چند سال پیش گاهی به یکی از کانون‌های ادبی سر می‌زدم. یکی از اعضای کانون که یه آقای میانسال بود خیلی حرف می‌زد. دور که دستش،میفتاد انقدر حرف می‌زد که همه رو کلافه میکرد. داستان‌هاش هم همینجوری بودن. بیست صفحه داستان می‌نوشت و هر جلسه اصرار داشت داستان بخونه. یکی از،دوستانم می‌گفت آقای... شهوت حرف زدن داره. از اون موقع کلمه شهوت برام یه معنی دیگه پیدا کرده. 
اونهایی که منو از نزدیک میشناسن میدونن که شهوت کتاب خریدن دارم. انقدر که با حدود چهل جلد کتاب نخونده وقتی می‌بینم که مسعود فراستی و سروش صحت با یه شعف خاصی از کتاب #پاریس_جشن_بیکران اثر #همینگوی حرف میزنن بی‌تاب بشم برای داشتن کتاب و فردای همون روز برم کتاب رو بخرم و تازه ته صف هم نذارمش و شروع کنم به خوندن.
این کتاب تقریباً زندگی‌نامه است. یه بخشی از زندگی همینگوی. سالهایی که بین دو جنگ جهانی ساکن پاریس بوده و با نویسندگان و هنرمندان زیادی ملاقات کرده.
همینگوی نویسنده قابل احترامیه برای من. اما هیچ‌وقت نویسنده محبوبم نبوده اونقدری که شیفته‌‌اش بشم. اما با خوندن این کتاب دچار شگفتی شدم که میشه با یه آدم چند دهه و چند ملیت فاصله داشت اما نقاط مشترک هم داشت. 
مثلاً خوشحالی با ساده‌ترین چیزها
عصبانی شدن وقتی که داری می‌نویسی و کسی نزدیکت میشه و مزاحمت میشه(فکر کنم این توی همه نویسنده‌ها هست. خوب و بد و جدید و قدیم و مشهور و گمنام هم نداره)
شهوت کتاب خوندن
بریدن بندهای اسارت(هرچیزی که مانع نوشتن بشه)
و...
بعد از خوندن این کتاب همینگوی برای من به نویسنده‌ئ محبوب‌تری بدل شد.
        

          از معدود کتابهایی که وقتی شروع به خواندن میکنید دلتان نمی خواهد تمام شود. 
        

          هر چیزی، چه خوب و چه بد، وقتی قطع شود خلئی باقی می‌گذارد. اگر بد باشد خلا به خودی خود خوب می‌شود. اما اگر خوب باشد فقط می‌توان آن را با چیزی بهتر پر کرد.
        

          ...گاهی بلند می شوم و به تماشای بام های پاریس می ایستادم و با خود می گفتم :
"نگران نباش.قبلا نوشته ای و حالا هم خواهی نوشت.
همه ی کوششت باید بر این باشد که یک جمله ی حقیقی بنویسی. حقیقی ترین جمله ای را که می دانی بنویس."
پاریس را هرگز پایانی نیست و خاطره ی هرکسی که در آن زیسته باشد با خاطره ی دیگری فرق دارد.ما همیشه آن جا باز میگشتیم، بی توجه به اینکه که بودیم یا پاریس چگونه تغییر کرده بود یا با چه دشواری ها و راحتی هایی می شد به آن رسید.پاریس همیشه ارزشش را داشت و در ازای هر چه برایش می بردی چیزی می گرفتی.به هر حال این بود پاریس در آن روزهای دور که ما بسیار تهی دست و بسیار خوشبخت بودیم.
#پاریس_جشن_بیکران 
#ارنست_همینگوی 
#ترجمه #فرهاد_غبرایی
        

          بسم‌الله
آمریکایی‌های روشنفکر فقیر بعد از جنگ جهانی اول، سرریز می‌کنند توی اروپا. در این میان پاریس صبغه‌ی فرهنگی بیشتری دارد فلذا آمار مهاجرین آمریکایی‌اش تا سی‌هزار نفر می‌رسد.
 برای خودشان پاتوق و کافه و محفل و انجمن و خیریه دارند. 
وقتی مقالات مربوط به آن سالها را خواندم فهمیدم که واقعا اروپا مثل جشن تولد مفصلی برای آمریکاست. آمریکایی‌ها بین دو جنگ ویرانگر و پر از تلفات و قحطی و رنجْ می‌آیند کیک‌شان را می‌خورند و می‌روند! چون با درآمد دلاری می‌صرفد که توی اروپا یک ثروتمند کافه‌نشین باشی، یا حداقل ادایش را در بیاوری!

