما می‌آموزد که تعادل، کلید خوشبختی است. نه می‌توان تمام عمر را در سکون گذراند و نه می‌توان همواره در تکاپو بود. باید آموخت که چگونه بین این دو حالت، تعادل برقرار کرد و از هر دو جنبه‌ی وجودی خود بهره برد.
🔸این کتاب، همچنین، یادآوری می‌کند که زیبایی، در سادگی نهفته است. پاندا و اژدها، در دل طبیعت، بدون هیچ زرق و برقی، با تجربه‌ی لحظه‌ها و درک ارتباط خود با جهان هستی، به آرامش و سعادت می‌رسند. آن‌ها به ما نشان می‌دهند که برای خوشبخت بودن، نیازی به چیزهای پیچیده و دست‌نیافتنی نیست. کافی است به اطراف خود نگاه کنیم، به صدای طبیعت گوش دهیم و از زیبایی‌های کوچک زندگی لذت ببریم.
🔸"پاندای بزرگ و اژدهای کوچک"، نه فقط یک داستان، بلکه یک راهنماست. راهنمایی برای زندگی بهتر، برای یافتن معنا و برای رسیدن به آرامش درونی. این کتاب، همچون یک دوست دانا، همواره در کنار ماست، تا در مسیر پر فراز و نشیب زندگی، یاری‌مان کند و به ما یادآوری کند که خوشبختی، در درون خود ماست.

      

        از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم
خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم
سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام، هر قدر بی مهری کنی می ایستم
تا اشک های شمع از بی طاقتی است
در خودم آتش به پا کردم ولی نگریستم
چون شکست آینه، حیرت صد برابر می شود 
بی سبب خودرا شکستم تا ببینم کیستم
زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست
کاش قدر پیش از این یا بعد آن می زیستم
-بعد از آن
      

        از صفحه خانم محدثه دلنواز، گذر کردم. 
خیلی حسی دوست داشتم یکی از کتاب هاشون رو بخونم. 
گزینه ای که برای خوندن انتخاب کرده بودم خیال خال تو بود. ❤
اما وقتی در طاقچه سرچ کردم خدای هفده ساله و صورتی کبود در بی نهایت بودن. 
شروع به خوندن خدای هفده ساله کردم.
و من چقدر عاشق قلم و نوشتار خانم دلنواز شدم. 
عشق کردم 🫀
تا حالا با خدا این قدر صمیمی نبودم. 
واقعا زیبا بود 😍
      

        زیبا صدایم کن”، قصه‌ی دختری به اسم زیباست، دختری با قلبی بزرگ و روحی سرشار از امید. داستانش، قصه‌ی پیوند عمیق یه دختر و پدره، حتی وقتی فاصله‌ها، نامرئی و سنگین، بین‌شون قد کشیدن.🖤
زیبا، با وجود سن کمش، قهرمان زندگی پدرشه. پدری که اسیر آسایشگاه روانی شده، جایی که خاطراتش کم‌رنگ و روزهاش یکنواخت می‌گذرن. 
پدر زیبا، نمی‌تونه این وضعیت رو بپذیره. اون می‌خواد خودش رو نجات بده، نه فقط از اون آسایشگاه، بلکه از سیاهی و سکوتی که روحش رو فرا گرفته.
تصمیم پدر زیبا، یه تصمیم جسورانه‌ست، البته با کمک زیبا، فرار از دنیایی که برای دخترش و خودش ساخته شده، و سفر به دنیایی که خودش می‌خواد براش بسازه.🫀
و چه روزی بهتر از روز تولد زیبا برای این رهایی؟! روزی که قرار بود روز تولد دخترش باشه، حالا تبدیل میشه به روز تولد به یاد ماندنی . 🎂
این کتاب، یه دعوت‌نامه است، دعوتی به دیدن زیبایی‌های پنهان زندگی، به شنیدن صدای قلب‌هایی که در سکوت فریاد می‌زنن و به لمس مهربانی‌هایی که دنیا رو زیباتر می‌کنن. زیبا صدایم کن، و اجازه بده این داستان، برای همیشه در ذهنت ماندگار بشه.✨
      

