حس خاصی داشتم تو خوندش😳
        

          اصلاً انتظار نداشتم این قدر خوب باشد چون فکر می‌کردم چندتا داستان را جمع کردند تا نهایتاً با نویسنده آشنا شویم و کتاب‌های «مهم»ترش را بخوانیم اما واقعاً خوب بود. هر کدام از قصه‌ها جهان خودشان را دارند و این تجربه‌گرایی و نترسیدن از نوشتن واقعاً حس خوبی برایم داشت. انگار نویسنده با خودش بگوید «خب، حالا چجوری بنویسیم؟» و شکل دیگری را امتحان کند. واقعاً تجربه‌گرایی تویش معلوم بود و چه حیف که حالا تجربه‌گرایی هم فرمی از نوشتن شده و تبدیل به کلیشه که انگار فقط باید نوع خاصی نوشت. 
اما داستان‌ها روی هوا هم ول نمی‌شدند. هر کدام سازۀ خودشان را داشتند و خیلی تروتمیز شروع و پایان داشتند و یک عالمه اطلاعات بین‌مان ردوبدل می‌شد. حتی شخصیت‌هایی که می‌تواند یادم بماند و با اینکه چند صفحه دیدمشان با خواندن داستان دیگری یادشان کنم. اتفاقی که در این کتاب هم افتاد و با هر داستان یاد نویسنده‌های دیگری افتادم که داستان‌های کوتاه‌شان را خواندم. نمی‌دانم از نظر زمانی چقدر بهم نزدیک بودند اما جلوه‌هایی ازآثار لاوکرفت و پو و استوکر در این قصه‌ها هم بود و خب، سنت نوشتن بردبری هم ظاهراً با این فضا هم‌خوان‌تر است. با اینکه خیلی قدیم نوشته‌ شدند اما هنوز تروتازه هستند و خواندنشان کیف می‌دهد.
        

          نمی‌دانم ترجمه خوب نبود که با داستان‌ها ارتباط برقرار نکردم یا سبک و سیاق نویسنده.
دو تا از داستان‌ها با موضوعات قتل و کشتن بود که شباهت زیادی به آثار ادگار آلن‌پو داشت؛ البته در سطحی ضعیف‌تر. ری بردبری توی یکی از مصاحبه‌هاش گفته:"پو به من یاد داد که چگونه تاریکی را با شعر درآمیزم."
ایدهٔ «سریع‌تر از چشم» هم از داستانی سطحی، فراتر بود و پرسش‌های جالبی مطرح می‌کرد.
فقط حس‌وحال نوستالژی‌طور و خاطره‌انگیز داستان «تبادل» جالب بود؛ اگرچه خود داستان انگار پیرنگ نداشت.