اول درمورد داستان بگم که از اون چیزی که انتظار داشتم پایین تر بود، داستان خوب نمی تونست به من نفوذ کنه و من رو تحت تاثیر بذاره. داستان کمی عجولانه پیش می رفت و منطق زمانی خوبی نداشت.
شاید تمام این مشکلاتی که گفتم به خاطر ترجمه باشه.
البته اینم بگم که در کل از ترجمه هم خیلی راضی نبودم.
علاوه بر غلط های انشایی که کم نبود یک مشکل دیگه هم بود. اینکه کتاب فصل بندی نبود و تمام داستان پشت سر هم بود. حالا نمی دونم به خاطر ترجمه اس یا در کل کتاب اینطوریه.
        

          قطعا یک فرانسوی بسیار بیشتر از یک غیرفرانسوی از این رمان لذت می‌برد. چراکه رمانی است اجتماعی در باب پاریس و طبقه اشراف آن و آنچه در لایه‌های زیرین این زندگانی پر تلالو و خیره‌کننده می‌گذرد. بالزاک با هنرمندی و استادی تمام روابط ازلی پدر و دختری و احساسات بشری را در این رویکرد اجتماعی  تنیده و به رمان خود بعدی فراتر بخشیده است. با تعریف شخصیت جوان روستایی دانشجو در پاریس و تبیین احساسات مختلف او در مواجهه با جنبه‌های مختلف پاریس، به جراحی موشکافانه‌ای از اجتماع پاریس پرداخته است. از نظر من شاهکار گفتن این رمان گزاف نیست چرا که با وجود ادبیت، مستندی تاریخی است درباره فرانسه برای آیندگان تا ابد.
        

          اینترنت، یک هفته در ایران قطع بود و هنوز هست.
بماند یادگاری.
        

          از داستانش لذت بردم. اوایل داستان از تعداد زیاد اسامی و کاراکترها ترسیدم ولی یکم که داستان جلو میره متوجه میشید چی به چیه. به نظر من این رمان می‌تونست بهترم ترجمه بشه حالا نمی‌دونم ترجمه‌ دیگه‌ای هم داره یا نه.
        

          ✅ "اوژن" هر سه صورت اجتماع را دیده بود: اطاعت، نبرد، یاغی‌گری. در خود جرئت انتخاب نمی‌دید: اطاعت ملالت‌بار بود، یاغی‌گری محال می‌نمود و عاقبت نبرد هم معلوم نبود. فکرش متوجه اوضاع داخلی خانواده‌اش شد. هیجانات پاک و بی‌آلایش این زندگی آرام به یادش آمد. روزهایی را به یاد آورد که در میان افرادی می‌زیست که او را دوست و عزیز داشتند. این موجودهای عزیز، به تبعیت از قوانین طبیعی محیط خانوادگی، خوش‌بختی کامل و مداوم و بی‌دغدغه را در آن محیط احساس می‌کردند. با وجود این افکار دل‌پسند، آن جرئت را در خود ندید که برود و ایمان این موجودهای بی‌آلایش را به "دلفین" عرضه بدارد و به نام #عشق، فضائل انسانی را بر او تحمیل کند. حالا داشت ثمره‌ی تربیتی را می‌چشید که شروع کرده بود. عشق او حالا با #خودخواهی توام بود. بر اثر درایت خود توانسته بود به ماهیت قلب دلفین پی ببرد. دلش گواهی می‌داد که دلفین قادر بود برای رفتن به ضیافت، روی جسد پدرش هم قدم بگذارد. نه توان آن را در خود می‌دید که به عنوان نصیحت‌گو خود را به میان افکند، نه جرئت آن را داشت که خود را از چشم دلفین بیندازد و نه این فضیلت را در خود می‌یافت که دلفین را ترک بکند، با خود گفت: "اگر در این موقع مداخله کنم، ولو حق با من باشد، او هیچ‌گاه مرا نخواهد بخشید."
.
-------------------
۱۴۰۲/۰۹/۲۴
        

          کتاب صوتیش رو گوش کردم و به شدت شیفته داستان شدم به قدری که در انتهای داستان اشکمو درآورد این کتاب نقش پول و ثروت رو به خوبی درزندگی نشون میده و البته نکات اخلاقی زیادی هم داره
        

          ترجمه به آذین اصلا روان نبود و خواندش سخت بود توصیه نمی کنم. 
        