        جناب آقای… اممم… هنوز هم نتوانستم اسم بهتری برایتان پیدا کنم.بابالنگ‌دراز” که اصلا برازندهٔ شما نیست!  “سایه‌ی خیال‌انگیز من” خوب است، اما انگار کافی نیست. شاید “مرد رؤیاهای قدبلند من”؟ نه، خیلی لوس شد. “آقای مرموز و دست‌نیافتنی”؟ باز هم نه. بگذارید حال سایه‌ی خیال‌انگیز باشید تا یک اسم درست و حسابی پیدا کنم.😊
از این به بعد شما را “سایهٔ خیال‌انگیز من” صدا خواهم کرد. چطوره؟ خیلی رمانتیک‌تر است، نه؟
سایهٔ خیال‌انگیز عزیزم،🥰
امیدوارم حالتان مثل حساب بانکی من پر از صفر و رقم‌های درشت باشد! می‌دانید، داشتم فکر می‌کردم که این رسمش نیست. یعنی چه که همه‌اش جودی ابوت برای شما نامه بنویسه؟ کمرش درد گرفت از بس نوشت!من هم دلم می‌خواهد برای شما نامه بنویسم. تازه، اگر شما برایم نامه بنویسید، من هم یک بهانهٔ دیگر برای جواب دادن پیدا می‌کنم! اینطوری نامه‌نگاری‌هایمان تا ابد ادامه خواهد داشت. چه ایده‌ جذابی!😍
راستی، یادم رفت بگویم که چقدر… خب، چطور بگویم… شما را “تحسین” می‌کنم! بله، تحسین. خیلی کلمهٔ بی‌طرفانه‌ای است، نه؟ اما باور کنید که منظورم خیلی بیشتر از تحسین ساده است. شما مثل یک شکلات تلخ و شیرین هستید؛ هم جذاب و مرموز، هم دوست‌داشتنی و دست‌نیافتنی.🍫
دیروز داشتم به این فکر می‌کردم که اگر شما یک کتاب بودید، چه نوع کتابی می‌شدید؟ یک رمان کلاسیک؟ یک کتاب شعر عرفانی؟ یک کتاب علمی-تخیلی؟ یا شاید یک کتاب آشپزی با دستور غذاهای عجیب و غریب؟ راستش را بخواهید، نمی‌دانم. شما مثل یک جعبه‌ی پاندورا هستید؛ هر بار که درش را باز می‌کنم، یک چیز جدید و غیرمنتظره پیدا می‌کنم.🎁
درباره‌ی دخترها… خب، من نمی‌دانم چرا شما اینقدر از آن‌ها بدتان می‌آید. شاید تجربه‌های بدی داشته‌اید؟ شاید باورتان نمی‌شود که یک دختر هم می‌تواند قوی، مستقل و باهوش باشد؟
من نمی‌خواهم بگویم که همه‌ی دخترها بی‌نقص هستند. ما هم مثل همه‌ی انسان‌ها، اشتباه می‌کنیم، ضعف داریم و گاهی احمقانه رفتار می‌کنیم. اما این دلیل نمی‌شود که همه‌ی ما را با یک چوب برانید.
