"ایرانی‌تر" عمیقا من را به وجد آورد؛ اگرچه که یحتمل برای همه جذاب نباشه!
اگر به همنشینی با خالقان آثار ادبی افسونگر دنیا علاقه دارید...
اگر به فرهنگ و تارخ ایرانی علاقه دارید...
اگر بازشناساندن ایران به انیران برای شما مهم است...
اگر فهم زمان و مکان و اتمسفر خلق آثار هنری برایتان جالب است...
اگر شرق‌شناسی و ادیان شرقی را دوست می‌دارید...
قطعا "ایرانی‌‌تر" شما را هم به وجد خواهد آورد.
من کتاب را با صدای خود نهال تجدد (نویسنده کتاب) شنیدم و این شنیدار، خالی از لطف نبود؛ اگرچه که نویسنده گوینده‌ی حرفه‌ای نیست و فارسی را کمی، فقط کمی با لهجه‌ی فرانسوی می‌خواند. از طرفی، برخی قسمت‌های کتاب نیاز به تمرکز بیشتری داشت و خب خوانش کتاب به‌جای شنیدن آن هم می‌تواند مفید باشد.
ترجیحی برای پیشنهاد به خواندن یا شنیدن کتاب ندارم.

      

        کتاب  را به صورت صوتی با صدای نوید محمدزاده گوش کردم.
هم کتاب، هم گویندی، بدون اغراق،چیزی فراتر از فاجعه بود!
کتاب از نظر محتوا، مشمئزکننده بود و قلمی کاملا ناشیانه و غیرحرفه ای داشت که با خوانش گوینده‌ای غیرحرفه ای  بدتر هم شده بود!
از نشر چشمه چنین فاجعه‌ای بعید بود.
خواندنش اتلاف عمر است اما به آنان که قصد پناهندگی از مسیری غیر از  سفارت و ویزا و قانون را دارند، توصیه می‌کنم‌.
      

        کتاب را اولین بار حدود ۱۰ سال پیش دست گرفتم تا بخوانم؛ اما بیشتر از همان فصل اول پیش نرفت! 
جزئیات زیادش آزارم میداد؛ اینکه وسط یک دیالوگ، بعضا حدود یک صفحه، محیط، توصیف می‌شد یا احوالات درونی بیان می‌شد، برایم جالب نبود! یا بدتر از آن گفتگو های نیمه نیمه‌ی آرسینه و آرمینه حرصم را درمی آورد.
اما امسال که به لطف کلاس نویسندگی ناچار شدم رونویسی اش کنم، آنقدرها هم بد نبود!
جالب و دلنشین به نظر می‌رسید.
در طول داستان شاهد اتفاق خاصی نیستیم؛ فقط یک برش کوتاه از زندگی زنی با تمام بالا و پایین ها، گفتگوهای درونی و دغدغه هایش....
      

        بسیار لذت بخش و روان...
برخلاف برخی نوشته های آل احمد مثل "زن زیادی" و "مدیر مدرسه" که وجوه مثبت اخلاقی و رفتاری در شخصیت ها دیده نمی‌شد. در این کتاب، بسیار از میرزا اسدالله  میشد آموخت.
      

        واقعا غم‌انگیز و تلخ و سرد...
با پایانی شاد!
همین که تونست بالاخره حرف بزنه، پایان رضایت بخشی بود.
      

        🤐🤦‍♀️
      

        اگر تا به حال برای فرار از هر حس آزاردهنده ای به کتاب پناه برده باشید، احتمالا حال و هوای نویسنده را درک و با او همزادپنداری خواهید کرد و از کتاب خوشتان خواهد آمد.
من کتاب رو دوست داشتم اگرچه که به نظرم کمی آشفتگی و پراکندگی داشت. 
روایتی از زندگی شخصی نویسنده در سال کتابخوانی  اش برای رهایی از غم که سعی کرده بود از میان حجم بسیار زیاد کتاب های خوانده شده، متناسب‌ با شرایط و مقبولات خودش،ارزیابی هایی درباب مفاهیمی چون جنگ، عشق، بخشش و.... ارائه کند.
با ایده ی اصلی کتاب هم بسیار موافقم، در بحران ها و ناملایمات می توان به ادبیات، پناهنده شد!
      

        کوتاه و زیبا با پایان بندی‌ای غیرمنتظره!
پیشنهاد میکنم حتما بخونیدش.
      

        همچنان انتقاد بدون حضور هیچ شخصیت مثبت یا بدون وجود هیچ وجه مثبتی در هیچ شخصیتی!
البته این‌نکته باعث نمیشه شما حس کنی فضای داستان‌ها، تاریک و سیاهه؛ ابدا.
در میان داستان‌های این ‌کتاب، "جاپا" نگاهی متفاوت داشت و بر خلاف سایر موارد به جای انتقاد به جامعه، گویی سخن گفتن از دغدغه و آسیبی فردی، هدف بود.
      