          من فقط قسمت های مورد علاقم رو اینجا میذارم ،چون در مورد کتاب به اندازه کافی ریویو هست،فقط اینکه گاهی حس 
می کردم عشق باباگوریو به دخترانش از یک عشق پدری وارد یک عشق بیمارگونه شده و بعد از فوت همسرش عشقی رو که میتونست به همسرش داشته باشه به دخترانش ابراز میکنه...انگار دچار یک فرافکنی شده بود و برای فرار از مواجهه با اضطراب و ترس از نبود همسرش ،عشق به دخترانش رو بیش اندازه بود،هرچی به پایان کتاب نزدیک تر می شد بیشتر دوستش داشتم و حرف های باباگوریو در پایان کتاب واقعا ناراحتم کرد اما شخصیت اوژن رو دوست داشتم،درسته اول برای منافع خودش به دوتا خواهر نزدیک شد اما بعد اخلاقیات در وجودش رشد کرد و واقعا انگار به پسری برای باباگوریو بدل شد.
خیلی دوستش داشتم کتاب رو،با اینکه دیدن عشق بیش از حد باباگوریو برام آزاردهنده بود.
.
هایلایت های من:
نفرتش نه از عشقش بلکه از سرخوردگی امیدهایش مایه میگرفت دل آدمی وقت بالا رفتن از بلندیهای محبت گهگاه استراحتی میکند ولی در سراشیبتندِ احساسات نفرت آلود بندرت می ایستد.
.
دنیا منجلاب است، سعی کنیم در بلندیها بمانیم
.
هر چقدر سردتر حسابگری کنید، بیشتر موفق میشوید بدون ترحم ضربه بزنید آن وقت از شما میترسند. مردها و زنها را فقط مثل اسبهای چاپار به کار بگیرید که در هر منزلی خسته و مرده به جا می گذاریدشان به این ترتیب میتوانید به اوج امیالتان برسید.
می دانید این جا هیچ خواهید بود اگر زنی نباشد که به شما توجه و علاقه نشان بدهد یک زن جوان و ثروتمند و برازنده برایتان لازم است اما اگر عواطف صادقانه ای داشتید مثل یک گنج پنهانش کنید؛ نگذارید هیچکس ازش بو ببرد، چون در این صورت بدبخت میشوید دیگر دژخیم نخواهید بود بلکه قربانی می.شوید اگر عاشق شدید رازش را پیش خودتان نگه دارید تا زمانی که خوب نفهمیده اید برای چگونه آدمی میخواهید در دلتان را باز کنید رازتان را فاش نکنید برای پیشگیری و حفظ این عشقی که هنوز وجود ندارد سعی کنید به این جامعه ای که درش هستیم بی اعتماد باشید این را از من بشنوید
.
میدانید در
این مملکت چطور باید ترقی کرد؟ یا با درخشش نبوغ یا با شگرد .فساد یا باید مثل یک گلوله توپ میان این توده آدم راه باز کنید یا اینکه مثل طاعون به جانشان بیفتید شرافت به هیچ دردی نمی خورد همه در مقابل قدرت نابغه کمر خم میکنند البته ازش ،متنفرند سعی میکنند بدنامش کنند چون همه را برای خودش بر میدارد و به کسی چیزی نمی دهد؛ اما اگر پایداری کند بالاخره جلوش زانو میزنند؛ در یک کلمه اگر نتوانند زیر لجن دفنش کنند زانو میزنند و میپرستندش
.
به عقایدتان پایبند باشید نه به قول هایتان عقایدتان را اگر کسی خواست بفروشید آدمی که به این مینازد که هیچ وقت عقیده اش عوض نمی شود خودش را متعهد میکند که همیشه یک خط راست را دنبال کند و پیش ،برود ابلهی است که به برائت از خطا معتقد است چیزی به اسم اصول اخلاقی وجود ندارد هرچه هست رویداد است؛ قانون وجود ،ندارد هرچه هست شرایط است انسان برتر با رویدادها و شرایط کنار میآید و آنها را هدایت می.کند اگر اصول و قوانین ثابتی وجود داشت ملتها مثل پیرهن اصل و قانون عوض نمیکردند آدم قرار نیست از کلّ یک ملت عاقل تر باشد
.
شرافتِ نصفه نیمه نداریم شرافت یا هست یا نیست می
گویند
باید از گناه هامان توبه کنیم این هم یک نظام اخلاقی خوشگل دیگر که بر اساسش می توانی با یک اظهار ندامت ساده حساب یک جنایت را تسویه کنی
.
هر چقدر هم که آدمی زمخت و عامی ،باشد همین که عاطفه ای قوی و واقعی را بیان کند جریان خاصی از او می تراود که چهره اش را تغییر میدهد به حرکاتش جان می دمد صدایش را آهنگین می.کند اغلب حتی احمق ترین آدمها هم تحت تأثیر شور و عشق به بالاترین درجهٔ شیوایی در اندیشه اگر نه در زبان میرسند و پنداری در جوّی نورانی گام میزنند
.
تسلیم و بردباری مان بیشتر زگله و شکایتمان برایش دردناک بود در زندگی وضعیتهایی هست
که همه چیز را عذاب آور میکند
        