پس لطفاً، خواهشاً، تمنا می‌کنم که کمی دیدتان را نسبت به دخترها تغییر دهید. به ما فرصت بدهید تا خودمان را ثابت کنیم. به ما اعتماد کنید و ببینید که چه کارهایی می‌توانیم انجام دهیم.🌷
و درباره‌ی قدتان… راستش را بخواهید، اوایل فکر می کردم کنار شما قدم زدن مثل این بود که یک بچه گربه کنار یک درخت سرو قدم می‌زند!🌲 اما بعد فهمیدم که قد بلندتان یک مزیت بزرگ است. مثلاً وقتی می‌خواهیم چیزی را از قفسه‌های بالایی برداریم، دیگر نیازی نیست روی نوک انگشتانم بایستم! یا وقتی در کنسرت هستیم، دیگر نیازی نیست گردنم را بشکنم تا صحنه را ببینم! شما مثل یک سکوی تماشاچی متحرک هستید!😅
اما جدا از شوخی‌هایم، می‌خواستم اعتراف کنم که شما تأثیر عمیقی روی من گذاشته‌اید. شما به من یاد دادید که دنیا فقط سیاه و سفید نیست، بلکه پر از رنگ‌های خاکستری و سایه‌های مبهم است. شما به من یاد دادید که می‌شود متفاوت بود و باز هم دوست‌داشتنی بود. شما به من یاد دادید که می‌شود رؤیا داشت و برای رسیدن به آن‌ها جنگید🫀
و مهم‌تر از همه، شما به من یاد دادید که عشق فقط یک کلمه‌ی بی‌معنی نیست، 💞بلکه یک تجربه‌ی عمیق و متحول‌کننده است. البته من نمی‌گویم که عاشقتان هستم (هنوز نه!). اما اعتراف می‌کنم که شما جایگاه ویژه‌ای در قلب من دارید. یک جایگاه خیلی بزرگ و خیلی گرم و خیلی… خب، بگذارید دیگر زیادی احساساتی نشوم!
پس لطفاً، خواهشاً، تمنا می‌کنم که شما هم برای من نامه بنویسید. بگذارید این رابطه‌ی یک‌طرفه کمی متعادل شود! بگذارید من هم شما را بهتر بشناسم. بگذارید من هم به شما بگویم که چقدر سایه‌ی خیال‌انگیزتان را دوست دارم.🙏🏻❤
با احترام منتظرت میمانم روی همان نیمکت چوبی پائیز🍁🖤
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ. ن1: "منتظرت میمانم روی همان نیمکت چوبی پائیز🍁🖤"خیلی به جودی ابوت حسودی میکند ولی می خواست این موضوع را از بابا لنگ دراز پنهان کند اما نتوانست و همچنین او عشقش را مخفی کرد ولی عاشقانه به بابا لنگ دراز عشق می ورزد. 😁 
پ.ن ۲:اوبه دلیل حسادت به جودی ابوت، نام بابا لنگ دراز را عوض کرد. 😐
      

        هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق! 
قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید، اگر باید عشق
عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق
شمع روشن شد و پروانه در آتش گل کرد
می توان سوخت اگر امر بفرماید عشق
پیله رنج من ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت! به پروانه نمی آید عشق
-راز
شعر های «اقلیت» هم زیبا و قشنگ بودن اما در حد «گریه های امپراتور» نبود🌸
      

        آنه، آنه شرلی عزیز! چه کتابی، چه دنیای رویایی‌ای! 😍 وقتی کتاب “آنه شرلی در جزیره” رو شروع کردم، اصلاً فکر نمی‌کردم این همه قلبم به هیجان بیفته و دلم پر بشه از رنگ و نور. تو که همیشه با اون تخیلات بی‌پایانت، همه‌چیز رو برای ما جادویی می‌کنی، راستش برای من یکی از بزرگ‌ترین لذت‌ها همین بود که تو رو در هر فصل، بیشتر بشناسم و باهات همراه بشم.
الان که می‌خوام از این داستان بگم، به هیچ وجه نمی‌تونم از احساسات شاد و دلنشینی که داشت، چشم بپوشم. 😌 این کتاب توی قلب آدم‌ها جا باز می‌کنه، مثل همون جزیره‌ای که تو و گیلبرت توش زندگی می‌کنید، پر از رنگ‌های زیبا و فضاهای پر از آرامش. اما تو که توی دنیای خودت غرق شده‌ای و گیلبرت هم به‌طور خاص، یک معماست! 😅
یادش بخیر اونجایی که گیلبرت دست به کار شد و شروع کرد به عشق‌ورزی با تو، چقدر قلب من پر از احساسات شد! دلم می‌خواست همش بگم: “آنه، حواست باشه، گیلبرت خیلی بیشتر از اون چیزی که فکر می‌کنی بهت می‌خوره!” 😅 ولی تو با همه‌ی کمالات و زیباییت، همچنان یک غم کوچک توی دلت داری و همین تو رو تبدیل به یک شخصیت پیچیده می‌کنه.
، عزیز دل من! چطور می‌تونم به زبان بیارم که وقتی تو گیلبرت رو رد کردی، من چطور قلبم از جا کنده شد؟! 😱 اصلاً باورم نمی‌شد! آخه گیلبرت، همین گیلبرتِ عزیز، با تمام وفاداری و محبت‌هایی که همیشه بهت داشت، حالا چرا؟! چرا؟! چرا این کار رو کردی؟! 😢
اون لحظه‌ای که تو با آرامش به گیلبرت گفتی که نه، گیلبرت نمی‌تونه به تو دل ببنده، یک ثانیه داشتم فکر می‌کردم شاید اشتباهی اتفاق افتاده! انگار جهان به طور ناگهانی از حرکت ایستاد و قلب من رو توی یک دنیای عذاب‌آور و غمگین انداخت! 😂 واقعاً برای چند دقیقه تمام وجودم داشت می‌سوخت. مثل یک فیلمی که تا آخر نمی‌فهمی، بلکه فقط می‌خوری زمین و بلند نمی‌شی! 😅
چطور تونستی گیلبرت رو رد کنی؟! اون پسر با آن چشمان پر از عشق، با قلبی که همیشه برای تو می‌تپید، حالا نه فقط رد شده، بلکه به نوعی یه ضربه‌ی سنگین به قلب من زده. 😩
ولی خب، بیا کمی منصف باشیم، آنه! 🧐 می‌دونم که تو همیشه از قلبت تبعیت می‌کنی، ولی این رو هم بگو که اون انتخاب چقدر دراماتیک و پر از استرس بود! هر دلیلی که داشتی، می‌فهمم، چون تو همیشه خودت هستی و دنبال رضایت خودت می‌گردی. اما من فقط یه سوال داشتم: وقتی اون لحظه گیلبرت به تو گفت: “آنه، من همش به فکر توام، می‌خوام با تو زندگی کنم”، چطور می‌تونستی بهش جواب منفی بدی؟! فکر می‌کنم که اگر من جای تو بودم، احتمالاً بهش می‌گفتم: “بیاید با هم زندگی کنیم، چون من دیگه نمی‌تونم طاقت بیارم!” 😅 
در این میان، کتاب “آنه شرلی در جزیره” به ما یادآوری می‌کند که در میان تمام لحظات زندگی، آنچه که باعث می‌شود تا همه چیز روشن‌تر به نظر برسد، این است که با چه کسانی کنار هستیم. و حتی اگر گاهی دلمان در شرایطی شبیه به طوفان، نیاز به آرامش داشت، باید یادمان باشد که هیچ چیزی مهم‌تر از انتخاب‌های درست نیست. (حتی اگر این انتخاب‌ها ما رو کمی اذیت کنه!) 😂
پس گیلبرت جان! من با تمام وجود از آنه خواستم که هیچ‌وقت دست از عشق شما برندارد، اما در نهایت باید بگویم که این انتخابِ سخت برای آنه، ارزشش را داشت! 😏
یاد بگیریم از این کتاب که حتی وقتی همه چیز پیچیده به نظر می‌رسد، باید با یک لبخند، دل به زندگی داد و با تمام وجود انتخاب کرد.