        انتقاد از وضعِ جامعه ی فرهنگی، مدرسه، معلمان، اداره‌ی فرهنگ و... همراه با گفتگوهای مدامِ درونیِ مدیر مدرسه، خواندنی و جذاب بود.
من "مدیر مدرسه" رو دوست داشتم؛ باهاش خندیدم، حرص خوردم و حتی فکر کردم!
و به نظرم حس و حالِ تفکرات توده ای رو میشد در لابه لای داستان رهگیری کرد.
نکته ی آزاردهنده‌ی آثار آل احمد برای من اینه که هیچ شخصیت مثبتی وجود نداره، حتی یک وجه مثبت هم در هیچ شخصیتی پیدا نمیشه؛ آل احمد در مدیر مدرسه همه چیز رو توصیف میکنه، مدرسه، معلم ها، دانش آموزان و... و همه فاقد هر صفت مثبتی هستند؛ مثلا هیچ کدوم مرتب، آراسته، خوش اخلاق نیستند، چه ظاهر و چه اخلاق، فقط نکات منفی دارند که اون هم در گفتگوهای درونی راوی مطرح میشه و نه اعمال و رفتار افراد و به شما این حس رو منتقل میکنه که صفت‌های داده شده به این افراد، قضاوت های مدیر مدرسه است و به عبارت دقیق‌تر، اساسا راویِ داستان، نیمه خالی لیوان رو میبینه! 
درسته که داستان، انتقادی هست اما به نظرم این نیمه‌ی خالی لیوان دیدنِ راوی باعث میشه شما حس کنی راوی داره بدگویی و اغراق میکنه تا اینکه حس کنی واقعا مدرسه و جامعه اوضاع بدی داشته...‌
      

        خیلی ایرانیزه بود.🙃
      

        نمایشنامه ای اعتراضی و گویا طنزگونه با محوريت اجرای عدالت!
همواره با خواندن آثاری اینچنینی به این فکر میکنم که خط و مشی سیاسی، اعتقادی و به طور کلی جهان بینی آدم ها در اینکه یک اثر را شاهکار یا فاجعه بدانند بسیار موثر است؛ همسویی یا عدم همسویی شما با نظریه پنهان طرح شده در کتاب در مواجهه با وضعیت جامعه کنونی یا جامعه ی خالق اثر، بسیار موثر در تحسین یا تخریب اثر توسط شماست.
از نظر من اما ورای تاثیر و تاثراتی که توضیح دادم، نمایشنامه ی بدی نبود! همین...
طعنه ای گل‌درشت به فهم و اجرای عدالت، آنقدر گل درشت که فکاهی حاضر در سطور کتاب شما را آنچنان هم به خنده وا نمی‌دارد.
      

        من کتاب رو نخوندم؛ اونو شنیدم و خب این نکته که دوستان میگفتند بعضا رفت و آمد بین شخصیت ها رو متوجه نمیشدند با وجود چند گوینده خانم و آقا، رفع شده بود. (هرچند گویندگی خانم افشار، اصلا مورد پسندم نبود!)
پاورقی های خلاقانه کتاب رو بسیار پسندیدم و برام جالب بود.
در کل کتاب خاصی نبود، محتوای خاص و عجیبی نداشت، ادبیات ویژه ای هم نداشت.
پیشنهادش میکنم؟؟ اووووم اگر هیچ پادکست یا کتاب صوتی دیگری دم دستتان نیست، آره؛ ۴ ساعت بیشتر وقتتان را نمیگیرد.
برای یک عصر تنها که درگیر کارهای خانه اید و ذهنتان حسابی مشغول نظم دادن به ترتیب انجام کارها  هست و نگرانید کاری از قلم نیفتد، مناسب است.
      

        این کتاب رو شروع کردم چون چندماه قبل در بسیاری از همخوانی های کتاب، معرفی میشد، از اونجایی که خط و مشی سیاسی  افراد و  گروه هایی که این کتاب رو معرفی میکردند تاحدودی برام مشخص بود میتونستم حدس بزنم محتوای کتاب چی هست اما باز هم به خاطر تعریف و تجمید زیاد ترغیب شدم مطالعه اش کنم! 
پادآرمان شهری با نمادهای بی شمار که در بخش هایی ناداستان میشد و  فاجعه!
بسیار ملال آور و مطاله اش اتلاف عمر  بود.

      

        سووشون: روان و خواندی، جذاب و پُر کشش همراه با کمی شتابِ دل زننده  که شاید می شد  صبورانه تر، لطیف تر  و هیجان افزاتر  برخی صحنه ها را نگاشت  و مخاطب را وادار به هم زیستی با واژه ها و روزگار کرد.