داستان غم انگیز از اوضاع کشور دوست و همسایه افغانستان.
اولش زیاد جذبم نکرد اما جلو که رفتم دلم میخواست زودتر به پایان برسم ببینم سرنوشت شخصیت های داستان چی میشه.
برعکس بادبادک باز خالد حسینی این داستان روایتگر زنان افغانستان هست و فوق العاده دردآوره بعضی قسمت هاش ...
آنچه بر سر افغانستان و مردمش اومده  از ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۳. 
واقعا واقعا ارزش خوندن داره.
          

            جایی از قول خالد حسینی خواندم که بادبادک باز را در ستایش پدران و پسران سرزمینش نوشته و هزار خورشید تابان ادای دینی است به زنان سرزمینش، هزاران خورشیدِ افغان.

روایتی ساده و گیرا از درد و رنج لیلا و مریم...سلطه طالبان این وحوشِ انسان نما... و امید
          

            رمان هزاران خورشید تابان بر محور زندگی زنان افغان استوار است. این داستان بطور نمادین داستان مریم و لیلا(دو زن افغان) را توصیف می کند که علارغم اختلاف، دست روزگار  آن ها را درکنار یکدیگر  قرار می دهد. این داستان و اتفاقات قابل تعمیم به بسیاری از زنان افغان است و بازگوکننده رنج عظیمی بر دوش آن هاست.
          

            هیچ پایانی برای اندوه وجود ندارد ...
هزار خورشید تابان از نویسنده "بادبادک باز" خالد حسینی ، روایت زندگی شیرینی و تلخی دختران و زنان کابل قبل و بعد از اشغال افغانستان
قصه ای آشنا که اگر زن باشی و در خاور میانه , تلخی آن را با تمام قلبت لمس خواهی کرد ...
          

            ماجرای حرامزاده‌ای که در یادداشت کتاب بادبادک‌باز گفتم تینجا هم تکرار می‌شود. 
اما واقعا صفحات اول کتاب و توصیفاتش فوق‌العاده بود. همان زمان که خواندمش چندباری خواب آن خانه و ماشین و رودخانه و گندمزار را دیدم.
اما هرچند خالد حسینی را با بادبادک‌باز می‌شناسند اما به نظرم این کتاب بهتر و خواندنی‌تر از بادبادک باز است
          

            وقتی وطن جایی برای ماندن نیست... شاید این کتاب از نظر فنون رمان‌نویسی عالی نباشد ولی از این نظر که تاریخ افغانستان را و ظلم‌هایی که در حق مردمانش و به‌خصوص زنانش رفته است، روایت می‌کند، اثر ارزشمندی است. مخاطب را به فکر وا می‌دارد تا شاید گوشه‌ای از رنج انسان‌هایی که در همسایگی‌مان درد را به جان خریده و می‌خرند، درک کند.
          

            ای کاش ما هم شجاعت روبرو شدن را داشتیم 
روبرو شدن با ترس ها
با از دست رفتن ها
با واقعیت
و حتی توان تحمل شکستن قهرمان هایمان را..
          

            اگر این کتاب را یک نویسندۀ ایرانی نوشته بود، می‌گفتم رمانی زرد است که برای بدبخت جلوه‌دادن شخصیت اول همۀ دور و بری‌ها را به کام مرگ می‌کشاند، اما این کتاب متولد افغانستان است؛ متولد رنج و اندوه؛ زاده شده میان دو جنگ یا دو آشوب و تلخ‌ترین و غریب‌ترین مرگ‌ها. بنابراین نه تنها زرد نیست، بلکه سرخی‌اش به تلخی واقعیت است.
یکی از بهترین ویژگی‌های داستان، خلق توصیفات از لحظه‌هایی است که آدمیزاد فقط چند لحظه پیش از مرگ می‌تواند تجربه کند. لحظه‌ای که در اثر انفجار بمب در هوا معلق مانده‌ای، لحظه‌ای که از شدت تشنگی در بیداری دچار توهم می‌شوی، لحظه‌ای که یکی  انگشت‌های مردانه‌اش را روی گلوی زنانه‌ات انقدر فشار می‌دهد که چشم‌هایت به سختی در حدقه جا می‌گیرند. 
اگر ممکن بود فکر می‌کردم خالد حسینی دست‌کم چند سالی جای یک زن زندگی کرده که انقدر خوب از ما و احساسات ما نوشته است.
          

            من کتابهای  افغان رو خیلی دوست دارم در عین حالی که خیلی از فرهنگشون شبیه ماست تفاوتهای زیادی هم داریم ...
با خوندن کتاب هزار خورشید تابان تو درب یک خانواده‌ی افغان رو میزنی و وارد منزلشون میشی و مینشینی به دیدن زندگیشون.....تمام ظلم‌های یک سری انسان رو به همدیگه میبینی ولی عملا کاری از دستت برنمیاد همینجوری که در واقعیت هست.....
گاهی اوقات نمیخوای اتفاقهای این کتاب رو باور کنی،دوست داری به خودت بگی دروغه!
ولی میدونی که نیست.........
من هنوز نگرانم!
نگران مریم،لیلا،عزیزه،زلمای......
وحتی رشید،امیدوارم زندگی کردن رو یاد بگیرن!
          

            خالد حسینی خیلی قوی این کتاب رو نوشته
البته قلمش به پختگی بادبادک باز نیست ولی واقعا قوی نوشته
قوی نوشته که من احساس می‌کنم مریم و لیلا تو محله‌های خودمونم هستن
قوی نوشته که منی که جنگ رو ندیدم و لمس نکردم باهاش اشک می‌ریزم و ساعت‌ها فقط به جلد کتاب نگاه می‌کنم 
قوی نوشته که وقتی لیلا برای طارق اشک می‌ریخت سینه و گلوی منم می‌سوخت 
قوی نوشته که وقتی مریم از گذشته و حال زندگیش می‌گفت از بی‌رویایی برای آینده‌اش دنیا برام سیاه می‌شد.
نمی‌دونم تو کشور ما چند تا از این لیلاها وجود داره
چند تا از این مریم‌ها گوشه خونه‌ها.
اما آرزو می‌کنم برای همۀ مریم‌ها، همۀ لیلاهای این جهان نه تنها ایران
که این سختی‌ها براشون تموم بشه
که برسن به روزهای شیرین لیلا توی موری
البته موری بدون مریم نه
موری با چاشنی حضور مریم
البته که سخته دنیا از خاکستری بشه طلایی
رنگ موهای لیلا
اما آرزو که عیب نیست