صفحات جالبش برای من توصیف حال همینگوی در وقت نوشتن بود. چیزیکه مصرانه «کار کردن» فعل‌گذاری‌اش می‌کرد.


        

          پی بردم هر چیزی ،چه خوب چه بد، وقتی قطع شد خلئی باقی می گذارد. اما اگر بد باشد خلآ به خودی خود پر می شود و اگر خوب باشد فقط می توان آن را با چیز بهتری  پر کرد.
        

          اینکه بدانیم زیستن «همینگوی» چگونه بوده جذاب است و در ادامه مطلع شویم «پاریس» از نگاه او چگونه شهری است.
        

          قلم سحرآمیز همینگوی در توصیف پاریس و شبها و روزهایش چنان است که خواننده  را با خود همراه می‌کند و پیش می‌برد.
        

          سال ۱۹۲۱ همینگوی جوان به همراه همسرش هدلی وارد پاریس می‌شه... بعد از پایان جنگ جهانی اول به آمریکا بازگشته‌بود و سودای نویسندگی داشت بهش گفته بودن اگه میخوای نویسنده بشی به پاریس برو. پاریس در آن روزها به کانون شعر و ادب تبدیل شده بود و حالا همینگوی جوان هم اونجا بود... و توی این کتاب سعی می‌کنه از زیبایی‌ها، لذت‌ها، تلاش‌ها، امیدها، سختی‌ها و دویدن‌های اون روزها برای مخاطبینش حرف بزنه... همینگوی در پاریس با سیلویا بیچ؛ گرترود استاین؛ فیتز جرالد، جیمز جویس، آندره ژید و خیلی‌های دیگه دوست می‌شه. آثار بزرگی مثل خورشید همچنان می‌دمد می‌نویسه و حتی شخصیت‌های خیلی از آثار بعدیشو از دوستان پاریسی‌اش الهام می‌گیره.
زندگی همینگوی در پاریس خیلی فقیرانه بود اینطور که نقل می‌کنه سیلویا بیچ بهش می‌گفت؛《خیلی لاغری خوب غذا نمی‌خوری؟ ناهار چی خوردی؟》 و اون تو جواب می‌گفته میرم خونه با هدلی غذا بخورم و و وقتی به خونه می‌رفت به دروغ به هدلی می‌گفت که بیرون با دوستانش غذا خورده تا بتونه پول یک وعده غذایی سیو کنه. اما اون بسیار پرتلاش، امیدوار و باانگیزه بود و در نهایت می‌تونه به یک نویسنده بزرگ تبدیل بشه.
همینگوی نوشتن این کتاب از تابستان سال ۱۹۵۷ در کوبا شروع می‌کنه، در کچام، آیداهو و اسپانیا روی اون کار میکنه و بلاخره مجددا در کوبا اونو به پایان می‌رسونه ؛ روزها و سال‌هایی که ظاهرا مثل روزهای دهه ۱۹۲۰ پرامید و پرانرژی نبوده و این دقیقا یکی از همون دلایلی که می‌گن همینگوی تو خاطراتش از دهه بیست اغراق کرده و همه چیز اون‌قدرا که همینگوی تو این کتاب می‌گه قشنگ نبوده🙃 انگار می‌خواسته حال بدشو با خاطرات قشنگ روزای جوونی بهتر کنه... البته من نمی‌دونم چرا همچین نظری درباره این کتاب ارائه شده چون خاطراتی که همینگوی نقل می‌کنه منطبق بر خاطراتی هست که سیلویا بیچ، گرترود استاین و بقیه از اون دوره بیان می‌کنن.
همینگوی تا سال ۱۹۲۶ در پاریس زندگی می‌کرده و بعد از اون هم تا آغاز جنگ جهانی دوم تقریبا سالی چندماه در پاریس می‌گذرونده. اون جایی تو سال ۱۹۵۰ به یکی از دوستان خودش میگه:《 پاریس را هرگز پایانی نیست و خاطره هرکسی که در آن زیسته باشد با خاطره دیگری فرق دارد.اگر بخت یارت بوده باشد تا در جوانی در پاریس زندگی کنی، باقی عمرت را، هر جا که بگذرانی، با تو خواهد بود؛ چون پاریس، جشنی است بیکران.》
        

