می‌تونم بگم ۳۰۰ صفحه آخر کتاب را طی یک روز خواندم
تنها مشکلی که با این کتاب داشتم این بود که به خاطر جذابیت و درگیر شدنم با داستان و شخصیت ها کتاب را تند تند پیش بردم تا به آخر برسم ب
داستان آخرالزمانی یک گروه بازمانده و مشکلاتی که سر راهشان قرار میگیرد
شخصیت های داستان با وجود تعدد،باور پذیر بودند و با خودم گفتم کاش امانوئل ما به ازای بیرونی داشت...
      

        ابتدا فیلمش را دیدم هر دقیقه با خودم میگفتم چه کارگردان ماهری که چنین فیلم شاهکاری ساخته و بعد با وجود دانستن کل داستان، کتاب را خواندم.
تولستوی! اگر یک  بار زنده شوی و تو را ببینم از تو می‌پرسم چطور می‌شود  که در یک کالبد بود و این همه شخصیت خلق کرد احساس کردم خود تولستوی تمام  شخصیت های کتابش را زندگی کرده که این گونه با ظرافت و دقیق افکار،رفتار، باورها و سلایق آنها را ترسیم کرده است.
و بعد اتمام کتاب با خودم گفتم چه کارگردان ناتوانی که کتاب به این شاهکاری را سرهم بندی کرده است.
تولستوی جزو نویسنده های محبوبم شد.
      

        کتاب دومی که از جان مارس خواندم و روی تاریکی از هوشمند شدن جهان را نشان می‌داد
اینکه انسان ها چگونه می‌توانند از هوش مصنوعی سوء استفاده کنند و از این طریق اصلاح نژادی انجام بدهند
کتابی میخکوب کننده  که البته یک جاهایی از آن که درباره سیاست گذاری های دولت حرف می‌زد کمی برایم حوصله سر بر بود
امیدوارم کتاب های دیگر جان مارس هم به زودی ترجمه شود^^
      

        کتابی میخکوب کننده بود. تا به الان که تمومش کردم تمام فکر و
 ذکرم این بود آخرش چه می‌شود  و هیچ صفحه ای  نبود که جذابیتش اندکی کم شود. 
شخصیت اول داستان،لورا، برایم نمادی از شیطان بود هرچند که سرگذشتش را شرح داد با اینحال نمی‌دانم چرا ذره ای دلم برایش نسوخت و از همه رو اعصاب تر اینکه این بشر چرا انقدر خرشانسه‌‌‌...
آن یک ستاره ای هم که کم دادم به دلیل فضای سیاه و سنگین و خشونت بار حاکم بر داستان بود که به شخصه در این حدش را دوست ندارم
      

        داستان کشش لازم را داشت و افراد به درستی شخصیت پردازی شدند و برایم رفتارهایشان بسیار قابل باور  بود و ما به ازای بیرونی داشت
با کشور مراکش و سیاست و اقتصاد  آن آشنا شدم
اما لحن نویسنده تلخ بود مثل حنظل، اثری از عسل نبود
 نویسنده بیشتر تمرکزش بر روی بخش تاریک سنت ها و مذهب بود
جایی که در اینها افراط می‌شود و  آزادی انسان را محدود می‌کند
با همه ی اینها دوست دارم بقیه ی آثار طاهر بن جلون را بخوانم
      

        این کتاب همانند یک مستند حیات وحش بود به زندگی انواعی از حیوانات، از گورکن عسل خوار گرفته تا فیل و گورخر سرک کشید و چرایی برخی رفتارهایشان را جواب داد. لحن اثر را می‌توان به یک عموی جوان جهاندیده تشبیه کرد گرم و دوست داشتنی با چاشنی طنز و اندکی تخیل
جالب  ترین نکته قابل توجه برای من  این بود که نویسنده این‌ کتاب دانشمندی است که ماه های زیادی را صرف جواب به فرضیه ای داد که در آخر رد شد و این را یک شکست تلقی نکرد بلکه شروعی برای نوشتن این کتاب شد.
من از این کتاب بسیار لذت بردم

      

        کتاب از لحاظ علمی کم ندارد و برای علاقه مندان زیست شناسی با قلمی آغشته به طنز و کمی اتوبیوگرافی توانسته مطالب را به خواننده برساند
چیزی که کمی من را اذیت کرد ورود نویسنده به حیطه ای بود که در آن علمی نداشت و آن هم فلسفه بود.
نویسنده دانش و علمش را صرف گرفتن نتیجه درباره ی نفی ایده ی وجود آفریننده ی جهان کرده بود و این باور خود را در جای جای کتاب بروز می‌داد. از نظر نویسنده حیات صرفا واکنش های شیمیایی و مکانیکی ماشین‌گونه است. 
      

