جری مثل همیشه بی حال روی کفپوش اتاق لمیده بود.ناگهان برخاست،گوش ها را تیز کرد،به سوی پنجره دوید.از ته دل زوزه ای کشید و خودش را به در اتاق رساند.با تمام قدرتش در سر پنجه ها چوب را خراشید.سرانجام با ضربه ای در را گشود و از پله ها پایین پرید.جری یک بار دیگر پارس کرد.تا آن لحظه ورا زوزه جری را این گونه مستانه،این چنین زنگ دار و از ته دل نشنیده بود.فهمید که این بار پارس سگ از سر خوشحالی ست.ولی چه چیز جری را از خود بی خود ساخته بود؟