فوق العاده است. هم متن و هم ساخت کتاب صوتی. داستان شهر ما وقتی که شخصیت‌های تاریخی‌مون به این زمانه آمده‌اند. از دستش ندید
        

          تلفیق نثر و داستان های قدیمی با موضوعات جدید اثر جالبی را خلق کرده که از گوش دادنش بار های بار لذت برده ام 
        

          نوشته‌ی کوتاهیه و حضور شخصیت‌های تاریخی در زمونه‌ی ما موضوع اصلی این نوشته‌ست. من به صورت نوشتاری خوندمش اما به‌نظرم لحن آهنگین و این‌که اصلا کتاب نوشته شده برای تولید اثر صوتی می‌طلبه که برای فهم بهتر به قصه گوش کنیم.
        

          امیرکبیر به تهران امروز ما آمده است. همچنین بسیاری از بزرگان تاریخ ما. آنهایی که در قصه حضور دارند: لیلی، باربد، ابن سینا و شخص امیرکبیر است‌. اما هستند شخصیت‌هایی که نامشان فقط می‌آید و روایتی کوتاه از آنها گفته می‌شود. شخصیت‌هایی چون مجنون، فردوسی، رستم، سهراب، آرش کمان‌گیر، کاوه آهنگر، حافظ، ناصرخسرو، خسرو، شیرین، فرهاد، نظامی گنجوی و...

کتاب با زبانی طنز و موزیکال به دغدغه‌ای قدیمی پرداخته است. دغدغه فراموشی تاریخ خودمان و شخصیت‌های تاریخی‌مان. کتاب به ما می‌گوید شخصیت‌های تاریخی ما اگر امروز بودند هر چند از وضع ناراضی بودند، ولی خودشان را با اوضاع ما تطبیق می‌دادند. 
ابن سینا داروی قلابی می‌فروشد و می‌گوید که در سه و نیم درصد از افراد عوارض دارد تا وقتی برگردند تا مشکل دارو را بگویند می‌گوید من گفته بودم در سه و نیم درصد عوارض دارد و شما جزو همان سه و نیم درصدی. و داروی آن مثلا عوارض را به آنها می‌فروشد.
لیلی مچ مجنون را در حالی که با دختر دیگری قرار داشته می‌گیرد. 
سهراب بعد از اینکه با فردوسی به مشکل می‌خورد، با ناصر خسرو شراکت می‌کنند و نوش داروی تاریخ مصرف گذشته قاچاق می‌کنند. 
باربرد سازش را فروخته و مشغول به کار رپ شده. 
حافظ راضی شده است اشعارش را به عنوان شعر رپ ویرایش و استفاده کنند.
امیرکبیر هم که سال‌ها در کاشان دلاکی می‌کرد، از دست غرغرهای همسرش به تهران برگشته است به دنبال کار، که این اوضاع را می‌بیند. 

موضوع کتاب تکراری است و شاید اگر کسی بگردد این نوع پردازش به این موضوع را هم پیدا کند. ولی استفاده از جنبه موسیقی احتمالا تفاوت این کتاب با دیگر کتا‌ب‌های این دستی است‌. بهتر که کتاب را فقط در قالب نسخه صوتی منتشر کردند و کار به نسخه فیزیکی نکشید.

در عنصر طنز، کتاب توفیر چندانی نیافته است. جملات طنزآمیزش گاهی خوب و موضوعات مورد استفاده هم جالب توجه هستند ولی در کل قوت چندانی ندارد و حتی جملاتی سخیف هم دارد. 
اما بیشتر توانایی کتاب در عنصر موسیقیایی آن است. توازن جملات و همچنین آهنگ‌های پیش زمینه هر چند همه جا خوب نیست ولی در اغلب کتاب به خوبی دیده می‌شود. پردازش موسیقیایی‌اش آنقدری خوب است که مقصود نویسنده که ارائه طنزی تلخ بوده است را به خوبی می‌رساند و ضعف جملاتی که نمی‌توانستند این مقصود را برسانند می‌پوشاند. آنقدر خوب که شما آخرش احساس اندوه از این وضعیتی که نویسنده سعد کرده است بگوید اسفبار است پیدا می‌کنید. می‌گویم سعی کرده چرا که کتاب کمی بیش از حد سیاه نمایی کرده و گویی جامعه امروزی ایران فاقد هر گونه خوبی است و سراسر دروغ است و بدبختی.

در کل خوب است که کتاب یک بار شنیده شود و این دغدغه قدیمی حداقل برای ما یادآوری شود. هر چند نباید به تمامه حرف نویسنده را قبول کرد که وضع ما تا این حد اسف‌بار است، ولی این درون ذهن ما باشد که وضع ما همچین هم خوب نیست.

