چند سال پیش گاهی به یکی از کانون‌های ادبی سر می‌زدم. یکی از اعضای کانون که یه آقای میانسال بود خیلی حرف می‌زد. دور که دستش،میفتاد انقدر حرف می‌زد که همه رو کلافه میکرد. داستان‌هاش هم همینجوری بودن. بیست صفحه داستان می‌نوشت و هر جلسه اصرار داشت داستان بخونه. یکی از،دوستانم می‌گفت آقای... شهوت حرف زدن داره. از اون موقع کلمه شهوت برام یه معنی دیگه پیدا کرده. 
اونهایی که منو از نزدیک میشناسن میدونن که شهوت کتاب خریدن دارم. انقدر که با حدود چهل جلد کتاب نخونده وقتی می‌بینم که مسعود فراستی و سروش صحت با یه شعف خاصی از کتاب #پاریس_جشن_بیکران اثر #همینگوی حرف میزنن بی‌تاب بشم برای داشتن کتاب و فردای همون روز برم کتاب رو بخرم و تازه ته صف هم نذارمش و شروع کنم به خوندن.
این کتاب تقریباً زندگی‌نامه است. یه بخشی از زندگی همینگوی. سالهایی که بین دو جنگ جهانی ساکن پاریس بوده و با نویسندگان و هنرمندان زیادی ملاقات کرده.
همینگوی نویسنده قابل احترامیه برای من. اما هیچ‌وقت نویسنده محبوبم نبوده اونقدری که شیفته‌‌اش بشم. اما با خوندن این کتاب دچار شگفتی شدم که میشه با یه آدم چند دهه و چند ملیت فاصله داشت اما نقاط مشترک هم داشت. 
مثلاً خوشحالی با ساده‌ترین چیزها
عصبانی شدن وقتی که داری می‌نویسی و کسی نزدیکت میشه و مزاحمت میشه(فکر کنم این توی همه نویسنده‌ها هست. خوب و بد و جدید و قدیم و مشهور و گمنام هم نداره)
شهوت کتاب خوندن
بریدن بندهای اسارت(هرچیزی که مانع نوشتن بشه)
و...
بعد از خوندن این کتاب همینگوی برای من به نویسنده‌ئ محبوب‌تری بدل شد.
        

          از معدود کتابهایی که وقتی شروع به خواندن میکنید دلتان نمی خواهد تمام شود. 
        

          هر چیزی، چه خوب و چه بد، وقتی قطع شود خلئی باقی می‌گذارد. اگر بد باشد خلا به خودی خود خوب می‌شود. اما اگر خوب باشد فقط می‌توان آن را با چیزی بهتر پر کرد.
        

          بسم‌الله
آمریکایی‌های روشنفکر فقیر بعد از جنگ جهانی اول، سرریز می‌کنند توی اروپا. در این میان پاریس صبغه‌ی فرهنگی بیشتری دارد فلذا آمار مهاجرین آمریکایی‌اش تا سی‌هزار نفر می‌رسد.
 برای خودشان پاتوق و کافه و محفل و انجمن و خیریه دارند. 
وقتی مقالات مربوط به آن سالها را خواندم فهمیدم که واقعا اروپا مثل جشن تولد مفصلی برای آمریکاست. آمریکایی‌ها بین دو جنگ ویرانگر و پر از تلفات و قحطی و رنجْ می‌آیند کیک‌شان را می‌خورند و می‌روند! چون با درآمد دلاری می‌صرفد که توی اروپا یک ثروتمند کافه‌نشین باشی، یا حداقل ادایش را در بیاوری!

صفحات جالبش برای من توصیف حال همینگوی در وقت نوشتن بود. چیزیکه مصرانه «کار کردن» فعل‌گذاری‌اش می‌کرد.


        

          پی بردم هر چیزی ،چه خوب چه بد، وقتی قطع شد خلئی باقی می گذارد. اما اگر بد باشد خلآ به خودی خود پر می شود و اگر خوب باشد فقط می توان آن را با چیز بهتری  پر کرد.
        

          اینکه بدانیم زیستن «همینگوی» چگونه بوده جذاب است و در ادامه مطلع شویم «پاریس» از نگاه او چگونه شهری است.
        

          قلم سحرآمیز همینگوی در توصیف پاریس و شبها و روزهایش چنان است که خواننده  را با خود همراه می‌کند و پیش می‌برد.
        