          «بابا گوریو»، کاوشی عمیق در جامعه و به طور خاص طبقه‌ی اشرافی پاریس قرن نوزدهم هست که به خوبی جاه‌طلبی، استثمار و فساد در طبقه‌ی اشرافی آن زمان و از سوی دیگر، فداکاری و مهربانی را در دو کارکتر باباگوریو و اوژن به تصویر کشیده. موضوعی که به شکل جالبی در این رمان بهش پرداخته شده، روابط انسانی و تأثیر پول بر آن‌هاست. بالزاک، تصویری رئالیستی از پاریس آن زمان ارائه داده و خواننده را به میان جامعه‌ی آن زمان پاریس پرتاب کرده. جذابیت داستانی هم به نحوی بود که در هر لحظه، دل برای مظلومیت بابا گوریو، این پدر معصوم، پر می‌کشه.
        

          باباگوریو هم مثل اکثر رمانهای کلاسیک شامل بخشهایی با توصیفات طولانی و جزئیات ملال آور است. با اینکه معرفی تعداد زیادی کاراکتر با جزئیات بعضا غیرلازم در ابتدای کتاب برایم کمی گیج کننده بود، اما حضور مفید همه این کاراکترها در خلق داستان برایم جذابیت بالایی داشت. 
با ترجمه به آذین خواندم اما با توجه به نثر قدیمی اش فکر کنم اگر ترجمه مهدی سحابی را میگرفتم بهتر بود
        

          اجازه بدهید معرفی این کتاب با با نقل قولی از "فیلیپ برتو" در مورد رمان "بابا گوریو" شروع کنم:

به عقیده وی رمان بابا گوریو "شاهکار نبوغ انسانی" است که در میان سایر آثار بالزاک می درخشد و بی شک از شاهکارهای ادبیات جهانی به شمار می رود.

"اونوره دو بالزاک" (Honore de Balzac) (۱۷۹۹-۱۸۵۰) نویسنده‌ نامدار فرانسوی است که او را مهم ترین بنیانگذار سبک رئالیسم در ادبیات اروپا می‌دانند. او سال ۱۸۱۹ در رشته‌ حقوق تحصیلات خود را به پایان رساند، اما تصمیم گرفت دنبال رشته مورد علاقه خود برود و بدین ترتیب وارد دنیای ادبیات شد. 
"بالزاک" خودش عنوان «کمدی انسانی» را برای مجموعه آثار خود به کار می برد آثاری که بیش از ۹۰  رمان و داستان کوتاه را در بر می گیرد. توصیفات دقیق و گیرا از فضای حوادث و تحلیل نازک‌بینانه‌ روحیات شخصیت‌های داستان، "بالزاک" را به یکی از شناخته‌ شده ‌ترین و تأثیرگذارترین رمان‌نویسان در طول دو قرن اخیر تبدیل کرده‌ است.
آثار این نویسنده‌ برجسته، آیینه‌ای از جامعه‌ فرانسه‌ روزگار اوست. او افراد هر طبقه‌ اجتماعی، از اشراف فرهیخته تا دهقانان عامی را در «کمدی انسانی» خود جای می‌دهد و جنبه‌های گوناگون شخصیتی آنان را به معرض نمایش می‌گذارد. بهره‌گیری او از روش ایجاد پیوند میان شخصیت‌ها و تکرار حضور آن‌ها در داستان‌های مختلف موجب می‌شود تا در گسترش روان‌شناسی شخصیت‌های منفرد نیز موفق باشد.

