کامو این اثر را بر اساس رمان داستایفسکی نوشته. کاراکترها، علاوه‌براین‌که در قواره‌ی شخصیت‌های دراماتیک‌اند، رفتاری مناسب، توأم با طغیان‌ها و عکس‌العمل‌های سریع و ناراحت‌کننده دارند. علاوه‌براین، داستایفسکی از رمان‌هایش از تکنیک تئاتری بهره می‌گیرد: او از دیالوگ استفاده می‌کند و فقط گهگاه به مکان و عمل می‌پردازد. افراد تئاتری ـ چه بازیگر، چه کارگردان، چه نویسنده ـ همیشه در کارهای داستایفسکی می‌بینند که خود او همه‌ی پیشنهادهای لازم را برای اجرا داده است. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          آلبر کامو در باره این اثرش میگه :
تسخیرشدگان یکی از چهار یا پنج اثری است که من فراتر از همه آثار قرارشان میدهم.
اولین نمایشنامه ای بود که خوندم فکرش رو نمیکردم که انقدر خوب باشه
خیلی قشنگ آدمایی رو توصیف کرده بود که میخوان به چیزی اعتقاد داشته باشن اما نمیدونن به چی . آدمایی که میخوان عشق رو تجربه کنن اما نمیتونن ...
        

          من این کتاب رو خوندم بدون اینکه تسخیرشدگان داستایوفسکی رو بخونم و البته که بعد از یه پرس و جو شروع به مطالعه کردم .کتاب رو دوست داشتم و شد سومین کتاب محبوبم از آلبر کامو و مثل باقی نمایشنامه‌های کامو قابل قبول و جذاب بود. 
داستان آدم‌هاییه که در پوچی و هیچی سر میکنن و تموم تلاش‌شون رو می‌کنن از این حالت در بیان و بتونن کسی رو دوست داشته باشن و معبودی رو بپرستن و هر کدوم به سرنوشتی دچار می‌شن که دور از تصور هم نیست . 
        

          یادمه یکی از روزایی که کافه‌گردی می‌کردیم،به اصرار من سری هم به کتابفروشی هزار و یک‌ شب زدیم. 
آشنایی من با نمایشنامه...
خیلی دلم می‌خواست بدونم دنیای نمایشنامه چه شکلیه که این‌همه شیفته و دوستدار داره.چون هیچ آشنایی‌ای نداشتم سراغ جلدهای زیبا و کم‌حجم رفتم.این شد که «صالحان» و «مرگ فروشنده» رو برداشتم.
بعد از خوندن «صالحان»واقعا چیزی درونم جرقه زد.باخودم گفتم چرا تاحالا سمت نمایشنامه نرفته بودم؟؟؟؟
[که البته درس و مدرسه‌ی عزیز اجازه بیشتر خوندن بهم نداد تا به امسال]
و حالا دومین اثر از آلبر کامو..خیلی غمگینم کرد و خیلی من رو به فکر فرو می‌برد.به بعضی جاها که می‌رسیدم بعد از خوندن یه جمله کتاب رو می‌بستم و غرق افکارم می‌شدم.
می‌دونم دانش من تو زمینه نمایشنامه از کم هم کمتره ولی قلم کامو رو خیلی دوست دارم.عین جوجه اردکی که تازه به‌دنیا اومده و با دیدن اولین شخص اون رو مادر خودش میدونه؛کاموی عزیزم هم برای‌من همون جایگاه رو کسب کرده و خوشحالم وقتی چشمامو باز کردم اولین کسی که دیدم بود.
        

          "تسخیرشدگان"مانند این است که یک قاشق در دست بگیریم و تنها لایه سطحی بستنی را بر داریم.درحالی که شکلات های تکه ای پایین تر،در دل بستنی جای دارند."تسخیر شدگان" یا همان شیاطین به زیبایی یک نمایشنامه روان و زنده بود.آلبر کامو به طبع نمی توانست بسیاری از جزئیات یک رمان ۱۰۰۰ صفحه ای را در قالب یک نمایشنامه ۲۰۰ صفحه ای بگنجاند اما با پیگیری همین خط اصلی داستان و استفاده از دیالوگ هایی که به سبک نمایشنامه نوشته شده بودند تجربه ای زیبا را برای خواننده رقم می‌زند.

می توانم بگویم برای دومین بار این رمان سنگین را خواندم.منتهی فقط دیالوگ ها.و چه زیبا می نویسد داستایفسکی از تاریکی و آن تک نور روشنی که با حجم تاریکی بسیار نابود می شود.

مورسو،شخصیت اصلی رمان "بیگانه" از آلبر کامو شباهت بسیاری به نیکلای ستاوروگین دارد و این بی اثر نیست در علاقه بی اندازه کامو به رمان شیاطین!

خوب بود...اما نه به اندازه رمان اصلی.اگر کسی حوصله ۱۰۰۰ صفحه کتاب خواندن ندارد می تواند به این نمایشنامه بسنده کند❤️