          کتاب پاریس جشن بیکران یادگار همینگوی از پاریس در دهه 20 که بعد از مرگش منتشر شد.
کتاب شامل دستنوشته های  همینگوی از روزهای زندگی در پاریس و معاشرت با نویسنده های بزرگ زمانش است.
در آن سال‌ها همینگوی جوانیست که روزنامه نگاری را کنار گذاشته و شرایط مالی بدی دارد اما با عشق می‌نویسد.به قول خودش "بسیار تهیدست و بسیار خوشبخت" 
در این کتاب با همینگوی در پاریس دهه 20 همراه میشوید با او کنار اسکات فیترجرالد سر میز بار می‌نشینید و به گفتگویشان گوش میکنید... با او به کتابفروشی سیلویا بيچ می‌روید و با کتاب های به امانت گرفته  راهی کوهستان میشوید . در تنهاییش شاهد نوشتن و شریک خیالش میشوید و از این همراهی لذت می‌برید.
8/10
        

          اولین بار، اسم کتاب رو توی یکی از سفرنامه‌های منصور ضابطیان دیدم. تعریف ضابطیان باعث شد کنجکاو بشم و کتاب رو بگیرم. بیش از نیمی از کتاب رو سر کلاس‌های کسالت‌بار بخش پزشکی اجتماعی(همون بهداشت!)، در فاصله‌ی نیمه‌ی خرداد تا نیمه‌ی تیرماه ۱۴۰۱ خوندم. بخش باقی‌مانده رو هم در آخرین روزهای اسفند ۱۴۰۱. 
روایت همینگوی جوان از پاریس دهه‌ی بیست و سی جذاب و خواندنی بود. همه‌ی آدم‌هایی که باهاشون رفت‌و‌آمد داشت رو نمی‌شناختم اما برداشت‌ها و قضاوت‌های همینگوی درباره‌ی اون‌ها جالب و بعضا بامزه بود. از همه جالب‌تر هم دوستیش با فیتزجرالد بود. البته که به گفته‌ی یوسا، حرف‌های همینگوی در این کتاب درباره‌ی فیتزجرالد اونقدرها هم رنگ حقیقت نداشته! طنز لطیفی توی توصیفات همینگوی بود که گاه و بی‌گاه لبخند روی لب‌های آدم می‌نِشوند. انتهای کتاب دو متن به پیوست چاپ شده درباره‌ی این کتاب. یکی از گابریل گارسیا مارکز و دیگری از ماریو بارگاس یوسا. بد نبودند. ولی من خیلی خوشم نیومد. در نهایت هم امیدوارم یک روزی گذرم به پاریس بیوفته و کتابخونه‌ی شکسپیر و شرکا و کافه‌هایی که همینگوی می‌رفت و تعریفشون می‌کرد و خونه‌ی خودش و گرترود استاین رو ببینم. 
"اما پاریس شهر بسیار پیری بود و ما جوان بودیم و آنجا هیچ چیز، ساده نبود؛ نه فقر، نه پول بادآورده، نه مهتاب، نه درست و غلط، و نه صدای تنفس کسی که زیر مهتاب در کنارت خوابیده بود."
جمله‌ی انتهایی کتاب: "این بود پاریس در آن روزهای دور که بسیار تهیدست و بسیار خوشبخت بودیم."
.
خوندن خاطرات یک نویسنده‌ی بزرگ در روزگاری که هنوز کوچک بود، خیلی غریب و عجیبه. جسارت می‌ده به آدم برای داشتن آرزوهای بزرگ‌. 
شنبه ۲۷ اسفند ۱۴۰۱.
        

          به پیشنهاد دوستم که این کتاب هم اثر فوق العاده دیگر از همینگوی هست این کتاب رو گرفتم و خوندم
خوب بود
ولی برای من بهتر از وداع با اسلحه، سرزمین غریب، و پیرمرد و دریا نبود
اما توی آرشیوم نگهش می دارم
✌
        

          دلم میخواهد یه روزی وقتی برای اولین بار میرم بالاخره پاریس، این کتاب تو جیبم باشه و برم بشینم جلوی کتاب فروشی شکسپیر و شرکا، از جیبم درش بیارم و نم نم بخونمش.
        

          فضای خیلی دلنشین و قشنگ
ولی حس میکنم یکبار دیگه باید بخونمش، چون اونطور که باید درکش نکردم. 
        

          اگر بخت یارت بوده باشد تا در جوانی در پاریس زندگی کنی، باقی عمرت را هر کجا که بگذرانی با تو خواهد بود، چون پاریس جشنی است بیکران ...


        

          با خواندن کتاب رایگان به پاریس سفر میکنید :)
        

          کتاب جالبی بود 
انگار تو دنیای اون دوره هستی و داری تک به تک خاطرات رو همراه همینگوی توی خیابونای پاریس زندگی میکنی
        

          تصور کنید در چایخانه‌ای چند مرد سیبیل به سیبیل نشسته‌اند و در فضا فقط صدای قل‌قل قلیان و به هم خوردن استکان و نعلبکی میاد. در گوشه‌ای مردی نشسته و از خاطراتش میگه. شما هم گوش تیز میکنید تا صدای مرد رو بشنوید. هر از گاهی هم وسط صحبت‌ها حواستون پرت میشه به اینکه آیا قند رو بزنید تو چایی یا نه! ولی بعد از مدتی باز پی حرف‌ها رو میگیرید تا ببینید آخرش چی میخواد بگه. پاریس جشن بیکران برای من همچین حسی داشت. از اونجایی که کلا نوشته‌های همینگوی برای من اندکی ملال‌آوره و طرفدار داستان کوتاه یا خاطرات مقطع نیستم این کتاب هم من رو به وجد نیاورد اما کتاب بدی هم نبود و حسی که گرفتم شبیه به فضایی بود که توصیف کردم.ه