داستان که در پاریس بورژوایی قرن نوزدهم اتفاق می افتد روایت گر زندگی مردی به نام "گوریو" است؛ پیرمردی تنها که مورد بی مهری دو دخترش «آناستازی و دلفین» قرار گرفته. بالزاک در این رمان که در یک پانسیون اتفاق می افتد به خوبی توانسته با تشریح فضای ویژه آن و شخصیت پردازی بسیار ماهرانه افراد، پانسیون را تبدیل به سمبلی از کل جامعه فرانسه تبدیل کند. در واقع "بابا گوریو" محدود به این ساختمان کهنه و زشت نمی شود بلکه نمونه ای است از کل یک جامعه که پول حرف اول را در آن می زند.  
دنیایی که بالزاک در آن زندگی می کند که در رمان وی نیز مشهود است پر است از القاب مادام، کنتس، بارون، مارکی و ... ، که هر کدام با ویژگی های اجتماعی و رفتاری مختص خود توسط بالزاک نشان داده می شوند، انگار بالزاک می خواهد بغض خود را از چنین دنیایی که وی در آن بزرگ شده است نشان دهد. و عقده های خود را با استفاده از رمان بابا گوریو بیرون بریزد.

انتهای این معرفی کتاب را نیز همچون ابتدای آن با دو نقل قول از دو شخصیت برجسته به پایان می رسانم:

کلود فارو عضو فرهنگستان فرانسه می گوید که این داستان را صد بار خوانده و در دفعه صدم همان هیجان مطالعه اول به او دست داده است به نظر وی داستان "بابا گوریو" نه فقط بزرگ ترینِ رمان های دنیاست بلکه به عقیده  وی شاهکار شاهکارهای ادبی جهان است. 
سامرست موام نویسنده  نیز در مورد بالزاک چنین می گوید: در میان تمام رمان نویسان بزرگ که با آثار خود گنجینه های معنوی جهان را غنی کرده اند، به عقیده من بالزاک از همه بزرگ تر است.

علی محمدی
کارشناس ارشد روان شناسی
        

          باباگوریو
نوشته اونوره دو بالزاک
ترجمه ادوارد ژوزف

بالزاک نویسنده فرانسوی در قرن نوزدهم، باباگوریو را نوشت. بالزاک پلی بود از رمانتیسم به رئالیسم. سبک نوشتاری او مانند هم دوره های خودش و دوره ناپلئونی، نزدیک به رمانتیسم بود اما همچو ولتر به سوی رئالیسم کشیده شده بود. 
ریز بینی در جزئیات بصری و وقایع و روابط و ظواهر او را تبدیل به اولین های رئالیسم کرد.

در این داستان با پانسیونی مواجه میشویم که چند مستأجر دارد. پانسیون مادام وکه!
یکی از این مستأجر ها اوژن راستنیاک است و دیگری باباگوریو و وترن و ...
شخصیت اصلی داستان همان اوژن است.
جوانی محصل که قصد دارد به ترقی برسد اما به زودی درمیابد در شهر پاریس باید برای رشد، شرافت را کنار گذاشت.
یکی از اصلی ترین موضوعات کتاب همین بود.
شهری که ظاهری پر زرق و برق و زیبا دارد، اما باطن آن به نسبت زیبایی اش آلودگی بیشتری به دوش میکشد.
زنان اشرافی که با فاسق های خود میچرخیدند و شوهرانی که با معشوقه ها به میهمانی میرفتند.
اوژن متوجه میشود جز یافتن زنی متمول هیچ راهی برای پیشرفت ندارد.
از طرفی باباگوریو در این داستان نمایان میشود. پدری که عاشق دو دختر خود است و هرچه داستان پیش میرود، عشق او بیشتر و بیشتر نمایان میشود. دو دختری که هیچ میلی به پدرشان ندارند و اورا آزار میدهند.