          کتاب پاریس جشن بیکران یادگار همینگوی از پاریس در دهه 20 که بعد از مرگش منتشر شد.
کتاب شامل دستنوشته های  همینگوی از روزهای زندگی در پاریس و معاشرت با نویسنده های بزرگ زمانش است.
در آن سال‌ها همینگوی جوانیست که روزنامه نگاری را کنار گذاشته و شرایط مالی بدی دارد اما با عشق می‌نویسد.به قول خودش "بسیار تهیدست و بسیار خوشبخت" 
در این کتاب با همینگوی در پاریس دهه 20 همراه میشوید با او کنار اسکات فیترجرالد سر میز بار می‌نشینید و به گفتگویشان گوش میکنید... با او به کتابفروشی سیلویا بيچ می‌روید و با کتاب های به امانت گرفته  راهی کوهستان میشوید . در تنهاییش شاهد نوشتن و شریک خیالش میشوید و از این همراهی لذت می‌برید.
8/10
        

          اولین بار، اسم کتاب رو توی یکی از سفرنامه‌های منصور ضابطیان دیدم. تعریف ضابطیان باعث شد کنجکاو بشم و کتاب رو بگیرم. بیش از نیمی از کتاب رو سر کلاس‌های کسالت‌بار بخش پزشکی اجتماعی(همون بهداشت!)، در فاصله‌ی نیمه‌ی خرداد تا نیمه‌ی تیرماه ۱۴۰۱ خوندم. بخش باقی‌مانده رو هم در آخرین روزهای اسفند ۱۴۰۱. 
روایت همینگوی جوان از پاریس دهه‌ی بیست و سی جذاب و خواندنی بود. همه‌ی آدم‌هایی که باهاشون رفت‌و‌آمد داشت رو نمی‌شناختم اما برداشت‌ها و قضاوت‌های همینگوی درباره‌ی اون‌ها جالب و بعضا بامزه بود. از همه جالب‌تر هم دوستیش با فیتزجرالد بود. البته که به گفته‌ی یوسا، حرف‌های همینگوی در این کتاب درباره‌ی فیتزجرالد اونقدرها هم رنگ حقیقت نداشته! طنز لطیفی توی توصیفات همینگوی بود که گاه و بی‌گاه لبخند روی لب‌های آدم می‌نِشوند. انتهای کتاب دو متن به پیوست چاپ شده درباره‌ی این کتاب. یکی از گابریل گارسیا مارکز و دیگری از ماریو بارگاس یوسا. بد نبودند. ولی من خیلی خوشم نیومد. در نهایت هم امیدوارم یک روزی گذرم به پاریس بیوفته و کتابخونه‌ی شکسپیر و شرکا و کافه‌هایی که همینگوی می‌رفت و تعریفشون می‌کرد و خونه‌ی خودش و گرترود استاین رو ببینم. 
"اما پاریس شهر بسیار پیری بود و ما جوان بودیم و آنجا هیچ چیز، ساده نبود؛ نه فقر، نه پول بادآورده، نه مهتاب، نه درست و غلط، و نه صدای تنفس کسی که زیر مهتاب در کنارت خوابیده بود."
جمله‌ی انتهایی کتاب: "این بود پاریس در آن روزهای دور که بسیار تهیدست و بسیار خوشبخت بودیم."
.
خوندن خاطرات یک نویسنده‌ی بزرگ در روزگاری که هنوز کوچک بود، خیلی غریب و عجیبه. جسارت می‌ده به آدم برای داشتن آرزوهای بزرگ‌. 
شنبه ۲۷ اسفند ۱۴۰۱.
        

