شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        ایده فرشته‌ها و به زمین اومدنشون رو دوست داشتم، اما همین.
داستان ضعیفی بود، خوشم نیومد.
بیشتر از این‌که شبیه یه رمان واقعی باشه، شبیه خلاصه یه کتاب دیگه بود. انگار عجله‌ای و هول‌هولکی نوشته شده بود، نه پرداخت درست و حسابی‌ای، نه شخصیت‌پردازی و هیچی. تقریبا همه شخصیتا یه تیپ توخالی بودن و هیچ ویژگی خاصی نداشتن که اون‌ها رو از داستانای دیگه، و یا حتی گاهی از هم‌دیگه متمایز کنه.
      

        من این کتاب رو خوندم بدون اینکه تسخیرشدگان داستایوفسکی رو بخونم و البته که بعد از یه پرس و جو شروع به مطالعه کردم .کتاب رو دوست داشتم و شد سومین کتاب محبوبم از آلبر کامو و مثل باقی نمایشنامه‌های کامو قابل قبول و جذاب بود. 
داستان آدم‌هاییه که در پوچی و هیچی سر میکنن و تموم تلاش‌شون رو می‌کنن از این حالت در بیان و بتونن کسی رو دوست داشته باشن و معبودی رو بپرستن و هر کدوم به سرنوشتی دچار می‌شن که دور از تصور هم نیست . 
      

        هیچ‌کس نفهمید سلوچ کی و چطور رفت، فقط یه روز نبود و همه چیز به هم ریخت. مرگان مونده بود با خونه‌ای سرد و بچه‌هایی که هر کدوم توی دنیای خودشون غرق شدن. جایی که باید مرد خانواده بود، حالا خالی بود، جای خالی‌ای که هر لحظه سنگین‌تر می‌شد و نفس کشیدن رو سخت می‌کرد. چشم‌های مرگان خسته‌تر از همیشه بود، دلش پر از درد، اما حرفی نمی‌زد چون نمی‌دونست به کی بگه. زن بودن توی این زندگی یعنی تحمل کردن همه چیز، بدون اینکه کسی بفهمه یا کمکت کنه. سلوچ فقط مردی نبود که رفت؛ سایه‌ای بود که با رفتنش تاریکی رو آورد. جای خالی‌اش هیچ‌وقت پر نمی‌شه و مرگان با درد و خستگی، وسط سکوتی سنگین، فقط مونده. زخمایی که دیده نمی‌شن و خاطره‌هایی که دل رو به هزار تیکه می‌شکنن...
      

        خیلی این کتاب بهم چسبید چرا!! چون اصلا انتظار این حجم از مطلب خوب مفید ازش نداشتم و نکته طلایی کتاب بیان مفاهیم به سادگی + استدلال و پیشینه تاریخی و گاهی هم تجربه ی شخصی مت هیگ(نویسنده) بود.
کتابی با محوریت موضوع توسعه فردی ،آگاهی بخشی درمورد مسائل ساده ،پیچیده زندگی و فاصله گرفتن از شبکه های اجتماعی و در نهایت پذیرش خود ،البته که یه بخش هایی هم حوصله سر بر بودن ولی قسمت های قشنگ کتاب خیلی خیلی بیشتر بود امتیازم ۳.۵/۵ ولی دوستدارم گردش کنم به ۴
**من این کتاب با ترجمه شیرین ملک فاضلی خوندم که بی‌نظیر بود
      

        اگر تا به حال برای فرار از هر حس آزاردهنده ای به کتاب پناه برده باشید، احتمالا حال و هوای نویسنده را درک و با او همزادپنداری خواهید کرد و از کتاب خوشتان خواهد آمد.
من کتاب رو دوست داشتم اگرچه که به نظرم کمی آشفتگی و پراکندگی داشت. 
روایتی از زندگی شخصی نویسنده در سال کتابخوانی  اش برای رهایی از غم که سعی کرده بود از میان حجم بسیار زیاد کتاب های خوانده شده، متناسب‌ با شرایط و مقبولات خودش،ارزیابی هایی درباب مفاهیمی چون جنگ، عشق، بخشش و.... ارائه کند.
با ایده ی اصلی کتاب هم بسیار موافقم، در بحران ها و ناملایمات می توان به ادبیات، پناهنده شد!
      

        نمی‌دانم ترجمه خوب نبود که با داستان‌ها ارتباط برقرار نکردم یا سبک و سیاق نویسنده.
دو تا از داستان‌ها با موضوعات قتل و کشتن بود که شباهت زیادی به آثار ادگار آلن‌پو داشت؛ البته در سطحی ضعیف‌تر. ری بردبری توی یکی از مصاحبه‌هاش گفته:"پو به من یاد داد که چگونه تاریکی را با شعر درآمیزم."
ایدهٔ «سریع‌تر از چشم» هم از داستانی سطحی، فراتر بود و پرسش‌های جالبی مطرح می‌کرد.
فقط حس‌وحال نوستالژی‌طور و خاطره‌انگیز داستان «تبادل» جالب بود؛ اگرچه خود داستان انگار پیرنگ نداشت.
      