شخصیت وترن نیز جالب است. شخصی که در مقابل زشتی های پاریس، رفتار های زشت را پیشی میگیرد و توجیه او، جنایات دیگران است.

بالزاک با قلمی متهور، داستان طبقه اشرافی را نمایان میکند که چیزی جز خودخواهی و لذت جویی در آن دیده نمیشود!

خواندن این کتاب را با همین ترجمه به شما توصیه میکنم.
در پناه خرد
        

          خواندن اثری چنین بی‌نظیر و ورای توصیف؛ تجربه ای لذت بخش بود و مزه اش زیر زبانم خواهد ماند.

دوست عزیزم که قصد خواندن این کتاب را دارید
شما با یک شاهکار و یکی از بهترین کتاب های ادبیات داستانی روبه رو هستید
در خواندن آن هیچ شک نکنید.

کتاب با دیدگاهی نقادانه بر جامعه‌ی حاکم بر زمانه‌ی بالزاک داستان پاریسی‌ را روایت میکند که بسیار آلوده به دوده های خیانت و فساد و کثافط است
بالزاک توصیفات عینی‌ای را پدید میاورد که خواننده را میخکوب قلم خود می‌کند
سرنوشت گوریو آنچنان با این قلم هماهنگ است که هیچگاه فراموش نخواهد گشت.

"ترجمه‌ی به آذین ترجمه‌ای روان،بی‌نظیر و کاملا ملموس بود"

این کتاب را به همگان پیشنهاد میکنم.
        

          توی سریال زیرخاکی یه جا یکی از فریبرز (پژمان جمشیدی) می‌پرسه کتاب باباگوریو رو خوندی؟ داستانش چیه؟ فریبرز هم میگه آره باباگوریو با مامان‌گوریو ازدواج می‌کنه. حالا اگه شما کتاب باباگوریو رو واقعا خونده باشید هم داستانش رو در همین حد به سادگی میتونید در یک جمله توضیح بدید، باباگوریو تمام ثروت و زندگیش رو به پای دو تا دختر بی چشم و روش ریخته با دو تا داماد پفیوز، و هر کاری هم دخترا میکنن ایشون ماله می‌کشه عمیقاً. اما در خلال این داستان بالزاک یه گریزی هم به کثافت و لجن زندگی اشرافی اون زمان پاریس زده و نقدش رو در این مورد بیان کرده، که البته من فکر میکنم در حال حاضر هم چنین کثافت و لجنی در یک قشر ثروتمند نوکیسه در ایران و شاید همه‌جای جهان وجود داره متاسفانه. اگر ترجمه‌ی خوبی رو بخونید داستان روان و جالبیه اما در بیست سی صفحه‌ی اول جز تعریف و توصیف آدمها و در و دیوار و ساختمان هیچی نیست و به نظرم خیلی حوصله سر بر بود و شاید بهتر بود این توصیفات پخش بشه توی کتاب.ه
        