        کتاب جذابی از یک نویسنده ی برنده جایزه نوبل که جالب است بدانید اکنون در یک روستایی با جمعیت ۳۴۷ نفر زندگی می‌کند
قطعا این کتاب کاملا مناسب زیست شناسان است
علاقه مندان به زیست شناسی هم گرچه این کتاب در جاهایی تخصصی حرف زده اما می‌توانند بخوانند و لذت ببرند
کتاب درباره زیبایی است و خودش هم کم از نامش ندارد
      

        کتاب را با اشتیاق شروع به خواندم کردم اما ماه ها طول کشید تا تمامش کنم.
درباره تجربیات افراد از جلسات گروه درمانی با بیان سرگذشت و مشکلات شخصی خودشان بود.
هر تجربه گری از معجزه ی این جلسات گروهی و فردی می‌گفت اما آنقدر کلی درباره ی روند پیشرفت و دلیل بهبود حرف می‌زدند که باعث کمتر باورپذیری درباره ی اثرات تراپی می‌شد.
کلمات و عباراتی در این کتاب به کار رفته که مخاطبی که بیمار خانم روانشناس نیست نمی‌تواند کاملا درک کند و متوجه شود چون مخصوص روش خودشان هست.
نقطه قوت این کتاب آشنایی مردم با جلسات گروه درمانی بود

      

        داستان درباره ی دو کارگر در زمان بحران اقتصادی آمریکا ۱۹۲۹ هست. دو کارگری که برخلاف بقیه تنها نیستند، همدیگر را دارند.
دو کارگری که بر خلاف بقیه به آینده فکر می‌‌‌کنند و به آن امید دارند گرچه یکی کم عقل است و پر زور و دیگری برعکس.
هر اتفاقی که در این کتاب افتاد فکر شده بود مثل ماجرای سگ پیر و از کار افتاده ی کندی گرفته که سرنوشتش عینا در انتها تکرار می‌شود
نویسنده در این کتاب نه چندان ضخیم مشکلات بسیاری از آن دوره را به نمایش داده و در یک داستان به زیبایی بهم پیوند داده
از طرد شدگی سیاه پوستان، بی عدالتی و سنگدلی کارفرمایان، آرزوی کارگران برای رهایی از در به دری و...
اولین کتابی بود که از جان اشتاین بک خواندم و مشتاق خواندن خوشه های خشم شدم
      

        حس من به کتاب با یک داستان معمولی شروع شد و با شاهکار تمام شد
جلوتر که رفت بیشتر از قبل از خرید این کتاب راضی بودم
از آن ها نیست که یک بار بخوانی و رهایش کنی
پسرک ۱۰ ساله ای که به یک باره چند سال پیر شد حرف هایی می‌زند و تجربیاتی کرده‌است که هرکسی نکرده..
به خودی خود داستان تلخی است اما وقتی از زبان مومو روایت می‌شود به قول مترجم کتاب، لیلی گلستان، با رنگی گل بهی نقش کرده است.
عشق مومو به خاله رزا از باورپذیر ترین و شیرین ترین عشقی بود که کتاب ها به تصویر کشیده‌اند.
      

        مناسب بچه های کارشناسی و ارشد  زیست شناسی
      

        بعد اتمام کتاب مبهوت مانده ام نه اینکه پایانش شوک آور باشد،نه...بلکه مبهوت از این سیستم فاسد اجتماع. از بی‌رحمی دخترانی که پدری عاشق را فرسودند. از انسان‌های متظاهر و توخالی که در مجالس مجلل پاریس قدم می‌زدند...
من کتاب های سبک رئالیسم را دوست دارم اما فکر می‌کنم باباگوریو نوشته ای بود در نقد بی رحمانه ی اینکه انسان ها صرفا مهره هایی هستند در جامعه سرمایه داری که پول مهم تر از زندگی می‌شود تو بمیر اما پولدار بمیر
بالزاک در این کتاب تلاشی برای به تصویر کشیدن نیمه روشن وجود کرده بود اما این نیمه هم به مرور زمان رنگ باخت و تیره شد 
راستش را بخواهید متوجه شدم با وجود گیرایی رمان ، جهانی که نویسنده به ما ارائه داد کمی با واقعیت فاصله دارد یا لاقل من جهان را بدین گونه نمیبینم.
شاید بالزاک با نوشتن این کتاب هشدار داده است و هشدار ها هم که همانطور که می‌دانید با زبان شیرین گفته نمی‌شود، تلخ و گزنده است مانند این کتاب
      

        داستان زندگی مردی ترسو اما جاه طلبی به نام گابریل لامبر 
در طول داستان بیشترین نمود شخصیتی ای که این مرد داشت بزدلی بود و الکساندر دوما با ظرافت این  ترس و بزدلی را در جای جای کتابش برایمان به جا گذاشته بود
اوایل کتاب کمی کند پیشرفت اما ۱۰۰ صفحه آخر را بدون وقفه خواندم 
      

        کتابی که جک لندن به زیبایی دنیای بعد از یک پاندمی بیماری خیالی ای یه نام طاعون سرخ را به تصویر می‌کشد 
دنیایی که طبقه ی تهیدست جامعه سر به عصیان می‌گذارد و مرفهین را برده خود می‌کند و خشم و نفرت تهیدستان  است که فرهنگ و علم را رو به زوال می‌کشد