آنه، تو معجزه‌ای! گیلبرت هم همینطور! تو و گیلبرت در این جزیره جادویی، جایی برای همه‌ی خوانندگان که قلب‌هایشان پر از امید است، هستید! ✨
      

        اگر چه شمعی و از سوختن نپرهیزی
نبینم ات که غریبانه اشک می ریزی! 
هنوز غصه خود را به خنده پنهان کن! 
بخند! گرچه تو با خنده هم غم انگیزی
خزان کجا، تو کجا تک درخت من! باید 
که برگ ریخته بر شاخه بیاویزی 
درخت، فصل خزان هم درخت می ماند 
تو «پیش فصل» بهاری نه اینکه پائیزی
تو را خدا به زمین هدیه داده، چون باران
که آسمان و زمین را به هم بیامیزی
خدا دلش نمی آمد که از تو جان گیرد 
و گرنه از دگران کم نداشتی چیزی
-نامه
و منی که عاشق این شعر شدم😢✨
فکر کنم یکی دیگه از شاعرهای مورد علاقه ام رو پیدا کردم❤

      

        کتاب "پیش از آنکه قهوه‌ات سرد شود" نوشته‌ی توشیکازو کاواگوچی، اثری که با ایده‌ای منحصربه‌فرد و فضایی دلنشین، خواننده رو به سفری در زمان و قلب می‌بره.❤ این کتاب با محوریت یک کافه‌ی خاص که افسانه‌هایی درباره‌ی اون وجود داره، داستان‌هایی از عشق، پشیمانی، و فرصت‌های از دست‌رفته رو روایت می‌کنه. 
در یک کافه‌ی کوچک و دنج در توکیو، مشتریا می‌تونن به گذشته سفر کنن، البته با یک شرط مهم: اون‌ها باید قبل از سرد شدن قهوه‌شکن به زمان حال برگردند.☕🍰
 داستان از چهار زن تشکیل شده که هر کدام به دلیلی خاص به این کافه می‌آیند تا فرصتی دوباره برای دیدار با گذشته و تغییر سرنوشت خود داشته باشن.📖
هر کدام از این داستان‌ها با جزئیات دقیق و احساسات عمیق، خواننده رو درگیر می کنن. نویسنده با مهارت، به توصیف احساسات و روابط انسانی می‌پردازه و ما رو دعوت می‌کنه تا خودمون رو در موقعیت‌های شخصیت‌ها تجسم کنیم. 🌈
یکی از ویژگی‌های برجسته‌ی این کتاب، سادگی و عمق اونه. نویسنده با زبون ساده و روون، مفاهیم پیچیده‌ای مانند عشق، پشیمانی، مرگ، و ارتباطات انسانی رو مورد بررسی قرار می‌ده. این سادگی باعث می‌شه که خواننده به راحتی با داستان ارتباط برقرار کنن و از آن لذت ببرن.
داستان به زیبایی نشون می‌ده که زمان چقدر ارزشمنده و ما چگونه می‌توانیم از اون به بهترین شکل استفاده کنیم. هر لحظه فرصتی است برای گفتن حرف‌های نگفته، جبران اشتباهات، و ساختن آینده‌ای بهتر.✨
      