          کتابی که نویسنده درباره‌اش می‌گوید:
«اثر بزرگی را شروع کرده‌ام، باباگوریو.»
شاهکاری که احتمالاً از تصور نویسنده‌اش هم بزرگ‌تر است.
بالزاک برای مجموعه‌ی آثارش نام «کمدی انسانی» را انتخاب کرده است؛ نقطه‌ی مقابل «کمدی الهی» از دانته. دانته از آسمان سخن می‌گوید و بالزاک روی زمین. بگذریم...
می‌گویند باباگوریو «پدرِ آثارِ بالزاک» است. یک اوج با شکوه. به شخصه اثر دیگری از بالزاک نخوانده‌ام. اما خواهم خواند و این را می‌دانم که هرکس که از باباگوریو با این عنوان یاد کرده بسیار توصیف خوبی بکار برده است.
باباگوریو حکایت زندگیِ پیرمردی‌ست که دو دخترش را به طرز جنون‌آمیزی دوست دارد و به معنای واقعی کلمه برای‌شان می‌میرد. در گذشته رشته‌فروش بوده و تمام ثروت و شوکتش را وقف دخترانش کرده و حالا در اواخر عمرش، در پانسیون محقر خانوم ووکر زندگی می‌کند. باباگوریو از زندگی تنها یک چیز می‌خواهد: آرامش و خوشحالی دخترانش. حتی اگر به قیمت رنج کشیدن و تحقیر شدن خودش باشد. در همسایگی باباگوریو اوژن راستینیاک زندگی می‌کند. دانشجوی جوانِ روستایی که به پاریس آمده و سودای زندگی اشرافی، ثروت و موفقیت را دارد. رابطه‌ی اوژن و باباگوریو بسیار دوست داشتنی‌ست.
در مورد پایان فوق‌العاده‌ احساسی، عمیق و تاثیرگذار کتاب چیزی نمی‌گویم. اگر خواستید بخوانید مترجم - «مهدی سحابی»- به خوبی درباره‌اش صحبت کرده است.
بعد از خواندن باباگوریو تازه فهمیدم که چرا عباس معروفی در شاهکارِ خودش، «سمفونی مردگان» از باباگوریو نام برده بود. لطفاً این کتاب را بخوانید. چون ارزشمند است.
پی‌نوشت اول:
عکسِ رویِ جلد تصویری از باباگوریو نیست؛ تصویر بالزاک است.
پی‌نوشت آخر:
بالزاک نوشتن باباگوریو را زمانی شروع کرد که سه ماه از پدر شدن خودش می‌گذشت.
        

          پول یعنی زندگی، همه‌چیز بسته به پول است.

گفتار اندر توصیف باباگوریو از زبان نویسنده
اثر بزرگی را شروع کرده‌ام.
باباگوریو کتابی است که کاملا خلاف انتظارتان خواهد بود.
دوستانم معتقدند که با هیچ کار دیگری قابل مقایسه نیست و ورای همه‌ی کتاب‌هایی‌ست که تا به حال نوشته‌ام.
این کتاب اثری بنیادی است و شما پس از خواندنش به باباگوریو افتخار خواهید کرد، بعید است کسی پس از خواندن باباگوریو «بالزاکی» نشود.

گفتار اندر توصیف باباگوریو به قلم استاد مهدی سحابی
باباگوریو شعرِ مهرِ پدری است، حماسه‌ی پدری.
از دوجهت: اول از جنبه‌ی شخصیِ انسانیِ احساس‌ها، انگیزه‌ها و اعمالی که ریشه در عمیق‌ترین فعل و انفعال‌های تن و ذهن آدمی دارند، گستره‌ای از ساده‌ترین تپیدن‌های یاخته‌های جانوری تا اعلای عواطفی که همین جانور را سرمدی می‌کنند. دوم از جنبه‌ی آنچه شاید از جمله‌ی کمیاب‌ترین دستاوردهای کاملِ انسانِ اندیشمند آفریننده‌ي نوآور باشد و آن‌را به نام «کمدی انسانی» می‌شناسیم.
گوریو، پیرمردِ رشته‌فروشِ سابق، هیچ‌چیز نیست جز پدر. مفهوم همه‌ی وجودش، انگیزه‌ی گذران امروز و فردا و همه‌ی عمرش این است که پدر دو دختر است.

گفتار اندر داستان کتاب
باباگوریو کیست؟
باباگوریو پیرمردی‌ست ۶۹ ساله که در سال ۱۸۱۳ پس از ترک کار و فعالیت در پانسیون خانم ووکر گوشه گرفته بود، همسرش فوت کرده و دو دخترش را با عشقی ناب و بی‌انتها دوست می‌داشت و تا آخرین لحظات عمرش خود را موظف به بخشیدن تک‌تک سلول‌های بدنش به آن‌ها می‌دانست اما در عین حال دخترانش پس از ازدواج برخوردی با او داشتند که ... .
این رمان کلاسیک فقط در مورد زندگی این پیرمرد نیست و بالزاک به طور همزمان به داستان پردازی در مورد شخصیت‌های دیگری نیز پرداخته که از مهمترین آنان داستان یک دانشجوی جوان که همسایه‌ی گوریو در آن پانسیون بود و داستان زندگی او و پیوندش به گوریو نیز به شدت خواندنی بود.

