اولین کتابی بود که از جک لندن خوندم . البته بیشتر به خاطر ترجمه های خوب محمود گودرزی بود که این کتاب رو انتخاب کردم تا بخونم چون میدونم که جناب گودرزی کتاب بد ترجمه نمیکنن.
نکته جالب درباره داستان اینه که در سال ۱۹۱۶ نوشته شده ولی در سال ۲۰۷۳ اتفاق میفته که دنیا در سال ۲۰۱۲ بر اثر یک طاعون سرخ که یک پاندمی هست ( جالب اینه که ۸ سال بعد از تاریخی که جک لندن در کتابش پیشگویی کرده دنیا درگیر پاندمی کرونا میشه ) از بین رفته و فقط تعداد انگشت شماری انسان بر روی زمین باقی موندن.
از بین این افراد یک پیرمرد در حال توضیح دادن تمدن در سال ۲۰۱۲ و چطوری نابود شدن این تمدن به دست این پاندمی برای نوه هاشه.
در کل کتاب راحت و کوتاه و جمع و جوریه با ترجمه ای خوب.
        

          بسم الله 

چه کسی می‌داند؟ شاید پیش از ما انسان‌هایی زندگی می‌کرده‌اند، که تکنولوژی و علم ما، ذره‌ای در مقابل تمدن و علم و تکنولوژی ساخته شده توسط آن‌ها بوده است...

داستان کتاب درباره پدربزرگی است که از بیماری وحشتناک و  همه گیری به نام طاعون سرخ جان به در برده است. او حالا برای نوه‌های خود از سال‌های بسیار قدیم سخن می‌گوید. آنچه رخ داده مربوط به سال ۲۰۱۳ بوده است و او اکنون در سال ۲۰۷۳ تمام آنچه بر بشریت گذشته را تعریف می‌کند. او درباره چیزهایی صحبت می‌کند که آنها هیچ درکی از آن ندارند. از تکنولوژی و علم می‌گوید که توسط طاعون زده‌ها و سیاه مست‌ها تمام مظاهرش به آتش کشیده شد. گویی در روزگار نوه‌ها، هیچ علمی وجود ندارد و انسان‌ها به زندگی بدوی روی آورده‌اند.

داستان جک لندن آن چیزی را روایت می‌کند که، بعدها در کتاب کوری خوانده‌ایم. یا مشابه آن چیزی است که سال‌های اخیر در سریال see دیده‌ایم. و بلکه بالاتر آن، چیزی است که در دوران کرونا با آن زندگی کرده‌ایم.

ایده کتاب در زمان خود به شدت بکر و جذاب بوده است. البته امروز هم داستان آن برایمان جذابیت دارد. تنها نکته‌ای که درباره کتاب وجود دارد این است که، نوع پرداخت کتاب بسیار ساده و پیش پا افتاده است. کاش جک لندن گره‌های بیشتری در داستان خود ایجاد می‌کرد، تا مخاطب به شکل ویژه تری با این داستان ارتباط برقرار کند.

به کتاب ۴ ستاره و نیم می‌دهم، بیشتر به خاطر نوع نگاه و جنس داستانی که تعریف می‌کند. خلاقیت کتاب برای آن روزها که جک لندن آن را نوشته است حقیقتاً خارق‌العاده است.
        

          مواردی که در کتاب برایم چشم گیر بود را می‌توانم این‌طور خلاصه کنم:
۱. داستان از ابتدا تا انتها گام به گام به رمان کوری (ساراماگو) نزدیک‌تر می‌شود، البته با جزئیات و با انتخاب‌های اخلاقی کم‌تر (احتمالاً درست‌تر است که بگوییم کوری (۱۹95 م.) به این به طاعون سرخ (۱۹12 م.) نزدیک است).
۲. فرار هوشمندانه لندن از تشریح پیشرفت‌های تکنولوژیک بشر در فاصله‌ی ۱۹۱۲ تا ۲۰۱۳.
۳. برداشت کج و معوج لندن و بسیاری از نویسنده‌های سوسیالیست از سامان‌های اجتماعی که منجر به بدگویی دائمی و نفرت ابرازنشده از کاپیتالیسم و لیبرالیسم می‌شود.
        

          داستانی زندگی پیرمردی است که  از طاعون نجات یافته و حالا  برای نوه‌های وحشی  خودش  تعریف میکنه که چه طور بیماری شیوع پیدا کرد و نسل بشر از بین رفت.  نکته مثبت داستان نشون دادن بی‌عدالتی.