توصیه میکنم قبل از خوندن این کتاب پادکست «رادیو راهِ » آقای مجتبی شکوری فصل اول_ یک تاریخ امید بخش رو حتما گوش بدین:)
        

          ترجمه ی کتاب رو دوست نداشتم... حتما در اینده با یه ترجمه ی دیگه میخونمش👌
        

          «پادشاه مگس‌ها» نامی است که یکی از پسرهای داستان برای یک شخصیت متعفن خیالی می‌گذارد. به نظرم در این قصه، چیزهایی که در سر بچه‌ها می‌گذرد جالب‌تر از خود اتفاقات است. مثل هیولایی که از آب بیرون می‌آید یا هیولایی که در بالای کوه لانه کرده است. البته هیولای واقعی داستان بسیار معصوم‌تر و خطرناک‌تر از این هر دو است.
        

          چندسال اخیر تجربه ی زندگی من بی شباهت به موضوع محوری داستان ِ سالارمگس ها نبوده.که چطور باتغییر موقعیت ها صفات پلیدنفسانی ما آشکارخواهد شد و مارو باجنونی واگیردار درگیر می کند و اگر از کمی دور تر نگاه کنیم انگشت به دهان می مانیم که چطور قدرت طلبی حتی در نوع کوچکتر می تواند نسبت های عاطفی را در نوردد و از ماهیولاهایی شرور بزاید

داستان روایتگر لایه های مختلفی از قدرت طلبی،زورگویی و غلبه توحش به تمدن است

داستانی از کودکانی که در پی جنگ جهانی (احتمالا) با سقوط هواپیما پا به جزیره ایی بکر میگذارن و برای نجات پیدا کردن تلاش می کنند و در این مسیر چنان از انسانیت فاصله میگیرند که…
        

          کتابی در خور تحسین نسبت به موضوع انتخابی که حقیقتی بر ذات درونی انسان هست که چگونه می تواند بی رحم شود. روند داستان اصرار خاصی به شرح طبیعت جزیره داره که اگر این قسمت رو حذف کنیم و برخی موارد غیر ضروری کتاب نصف میشه. نویسنده حال نداشت خیلی به جزییاتی بپردازد که زوایای پنهان شخصیت ها چگونه شکل گرفته بود. در کل موضوع داستان ارزشمندتر بود. با این وجود مخفی کاری داستان در اتفاقات برای من حس تعلیق رو به زجر روحی تبدیل کرده بود. یه دیالوگ فیلم بود که همه می توانند آدم بکشند فقط باید شرایط پیش بیاد 
        

          حالم حال غریب و بدیه بعد این کتاب...
حقیقتا توقع همچین داستانیو نداشتم
تمام مدت خودمو توی اون جزیره متروکه تصور می کردم و هی میگفتم اگه من بودم چیکار می کردم راه حل های مختلفی میومد به ذهنم ولی هی یه ترس میومد سراغم اگه به حرفم گوش نمی کردن چی اگه بهم دروغ می گفتن به جونم سوء قصد می کردن جدیم نمی گرفتن و با تمام وجود ترسیدم و اوج غم و غصم اونجا بود که همه ترس هام سر اون بچه های کوچیک ۵ تا ۱۲ ساله اومد واقعا ترسناک بود واقعا چرا آدما اینجورین؟ از امثال جک متنفرم پیش خودم تصور می کردم آره اگه من اونجا بودم بهش فرصت می دادم مسئولیت میدادم سعی می کردم بهش احساس مهم بودن القا کنم ولی بعد از خودم میپرسیدم آیا واقعا کافی بود؟ و آخر داستان فهمیدم نه کافی نبود و بعد برای یه لحظه تنها اندکی از احساسات کسایی که وظیفه رهبری رو بر عهده میگیرن رو درک کردم چطوری تحمل می کنن؟ هی خودمو تصور می کردم و بعد یه مدت می گفتم نه من دیگه ادامه نمی دادم از جامعه دور میشدم انزوا پیشه می کردم بعد می گفتم نه بغییر من بقیه مجموعه رو به فساد می کشوندن تحمل می کردم و میجنگیدم ولی بعد خودندن کتاب واقعا شدت  آستانه صبر و تحمل رهبر ها و افرادی که وظیفه مدیریت دارن بهم اثبات شد
        

          یادداشت در موردش تا دلتان بخواهد وجود دارد. به نظرم خیلی ترسناک بود. ترسناک واقعی اصلا همین است. هرچند در ژانر وحشت دسته بندی نمی شود.
        

          خیلی حال‌ و هوای «رابینسون کروزوئه» را یادآوری می‌کرد، اما این بار این تنها در جزیره‌ای سرگردان شدن برای یک آدمِ بزرگسال اتفاق نیفتاد و حاوی نکات اخلاقی زیادی نبود شبیه به آن‌چه در داستان‌های ژانر رابینسونید مثل «جزیره‌ی مرجانی» دیده می‌شود. از این لحاظ حال و هوای سریال لاست را بیشتر تداعی می‌کرد، با این تفاوت که پسربچه‌هایی در آستانه‌ی نوجوانی در جزیره سرگردان شده بودند، نه آدم بزرگ‌هایی با تخصص‌های مختلف.
 کتاب نمادهای آشکاری داشت، مثل عینک پیگی و صدف که نمایانگر خرد و ابزارهایی بودند که در جامعه‌ی متمدن به کار گرفته می‌شوند و از آن سو، رنگ کردن صورت و برهنگی که نماد بدویت و پنهان شدن پشت نقاب برای آزادتر شدن در وحشی بودن بود. کتاب بوی تعفن، عرق و خون در گرمای دم‌زده‌ و داغ می‌داد، نمی‌توانم بگویم از خواندنش لذت بردم، اما گلدینگ واقعاً اثر نابی خلق کرده است از این جهت که با وجود این همه اقتباس‌های مدرن‌تر و امروزی‌تر،‌همچنان بخش‌هایی از کتاب آدم را میخکوب می‌کند.
        