بیش از این به داستان کتاب نمی‌پردازم و شما را دعوت به خواندن خود کتاب می‌نمایم اما در جایی از کتاب از زبان باباگوریو خواندم:
«آرزوی این‌که کاش ثروت داشتم تا آن‌را به فرزندم بدهم، تازه به من فهماند که فقیر بودن یعنی چه.»
و در این لحظه کتاب را بستم و آرزو کردم کاش باباگوریو پدرم بود و آن‌وقت نشانش می‌دادم عشق فرزند به پدری که عاشقش است یعنی چه!
و حال متوجه می‌شوم که چرا آیدین(مخلوق عباس ‌آقای معروفی در رمان سمفونی مردگان) چرا انقدر باباگوریو را دوست داشت و حالا می‌فهمم چرا موراکامی عزیزم بیش از ۶ بار باباگوریو را به من لینک کرد چون می‌دانم او هم چه‌‌ها از پدرش کشیده.
بله همه پدرها و مادرها خوب نیستند و این‌که قانون نانوشته بدانیم همه‌ی پدرها و مادرها فرشته‌اند مزخرفی بیش نیست، نمونه‌اش پدرِ جانی و بی‌عاطفه‌ی من که تک فرزند و همسرش را رها کرد و رفت... تا اینکه روزی خبر مرگش رسید.
ای پدر بی‌وجدان و بی‌عاطفه، هیچ وقت تو را نمی‌بخشم. و آرزو می‌کنم روحت در عذاب باشد.

نقل‌قول نامه
«چه کسی می‌تواند بگوید دیدن کدام‌یک از این دو دهشتناک‌تر است، دل‌های خشکیده یا جمجمه‌های تهی شده؟»

«شاید در ذات بشر باشد که به سر کسی‌که بر اثر افتادگیِ واقعی یا ضعف یا بی‌اعتنایی رنج می‌کشد تا آن‌جا که می تواند بلا بیاورد. مگر نه این‌که همه‌ی ما خوش داریم زورمان را سر کسی یا چیزی امتحان کنیم؟»

«دل آدم وقت بالا رفتن از بلندی‌های محبت گه‌گاه استراحتی می‌کند ولی در سراشیب تندِ احساساتِ نفرت‌آلود بندرت می‌ایستد.»

«ثروت حرف آخر دنیاست.»

«بررسی اوضاع این دنیای خاکی به این نتیجه رسیده که فقط دو راه پیش پای آدم هست: یا فرمانبرداریِ‌ ابلهانه یا شورش»

«برای ثروتمند شدن باید کلان بازی کرد، وگرنه می‌شود گدابازی کرد و مرحمت زیاد.»

«عشق یک مذهب است و برگزاریِ آیین‌اش باید از هر مذهب دیگری گران‌تر تمام شود، زود می‌گذرد، مثل کودکی که خوش دارد سرِ راهش از خود ویرانی‌ها به جا بگذارد.»

«هیچ‌چیز بدتر از این نیست که آدم عیب‌های خودش را برملا کند.»

کارنامه
این کتاب نخستین اثری بود که از بالزاک می خواندم اما حقیقتا اعتراف می‌کنم درست همانطور که نویسنده در مورد کتابش گفته، پس از خواندن این کتاب می‌توانم بگویم من نیز یک «بالزاکی» هستم.
قلم بالزاک را دوست داشتم و توصیف‌ها و شخصیت‌ پردازی‌هایش را قوی دیدم.
من هیج ایرادی در کتاب ندیدم که بخواهم نمره‌ای از کتاب کسر نمایم و به همین جهت بدون در نظر گرفتن هرگونه لطف یا ارفاق به نویسنده پنج ستاره را برایش منظور و ضمن اینکه کتاب را به لیست کتاب‌های مورد علاقه‌ام منتقل می‌کنم، خواندن آن را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

بیست و چهارم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد
        

          خوشم‌ اومد، به نظرم خوب تونسته بود فضای اجتماعی وقت فرانسه رو وصف کنه،‌
و کتاب احساسات و شرایط یک‌ پدر، و یک فردی که تازه در راه ورود به دنیای توسعه یافته است رو خوب تصویر کرده بود.