بخشی از کتاب:

تیشه بشکن فرهاد!
که در این شهر مجازی شلوغ
همه شیرین شده اند به فریب و به دروغ
کُلَه نایک به سر 
حسرت لایک به دل
بریلیشن سینگل
تا که مقبول افتد نزد آن خسرو خوبان
شاه شمشاد قدان و شه شیرین دهنان
خسرو خود مشغول است به ابر اعجازی از فتوشاپ، کله اش روی تن هرکول است
با یکی عینک دودی مخوف،
تا ریا را نشود از پس چشمانش دید
تیشه بشکن فرهاد!
خود مرحوم نظامی اینجا دو - سه پیجی دارد
چیست این؟
محشر کبری بر پاست؟
تو ولی فارغ از این حوری و غلمان و پری های دغل،
باز هم میپرسی:
خانه ی دوست کجاست؟
        

          من نسبت به کتاب‌های صوتی کمی گارد دارم؛ احساس می‌کنم فقط وقتی می‌تونم بگم کتابی رو خوندم که واقعا خونده باشمش -نه که گوش داده باشمش! اما «شهر غصه» کتابیه که اتفاقا باید گوشش داد. نه فقط به خاطر صداپیشه‌های خوبش (تصاویر روی جلد)، بلکه چون لحن آهنگین کتاب با بلند خوندن یا شنیده شدنه که بهتر منتقل می‌شه و به دل می‌شینه.
... خب هرچند، من بازم دلم راضی نشد و موقع گوش دادن نسخه‌ی صوتی، نسخه‌ی متنی‌ش هم جلوی چشمم بود =)) (و متوجه شدم تفاوت‌هایی جزئی بین‌شون وجود داره. احتمال دادم یه سری اصلاحات و بداهه‌پردازی‌ها صورت گرفته).

«شهر غصه»‌ی امیرعلی نبویان داستانیه از برخی شخصیت‌های تاریخی که به زمان حال اومدن و حالا با این زمان خودشون رو تطبیق دادن یا دچار چالش‌هایی می‌شن. ایده‌ی جالبی داشت هرچند خیلی کوتاه بود و به نظر می‌‌رسید بخشی از یه داستان بلندتر باشه (یا ادامه‌ی «ناگهان پیت حلبی» که تو مقدمه‌ی کتاب نوشته بود). ترجیح می‌دادم ادامه داشته باشه، ولی می‌شه هم مثل یه پادکست بهش نگاه کرد که آدم ۴۴ دقیقه وقت می‌ذاره یه داستان جالب با ظرافت‌ها و اشاره‌های طنز گوش بده.
        

          تقابل مدرنیته و سنت همیشه واسم یه موضوع جذاب بوده و همیشه خودمم بین این دوتا سردرگم بودم.
چیزی که این موضوع و واسم جذاب تر کرد قلم دلنشین امیر علی، کتاب صوتی با کیفیت و بازیگرای درجه یک بود. فقط ای کاش که طولانی تر بود.
        

          نمایش نامه ای طنز به شیرینی قند از امیرعلی نبویان 
داستان امیرکبیر که تصمیم میگیره برای کار سری به تهران امروز بزنه ولی چیزی که میبینه با چیزی که قبلا بوده کاملا فرق کرده .
جملات با ریتم خیلی زیبایی بیان شده بودند که نشان از سواد بالای نویسنده داره و به نظرم پیامی که مدنظرش بوده رو به زیبایی بیان کرده .
        

          اولش خوب بود ولی آخراش دیگه خوشم نیمد.

        

          دوست داشتنی همچون بقیه کارها .
جذاب ترین قسمتش همون شعر معروفش=
تیشه بشکن فرهاد....
        

          ای، همچین.
دو کلمه‌ی بالا بهترین توصیفی بود که برای این اثر پیدا کردم.
یک طنز متوسط، نقد معمولی و پرداختن به مشکلات امروز با وزن و قافیه و رگه های تاریخی و کشوندن شخصیت های معروف چه در تاریخ و چه در افسانه به دنیای امروز ما.
همه چیز خوب است یا بهتر بگویم هیچ چیز بدی در کار نیست، ساعتی لذت بخش را پیش رو دارید اگر می خواهید شروع کنید به خواندن یا گوش دادن اش.
چیز خاصی هم به شما اضافه نخواهد شد، نه در پرداخت به مشکلات امروز، نه در خلق موقعیت های آن چنانی و نه در وزن و قافیه خبر خاصی نیست
و البته و صد البته چه کسی گفته همه ی کتاب ها باید چیزهای خاص و آنچنانی داشته باشند؟ 
خدا پدر و مادر آقای نبویان را رحمت کند  که  فرزندی آوردند که چیزی نوشت که در این روزگار پر غم حال ما را خوب کرد.
اصلا این خودش یک اتفاق آنچنانی ست ، محیرالعقول است .
باور ندارید ؟ بخوانید/گوش دهید.
اجرا در نسخه ی صوتی فوق العاده است.
        

          صوتی‌اش رو شنیده بودم و خیلی دوست داشتم بخونمش
تو همین هفته کتاب و کتابخوانی سفارشش دادیم و اومد و خوندمش
کتاب کم حجم
برگرفته از مشکلات جامعه امروز
که هر چند عمیق به نکاتی نپرداخته اما به خواننده تلنگرهای خوبی میزنه
        

          بیشتر یک برش است تا یک داستان کامل.
حتی بیشتر انتقاد است تا داستان.
ولی خیلی خیلی قشنگ است.