          کتابی دلنشین بیشتر از اون چیزی که فکرش رو بکنید!
 این کتاب قراره به شما خیلی چیزها یاد بده قراره یاد بگیریم آدما توی موقعیت‌های سخت چقدر بد تغییر میکنن و در نهایت می‌تونم بگم این کتاب توی ذهن من خیلی شبیه به سریال لاست بود و شاید جز سقوط هواپیما وجه اشتراک دیگه‌ای بینشون نباشه اما من همیشه این دو تا رو با هم قیاس می‌کنم.
        

          کتابی که همواره در یادم خواهند ماند. امیدوارم دنیا واقعا این شکلی نباشد و انسان چنین موجودی نباشد اما داستان به طرز ناراحت کننده‌ای باور پذیر است.
        

          اتفاقی که بار ها ممکنه برای جوامعی که تحت اختیار  بزرگتر هاست هم پیش میاد 
اما این بار برای کودکان...
        

          در شروع و حتی تا اواسط کتاب با کتاب اصلاً ارتباط نگرفته بودم، اما از نیمه‌ی کتاب به بعد کتاب نظرم رو جلب کرد و پایان کتاب هم باعث شد تازه دلیل کندی اوایل کتاب رو بفهمم.

دلیل شروع این کتاب یه بازی بود. بازی‌ی که جهانش در یک پادآرمان‌شهر بود که قرار بود زمانی آرمان‌شهر باشه، یه‌چیزی تو مایه‌های ۱۹۸۴، برای همین فکر می‌کردم قراره با همچین موضوعی روبه‌رو شم اما کتاب متفاوت بود. داستان در مورد گروهی از پسران مدرسه‌ای بود که تنها در یک جزیزه گیر افتاده‌ن و برای نجات باید یک جامعه تشکیل بدن. ابتدای کتاب تا نیمه آن در مورد تشکیل جامعه بود، اما از نیمه به بعد...

بعل زبوب یا همون سالار مگس‌ها مناسب‌ترین نام برای این کتابه. موجودی برای فوران ذات کثیف و حشی انسان. 
از نیمه کتاب به بعد دوگانگی وحشی‌گری و تمدن شکل گرفت. تا قبل از آن تمدن وحشی‌گری رو مدیریت کرد، اما بعد از آن وحشی‌گری خودش یک تمدن شد و اونجا بود که سیاست، تفکر، تصمیم و معصومیت نابود شدن. 

نمادگرایی در "سالار مگس‌ها" به شدت فکر شده و دقیقه طوری که تمدن و زندگی چندین هزارساله‌ی انسان‌ها رو در قالب چند روز گروهی از بچه‌ مدرسه‌ای‌ها نشون می‌ده.

در کل می‌تونم بگم " سالار مگس‌ها" کتابی به شدت ناراحت‌کننده و ترسناک اما واقع‌‌بینه. کتاب غلبه‌ی ذات کثیف انسان‌ها به خودشون و نابودی یه جامعه رو که به وفور در تاریخ دیده شده رو در قالبی کوچک و کودکانه نشون می‌ده و تلنگری بهمون می‌زنه که مراقب متمدن بودنمون باشیم. 
        

          کتاب قشنگی بود.از اونجایی که پی دی اف خوندم یکم متنش اذیت می‌کرد ولی کتاب قشنگی بود و یکم شبیه کتاب قلعه حیوانات بود.
        

          خوی وحشی گری که انسان میتونه داشته باشه رو نشون میده اینکه حتی بچه ها هم میتونن ترسناک زندگی کنن  و جای رحم نداشته باشن زندگی با خوی وحشی رو بیشتر از ازادی و زندگی قبلشون رو ترجیح میدن ای کاش از این کتاب به یاد موندنی فیلم بسازن. از خوندش لذت بردم
        

          شروع کتاب بشدت ضعیف
میانه های کتاب عادی
اواخر کتاب فوق العاده 
و صفحه آخر کتاب افتضاح 
        

          کتاب پر از نماد و سمبل است هر شخصیت هر شی  و هر رفتار 
مرا به شدت به یاد کتاب قلعه حیوانات می اندازد
به این فکر می افتم که آیا آدمیزاد اگر قانون جلودارش نباشد همیشه به سمت وحشی گری و دوری از تمدن تمایل دارد؟ ولو کودک باشد. کودکی که همه تصور می‌کنند نمادی از معصومیت است اما نویسنده این چنین نظری ندارد 
کتاب پر از توصیف است اما با این وجود کشش خود را حفظ کرده
بعد از خواندن کتاب پیشنهاد می‌کنم نقد آن را هم بخوانید تا هر چه بهتر متوجه مقصود نویسنده شوید
از آن کتاب هایی است که دوستش داشتم اما دیگر نمی‌خوانمش 
        

          بسیار جالب بود واقعا داستانی در ریشه زندگی بزرگسالان با نقش کودکان
        

          ترسناک و درگیر کننده بود.