        در چشم شیطان 
نوشته جونیچیرو تانیزاکی و ترجمه محمود گودرزی 

داستان جنایی هولناک و مورمور کننده‌ای که در نوع خودش خواندنی و جالبه.

خوندن داستان حس هیجان رو القا می‌کنه و در بعضی بخش‌ها کمی چندش آور میشه اما نه به طرز آزار دهنده بلکه دوست داشتنی و جالب.
من از چنین کتاب و چنین نویسنده‌ای انتظار کاری کاملا منطقی شبیه آثار آگاتا کریستی نداشتم و به همین دلیل عجیب بودنش اذیتم نکرد.

عناصر کارآگاهی توی داستان به چشم میخوره اما از لحاظ علمی و منطقی بیشتر به نویسندگان وحشت و گوتیک نزدیکه. (در یک‌ کلام: تو دنیای واقعی قابل اجرا نیست) 

قلم خاص و اصطلاحات ویژه تانیزاکی کاملا موفق میشه کاری کنه خواننده یه لحظه‌های خطاب به راوی با خودش بگه «اخه اینا چیه تو داری بهش فکر میکنی؟» که خب ویژگی مهمی از قلم تانیزاکیه.

درس اخلاقی یا اثر به یاد موندنی‌ای نداره اما اگه به کارای نویسنده‌هایی مثل ادگار الن پو علاقه دارین، این کتاب به عنوان یه اثر معاصر می‌تونه سرگرم کننده باشه.

پی‌نوشت: ترجمه آقای گودرزی مثل معمول خواندنی و روون بود.
      

        داستان کوتاهی درباره تجربه یک مادر، که گفته میشه داستان خود نویسنده هست. 
بنظر من هر زنی قبل از تصمیم به بچه دار شدن و خلق یه موجود جدید باید این کتاب رو بخونه. 
سوال اینجاست که چقدر بدنیا آوردن یه موجود بی گناه و نازنین می تونه خوب باشه و چقدر بد؟  
و چیزی که مسلمه اینه، زندگی در این دنیا با وجود لحظه های شاد، سراسر درد و رنجه و انسان با رنج بدنیا میاد و همین گونه هم از دنیا میره. 
واژه مادر همیشه مقدس نیست و عده ای از زنان با بدنیا آوردن دست به قتلی می زنند که هیچ پرونده ای براش باز نمیشه و مقتول سال ها با زجر زندگی میکنه و درنهایت با درد بیشتری وداع میکنه. 
حتما قبل از هر تصمیم مهمی درباره عواقبش فکر کنیم. 
      

        "دلیلی هم آورد؟
کلمه به کلمه‌اش این بود: آدم باید تابع زمانه باشه. این آخرین حرف‌های انسانی اون بود."

«کرگدن» نمایشنامه‌ای است دربارهٔ تبدیل شدن آدم‌ها به موجوداتی یکسان نه از طریق زور، بلکه با خواست خودشان. یونسکو با طنزی سیاه نشان می‌دهد که چگونه جامعه تحت تأثیر ایدئولوژی‌های مسلط، فردیت را می‌بلعد و آدم‌ها حاضرند حتی کرگدن شوند، فقط برای اینکه «مثل بقیه» باشند.  

نکتهٔ جالب: اشاره‌های نمایشنامه به شورش فروند در فرانسه هوشمندانه است، انقلابی‌هایی که ابتدا علیه استبداد قیام کردند، اما بعد خودشان به بخشی از سیستم ظالم تبدیل شدند. این دقیقاً همان چیزی است که در «کرگدن» می‌بینیم: شخصیت‌ها اول با وحشت واکنش نشان می‌دهند، ولی بعد توجیه می‌کنند که چرا کرگدن‌شدن «منطقی» یا حتی «مطلوب» است!  

تنها کسی که تا پایان در برابر این موج عظیم مقاومت می‌کند برانژه است، اما نمایشنامه با پرسشی هولناک به پایان می‌رسد: آیا واقعاً می‌توان در جهانی که همه چیز در حال دگرگونی است، اصالت خود را حفظ کرد؟ یونسکو به ما هشدار می‌دهد که این بیماریِ همرنگی با جماعت، خطری همیشگی است، هیچ‌کس کاملاً از این بیماری مصون نیست، نه در فروند قرن هفدهم، نه در اروپای فاشیستی، و نه حتی در دنیای امروز ما که شبکه‌های اجتماعی و سیاست‌های جمعی، مدام به ما می‌گویند «چطور فکر کنیم».  

«کرگدن» کتابی است که هر دورانی می‌تواند آن را بخواند و در آن، تصویر خود را ببیند. و این همان چیزی است که یک اثر ادبی را جاودان می‌کند.