        کتاب "من لیاقتم خداحافظی بهتری بود" واقعا یه سفر احساسی و عمیق رو به من هدیه داد. 📚❤️ نویسنده توی این کتاب به طرز فوق‌العاده‌ای مفاهیم عمیق و پیچیده رو به زبون ساده و خودمونی منتقل کرده. هر صفحه‌اش مثل یه دمنوش گرم می‌مونه که دلت رو نوازش می‌کنه. ☕️✨
سبک نویسندگی، به خصوص ژورنال‌نویسی، واقعا جذابیت خاصی داره. حس می‌کنم وقتی می‌نویسم، انگار دارم با خودم یه گفت‌وگوی صمیمی و دوستانه می‌کنم. 📖🖋️ خواندن این کتاب هم دقیقاً همون حس رو به من انتقال داد. هر جمله‌ای که می‌خوندم، مثل این بود که نویسنده داره داستان خودش رو با تمام حس و حالش برای من تعریف می‌کنه. 
در واقع، این کتاب یادآوری بود برای همه ما که باید یاد بگیریم با خودمونو احساساتمون صادق باشیم🌈
نمی‌دونم چرا، ولی هر بار که این کتاب رو ورق می‌زدم، حس می‌کردم یه دوستی کنارم نشسته و داره به من می‌گه: "نگران نباش، تو همیشه شایسته‌ی بهترین‌ها هستی." 🤗💖 واقعاً دوست داشتم که این سفر رو با دوستانم به اشتراک بذارم و مطمئنم هر کسی که به دنبال یه دلسردی خوب و انرژی مثبت باشه، از این کتاب لذت می‌بره.
خلاصه‌اش اینه که اگر به ژورنال‌نویسی علاقه دارید و می‌خواید به عمق احساسات خودتون و دیگران پی ببرید، حتماً این کتاب رو تو لیست خوندنتون البته به عنوان تفریح داشته باشید. ارزشش یک بار خوندن رو داره و نیم ساعته تمومه ! 📚💕 
      

        ساعت ۵:۳۷ صبح در تاریخ ۱۳ فروردین. 
من تمومش کردم. 
الان ۵:۳۸ صبحه که دارم حسم رو مینویسم. 
صورتم به دلیل قطره های اشکم خیس شده. 
من با والنتینو زندگی کردم با اوریون و اسکارلت گریه کردم. 
از «هردو در نهایت میمیرند» هم دردناک تر بود. 
داستان برمی گرده به ۱۰ جولای ۲۰۱۰،دقیقا هفت سال قبل از اینکه گوشی متیو و روفوس برای ساخت آخرین روز زندگی شون به صدا در بیاد. 
سال ۲۰۱۰ بود که شرکت پیشگویی مرگ تاسیس شد. 
و در همون روز اول آدم های زیاد بودن که فرار به مردن شون بود. 
این کتاب: 
قصه ای از عشق، دوستی، جدایی، لبخند، فداکاری. شجاعت و مرگ بود. 
کتابی که از شروعش گریه کردم، تعجب کردم و با خنده هاشون، خندیدم.«به زبان ساده کتاب رو زندگی کردم.»
احساسی که در سومین کتابی که در عمرم خوندم(هر دو در نهایت میمرند) بعد از شش ماه در سی و چهارمین کتابم(اولین نفری که در نهایت میمرد) به من برگشت. 
سخنی با نویسنده: 
آقای سیلورا، نمیدونم چه جوری این ایده به ذهنون رسیده و به این نتیجه رسیدید که روی کاغذ پیاده کنیدش. 
اشک خیلی ها رو جاری کنید. 
من و خیلی های دیگه کتاب هاتون رو به عنوان خواننده میخونیم و باز هم لمس میکنیم. 
اما شما خالق: 
🔸متیو
🔸روفوس
🔸والتینو
🔸اوریون
🔸گلوریا
🔸پلوتونی ها
🔸لیدیا
🔸دالما
🔸اسکارلت
🔸خواکین رزا
🔸فرانکی
🔸پاز
🔸و.... 
بودید. شب ها و روز هایی رو با این کتاب گذروندید.
و به طور واقعی زندگی کردید.... 
------------------
من به این کتاب ⭐⭐⭐⭐⭐
البته منهای یک⭐
یعنی⭐⭐⭐⭐
و تنها به دلیل ترجمه ای بود که دوست نداشتم، پس درباره علاقه من به کتاب نیست. 
------------------
ساعت ۵:۵۶
و من ۱۹ دقیقه ست که کتاب رو کنار گذاشتم. 
و هنوز... 
غرق در کتابم😢