          من از همینگوی چیز زیادی نخوانده‌ام و حتی شاید فقط «پیرمرد و دریا» باشد که سال‌ها پیش خواندم و آن موقع دوستش نداشتم و برایم حوصله سربر بود. بنابراین با دید نه چندان مثبتی در گروه کتاب‌خوانی مرحوم‌مان سراغ این کتاب رفتم. همان موقع خواندم اما تمام نکردم. از جایی احساس کردم قضیه‌ی خیانت به همسر شروع می‌شود و دوست نداشتم تصویر عشق ساده‌ای که در کتاب آمده بود خدشه‌دار شود. اخیرا دوباره به خاطر بسته شدن پرونده‌ی کتاب به سراغش رفتم و این بار خیلی بیشتر لذت بردم. توصیف‌ها از پاریس و آدم‌ها زنده وجان‌دار بود و نحوه ی روایت شگفت‌انگیز. گاهی حس می‌کردم ترجمه خوب نبوده یا بخشی سانسور شده و یک روزی باید متن اصلی انگلیسی را هم بخوانم. 
حین خواندن کتاب در گروه کتابخوانی یکی از بچه‌ها گفت تصویر ارنست همینگوی در فیلم «نیمه‌شب در پاریس» با الهام از این کتاب بوده و در خواندن مجدد فیلم را هم دیدم اما به نظرم این ادعای درستی نیست و صرفا گرته برداری کوچکی انجام شده. در واقع کاراکترها تصویری سطحی از شخصیت واقعی هستند که البته با توجه به فضای فیلم این برداشت به نظر من درست‌تر از برداشتی نزدیک‌تر به واقعیت است.
سادگی روایت کتاب در عین تاثیرگذار بودنش برایم بسیار جالب بود و توصیف‌هایی که از نثر همینگوی شنیده بودم برایم بسیار ملموس‌تر شد. همینگوی آن دوران نظم و انضباط خاصی در زندگی داشت و به قوانین خاصی پایبند بود که با توجه به روحیاتم برایم دوست‌داشتنی بود و برداشتم از همینگوی در این کتاب از آن فرد خشن، الکلی و به قول یکی از دوستان «تفنگ‌پرست» فاصله‌ی زیادی داشت.
        

          به پیشنهاد دوستم که این کتاب هم اثر فوق العاده دیگر از همینگوی هست این کتاب رو گرفتم و خوندم
خوب بود
ولی برای من بهتر از وداع با اسلحه، سرزمین غریب، و پیرمرد و دریا نبود
اما توی آرشیوم نگهش می دارم
✌
        

          دلم میخواهد یه روزی وقتی برای اولین بار میرم بالاخره پاریس، این کتاب تو جیبم باشه و برم بشینم جلوی کتاب فروشی شکسپیر و شرکا، از جیبم درش بیارم و نم نم بخونمش.
        

          این کتاب یادداشت ها و خاطرات ارنست همینگوی از برهه ای از زندگی اش در پاریس است ،همینگوی زندگی روزمره خود در خیابان ها و کافه های پاریس را روایت میکند ،ارتباط نزدیکش با نویسنده های مطرح آن زمان و تاثیر آنها در شکل گیری دیدگاه ادبی و شخصی اش...

این کتاب سرشار از احساسات ،خاطرات و اعترافات بی پرده همینگوی  از ترس و اندوه هایش است ..

ترسیمی که همینگوی از کافه ها و خیابان های پاریس دارد باعث میشود یک سفر به پاریس داشته باشید⁦⁦◉⁠‿⁠◉⁩

        

          فضای خیلی دلنشین و قشنگ
ولی حس میکنم یکبار دیگه باید بخونمش، چون اونطور که باید درکش نکردم. 
        

          اگر بخت یارت بوده باشد تا در جوانی در پاریس زندگی کنی، باقی عمرت را هر کجا که بگذرانی با تو خواهد بود، چون پاریس جشنی است بیکران ...


        

          با خواندن کتاب رایگان به پاریس سفر میکنید :)
        

          کتاب جالبی بود 
انگار تو دنیای اون دوره هستی و داری تک به تک خاطرات رو همراه همینگوی توی خیابونای پاریس زندگی میکنی
        

          .
"شهری برای همه فصول " 
پاریس شهر مورد علاقه نویسنده است. هم نویسنده ها دوستش دارند هم او نویسنده ها را دوست دارد. این را همینگوی می گوید.
توی این کتابش به نظرم پته ی همه نویسنده های مشهور را می ریزد.
 از دائم الخمر بودن تا زن باره بودن و عادت هایشان در نوشتن.. 
همینگوی از خودش هم می گوید از عادت هایش در نویسندگی، از سختی گذارن زندگی اش در  پاریس و لذت و گاه ذلتی که برای خوردن هر وعده غذا با همسرش می کشیده. حتی همینگوی هم از بی پولی و خنسی در امان نبوده، حداقل در این دوره از زندگی اش که روایت می کند.
 پاریس زیبا، همینگوی را در آغوشش می گیرد تا داستان هایش را خلق کند و جماعتی حض ببرند.
در بخشی از کتاب از ترسش برای نوشتن می گوید این که بعضی وقت ها نگران بود نتواند بنویسد و چشمه نوشتنش خشک شود. 
همینگوی در نوشته هایش صریح است و بی پرده حداقل با خودش. 

بخشی از کتاب: "آن روزها پولی در بساط نبود که بشود کتاب خرید من از کتابخانه شکسپیر و شرکا، که عضو می پذیرفت کتاب امانت می گرفتم. "

#کتاب_خواندم 
#همینگوی
.